Η δύναμη της πειθούς

 

     Το κουδούνισμα του τηλεφώνου ήταν λες και του τρυπούσε τα νεύρα. Ήταν η δέκατη φορά μέσα στο τελευταίο μισάωρο. Άρπαξε το ακουστικό, σαν να ήθελε να το σπάσει.
    - Επιτέλους, κυρία μου, είπε άγρια, πότε θα καταλάβετε ότι είναι μάταιο να επιμένετε; Σας είπα, δεν ενδιαφέρομαι για το χρώμα του βρακιού σας!
     - Ω, με συγχωρείτε, ακούστηκε μια αντρική φωνή, θα ήθελα να μιλήσω με τον καθηγητή Τζόουνς, αλλά φαίνεται πως έκανα λάθος, χίλια συγγνώμη...
     - Εγώ είμαι ο καθηγητής Τζόουνς, απάντησε, χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του. Εσείς ποιος είστε; 
     - Καθηγητής Ντέιβιντ Φιτζπάτρικ... 
     - Μεγάλη μου τιμή, καθηγητά Φιτζπάτρικ... Πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;
     - Ώστε με γνωρίζετε;

     - Και ποιος δε σας γνωρίζει, η δημοσίευσή σας επάνω στις διαστροφές της Αυλής του Μοντεζούμα ήταν ο λόγος που αποφάσισα να ασχοληθώ με την αρχαιολογία...
     - Με κολακεύετε...

     - Καθόλου. Η διατριβή σας επάνω στους ιθαγενείς πληθυσμούς του Αμαζονίου, επίσης, υπήρξε σκέτη αποκάλυψη...

     - Ε, εντάξει, έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου...

     - Ακόμη θυμάμαι τη διάλεξή σας στο Σικάγο...

     - Α, ναι, το συνέδριο για τους λαούς της Ατλαντίδας, το είχατε παρακολουθήσει;

     - Δε γινόταν να μην παρακολουθήσω ένα συνέδριο με τέτοιο θέμα... Ήταν την χρονιά που δίδασκα στο Κολέγιο του Αγίου Αυγουστίνου, στο τμήμα Αρχαιολογίας. Είχα εντυπωσιαστεί τόσο, που την επόμενη χρονιά έψαχνα χρηματοδότη για μια αποστολή στον ευρύτερο χώρο της Ατλαντίδας. Αλλά ξέσπασε ο πόλεμος και όλα τα χρήματα πήγαιναν για την ενίσχυση του στρατού...

     - Ναι, αυτός ο πόλεμος πήγε την έρευνα εκατό χρόνια πίσω.

     - Ευτυχώς, που αυτός ο παρανοϊκός τελικά μας απάλλαξε από την παρουσία του. Αλλά, όσο σκέφτομαι πόσοι λαμπροί επιστήμονες σκοτώθηκαν εξαιτίας του...

     - Έτσι είναι.

     - Και αυτό το μένος του για τους Εβραίους...

     - Ξέρετε, φημολογείται ότι είχε εβραϊκή καταγωγή.

     - Αδιανόητο!

     - Κι όμως... Τέλος πάντων. Ας επανέλθω στο λόγο που σας κάλεσα... αλήθεια, μήπως θα μπορούσαμε να μιλάμε στον ενικό; Η αμοιβαία εκτίμηση είναι εγγύηση ότι ο ενικός δε θα μειώσει στο ελάχιστο την αξία της συνομιλίας μας.

     - Μεγάλη μου τιμή, καθηγητά, εννοώ, Ντέιβιντ, αν και απορώ και μόνο που γνωρίζετε, που γνωρίζεις το όνομά μου.

     - Κι όμως, αγαπητέ μου Ιντιάνα, σε παρακολουθώ εκ του μακρόθεν την τελευταία δεκαετία και έχω εντυπωσιαστεί από τα επιτεύγματά σου. Μετά την ενασχόλησή σου με την Κιβωτό της Διαθήκης, δε, νομίζω ότι μπορείς πλέον να θεωρείσαι θρύλος. 

     - Ε, όχι και θρύλος!

     - Έχεις ένα μοναδικό τρόπο να αναλύεις οποιοδήποτε εύρημα, και να το εντάσσεις μέσα στο πολιτιστικό του πλαίσιο.

     - Αυτή είναι η δουλειά του αρχαιολόγου, δεν κάνω τίποτα παραπάνω...

     - Μετριόφρων, όπως κάθε σπουδαίος ερευνητής. 

     - Λοιπόν; Τι θα μπορούσα να κάνω για εσένα;

     - Ασχολείσαι με κάτι αυτόν τον καιρό; 

     - Για να είμαι ειλικρινής, είναι μόλις ένας μήνας που γύρισα από το Μεξικό.

     - Μάγιας;

     - Τλαπανέκος. Ταφικό συγκρότημα με πλήθος ευρημάτων, στην πλειοψηφία τους χρυσά κοσμήματα.

     - Πολύ ενδιαφέρον. Ετοιμάζεις κάποια δημοσίευση;

     - Όχι ακόμα. Ο χώρος της ανασκαφής κρύβει ακόμα πολλούς θησαυρούς. Αλλά χρειάζονται χρήματα.

     - Το χρήμα, πάντα το χρήμα...

     - Ναι, αλλά τώρα που ο πόλεμος τελείωσε, η χρηματοδότηση του επιστημονικού έργου είναι πλέον πιο εύκολη. Επιπλέον, στο Μεξικό γνώρισα κάποιον που έχει πρόσβαση στο Λευκό Οίκο. Ίσως καταφέρω να μιλήσω απευθείας με τον ίδιο τον Πρόεδρο...

     - Μη μου το λες! Συγγενής του;

     - Δεύτερος ξάδερφος του ιδιαίτερού του γραμματέα.

     - Αυτό κι αν είναι γνωριμία!

     - Ναι, μέχρι που ξανασκέφτομαι εκείνη την αποστολή στην Ατλαντίδα...

     - Λοιπόν, άσε την Ατλαντίδα, προς το παρόν, σου έχω πρόταση.

     Ακούστηκε χτύπημα στην πόρτα.

     - Μισό λεπτό, Ντέιβιντ, μου χτυπάνε την πόρτα, είπε.

     Ένα κλουβί με έναν μπλε παπαγάλο ήταν τοποθετημένο ακριβώς μπροστά στην πόρτα. Το κλουβί είχε επάνω του έναν μεγάλο φιόγκο. Βιαστικά βήματα ακούγονταν να κατεβαίνουν την ξύλινη σκάλα.

     - Μαύρο, είπε ο παπαγάλος. Μαύρο βρακί.

     - Αυτή η γυναίκα δεν τρώγεται! είπε ο Ιντιάνα και έκλεισε με δύναμη την πόρτα.

     - Μαύρο! φώναξε ο παπαγάλος.

     - Συγγνώμη για τη διακοπή, είπε ο Ιντιάνα στο συνομιλητή του, επρόκειτο απλώς για φάρσα.

     - Φάρσα; Μα, εσύ ακούγεσαι πραγματικά εκνευρισμένος. Τι συνέβη;

     - Τίποτα, μια τρελλή με πολιορκεί με διάφορα μέσα.

     - Μαύρο! ακούστηκε και πάλι ο παπαγάλος.

     - Έχεις επισκέψεις;

     - Όχι, πώς σου ήρθε;

     - Βρακί! φώναξε ο παπαγάλος.

     - Σίγουρα είσαι μόνος; Θα έπαιρνα όρκο ότι άκουσα ανθρώπινη φωνή...

     - Μη δίνεις σημασία, η τρελλή μου έστειλε έναν παπαγάλο, και αυτός φωνάζει συνέχεια "μαύρο βρακί"...

     - Όχι δα!

     - Κι όμως...

     - Α, ώστε γι'αυτό μίλησες έτσι όταν σήκωσες το τηλέφωνο! Εκτός αν συνηθίζεις τους πρωτότυπους χαιρετισμούς...

     - Χίλια συγγνώμη γι'αυτό, ντρέπομαι και μόνο που το θυμάμαι... Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, νόμιζα ότι ήταν εκείνη. Με έχει ταράξει στα τηλέφωνα σήμερα. Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να ξέρω από πριν ποιος με καλεί, δε θα είχα υποπέσει σε αυτό το ατόπημα...

     - Ε, καλά, δε χάθηκε και ο κόσμος... Αλλά, δε μου λες, πώς έμπλεξες με την τρελλή;

     - Για όλα φταίνε οι Μεξικάνοι.

     - Μεξικάνα είναι;

     - Όχι, αλλά στο γυρισμό μου από το Μεξικό, η βαλίτσα μου χάθηκε και για κάποιο λόγο πήγε στο Βερολίνο, μέσω Νέας Υόρκης και Παρισιού... Είδα κι έπαθα να επιστρέψει στα χέρια μου... Μέσα είχα βάλει την καλή μου φωτογραφική μηχανή, μία Κόντακ, Μπράουνι Χώκι, τελευταίο μοντέλο. Περιττό να σου πω ότι η μηχανή, από τις πολλές βόλτες της βαλίτσας, έφτασε στα χέρια μου χωρίς δύο φακούς.

     - Χάθηκαν;

     - Έσπασαν. Πήγα, λοιπόν, στην αντιπροσωπεία της Κόντακ, καθώς η μηχανή ήταν καινούργια και είχε εγγύηση, και εκεί συνάντησα την εν λόγω κυρία, η οποία, για κακή μου τύχη μένει και σχετικά κοντά στο σπίτι μου. Μου ζήτησε το τηλέφωνό μου για να με ενημερώσουν πότε θα αντικαθιστούσαν τους φακούς. Το ίδιο απόγευμα μου τηλεφώνησε να με ενημερώσει ότι οι φακοί θα αργούσαν λίγο, και μου πρότεινε να συναντηθούμε για έναν καφέ...

     - Πολύ τολμηρή... 

     - Η τόλμη της μου άρεσε, ομολογώ - δεν είμαι δα και τόσο οπισθοδρομικός. Δέχτηκα. Βγήκαμε για καφέ, μιλήσαμε, της είπα για τα ταξίδια μου, μου μίλησε για τις σπουδές της - είναι ψυχολόγος - και ύστερα, προχώρησε σε πιο προσωπικές ερωτήσεις.

     - Ωχ!

     - Ήρθα σε αμηχανία, είπαμε να είναι τολμηρή, αλλά υπάρχουν και όρια, προφασίστηκα μια ανειλημμένη υποχρέωση και έφυγα. Έκτοτε, μου τηλεφωνεί κάθε μέρα και μου μιλάει πρόστυχα. Θέλει, λέει, να μαντέψω τι χρώμα βρακί φοράει! 

     - Και γιατί δεν της λες κι εσύ ένα χρώμα, να ησυχάσει;

     - Δεν άκουσες που μου έστειλε τον παπαγάλο; Η γυναίκα είναι τρελλή, σου λέω!

     - Μαύρο βρακί! ακούστηκε ο παπαγάλος.

     - Η αλήθεια είναι, ότι οι γυναίκες δεν είναι πια αυτό που ήταν, είπε ο καθηγητής. Έχουν αρχίσει να αγριεύουν: οδηγούν, καπνίζουν, φλερτάρουν...

     - Άσε, δράμα η κατάσταση... Σε λίγο θα φοβόμαστε να βγούμε από το σπίτι μας! Αν μου έλεγαν, πριν από μερικά χρόνια, ότι εν έτει 1949 ένας άντρας θα κινδύνευε από μία γυναίκα, θα γελούσα. Και όμως, κοίτα πού καταντήσαμε!

     - Αυτό που καταλαβαίνω εγώ, είναι ότι δεν θα μπορούσα να έχω διαλέξει καλύτερη στιγμή για να σου κάνω την πρόταση για την οποία σου τηλεφώνησα.

     - Α, ναι, κάτι είπες για μια πρόταση που έχεις...

     - Ναι, τι θα έλεγες να έρθεις μαζί μου στην Οξφόρδη;

     - Στην Οξφόρδη;

     - Ναι, μετά το Χάρβαρντ, ήρθε η ώρα να με γνωρίσουν και εκεί: μου πρότειναν την έδρα των αρχαιολογικών σπουδών.

     - Την άξιζες και με το παραπάνω. Η Οξφόρδη είναι κορυφή στην αρχαιολογία.

     - Ναι, είναι μεγάλη ευκαιρία να διδάξω εκεί. Επιπλέον, θα μου δοθεί η ευκαιρία να ολοκληρώσω τη μελέτη μου επάνω στο Στόουνχετζ. Προέκυψαν νέα στοιχεία. Τέλος πάντων, πώς σου φαίνεται η πρότασή μου;

     - Μα, πώς θα μπορούσα να έρθω;

     - Η θέση της έδρας αρχαιολογίας συμπεριλαμβάνει και μία θέση βοηθού. Θα ήθελες να γίνεις ο βοηθός μου;

     - Με βρίσκεις εντελώς απροετοίμαστο. Σκεφτόμουν να ασχοληθώ με τις ανασκαφές στο Μεξικό φέτος...

     - Το Μεξικό δε θα φύγει από τη θέση του...

     - Ναι, αλλά ο δεύτερος ξάδερφος του ιδιαίτερου γραμματέα του Προέδρου; Πότε θα μου δοθεί ευκαιρία να ζητήσω επιχορήγηση απευθείας από το Λευκό Οίκο;

     - Ο Πρόεδρος έχει ακόμα σχεδόν πέντε χρόνια θητείας μπροστά του, το ίδιο κι ο ιδιαίτερός του, φαντάζομαι... Ενώ εγώ, ίσως να μην ξαναέχω ευκαιρία να διαλέξω το βοηθό μου, και μάλιστα στην Οξφόρδη. Σκέψου τι εξαιρετική προσθήκη θα είναι για το βιογραφικό σου. 

     - Αυτό είναι αλήθεια...

     - Μετά το Στόουνχετζ, ίσως ασχοληθώ και με τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Ξέρεις, πιστεύω ότι παρουσιάζουν θεμελιώδεις ομοιότητες με την αρχιτεκτονική των Αζτέκων.

     - Ενδιαφέρον...

     - Ναι. Οπότε, καταλαβαίνεις, οι γνώσεις σου επάνω στους ιθαγενείς πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής, θα με βοηθήσουν αφάνταστα στην εργασία αυτή.

     - Δεν ξέρω, θα πρέπει να το σκεφτώ...

     - Μαύρο! ακούστηκε ξανά ο παπαγάλος.

     - Ιντιάνα, δε σου ζητάω να σκεφτείς εμένα και τους κρεμαστούς κήπους, σκέψου μόνο τον εαυτό σου. Είναι μοναδική ευκαιρία για εσένα, και το ξέρεις. Σκέψου το ακαδημαϊκό περιβάλλον, σκέψου τις γνωριμίες που θα κάνεις...

     - Δεν ξέρω...

     Ακούστηκε χτύπημα στην πόρτα.

     - Κύριε Ιντιάνα, ακούστηκε η φωνή της σπιτονοικοκυράς του, είναι μία κυρία κάτω και ζητάει να σας δει... Είναι από την Κόντακ, λέει... Καλέ, τι κάνει αυτό το πουλί εδώ;

     - Μαύρο βρακί! ακούστηκε να λέει ο παπαγάλος.

     Μία πολύχρωμη μάσκα, που του είχε χαρίσει ένας ιθαγενής, την χρονιά που μελετούσε τα τελετουργικά έθιμα των φυλών  του Αμαζονίου, τον κοιτούσε αυστηρά από τον απέναντι τοίχο.

     - Κύριε Ιντιάνα, τι να πω στην κυρία; ακούστηκε η φωνή της σπιτονοικοκυράς.

     - Πότε φεύγουμε; ρώτησε ο Ιντιάνα Τζόουνς τον Ντέιβιντ Φιτζπάτρικ. Προλαβαίνω να αγοράσω ένα καλό σακάκι; Αυτό που έχω είναι πολύ φθαρμένο, και, από ό,τι έχω ακούσει, στην Οξφόρδη δίνουν μεγάλη σημασία στην εμφάνιση.

     Η πολύχρωμη μάσκα σαν να του χαμογέλασε λίγο...