Έμμετρο παράλογο

 

Ξύπνησα όπως συνήθως,
αλλά νύσταζα πολύ,
γύρισα από την άλλη
και κοιμήθηκα και πάλι.

Είδα μπρος μου ένα χταπόδι,
μεσ'στον δρόμο μοναχό,
περπατούσε με μπαστούνι,
θαρρώ, ήμουν στη Γαστούνη.

Κυνηγώντας το χταπόδι
έφτασα σε ρεματιά,
είχε φτέρες, είχε βούρλα,
έκανα κι εγώ μια φούρλα.

Καθώς έστριβα με χάρη
και χαιρόμουν το χορό,
ο ελέφαντας ο Ντάμπο
χόρευε μαζί μου μάμπο.

Είχε δέσει σε έναν φιόγκο
τα μεγάλα του τα αυτιά,
και φορούσε παπουτσάκια
του χορού, με στρας φιογκάκια.

Ξαφνικά, βρέθηκα πάλι
σε ένα άλλο σκηνικό,
ήμουν σε μια παραλία
και η θάλασσα είχε βρύα.

Έψαξα μέσα στην μνήμη,
σε όλες μέσα τις γωνιές:
μήπως είχα ξαναπάει;
Θύμιζε λίγο Ντουμπάι.

Άδικος ήταν ο κόπος,
ήταν πρώτη μου φορά,
που βρισκόμουν εκεί πέρα,
μα απολάμβανα τη μέρα.

Βλέπω πάλι το χταπόδι
να'ρχεται κουτσά-κουτσά,
κι ο ελέφαντας πιο πέρα
έπαιζε μία φλογέρα.

Ξάφνου ήρθε ένα κύμα
και γεμίσαμε αφρούς,
βρέθηκα να κολυμπάω
με μπρατσάκια στο Μπιλμπάο.

Τι δουλειά έχω εδώ πέρα;
σκέφτηκα, πολύ σωστά.
Και πετάχτηκα απ'τον ύπνο,
ήταν η ώρα για το δείπνο.

Απ'τη νύστα χασμουριόμουν,
μα έπρεπε να σηκωθώ.
Αλλά καθώς το σκεφτόμουν,
σε νέο ύπνο βυθιζόμουν...