Παραμύθι μετ'εμποδίων

      - Ώρα για ύπνο! φώναξε η μαμά Σπουργίτη.

     - Άσε μας λίγο ακόμα, μαμά, παρακάλεσε η μεγάλη κόρη, δεν τελειώσαμε το παιχνίδι...

     - Και αύριο μέρα είναι, άντε, βράδιασε, είναι κιόλας αργά...
     Τα παιδιά γκρίνιαξαν λίγο ακόμα, αλλά ήξεραν ότι η μαμά δεν θα υποχωρούσε.
     - Θα μας πεις ένα παραμύθι;
     - Είναι αργά, είπε η μαμά Σπουργίτη.
     - Ένα μικρό...
     - Καλά, αν είναι ένα μικρό...
     Τα παιδιά χώθηκαν στα κρεβατάκια τους και περίμεναν.
     - Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ξεκίνησε η μαμά Σπουργίτη, ζούσε ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα που δεν είχαν παιδιά. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα ήταν πολύ καλοί άνθρωποι, όμως, και παρ'όλο που ήταν στενοχωρημένοι, πάντα χαμογελούσαν και μιλούσαν ευγενικά...
     - Τι θα πει "χαμογελούσαν"; διέκοψε το παραμύθι ο βενιαμίν της οικογένειας.
     - Χαμογελούσαν θα πει χαμογελούσαν, είπε η μαμά Σπουργίτη. Να, είναι όταν το στόμα των ανθρώπων γίνεται όπως το μισοφέγγαρο στη Δύση...
     - Μα πώς γίνεται το στόμα σαν μισοφέγγαρο στη Δύση;
     - Γίνεται...
     - Ναι, αλλά πώς φαίνεται;
     - Φαίνεται.
     - Το στόμα πού βρίσκεται;

     - Α, ναι, έχετε δίκιο, δεν ξέρετε, δεν το έχετε δει. Το στόμα βρίσκεται πίσω από τη μάσκα.

     - Τι είναι η μάσκα; ρώτησε ο μεγάλος γιος.

     - Είναι αυτό που είναι κάτω από τα μάτια των ανθρώπων.

     - Και γιατί το στόμα βρίσκεται πίσω από τη μάσκα; Δεν τρώνε οι άνθρωποι;

     - Πώς δεν τρώνε! Αλλά όταν τρώνε, την βγάζουν τη μάσκα.

     - Και την βγάζουν και όταν χαμογελάνε;

     - Όχι, τότε δεν την βγάζουν...

     - Και τότε πώς βλέπουν οι άλλοι το μισοφέγγαρο;

     - Έλεος πια με τις ερωτήσεις, δεν θα τελειώσουμε ποτέ το παραμύθι... Στο παραμύθι δε φορούσαν μάσκες και φαινόταν το μισοφέγγαρο!

     - Α, εντάξει, τότε...

     - Να συνεχίσω;

     Τα παιδιά δεν είπαν τίποτα.

     - Συνεχίζω, λοιπόν... Ο βασιλιάς και η βασίλισσα ήταν πολύ καλοί, και γι'αυτό κάποια νεράιδα τους λυπήθηκε και τους έστειλε ένα όμορφο κοριτσάκι. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους. Διοργάνωσαν στο παλάτι μία μεγάλη γιορτή, και το παλάτι στολίστηκε με πολλά φώτα, μπαλόνια και λουλούδια. Από όλα τα γειτονικά βασίλεια ήρθαν όλοι οι ευγενείς, με τις πιο όμορφες άμαξές τους...

     - Τι είναι η γιορτή; διέκοψε η δεύτερη κόρη.

     - Η γιορτή είναι γιορτή. Μαζεύονται πολλοί άνθρωποι και διασκεδάζουν, υπάρχουν πολλά φαγητά και γλυκά, και υπάρχει και μουσική...

     - Πόσοι άνθρωποι, δηλαδή; Οχτώ; Εννέα;

     - Περισσότεροι από εννέα.

     - Δέκα; είπε η κόρη και άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Γίνεται αυτό;

     - Περισσότεροι από δέκα, είπε η μαμά Σπουργίτη και αναστέναξε. Όταν μιλάμε για βασιλική γιορτή, οι καλεσμένοι είναι περισσότεροι από εκατό.

     - Εκατό; φώναξαν όλα μαζί τα παιδιά.

     - Τουλάχιστον εκατό.

     - Μα αυτό δε γίνεται, καλέ μαμά, είπε η τρίτη κόρη. Δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο ποτέ.

     - Ναι, σωστά, εσείς δεν έχετε δει, παλιότερα γινόταν... Τέλος πάντων, στα παραμύθια όλα γίνονται.

     - Α, ναι, είναι παραμύθι.

     - Ναι, να συνεχίσω;... Συνεχίζω, λοιπόν. Το παλάτι γέμισε κόσμο, και όλοι περνούσαν πολύ καλά, και τα φαγητά και τα γλυκά ήταν πεντανόστιμα, και η μουσική ήταν υπέροχη, και όλοι άρχισαν να χορεύουν...

     - Χωρούσαν όλοι στο παλάτι; ρώτησε η τέταρτη κόρη. Και πώς χόρευαν; Πόσο μεγάλη ήταν η πίστα;

     - Αχ, μα το παλάτι ήταν τεράστιο, φυσικά και χωρούσαν... Και δεν υπήρχε πίστα, χόρευαν σε ζευγάρια, στη σάλα του παλατιού.

     - Σε ζευγάρια; Πιάνονταν, δηλαδή;

     - Ναι, φυσικά και πιάνονταν!

     - Φορούσαν γάντια;

     - Δεν νομίζω.

     - Περίεργο είναι αυτό, είπε ο μεγάλος γιος. Εσύ θα μας πεις ότι αγκαλιάζονταν κιόλας!

     - Φυσικά και αγκαλιάζονταν, πώς αλλιώς θα χόρευαν σε ζευγάρια;

     - Δε μου αρέσει αυτό το παραμύθι, είπε ο μικρός γιος, δεν ξέρεις κανένα καλύτερο;

     - Όχι, είπε η μαμά Σπουργίτη, που είχε αρχίσει να κουράζεται, να συνεχίσω αυτό ή να σας αφήσω να κοιμηθείτε;... Συνεχίζω, λοιπόν... Εκεί, που λέτε, που η γιορτή είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, και ένας-ένας οι καλεσμένοι, άρχισαν να δίνουν τα δώρα που είχαν φέρει για το μωρό, ακούστηκε μια δυνατή βροντή και τα φώτα αναβόσβησαν. Τότε εμφανίστηκε μία τρομαχτική μάγισσα. Οι καλεσμένοι φοβήθηκαν πολύ και μαζεύτηκαν όλοι μαζί στη μια πλευρά της σάλας...

     - Συ-νω-στί-στη-καν, δηλαδή; ρώτησε ο δεύτερος γιος, συλλαβίζοντας προσεκτικά τη λέξη.

     - Ναι, συνωστίστηκαν...

     - Μα πώς...

     - Α, δεν παλεύεστε πια! είπε η μαμά Σπουργίτη. Παραμύθι τέλος! Άκου "γιατί το ένα" και "γιατί το άλλο" και "πώς το ένα" και "πώς το άλλο"!

     - Μα αυτά που μας λες είναι περίεργα, δε συμβαίνουν πουθενά...

     - Είναι παραμύθι, είπαμε, και στα παραμύθια συμβαίνουν όλα! Αλλά αφού εσείς δεν το καταλαβαίνετε αυτό, τι να σας κάνω εγώ;

     - Δε θα το τελειώσεις, δηλαδή; ρώτησε ο βενιαμίν.

     - Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα... Και τώρα, ύπνο!... Και, τσιμουδιά!

     Η μαμά Σπουργίτη βγήκε από το δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα.

     - Δε μου άρεσε καθόλου αυτό το παραμύθι, είπε ο μικρός γιος, και τα αδέρφια του συμφώνησαν.

     - Αύριο να πούμε στον μπαμπά να μας πει παραμύθι, αυτός τα λέει καλύτερα.

     - Ναι.

     Η μαμά Σπουργίτη έπεσε βαριά στην πολυθρόνα της.

     - Τι έχεις; τη ρώτησε ο μπαμπάς Σπουργίτης.

     - Τα παιδιά σου να ρωτήσεις...

     - Τι έγινε;

     - Ένα παραμύθι πήγα να τους πω και με τρέλλαναν στις ερωτήσεις!

     - Ε, μα φταις κι εσύ... Ποιος σου είπε να τους πεις κανονικό παραμύθι; Πες τους ένα με μάσκες και αντισηπτικά και θα δεις για πότε θα κοιμηθούν!