Το παρασκήνιο μιας επιλογής

                               

     Η Μαρία (η Κανελλάκη, ντε!) τοποθέτησε το τελευταίο της τρόπαιο στο ράφι. Ίσα-ίσα χώρεσε. Σύντομα θα χρειαζόταν και δεύτερο ράφι. Έπρεπε να τα ξεσκονίζει κιόλας τα τρόπαια, τι κουραστικό! Μήπως θα έπρεπε να τα σκεπάσει με κάτι να μην σκονίζονται; Με ένα σεντόνι, μήπως; Νοερά έφερε στο μυαλό της όλα τα σεντόνια που είχε στο σπίτι. Μπα, κανένα δεν ταίριαζε με το λεοπάρ της ταπετσαρίας του καναπέ. Θα έπρεπε να αγοράσει καινούργιο σεντόνι. Ή να αλλάξει ταπετσαρία. Αλλά της άρεσε πολύ το λεοπάρ.

     - Ο καφές! είπε ξαφνικά η Μαρία και έτρεξε στην κουζίνα.

     Ίσα που πρόλαβε. Ο καφές στο μπρίκι είχε ήδη φουσκώσει, ήταν ζήτημα δευτερολέπτων να χυθεί και να της κάνει την κουζίνα χάλια.

     Ανακουφισμένη, άδειασε το μπρίκι σε ένα λουλουδάτο φλυτζανάκι που ήταν ήδη τοποθετημένο στο τραπέζι.

     - Πολλές φουσκάλες, σκέφτηκε. Τι να σημαίνουν, άραγε;

     Άνοιξε ένα τρανζιστοράκι που ήταν επάνω στο τραπέζι και έψαξε τους σταθμούς. Σε έναν από τους σταθμούς, η Πρωτοψάλτη τραγουδούσε «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα».

     - Μεγάλο πράγμα η σωτηρία της ψυχής, αλήθεια, σκέφτηκε η Μαρία.

     Και η Σωτηρία, η ξαδέρφη της, που ήξερε να λέει τον καφέ, κι αυτή μεγάλη ήταν. Να την έπαιρνε, άραγε, να τη ρωτούσε για τις φουσκάλες;

     Δίπλα της είχε το τελευταίο δελτίο του «Πάμε στοίχημα - Παίζοντας με τις Λέξεις». Κοίταξε τις αποδόσεις. 0,5 έγραφε δίπλα στο όνομά της, τη μικρότερη από όλες τις αποδόσεις. Κοινώς, τη θεωρούσαν σιγουράκι. Θυμωμένη, για την ευκολία με την οποία οι άλλοι έβαζαν ταμπέλες, ήπιε μια γουλιά καφέ. Όπως ήταν φυσικό, κάηκε.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή, χτύπησε το τηλέφωνο.

     - Εμπρόθ, είπε η Μαρία, που δεν αισθανόταν την γλώσσα της από το κάψιμο.

     - Συγγνώμη, λάθος, ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής και η γραμμή έκλεισε.

     Η Μαρία άφησε το τηλέφωνο και άρχισε να απομακρύνεται, αλλά εκείνο ξαναχτύπησε.

     - Εμπρόθ, είπε η Μαρία, πιο θυμωμένα αυτή τη φορά.

     - Συγγνώμη, είπε η ίδια φωνή, δεν ξέρω πώς το έκανα πάλι, ήμουν σίγουρη ότι κάλεσα τη Μαρία την Κανελλάκη…

     - Εγώ είμαι, είπε η Μαρία.

     - Έλα, βρε Μαρία, και δεν σε γνώρισα! Τι κάνεις;

     - Καλά, τον καφέ μου έπινα και τθουρουφλίθτηκα…

     - Α, γι’αυτό μιλάς σαν ισπανίδα; γέλασε η Μεμαρία, αφού αυτή ήταν στο τηλέφωνο.

     - Μη γελάθ καθόλου, τθουρουφλίθτηκα, θου λέω, δεν νιώθω τη γλώθθα μου…

     - Εύχομαι να σου περάσει γρήγορα. Ξέρεις γιατί σε πήρα;

     - Όχι, πού να κθέρω;

     - Μπήκε ο Ιανουάριος!

     - Ε, και;

     - Μα, το ξέχασες; Είναι η σειρά σου να δώσεις τις λέξεις για το παιχνίδι!

     - Α, ναι, το παιχνίδι…

     - Λοιπόν; Ποιες είναι οι λέξεις σου;

     - Δεν τιθ έχω έτοιμεθ, θα θκεφτώ και θα θε πάρω αργότερα.

     - Α, καλά, μην αργείς όμως, η Πίπη και η Γούμαν έχουν αφηνιάσει…

     - Καλά, είπε η Μαρία και από μέσα της σκέφτηκε: είχα μια φαγούρα!

     Και τώρα ήταν πάλι μόνη, εκείνη, τα τρόπαια, το δελτίο του στοιχήματος, ο καφές, η τσουρουφλισμένη της γλώσσα, το τρανζίστορ, που τώρα έπαιζε μια διαφήμιση, και η λεοπάρ ταπετσαρία του σαλονιού. Τι λέξεις έπρεπε να επιλέξει, άραγε; Όλοι πίστευαν ότι το μυαλό της ήταν μια ανεξάντλητη πηγή ιδεών, αλλά ορίστε που τώρα δεν μπορούσε να σκεφτεί πέντε απλές λέξεις.

     Πήγε στη βιβλιοθήκη και πήρε ένα λεξικό. Θα διάλεγε στην τύχη. Πρώτη επιλογή: χαμαιλέοντας. Δεύτερη επιλογή: σεβάσμιος. Τρίτη επιλογή: στολίζω. Τέταρτη επιλογή: δρυς. Πέμπτη επιλογή: τεχνοκράτης.

     Κοίταξε τις λέξεις. Καθόλου άσχημα. Πήγε στο τηλέφωνο. Καθώς καλούσε τη Μεμαρία, ένα πονηρό χαμόγελο άνθισε στα χείλη της...