Ο Ζηλιάρης γείτονας

 

     Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό, ζούσε ένας νάνος. Ο νάνος αυτός ήταν πολύ κοντός, όπως είναι όλοι οι νάνοι,  και ζούσε σε ένα πολύ μικρό σπιτάκι, με πόρτα από πλεγμένα καλάμια και παραθυρόφυλλα από κυκλαμινόφυλλα. Γύρω από το σπιτάκι υπήρχε ένας αρκετά μεγάλος κήπος, τον οποίο ο νάνος φρόντιζε με μεγάλη προσοχή και στον οποίο υπήρχαν όλα τα λαχανικά που ο νάνος χρειαζόταν για να φτιάχνει την αγαπημένη του παντζαρόσουπα: παντζάρια, κρεμμυδόχορτα, κολοκυθοπατατιές και καρδαμολούλουδα. Υπήρχε επίσης μία ψηλή καμέλια, με όμορφα, γυαλιστερά φύλλα, στην οποία ο νάνος είχε κρεμάσει μια κούνια και όπου καθόταν κάθε απόγευμα, για να χαλαρώσει.
     Θα περίμενε κανείς πως ο νάνος ήταν πολύ ευτυχισμένος, με την παντζαρόσουπα και την κούνια στην καμέλια. Η αλήθεια, όμως, ήταν διαφορετική, κι αυτό επειδή ο νάνος είχε ένα μεγάλο ελάττωμα: ήταν πολύ ζηλιάρης. Αν έβλεπε κάποιον να φοράει ψηλό καπέλο, την επόμενη μέρα αυτός φορούσε ένα ψηλότερο. Αν έβλεπε κάποιον να φοράει κόκκινες μπότες, την επόμενη μέρα φορούσε και αυτός. Αν έβλεπε κάποιον να κυκλοφορεί με ένα λουλούδι στο αυτί, την επόμενη μέρα αυτός κυκλοφορούσε με δύο.

     Η μεγαλύτερη ατυχία του νάνου ήταν ότι ο γείτονάς του είχε όλα τα καλά: ήταν νέος, ωραίος, γεροδεμένος, και, το σημαντικότερο: δεν ήταν νάνος. Ο γείτονας δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα με το νάνο, ο νάνος όμως είχε μόνιμα το βλέμμα του προς το γείτονα και πάντα σύγκρινε τον εαυτό του με εκείνον.

     Μια μέρα, ο γείτονας γύρισε στο σπίτι του επάνω σε ένα υπέροχο άλογο με χρυσή χαίτη.

     - Τι ωραίο άλογο! θαύμασαν όλοι.

     Και ο νάνος έχασε τον ύπνο του. Και δεν θα μπορούσε, τάχα, και εκείνος να αποκτήσει ένα άλογο με χρυσή χαίτη;

     Την επόμενη μέρα, πρωί-πρωί, ο νάνος πήρε ένα σάκο με τα απαραίτητα και έφυγε ταξίδι. Και αφού δεν άφησε ζωοπανήγυρη για ζωοπανήγυρη, μια μέρα γύρισε κι εκείνος με ένα άλογο με χρυσή χαίτη και χρυσοκεντημένη σέλλα. 

     - Ωραίο άλογο, είπαν όλοι, και ο νάνος ένιωσε να ψηλώνει. Αλλά τι το θέλεις εσύ το άλογο; Πώς θα το φτάνεις;

     - Μα δεν το πήρα για να το καβαλάω, είπε ο νάνος, το πήρα απλώς επειδή μου άρεσε.

     Μια άλλη μέρα, ο γείτονας αγόρασε μία πανέμορφη άμαξα, γεμάτη στολίδια και με βελούδινα μαξιλάρια στα καθίσματα. 

     - Πανέμορφη άμαξα! είπαν όλοι. Θα ταιριάζει εξαιρετικά με το άλογο με την χρυσή χαίτη.

     Και πάλι ο νάνος έχασε τον ύπνο του. Και την επόμενη μέρα πήγε στον καλύτερο τεχνίτη και παρήγγειλε κι εκείνος μια άμαξα, πιο περίτεχνα στολισμένη και πιο μεγάλη από του γείτονα.

     - Τι την θέλεις την άμαξα; τον ρώτησαν όσοι τον είδαν. Αφού δεν ταξιδεύεις συχνά!

     - Κάποια στιγμή θα ταξιδέψω, τους είπε. Θέλω να είμαι έτοιμος.

     Μια μέρα, έφτασε η είδηση ότι η μοναχοκόρη του βασιλιά αρρώστησε βαριά και έχασε το χαμόγελό της. Ο βασιλιάς, επάνω στην απελπισία του, ανακοίνωσε ότι θα έκανε γαμπρό του όποιον έκανε καλά την πριγκήπισσα. Οι πιο άξιοι νέοι ξεκίνησαν από όλες τις άκρες του βασιλείου να πάνε για να παντρευτούν την πριγκήπισσα.

     - Πού θα πας; ρώτησε ο νάνος το γείτονά του, όταν τον είδε να ζεύει το άλογο με την χρυσή χαίτη στην στολισμένη του άμαξα. 

     - Ήρθε ο καιρός μου να παντρευτώ, είπε ο γείτονας, μεγάλωσα πια, και η πριγκήπισσα μου ακούγεται μια χαρά νύφη. Άσε που άκουσα ότι είναι και πολύ όμορφη. Εκείνη κι εγώ θα κάνουμε τα πιο όμορφα παιδιά... 

     - Α, ώστε έτσι; είπε ο νάνος. Και πιστεύεις ότι είσαι άξιος για μια πριγκήπισσα;

     - Γιατί, τι μου λείπει; Νέος είμαι, ωραίος είμαι, δυνατός είμαι, το όμορφο άλογό μου το έχω, την όμορφή μου την άμαξα επίσης... Εξάλλου, το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να βρω το χαμένο της χαμόγελο, πόσο δύσκολο να είναι αυτό;

     - Καλή τύχη, είπε ο νάνος, αν και δεν το εννοούσε.

     - Ευχαριστώ, είπε ο γείτονας και απομακρύνθηκε, μέσα στην στολισμένη του άμαξα, που την έσερνε το άλογο με την χρυσή τη χαίτη.

     Αμέσως, ο νάνος έτρεξε κι αυτός να ετοιμαστεί. Και τι σήμαινε, δηλαδή, που ο γείτονας ήταν νέος, ψηλός και ωραίος, ο βασιλιάς δεν είχε πει ότι το χαμένο χαμόγελο δεν θα μπορούσε να το βρει ένας νάνος...

     Ο δρόμος ήταν μακρύς και κουραστικός και ο νάνος χρειάστηκε να διασχίσει σχεδόν όλη τη χώρα για να φτάσει στα περίχωρα του παλατιού. Παντού έβλεπε νέους άντρες, επάνω στα άλογά τους ή μέσα σε άμαξες. Άλλοι πήγαιναν προς το παλάτι, καμαρωτοί-καμαρωτοί, άλλοι πήγαιναν προς την αντίθετη κατεύθυνση, με το κεφάλι κατεβασμένο...

     - Φαίνεται δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεθεί το χαμένο χαμόγελο μίας πριγκήπισσας, σκεφτόταν χαιρέκακα ο νάνος.

     Σε μία από τις τελευταίες στροφές του δρόμου, ο νάνος είδε μία γριούλα, σκυμμένη δίπλα από ένα αναποδογυρισμένο καλάθι. Διάφορα λαχανικά ήταν σκόρπια γύρω της και η γριούλα τα μάζευε.

     - Χρειάζεσαι βοήθεια, καλή κυρία; ρώτησε ο νάνος.

     - Ναι, παιδί μου, ευχαριστώ. Μου έσπασε το καλάθι που κουβαλούσα τα υλικά για το φαγητό μου και δεν ξέρω πώς να τα μεταφέρω στο σπίτι μου.

     - Θα σε βοηθήσω εγώ, είπε πρόθυμα ο νάνος και, μαζί με την γριούλα, μάζεψε τα σκορπισμένα λαχανικά και τα έβαλε στο σπασμένο καλάθι. Ύστερα, τη συνόδεψε στο σπίτι της, με την άμαξά του.

     - Σε ευχαριστώ πολύ, παιδί μου, είπε η γριούλα. Χωρίς τη βοήθειά σου, δεν θα κατάφερνα να φέρω τα πράγματα στο σπίτι μου και θα έμενα νηστική... Θα μείνεις να φας μαζί μου; Εσύ είσαι πριγκηπόπουλο, βέβαια, φαίνεται από την άμαξα, σιγά μην καταδεχτείς να φας από το φτωχικό φαγητό μου...

     - Θα έμενα, είπε ο νάνος, αλλά βιάζομαι, πρέπει να φύγω...

     - Τότε, να μου επιτρέψεις να σου κάνω ένα δώρο...

     - Δεν είναι ανάγκη...

     - ... για την ευγένειά σου... Να, πάρε αυτό το καρύδι.

     Άλλο δώρο φανταζόταν ο νάνος.

     - Δεν είναι ένα συνηθισμένο καρύδι, είπε η γριούλα, που είδε πώς το κοίταζε. Είναι μαγικό.

     - Μαγικό;

     - Ναι. Πραγματοποιεί ευχές. Δηλαδή, πραγματοποιεί μία ευχή.

     Ο νάνος άρχισε να σκέφτεται όλα τα πράγματα που επιθυμούσε.

     - Κάνεις την ευχή σου, το τρως, και η ευχή πραγματοποιείται, είπε η γριούλα.

     - Τόσο απλά;

     - Τόσο απλά. Μόνο που θα πρέπει να διαλέξεις προσεκτικά ποια ευχή σου θα πραγματοποιήσεις. Βλέπεις, έχεις μόνο μία ευκαιρία.

     Ο νάνος ευχαρίστησε την γριούλα, αν και δεν είχε πολυπιστέψει την ιστορία με το καρύδι, έβαλε το καρύδι στην τσέπη του και έφυγε.

     Ταξίδεψε άλλη μια μέρα, μέχρι που έφτασε έξω από το παλάτι. Εκεί βρισκόταν και ο γείτονάς του, με τη δική του άμαξα.

     - Κι εσύ εδώ; ρώτησε ο γείτονας.

     - Ήρθε κι ο δικός μου καιρός να παντρευτώ, απάντησε ο νάνος.

     - Καλή τύχη, είπε ο γείτονας.

     - Ευχαριστώ, είπε ο νάνος.

     Ένας όμορφος πρίγκηπας βγήκε από την πόρτα του παλατιού, απογοητευμένος.

     - Φαίνεται πως δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεθεί ένα χαμένο χαμόγελο, είπε ο νάνος.

     - Ίσως, είπε ο γείτονας.

     - Συνεχίζεις να είσαι σίγουρος ότι θα το βρεις; ρώτησε ο νάνος.

     - Πιο σίγουρος από ποτέ, απάντησε ο γείτονας.

     - Και τι σε κάνει τόσο σίγουρο;

     Ο γείτονας κοίταξε γύρω του με προφύλαξη.

     - Έχω αυτό, είπε και έβγαλε ένα καρύδι από την τσέπη του.

     Ο νάνος δεν έδειξε την έκπληξή του.

     - Τι είναι αυτό;

     - Είναι μαγικό, είπε ο γείτονας. Μου το έδωσε μία γριούλα.

     - Μαγικό; Και τι κάνει;

     - Πραγματοποιεί μια ευχή.

     - Ε, και;

     - Τι "ε, και"; Θα ευχηθώ να βρω το χαμένο χαμόγελο! Και έτσι θα τα καταφέρω!

     - Α, έτσι! είπε ο νάνος.

     Όμως το μυαλό του άρχισε να σκέφτεται. Τι ατυχία ήταν αυτή, να πετύχει και ο γείτονας στον δρόμο του εκείνη την γριούλα! Και τι ατυχία να του δώσει και εκείνου ένα μαγικό καρύδι! Και τώρα, δηλαδή, εκείνος θα έβρισκε το χαμένο χαμόγελο και θα γινόταν γαμπρός του βασιλιά; Και το δικό του μαγικό καρύδι θα πήγαινε χαμένο; Όχι, αυτό δεν μπορούσε να γίνει! Εκείνος έπρεπε να γίνει γαμπρός του βασιλιά, μόνο εκείνος! 

     Αλλά φανταζόταν και την έκπληξη της πριγκήπισσας, όταν θα έβλεπε ότι ήταν νάνος. Δε θα της άρεσε καθόλου. Θα ξίνιζε τη μούρη της. Και τίποτα δεν είναι χειρότερο από μια πριγκήπισσα με ξινισμένη μούρη. Ενώ, ο γείτονας... Εκείνος ήταν ψηλός, γεροδεμένος, σε καμία περίπτωση δε θα ξίνιζε τη μούρη της η πριγκήπισσα, όταν τον έβλεπε. Τον ξαναπλημμύρισε η ζήλεια. Κάτι έπρεπε να κάνει, αλλιώς ο γείτονας θα έβρισκε το χαμόγελο της πριγκήπισσας, χρησιμοποιώντας το μαγικό καρύδι, και θα γινόταν γαμπρός του βασιλιά. Και τότε, αντίο μεγαλεία! 

     Ξαφνικά, το μυαλό του φωτίστηκε.

     - Το βρήκα! είπε.

     Έβγαλε το δικό του μαγικό καρύδι από την τσέπη του, το έβαλε στο στόμα του και άρχισε να το μασουλάει. Έκλεισε τα μάτια του και έκανε την ευχή του.

     Την επόμενη μέρα, προτού ανοίξει η πύλη του παλατιού, από την σκηνή του γείτονα ακούστηκε μία κραυγή. Ο νάνος έτρεξε να δει τι συνέβαινε.

     - Τι συμβαίνει; ήθελε να ρωτήσει, αλλά δεν χρειάστηκε.

     - Κοίτα τι έπαθα! φώναζε ο γείτονας, που φαινόταν σαν να είχε ξυπνήσει από κακό όνειρο. Μα, εσύ πώς ψήλωσες έτσι;

     Ο νάνος, που δεν ήταν πια νάνος, χαμογέλασε. Η ευχή του είχε πραγματοποιηθεί.

     - Τη συνάντησα κι εγώ την γριούλα που έδινε τα μαγικά καρύδια, είπε.

     Ο γείτονας, που πλέον ήταν νάνος, δεν πίστευε στα αυτιά του.

     - Το χαμένο χαμόγελο της πριγκήπισσας δε νομίζω πως θα σε βοηθήσει τώρα, είπε ο νάνος και βγήκε από την σκηνή του γείτονα, ικανοποιημένος.

     - Ποιος είναι ο επόμενος; ρώτησε ο φρουρός του παλατιού, που μόλις είχε ανοίξει την πύλη.

     - Εγώ, είπε ο νάνος και μπήκε στο παλάτι.

     Τον υποδέχτηκε ο ίδιος ο βασιλιάς.

     - Σώσε το παιδί μου, είπε ο βασιλιάς και έδειξε την πριγκήπισσα, που καθόταν δίπλα στο βασιλιά, και τα μάτια της ήταν σκοτεινιασμένα.

     - Τι σου συμβαίνει, πριγκήπισσά μου; ρώτησε ο νάνος, όταν έμεινε μόνος μαζί της.

     - Δεν ξέρω, είπε η πριγκήπισσα.

     - Μήπως κάποιος σε πλήγωσε; 

     - Κανένας δε με πλήγωσε, είπε η πριγκήπισσα. Όλοι είναι πολύ ευγενικοί μαζί μου.

     - Μήπως πονάς κάπου;

     - Δεν πονάω πουθενά, είπε η πριγκήπισσα.

     - Μήπως σου λείπει κάτι;

     - Δε μου λείπει τίποτα, είπε η πριγκήπισσα. Πώς γίνεται να μου λείπει κάτι, όταν μου κάνουν όλα τα χατίρια;

     - Σίγουρα; ρώτησε ο νάνος και την κοίταξε με το πιο γοητευτικό του βλέμμα.

     Η πριγκήπισσα κατέβασε το βλέμμα της ντροπαλά.

     - Είναι κάτι που μου λείπει, είπε ύστερα από λίγο. Είχα ένα χρυσό δαχτυλίδι, που μου το είχε χαρίσει η πολυαγαπημένη μου μανούλα. Το φορούσα πάντα στο δάχτυλό μου, για να μην την ξεχάσω ποτέ. Αλλά το δαχτυλίδι μου χάθηκε!

     - Έψαξες να το βρεις;

     - Φυσικά! Μέχρι κάτω από τα χαλιά έβαλα να ψάξουν! Δεν βρέθηκε τίποτα! Είμαι να σκάσω!

     - Αυτό είναι! είπε ο νάνος. Θα σου το βρω εγώ το δαχτυλίδι σου, μην ανησυχείς καθόλου!

     Ο νάνος πήγε στο βασιλιά.

     - Η πριγκήπισσα θα βρει το χαμόγελό της, μόλις βρεθεί το δαχτυλίδι της μητέρας της, αυτό που φορούσε στο δάχτυλό της, είπε ο νάνος. 

     - Αυτό ήταν; είπε ο βασιλιάς. Ούτε που είχα προσέξει πως δε φορούσε πια το δαχτυλίδι.

     - Ζητώ την άδεια να ψάξω όλο το παλάτι, είπε ο νάνος. 

     Ο βασιλιάς έδωσε εντολή να ψαχτεί όλο το παλάτι. Κοίταξαν παντού, από τη σοφίτα, μέχρι τις αποθήκες, πίσω από τους πίνακες και κάτω από τα χαλιά. Δεν βρέθηκε τίποτα.

     - Μπορεί να βρήκες την αιτία που χάθηκε το χαμόγελο της πριγκήπισσας, είπε ο βασιλιάς στο νάνο, αλλά το δαχτυλίδι δεν το βρήκες. Λυπάμαι πολύ, δεν μπορώ να σε κάνω γαμπρό μου.

     Ο νάνος, απογοητευμένος, έφυγε από το παλάτι. Στην είσοδο συνάντησε το γείτονά του.

     - Ακόμα περιμένεις; ρώτησε ο νάνος.

     - Φυσικά, είπε ο γείτονας. Είναι η σειρά μου.

     - Καλή τύχη, είπε ο νάνος, αν και ήταν σίγουρος πια ότι κανείς δε θα το έβρισκε το δαχτυλίδι.

     Ο γείτονας παρουσιάστηκε μπροστά στο βασιλιά.

     - Ένας νάνος! αναφώνησε ο βασιλιάς.

     - Ένας νάνος! αναφώνησε η πριγκήπισσα.

     - Βασιλιά μου, είπε ο γείτονας, ζητώ την άδειά σου να ξαναβρώ το χαμένο χαμόγελο της πριγκήπισσας.

     - Δε νομίζω να το βρεις, είπε η πριγκήπισσα.

     - Θα άκουσες, φαντάζομαι, ότι αυτό που ψάχνουμε είναι ένα δαχτυλίδι, είπε ο βασιλιάς.

     - Το άκουσα, βασιλιά μου.

     - Θα άκουσες, επίσης, ότι έχουμε ψάξει παντού στο παλάτι, είπε ο βασιλιάς.

     - Το άκουσα, βασιλιά μου.

     - Και πιστεύεις ότι θα το βρεις;

     - Είμαι σίγουρος.

     Ο βασιλιάς έδωσε την άδεια στο γείτονα. Ο γείτονας πήρε από την τσέπη του το μαγικό καρύδι, αλλά μετά το ξανασκέφτηκε.

     - Ας ψάξω πρώτα μόνος μου, σκέφτηκε. Τώρα είμαι νάνος, βλέπω τα πράγματα από άλλη γωνία, μπορεί να δω κάτι που οι άλλοι δεν είδαν.

     Ο γείτονας έκανε το γύρο του παλατιού προσεκτικά. Πήγε στις αποθήκες, πήγε στη σοφίτα, χώθηκε μέσα στα σακιά με το σιτάρι, κοίταξε κάτω από τα βαρέλια με το κρασί, κοίταξε μέσα στις ντουλάπες, κοίταξε κάτω από τα χαλιά, κοίταξε μέσα στις παπουτσοθήκες... Για τελευταίο άφησε το υπνοδωμάτιο της πριγκήπισσας.

     - Δεν βρήκες τίποτα, ε; τον ρώτησε η πριγκήπισσα.

     - Όχι ακόμα, αλλά δεν έχω τελειώσει το ψάξιμο, είπε ο γείτονας. Μπορείς να πας λίγο πιο πέρα; Μου κρύβεις το φως.

     Η πριγκήπισσα μετακινήθηκε ξεφυσώντας. Στον τοίχο υπήρχε μια μικρή ποντικότρυπα.

     - Ποτέ δε φανταζόμουν ότι σε ένα παλάτι θα υπήρχαν ποντικότρυπες, είπε ο γείτονας.

     - Ποτέ δε φανταζόμουν ότι ένας νάνος θα ψαχούλευε το δωμάτιό μου, είπε η πριγκήπισσα.

     - Τι είναι αυτό που γυαλίζει; είπε ξαφνικά ο γείτονας, που είχε πλησιάσει στο άνοιγμα της ποντικότρυπας.

     - Τι είναι; είπε η πριγκήπισσα.

     - Εύρηκα! φώναξε ο γείτονας από μέσα από την ποντικότρυπα.

     Και προτού η πριγκήπισσα προλάβει να πει "ποντικότρυπα", ο γείτονας στεκόταν μπροστά της, φορώντας στο χέρι του ένα χρυσό βραχιόλι.

     - Το δαχτυλίδι μου! αναφώνησε η πριγκήπισσα με χαρά. 

     Ο γείτονας παρουσιάστηκε μπροστά στο βασιλιά.

     - Το βρήκα το δαχτυλίδι, βασιλιά μου, είπε.

     - Το έμαθα, είπε ο βασιλιάς.

     - Υποσχέθηκες κάτι.

     - Το ξέρω.

     - Θα με κάνεις γαμπρό σου, λοιπόν;

     Ο βασιλιάς κοίταξε την κόρη του. Δε φαινόταν να της αρέσει πολύ η ιδέα.

     - Η υπόσχεση είναι υπόσχεση, είπε, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δυσκολεύομαι λίγο... Βλέπεις, δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα γαμπρό μου έναν νάνο...

     - Α, μα δεν είμαι νάνος, είπε ο γείτονας και αμέσως έβγαλε το μαγικό καρύδι από την τσέπη του και το έβαλε στο στόμα του.

     Και ο νάνος, που ήδη είχε απομακρυνθεί αρκετά από το παλάτι, συνειδητοποίησε ότι δεν είχε χρησιμοποιήσει σωστά το μαγικό του δώρο. Και καθώς προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στο κάθισμά του, αφού είχε ξαναγίνει νάνος, σκέφτηκε ότι, τελικά, κακώς την είχε αγοράσει την άμαξα.