Άψογη εκτέλεση

 

     Ο μαέστρος κοίταξε το ημερολόγιο του τοίχου. Δεκαπέντε Ινιαουαρίου, έλεγε το ημερολόγιο.

     - Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! είπε και αναστέναξε.

     Ήπιε το γάλα του με προσεκτικές γουλιές. Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα. Έπρεπε όλα να γίνουν σωστά και όχι όπως την προηγούμενη φορά. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη.

     - Φέτος δε θα ανεχτώ παραφωνίες, είπε στο είδωλό του και έγλειψε το γάλα που είχε παγιδευτεί στα μουστάκια του.

     Έστρωσε τα μαλλιά του με μεγάλη προσοχή, πήρε τις παρτιτούρες του και έφυγε με μεγάλα, ανάλαφρα βήματα.

     Σε λίγη ώρα έφτασε στον προορισμό του. Ευτυχώς, όλοι ήταν εκεί. Η πρόβα θα ξεκινούσε χωρίς καθυστερήσεις.

     Τα μέλη της χορωδίας πήραν τις θέσεις τους και η πρόβα ξεκίνησε. Το κομμάτι ήταν ένα, αλλά πολύ απαιτητικό. Ο μαέστρος το διέκοψε, προτού φτάσει στη μέση.

     - Όχι έτσι, είπε, προσέξτε, παρακαλώ. Οι νότες να ακούγονται καθαρά και χωρίς πολύ βιμπράτο. Προσέξτε ειδικά τα μι σας, να μην είναι τόσο κλαψιάρικα. Δεν ταιριάζουν καθόλου με το πνεύμα του κομματιού. Πάμε πάλι.

     Ο μαέστρος χτύπησε τρεις φορές την μπαγκέτα του και η χορωδία ξανάρχισε.

     - Καλύτερα τώρα, είπε ο μαέστρος, αλλά θα πρέπει να ξεχωρίζουν περισσότερο οι φωνές.

     - Είμαι λίγο κρυωμένος, δικαιολογήθηκε ένας νεαρός, από τα νεότερα μέλη της χορωδίας.

     - Εσένα θα σε φάνε οι καντάδες, μουρμούρισε ο διπλανός του.

     - Ναι, παρ'την σκούφια σου και βάρα με! του απάντησε εκείνος.

     - Ησυχία, παρακαλώ! είπε ο μαέστρος. Όταν λέω ότι θα πρέπει να ξεχωρίζουν περισσότερο οι φωνές, δεν εννοώ να φωνάζετε. Εννοώ ότι θα πρέπει να ξεχωρίζουν οι μπάσες φωνές από τις σοπράνο.

     - Α! είπε ο νεαρός.

     Δυο νεαρές λίγο πιο δεξιά γέλασαν σκερτσόζικα.

     - Ησυχία! ξαναείπε ο μαέστρος. Εδώ δεν είναι τσίρκο, ούτε βαριετέ. Θα πρέπει να είμαστε σοβαροί, για να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

     Το μάτι του έπεσε σε έναν από τους βαρύτονους, που έστριβε αυτάρεσκα το μουστάκι του.

     - Ξέρω, είπε - ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του -, ότι όλοι είστε έμπειροι σολίστες με πολλές ώρες τραγουδιού στο ενεργητικό σας και μεγάλη εξειδίκευση στις ερωτικές μπαλάντες, αλλά όταν μιλάμε για χορωδία, οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν. Εδώ δεν πρόκειται για ένα σύνολο μονωδών, δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του, γι'αυτό εξάλλου βρίσκομαι και εγώ εδώ. Τα έχουμε ξαναπεί. Στη χορωδία, δεν πρέπει να ξεχωρίζουν μεμονωμένες φωνές.

     - Μα πριν από λίγο δεν είπατε ότι θέλετε να ξεχωρίζουν οι φωνές; ρώτησε μία νεαρή με περισσό νάζι.

     - Παρακαλώ να προσέχετε περισσότερο όταν μιλάω, δεσποινίς. Όταν λέμε φωνές στη χορωδία, εννοούμε ομάδες φωνών. Όπως είπα και πριν από λίγο, λοιπόν, όλες οι μπάσες φωνές πρέπει να ακούγονται σαν μία, όλες οι σοπράνο το ίδιο. Κατανοητό;

     - Δε γίνεται να αλλάξουμε ρεπερτόριο; πετάχτηκε μία άλλη νεαρή από το βάθος. Το κομμάτι αυτό δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, καταντάει αρκετά βαρετό. 

     - Πολλές φορές, τα πιο απλά πράγματα κρύβουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από τα πιο περίπλοκα. Εξάλλου, γνωρίζετε πολύ καλά ότι το συγκεκριμένο κομμάτι επιλέχθηκε για συγκεκριμένο σκοπό. Θα τραγουδηθεί σε συγκεκριμένη περίσταση και είναι το μοναδικό που ταιριάζει γάντι σε αυτήν.

     Ο μαέστρος ένιωσε ότι και άλλοι πιθανώς επιθυμούσαν αλλαγή ρεπερτορίου, αλλά ήξερε πολύ καλά ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει, τώρα ειδικά που είχαν φτάσει στην τελική ευθεία.

     - Κάντε λίγη υπομονή, είπε, αυτή είναι η τελευταία μας πρόβα και το απόγευμα είναι η παράσταση, δεν μπορείτε να περιμένετε μέχρι το απόγευμα;

     - Το απόγευμα είναι; ρώτησε ένας νεαρός από την μπροστινή σειρά.

     - Το απόγευμα βέβαια! Και από αύριο, σας το υπόσχομαι, θα αλλάξουμε ρεπερτόριο. Θα τραγουδήσουμε Ροσσίνι, τον ξέρετε το Ροσσίνι; Υπάρχει ένα κομμάτι που αποδίδεται σε αυτόν και θα το λατρέψετε. Λέγεται "Αστείο ντουέτο για δύο γάτες".

     - Μα εμείς είμαστε ολόκληρη χορωδία, είπε ο νεαρός, αν τραγουδάνε μόνο δύο, οι υπόλοιποι τι θα κάνουν;

     - Μα δε θα τραγουδάνε μόνο δύο, το έχω διασκευάσει για πολυφωνία, είπε ο μαέστρος. Θα δείτε, θα σας αρέσει πολύ.

     Ένα χαρούμενο μουρμουρητό ακούστηκε και ο μαέστρος ξαναχτύπησε την μπαγκέτα του.

     - Ησυχία! είπε. Το ντουέτο από αύριο, τώρα κάνουμε πρόβα για το απόγευμα!

     Η πρόβα ξανάρχισε και συνεχίστηκε χωρίς άλλες διακοπές. Ο μαέστρος είδε με χαρά ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό και, τελειώνοντας, έδωσε συγχαρητήρια σε όλους.

     - Θα τα πούμε το απόγευμα, είπε καθώς τους αποχαιρετούσε. Θυμηθείτε: Όλοι καλοντυμένοι, καλοχτενισμένοι, και, προπαντός, στην ώρα σας. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για μια χορωδία από το να μην είναι στην ώρα τους οι χορωδοί. 

     

     Ο ήλιος χαμήλωνε προς τη Δύση και η Χώρα της μπροστινής βεράντας είχε πάρει ένα ροδοπορτοκαλί χρώμα.

     - Επισκέπτες! φώναξε το γιασεμί, που είχε μία από τις θέσεις με την καλύτερη θέα.

     - Ποιοι είναι; ρώτησε το ένα από τα γεράνια, που δεν έφτανε να δει.

     - Από όσο μπορώ να διακρίνω, είναι κάτι γάτες.

     - Τι να θέλουν οι γάτες; είπε η μία τριανταφυλλιά. Δεν πιστεύω να θέλουν να σκάψουν σε τίποτα γλάστρες...

     - Μα αυτές τις ξέρω! φώναξε η μπουκαμβίλια. Είχαν έρθει και πέρυσι, δε θυμάστε;

     - Ποιες εννοείς; είπε το αγιόκλημα. Εκείνες που μας πήραν τα αυτιά πέρυσι, τέτοια μέρα;

     - Αυτές ακριβώς!

     - Δεν το πιστεύω! είπε η τριανταφυλλιά. Μα, καλά, δεν έχουν λίγη τσίπα επάνω τους;

     - Καλά, μην κάνετε έτσι, είπε το γιασεμί. Έτσι κι αλλιώς, δεν έρχονται εδώ. 

     - Μήπως να ειδοποιούσαμε την Πίπη; είπε δειλά το κυκλάμινο.

     - Ναι, είπε η δεύτερη τριανταφυλλιά, να της πούμε να μην τους ανοίξει. Αλλιώς θα μας πάρουν τα αυτιά.

     Εκείνη την στιγμή, κατά σύμπτωση, κατέφτασε η Πίπη.

     - Τι συμβαίνει; ρώτησε. Σας βλέπω λίγο ταραγμένους... α, μα τι βλέπω; Οι περσινές γάτες είναι αυτές; Δεν το πιστεύω, το θυμήθηκαν και πάλι; Τι γλυκές!

     Οι γάτες πήραν τις θέσεις τους. Ο μαέστρος σήκωσε την μπαγκέτα του. Το τραγούδι των γενεθλίων ακούστηκε σε όλη τη Χώρα της μπροστινής βεράντας. Ήταν μια άψογη εκτέλεση.

     - Καμία σχέση με πέρυσι, είπε η μία τριανταφυλλιά στην άλλη, φέτος τραγουδούν πολύ καλύτερα.

     - Έτσι είναι, είπε εκείνη, αλλά το γεγονός παραμένει: να δεις που θα μας φάνε την τούρτα. 

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου