Περιμένοντας επισκέψεις

      Μια στάλα τσάι έπεσε επάνω στο ολοκαίνουργιο τατάμι της Χιρόκο.

     - Απρόσεκτη! είπε κουνώντας νευρικά τη βεντάλια της. Αν μείνει λεκές, δε σε φτάνει μια ζωή να τον ξεπληρώνεις! Ξέρεις πόσο κοστίζει ένα καλής ποιότητας τατάμι;

     - Ζητώ ταπεινά συγγνώμη, Χιρόκο-σαν! είπε η Γιασάι και έκανε μια βαθιά υπόκλιση, ακουμπώντας σχεδόν το κεφάλι της στο λεκιασμένο από τσάι τατάμι.

     - Απορώ πώς δεν την διώχνεις, αγαπητή Χιρόκο-σαν, είπε η Νορίτα. Αυτή η μικρή είναι τόσο άχαρη, σαν ένα αποτυχημένο μπονζάι.

     - Και άσχημη, είπε η Μιντόρι. 

     Ένα δάκρυ αργοκύλησε στο μάγουλο της μικρής Γιασάι, αλλά δε φάνηκε, έτσι όπως ήταν σκυμμένη.

     - Αχ, το ξέρετε δα και οι δύο ότι δεν μπορώ. Έδωσα υπόσχεση στο μακαρίτη τον άντρα μου να την κρατήσω για πάντα εδώ.

     - Είσαι τόσο καλή, αγαπητή μου, είπε η Μιντόρι. Αλλά δεν χρειάζεται να δίνεις τόσο εύκολα άφεση αμαρτιών. Εξάλλου, μεταξύ μας, ο μακαρίτης ο Τορόσι ήταν υπερβολικά ευαίσθητος. Και αν θέλεις την γνώμη μου, ίσως να μην ήταν καν γιαπωνέζος.

     - Τι θέλεις να πεις; Η οικογένειά του είναι μία από τις παλαιότερες στο Κυότο.

     - Ζητώ συγγνώμη, Χιρόκο-σαν, δεν ήθελα να σε προσβάλω. Αλλά, ποιος λογικός γιαπωνέζος θα ασχολιόταν με μια τόσο άχαρη μικρή;

     - Μα το είχε υποσχεθεί στον αδερφικό του φίλο, τον Τοσίμπα. Η μικρή ήταν η μόνη που έβγαλαν μέσα από τις στάχτες στο Τακαμάτσου, την χρονιά που κάηκε ολοσχερώς. Ο Τοσίμπα τη θεωρούσε τυχερή.

     - Από τις στάχτες είπες πως την έβγαλαν; είπε γελώντας η Νορίτα. Α, γι'αυτό είναι τόσο μαυριδερή.

     Οι τρεις γέλασαν, καλύπτοντας τα στόματά τους με τις ανοιχτές τους βεντάλιες.

     - Σιδέρωσες το κιμονό μου το δαμασκηνί; ρώτησε αυστηρά η Χιρόκο τη Γιασάι.

     - Μάλιστα, Χιρόκο-σαν.

     - Ελπίζω να μην το έκαψες, ήταν δώρο του στρατηγού Τογιοτόμι.

     - Γνώριζες εσύ τον στρατηγό Τογιοτόμι; ρώτησε με θαυμασμό η Μιντόρι. Ο Τογιοτόμι ήταν το δεξί χέρι του αυτοκράτορα, προτού αναλάβει τη θέση ο Μιτσουμπίσι.

     - Πάντα εκτιμούσες τους άντρες με εξουσία, είπε η Νορίτα.

     - Ε, τι να κάνουμε; έκανε φιλάρεσκα η Χιρόκο, είχα κι εγώ κάποιες επιτυχίες…

     - Χι-χι-χι! έκαναν και οι τρεις.

     - Λοιπόν; γύρισε η Χιρόκο στη Γιασάι. Μήπως το έκαψες το κιμονό;

     - Όχι, Χιρόκο-σαν. Και πάλι, λυπάμαι πολύ για το λεκιασμένο τατάμι, θα το καθαρίσω αμέσως.

     - Πρώτα όμως να μας σερβίρεις.

     - Μάλιστα, Χιρόκο-σαν.

     Με τρεμάμενα χέρια, η Γιασάι άρχισε να σερβίρει το τσάι.

     - Έτσι όπως πάει, θα χρειαστείς καινούργιο τατάμι, είπε η Νορίτα.

     - Πρόσεχε, καημένη! είπε η Μιντόρι. Αν ήσουν δικιά μου υπηρέτρια, τώρα θα έδινα εντολή να σε μαστιγώσουν τριάντα φορές!

     - Μάλιστα, Μιντόρι-σαν, έχετε δίκιο, με συγχωρείτε, είπε η Γιασάι, και παρά τρίχα να αδειάσει όλο το τσάι επάνω στο τατάμι.

     - Πήγαινε τώρα! είπε η Χιρόκο.

     Η Γιασάι έφυγε από το δωμάτιο, αφού πρώτα έκανε μια βαθιά υπόκλιση.

     - Εντελώς άχρηστη, είπε η Μιντόρι.

     - Στείλ'την μακριά, είπε και η Νορίτα.

     - Και η υπόσχεσή μου στον Τορόσι;

     Έπιασαν τις κουπίτσες τους και άρχισαν να πίνουν.

     - Τουλάχιστον φτιάχνει καλό τσάι, είπε η Μιντόρι.

     - Ναι, προφανώς έχει χάρισμα, είπε η Νορίτα. Αν δεν ήταν τόσο άχαρη και τόσο άσχημη, θα ήταν θησαυρός.

     - Τι να το κάνεις, όμως, που είναι η μοναδική που έχω, είπε η Χιρόκο. Και καλά όταν είμαστε μόνες μας, ή όταν είστε εσείς εδώ, που είστε οι πιο στενές μου φίλες. Όταν, όμως, έχω ξένους, αναγκάζομαι να προσλαμβάνω άλλη υπηρέτρια. Όπως σήμερα, για παράδειγμα.

     - Δέχτηκε την πρόσκλησή σου τελικά;

     - Μα φυσικά και την δέχτηκε, δεν είμαι δα καμιά τυχαία...

     - Όχι, βέβαια.

     - Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, έχω μια αγωνία, αν θα μείνει ευχαριστημένη.

     Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε πάλι η Γιασάι. Έκανε μία υπόκλιση.

     - Με συγχωρείτε, Χιρόκο-σαν, ήρθε η υπηρέτρια που παραγγείλατε.

     - Και γι'αυτό με διακόπτεις; Πήγαινέ την στο δωμάτιό σου, βοήθησέ την να ετοιμαστεί, και εξήγησέ της τα καθήκοντά της.

     - Μάλιστα, Χιρόκο-σαν, με συγχωρείτε.

     Η Γιασάι έκανε μια υπόκλιση και έκλεισε την πόρτα.

     - Μα όλα από εμένα τα περιμένουν; είπε εκνευρισμένη η Χιρόκο. Τέλος πάντων, τι έλεγα;

     - Έλεγες ότι είχες αγωνία για σήμερα.

     - Α, ναι, δεν ξέρω πώς θα τα βρει τα φαγητά μας. Αυτοί οι ξένοι είναι περίεργοι, τρώνε τα φαγητά τους μαγειρεμένα...

     - Αηδία!

     - Ναι, και τα ανακατεύουν με ένα σωρό αταίριαστα υλικά, βάζουν κάτι σάλτσες περίεργες που έχουν μέσα ένα φρούτο που το λένε τοκάτα, τομάτα, κάπως έτσι, πραγματικά δεν μπορώ να τους καταλάβω... 

     - Ναι, ξέρω τι εννοείς, ήμουν καλεσμένη πριν από χρόνια στη δεξίωση ενός ξένου πρέσβη και παρά τρίχα να ξεράσω. Κρατήθηκα μόνο επειδή δεν υπήρχαν τα κατάλληλα δοχεία.

     - Απολίτιστοι, χρυσή μου, τι να πεις;

     - Ναι, και χρησιμοποιούν και κάτι μεταλλικά πράγματα για να φάνε, και τρυπάνε το φαγητό τους με αυτά, τι βάρβαρη συνήθεια!

     - Ναι, και που το έχουν σκοτώσει με τόση επεξεργασία, πάλι σε κάνει και το λυπάσαι!

     - Τώρα, πάλι, αυτή η ξένη, πρέπει να είναι ακόμα πιο περίεργη. Κάτι την άκουσαν να λέει για φακόκιρο, φαρόκιρο, α, ναι, φαγκόπιρο, για κινόα, για λινακόκορο, όχι, λιναρόπορο το λένε, δεν ξέρω τι είναι αυτά, αλλά αν τα προσθέσεις σε όλα τα άλλα, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ιδιαίτερη περίπτωση.

     Η πόρτα άνοιξε και πάλι.

     - Τι είναι τώρα; είπε ενοχλημένη η Χιρόκο.

     - Με συγχωρείτε, Χιρόκο-σαν, ήρθα για να καθαρίσω το τατάμι από το τσάι.

     - Καλά, κάνε γρήγορα, όμως, όπου να'ναι έρχεται η καλεσμένη.

     Η Γιασάι άρχισε να τρίβει τον λεκέ με ένα πανί.

     - Τα είδατε τα μαλλιά της; ξανάπιασε η Νορίτα την κουβέντα από εκεί που την είχαν αφήσει. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ πιο αχτένιστα μαλλιά.

     - Ναι, λες και δεν τα έχουν χτενίσει ποτέ.

     - Είμαι σίγουρη ότι δεν θα καταφέρει ποτέ της να κάνει ένα χτένισμα της προκοπής, είπε η Μιντόρι και άγγιξε απαλά το άψογα χτενισμένο μαλλί της.

     - Ναι, και τα μάτια της τα είδατε;

     - Πολύ μεγάλα, σχεδόν τρομαχτικά. Αν ήταν πιο μικρά και λίγο πιο αμυγδαλωτά, θα μπορούσες, ίσως, να την πεις και όμορφη.

     - Απορώ αν μπορεί να βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη.

     - Είναι έτοιμο το φαγητό; ρώτησε η Χιρόκο τη Γιασάι.

     - Μάλιστα, Χιρόκο-σαν. Και οι ανθοσυνθέσεις είναι στις θέσεις τους.

     - Καθάρισε το τατάμι;

     - Μάλιστα, Χιρόκο-σαν.

     - Εντάξει, πήγαινε τώρα. Κι εσείς, κορίτσια, τελειώνετε με το τσάι, όπου να’ναι έρχεται η καλεσμένη μου.

     Πάνω στα ασπρισμένα βότσαλα του κήπου ακούστηκαν βήματα. Η Αριστέα στάθηκε μπροστά στην πόρτα, έβαλε στην άκρη μια μπούκλα, που έκρυβε το μεγάλο και καθόλου αμυγδαλωτό της μάτι, και χτύπησε την πόρτα.