Περπατάς χαμένος στις σκέψεις σου. Άγχη, προβλήματα απασχολούν το μυαλό σου, ενώ εσύ κινείσαι σαν αυτόματο, σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Βρίσκεσαι στον δρόμο, αλλά και δεν βρίσκεσαι εκεί. Εννοείται, βέβαια, ότι προσέχεις τα αυτοκίνητα, σταματάς στις διασταυρώσεις, κοιτάς αριστερά-δεξιά προτού διασχίσεις έναν δρόμο, κοντοστέκεσαι και περιμένεις να περάσει κάποιο αυτοκίνητο. Εννοείται πως αντιλαμβάνεσαι ότι είναι μία ηλιόλουστη μέρα και ότι η θερμοκρασία είναι ευχάριστη. Αλλά αυτό που σε απασχολεί περισσότερο είναι ο στόχος. Πού πηγαίνεις; Πόση ώρα θέλεις ακόμα; Πόσο γρήγορα πρέπει να κάνεις, για να προλάβεις να γυρίσεις μέχρι την τάδε ώρα;
Και τι θα γίνει με εκείνο εκεί το πρόβλημα που σε ταλανίζει εδώ και καιρό; Θα βρεθεί τελικά μια λύση, ή όχι; Το πιθανότερο είναι όχι, αλλά τι θα πρέπει να κάνεις; Να αφήσεις αυτό το πρόβλημα και να περάσεις στο επόμενο; Όχι, φυσικά. Κάπου εκεί κοντά σου ίσως να βρίσκεται η λύση. Ίσως αν συνεχίσεις να το επεξεργάζεσαι από όλες τις πλευρές, ίσως τότε η λύση να σου εμφανιστεί σαν πυροτέχνημα, και όλα να φωτιστούν από ένα διαφορετικό φως, έστω για λίγο.
Τα βήματά σου συνεχίζουν τον δρόμο τους, το ένα πίσω από το άλλο, και εσύ τα ακολουθείς μηχανικά, παρ'όλο που εσύ όρισες εκ των προτέρων την πορεία τους. Λίγο ακόμα και φτάνεις. Πρέπει να κάνεις γρήγορα, όταν φτάσεις. Θυμάσαι τι πρέπει να κάνεις; Κάνεις μια γρήγορη επανάληψη. Εντάξει, θυμάσαι. Θα τελειώσεις τη δουλειά σου και θα επιστρέψεις εγκαίρως. Και τότε θα ξαναπιάσεις το πρόβλημα από την αρχή. Αν και το ξέρεις πολύ καλά ότι ποτέ δεν το άφησες. Ή μάλλον, καλύτερα, ποτέ δε σε άφησε εκείνο να το αφήσεις.
Και τότε, καθώς κοιτάς μηχανικά προς τα κάτω, νιώθεις ένα ξάφνιασμα. Κάτι από όλα τα αναπάντεχα που μας περιβάλλουν καθημερινά, κάτι, εντελώς απρόσμενα, διαπερνά τη φαινομενική σου απάθεια και σε αναγκάζει να σταματήσεις απότομα, σαν κάπου βαθιά, μέσα σου, να έκλεισε ένας καλά κρυμμένος διακόπτης. Κοντοστέκεσαι και κάνεις ένα βήμα πίσω. Και συνειδητά πλέον, κοιτάζεις αυτό το κάτι που έγινε η αιτία να διακόψεις την πορεία σου. Είναι μια καρδιά.
Μα τι λες, τι δουλειά έχει μια καρδιά πεταμένη στον δρόμο; Ε, εντάξει, ένα απλό φυλλαράκι είναι, μόνο που έχει σχήμα καρδιάς. Κοιτάς το φυλλαράκι και είναι σαν να σου μιλάει. Αγάπη μόνο, σου λέει. Έτσι απλά.
Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου
Τι γλυκό!! Πώς να μη σου φτιάξει η διάθεση; Και τι άνθρωπος είσαι εσύ; Βλέπεις δυο φυλλαράκια στο δρόμο και αμέσως βλέπεις την καρδιά και μας ανοίγεις εδώ τη δική σου. Τι συγκινητικά ανθρώπινο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου Πίπη
Αμ' δεν είναι δύο, ένα είναι το φυλλαράκι, Άννα μου! Και πραγματικά, με έκανε να κοντοσταθώ και να το προσέξω. Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτησή μου.
ΔιαγραφήΠολλά φιλάκια και από εμένα
Ωωωωωωω κυρία μου, σήμερα, το 2023 το ξεκινάς με κάτι εντελώς διαφορετικό! Ω Πίπη μου, καρδιά μου. Ένα μικρό διήγημα γεμάτο συγκίνηση, τρυφερότητα και ένα τεράστιο μήνυμα εκεί δα κάτω στα πόδια μας. Να μάς θυμίζει, μέσα στην απλότητά του, τη δύναμη της αγάπης, ω αυτής της μεγάλης κυράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠίπη μου, καλή συγγραφική χρονιά, καλή μου φίλη με όλες μου τις ευχές.
Στην πραγματικότητα δεν έκανα κάτι καινούργιο, Γιάννη μου. Αν ανατρέξεις στις πολύ παλιές μου αναρτήσεις, θα δεις ότι υπήρχαν αναρτήσεις σε αυτό το στυλ. Απλώς, μετά τα δρώμενα με τα παραμύθια της Αριστέας και μετά τα παιχνίδια με τις λέξεις της Μεμαρίας, ξώκειλα, η παιχνιδιάρα παραμυθού!
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τις ευχές και ανταποδίδω. Καλή και δημιουργική χρονιά και σε εσένα.
Πολλά φιλιά
Μου αρέσουν αυτές οι ...παρεκτροπές, Πίπη μου. Να τις κάνεις συχνά, κορίτσι μου. Καλή βδομάδα να έχεις.
Διαγραφή