Μελέτη μετ'εμποδίων

  

     Η Ρούλα έβαλε τα γεμιστά στο φούρνο και κοίταξε το ρολόι της κουζίνας.

     - Ωραία, είπε ικανοποιημένη, προλαβαίνω να διαβάσω κιόλας, προτού έρθει ο δάσκαλος.

     Πήρε τις σημειώσεις της και κάθησε στο τραπέζι.

     "Σκρολάρω", διάβασε. "Μετακινούμαι στο διαδίκτυο με φορά ανοδική ή καθοδική, χρησιμοποιώντας το ποντίκι ή περνώντας το δάχτυλο επάνω από την οθόνη του κινητού".

     - Σκοράρω, είπε η Ρούλα, όχι σκοράρω, σκορλάρω, σκο..., σκο...

     Έριξε μια ματιά στις σημειώσεις.

     - Σκρό-λάρω, καλέ Ρούλα, είπε στον εαυτό της, σκρο. Όπως λέμε... σκρόφα.

     Μια μηχανή ακούστηκε απ'έξω, να μαρσάρει.

     - Φόρα μια ζακέτα, παιδί μου! ακούστηκε να φωνάζει η κυρα-Στέλλα, η γειτόνισσα.

     - Άσε με, ρε μάνα, τι ζακέτα, αφού φοράω μπουφάν! ακούστηκε ο γιος της.

     - Τι μπουφάν, παιδί μου, που το έχεις ξεκούμπωτο...

     Ο γιος ξαναμαρσάρισε.

     - Φεύγω, θα αργήσω, είπε.

     - Το κράνος σου να φοράς... και να μην τρέχεις, ακούς;

     Ο γιος δεν απάντησε, αλλά η μηχανή ακούστηκε να απομακρύνεται.

     Η Ρούλα ξαναγύρισε στο διάβασμά της.

     - Σκροφάρω, είπε.

     Κοίταξε τις σημειώσεις της. Φτου, πάλι λάθος!

     - Δύσκολο το μάθημα, είπε η Ρούλα.

     Ένιωσε ένα κούνημα στην καρέκλα. Το φωτιστικό της κουζίνας ταλαντεύτηκε λίγο.

     - Γύρω στα 4, είπε.

     Το κούνημα σταμάτησε, αλλά χτύπησε το τηλέφωνο.

     - Τι κάνεις, μαμά; ήταν η κόρη της. Κουνήθηκες;

     - Καλά είμαι, παιδί μου. Ναι, κουνήθηκα λίγο, αλλά μην ανησυχείς, δεν ήταν μεγάλος, γύρω στα 4 Ρίχτερ τον έκοψα. Εσείς, πώς είστε; Τι κάνει το εγγονάκι μας;

     - Μια χαρά είναι, μεγαλώνει και ομορφαίνει...

     - Άντε, να μεγαλώσει λίγο ακόμα, να αρχίσει να μιλάει, πόσα έχω να του μάθω...

     - Ε, όπου να'ναι θα αρχίσει να λέει τις πρώτες του λεξούλες, ίσως να άρχισε κιόλας...

     - Θυμάσαι όταν άρχισε να μιλάει η μαμά του;

     - Αν θυμάμαι, λέει! Γλώσσα δεν έβαζε μέσα της!

     - Ναι, και ό,τι λέγαμε το επαναλάμβανε, σαν παπαγάλος ένα πράγμα...

     - Άκου, μαμά, δεν έρχεστε σήμερα για φαγητό; Έχω μπάμιες, που σου αρέσουν...

     - Σήμερα αδύνατον.

     - Γιατί;

     - Έχω μάθημα.

     - Σήμερα είναι; Το είχα ξεχάσει.

     - Ναι, σήμερα είναι και ακόμα δεν έχω διαβάσει.

     - Καλά, να σε αφήσω να διαβάσεις. Πάντως, αν θέλεις μετά το μάθημα να έρθεις, οι μπάμιες σου θα σε περιμένουν.

     - Έχω βάλει γεμιστά να ψήνονται.

     - Γεμιστά;

     - Ναι.

     - Πω, πω, μου τρέχουν τα σάλια... Ίσως περάσω το απόγευμα να δοκιμάσω.

     - Να περάσεις, έχω βάλει αρκετά. Σε αφήνω τώρα, για να διαβάσω. Φίλησέ τους όλους.

     Η Ρούλα γύρισε στο τραπέζι. Τα γεμιστά μοσχομύριζαν στο φούρνο. Ωραία θα γίνονταν και πάλι... Λοιπόν, και τώρα διάβασμα!

     - Σκρο..., σκρο...φ...ν...λάρω! Σκρολάρω! 

     Κοίταξε τις σημειώσεις της.

     - Επιτέλους! είπε.

     "Μπακ-απ", διάβασε. "Η δημιουργία αντιγράφων των αρχείων".

     - Μπακάπ, επανέλαβε. Μπακάπ, μπακάπ. Εγώ έχω κάνει μπακάπ ποτέ;

     Δε θυμόταν κάτι τέτοιο.

     "Μπι πι ες", διάβασε. "Μονάδα μέτρησης της ταχύτητας μεταφοράς δεδομένων".

     - Μπι πι ες, επανέλαβε. Μπι πι ες. Σαν Μπι μπι σι, μοιάζει. Μπι μπι ες, λοιπόν.

     Το βλέμμα της έπεσε στο παράθυρο της κουζίνας. Ο ουρανός είχε συννεφιάσει.

     - Λες να βρέξει; σκέφτηκε. Μήπως να πω στο δάσκαλο να μην έρθει;

     Πήγε στο παράθυρο. Τα βρακιά της κυρα-Ρήνης, απέναντι, ανέμιζαν περήφανα στον αέρα, σαν πανιά ιστιοφόρων. Φυσούσε αρκετά, λίγο ακόμα και θα σαλπάριζαν κατά Σαντορίνη μεριά. 

     - Μπα, είπε, ο καιρός ανοίγει. Θα βγάλει ήλιο όπου να'ναι.

     Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε.

     - Γεια σου, Ρούλα μου, ακούστηκε η φίλη της η Φιλιώ. Τι κάνεις;

     - Καλά είμαι, Φιλιώ μου, εσείς;

     - Όλοι καλά είμαστε, ευτυχώς. Ξέρεις γιατί σε πήρα;

     - Και πού να ξέρω, καλέ; Μήπως έχω κληρονομικό χάρισμα;

     - Η κόρη μου θα βαφτίσει ένα μωρό, τον εγγονό της Γεσθημανής, της ξαδέρφης του Μαθιού...

     - Α, ναι, ναι, ξέρω... Άντε, με το καλό!

     - Ναι, γι'αυτό σε ήθελα... Η κόρη μου θέλει να του κάνει ένα δώρο πιο ιδιαίτερο, αλλά δεν πιάνουν τα χέρια της, ούτε βελονάκι έμαθε, ούτε κέντημα, τίποτα. Μήπως θα μπορούσες εσύ...

     - Και το ρωτάς; Εννοείται! Έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της η κόρη σου;

     - Όχι, τίποτα... Το αφήνουμε όλο επάνω σου! Και, φυσικά, με το αζημίωτο!

     - Ούτε να το συζητάς αυτό, εμένα είναι χαρά μου... 

     - Τουλάχιστον, να σου πάρουμε τα νήματα...

     - Εντάξει, τα νήματα να μου τα πάρετε.

     - Σε ευχαριστώ, Ρούλα μου, το ήξερα ότι μπορούσα να βασιστώ επάνω σου!

     - Παρακαλώ, Φιλιώ μου, δεν κάνει τίποτα. Μόνο που τώρα θα σε αφήσω, θα μου καεί το φαγητό...

     Η Ρούλα έκλεισε το τηλέφωνο, για να γυρίσει στο διάβασμά της. Αλλά το μυαλό της αλήτευε: ζακετάκια, παπουτσάκια, καπελάκια, τι θα μπορούσε να φτιάξει; Ή, μήπως, κεντητές πετσετούλες; Ή κεντητά σεντονάκια; Μήπως μία κουβερτούλα; Δρόσιζε και ο καιρός...

     "Φάιαρ γουόλ", διάβασε. "Τείχος προστασίας από ιούς και κακόβουλο λογισμικό".

     - Φάιαρ γουόλ, επανέλαβε, φάιαρ γουόλ, φάιαρ γουόλ... γαλάζια κουβερτούλα να φτιάξω, ή να την κάνω πολύχρωμη;

     Το βλέμμα της ξαναπήγε στο παράθυρο. Ο ουρανός ήταν σχεδόν καταγάλανος.

     - Δίκιο είχα, είπε, ο ουρανός καθάρισε... Γαλάζια θα την κάνω την κουβερτούλα... Και θα της κεντήσω επάνω και ελεφαντάκια!

     Ακούστηκε το κουδούνι. Έριξε μια ματιά στο ρολόι της κουζίνας.

     - Πω-πω, πώς πέρασε η ώρα! αναφώνησε. Έφτασε ο δάσκαλος και εγώ ακόμα δεν έχω διαβάσει!

     Έτρεξε στην πόρτα και κοίταξε από το ματάκι. Μια πολύχρωμη μάσκα με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο επάνω της κάλυπτε το μισό πρόσωπο του δασκάλου. Η Ρούλα άνοιξε την πόρτα.

     - Καλώς τον, είπε η Ρούλα.

     Ο δάσκαλος έβγαλε τη μάσκα και χαμογέλασε. Το χαμόγελό του ήταν πολύ πιο όμορφο από το χαμόγελο της μάσκας.

     - Γεια σου, γιαγιά, είπε ο δάσκαλος.