Πηνελοπιάδας απαύγασμα

Η Πηνελόπη η όμορφη, η καλομαθημένη,
μεγαλωμένη άψογα με άριστες τροφούς,
σε ηλικία έφτασε για να συνάψει γάμο
και να ελκύει, άρχισε, μνηστήρες εκλεκτούς.

Ήταν όλοι τους δυνατοί, είχαν όλοι παλάτια,
κτήματα εύφορα, άλογα, πολλούς υποτελείς,
είχαν σεντούκια με φλουριά, πολύτιμα πετράδια,
δαμασκηνά είχαν σπαθιά, έξεις πολυτελείς.

Γνώριζαν πώς να ρίχνουνε το τόξο και το δόρυ,
γνώριζαν πώς να μάχονται με ανδρεία περισσή,
ήξεραν να καλπάζουνε περήφανα, με χάρη,
και να απαγγέλλουν ποίηση, απ'τη ρομαντική.

Η Πηνελόπη τα'χασε, τόσοι πολλοί μνηστήρες,
ποιον να διαλέξει, άραγε, που ήταν όλοι καλοί;
Διακριτικά την πίεζαν απόφαση να πάρει,
μα ήταν αυτό δύσκολο, κι η θέση της δεινή.

Κι εκεί που η κόρη έβλεπε αδιέξοδο μεγάλο,
και πιεζόταν έντονα σε κάποιον ναι να πει,
ο νους της εφωτίστηκε από λαμπρή ιδέα,
και αμέσως την εφάρμοσε, μη χάνοντας στιγμή.

Δήλωσε πως της έμενε προίκα για να υφάνει
και παρευθύς παρήγγειλε να στήσουν αργαλειό,
και ύφαινε ολημερίς, ώρες πολλές, με τέχνη,
αλλά τη νύχτα ξήλωνε, το όμορφο υφαντό.

Όποιος περνούσε έβλεπε καράβια και γοργόνες,
πουλιά, λουλούδια, άλογα και σχέδια θαυμαστά,
και διόλου δεν του πέρναγε απ'το φτωχό μυαλό του,
τι θα'κανε η πονηρή σαν έπεφτε η νυχτιά.

Και έτσι περνούσε ο καιρός, χωρίς να αποφασίζει,
και ύφαινε και ξήλωνε, χωρίς σταματημό,
και οι μνηστήρες πρόσμεναν, χωρίς καχυποψία,
την τέλεση των γάμων τους σε υπέρλαμπρο ναό.

Μα μια μικρή υπηρέτρια, που είδε την Πηνελόπη,
πήγε και τη μαρτύρησε σ'έναν ομορφονιό,
κι από το στόμα του νεαρού το νέο εδιαδόθη,
και οι μνηστήρες ζήτησαν εξήγηση εν χορώ.

Η Πηνελόπη το'νιωσε, τα ψέματα τελειώσαν,
να υφαίνει, αναγκάστηκε, με επιτηρητή,
και αν θα ξήλωνε ξανά, χωρίς να υπάρχει λόγος,
θα της επέβαλλαν ευθύς βαρύτατη ποινή.

Τα περιθώρια στένευαν, το υφαντό υφαινόταν,
η σωτηρία ήτανε όνειρο μακρινό,
κι η Πηνελόπη σήκωσε τα δακρυσμένα μάτια
και προσευχή απηύθυνε ψηλά, στον ουρανό.

Κι ο ουρανός την άκουσε και σφόδρα ελυπήθη,
και να τη σώσει θέλησε χωρίς χρονοτριβή,
και τέρας αιμοβόρικο, που το ελέγαν Πίπη,
κομμάτιασε το υφαντό, γοργά, στο πι και φι.

Τώρα οι μνηστήρες μέμφονται την άπονή τους τύχη,
το τέρας που τους γκρέμισε τα σχέδια μονομιάς,
μα είναι πεισματάρηδες, και δεν το βάζουν κάτω,
όπως αρμόζει σε άρχοντες, γιους ξακουστής γενιάς.

Ξανάστησαν τον αργαλειό, περάσαν το υφάδι,
την Πηνελόπη έβαλαν να υφαίνει απ'την αρχή,
όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι η Πίπη,
θα ξανασκίσει το υφαντό, μόλις το ξαναδεί.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου