Επαναφορά μνήμης

     - Μπαμπά, φώναξε ο μικρός, πες του, με πειράζει!

     - Μην πειράζεις τον αδερφό σου, είπε ο Πήτερ Παν.

     - Δεν τον πειράζω, είπε εκείνος, ψέματα λέει.

     - Δε λέω ψέματα! είπε ο μικρός.

     - Λες! είπε ο μεγάλος.

     - Δε λέω!

     - Λες!

     - Μπαμπά!

     - Ησυχία! φώναξε ο Πήτερ Παν. Θα με αναγκάσετε να σας τιμωρήσω!

     - Μα δεν έκανα τίποτα! είπαν και οι δύο με μια φωνή.

     - Έκανες! απάντησαν ο ένας στον άλλον ταυτόχρονα.

     - Εσύ έκανες! ανταπάντησαν.

     - Σιωπή! είπε ο Πήτερ Παν. Πηγαίνετε στο δωμάτιό σας!

     - Γιατί να μην κάτσουμε στο σαλόνι, να δούμε τηλεόραση; είπε ο μεγάλος.

     - Όλο τηλεόραση βλέπετε, τα μαθήματά σας τα έχετε κάνει;

     - Ώχου, με τα μαθήματα!

     - Να πάτε να διαβάσετε, αρκετά χαζέψατε.

     - Μα δεν έχουμε σχολείο αύριο!

     - Έχετε, όμως, μεθαύριο.

     - Έλα, μπαμπά, σε παρακαλώ! είπε ο μικρός. Έχει τους πυτζαμοήρωες σε λίγο...

     - Είπα, δεν έχει τηλεόραση... Και σιγά το πρόγραμμα, όλο χαζομάρες βλέπετε, δείτε και κανένα ντοκυμαντέρ να ξεστραβωθείτε!

     - Δεν είμαι στραβός, μπαμπά...

     Ο Πήτερ Παν συγκράτησε ένα χαμόγελο.

     - Να πάτε να κάνετε τα μαθήματά σας, είπα.

     - Γιατί να μη δούμε τους πυτζαμοήρωες; επέμεινε ο μικρός.

     - Μα τι σου αρέσει από αυτούς;

     - Είναι πολύ καλοί, και πολεμάνε με τους κακούς, και ο Γκέκο είναι πολύ δυνατός, η Ολέτ πετάει και ο Κάτμποϊ είναι κι αυτός πολύ καλός, και έχουν και αρχηγείο, και έχουν και ένα πολύ ωραίο αυτοκίνητο που πετάει...

     - Αυτοκίνητο που πετάει... είπε ο Πήτερ Παν. Τι άλλες βλακείες θα βάλουν στην τηλεόραση; Μα πώς μπορείτε και τα βλέπετε αυτά;

     - Γιατί, καλέ μπαμπά; είπε ο μεγάλος. Είναι ωραίες οι περιπέτειες! Και οι πυτζαμοήρωες πάντα σώζουν τον κόσμο!

     - Δεν υπάρχουν πυτζαμοήρωες, ούτε αυτοκίνητα που πετάνε...

     - Υπάρχουν, είπε ο μικρός.

     - Αγόρι μου, αυτά όλα είναι ψέματα...

     - Αφού το αυτοκίνητό τους πετάει, το είδα!

     - Είναι τηλεόραση, παιδί μου, δεν πρέπει να την πιστεύεις.

     - Εσύ γιατί την πιστεύεις; πετάχτηκε ο μεγάλος.

     - Ποια πιστεύω;

     - Την τηλεόραση.

     - Πότε την πίστεψα;

     - Προχθές δεν έλεγες στο θείο ότι αρχίσανε τις παροχές, ενόψει των επερχόμενων εκλογών; Αλήθεια, τι είναι η ενόψη; Μερικές φορές δυσκολεύομαι να σε καταλάβω...

     - Αυτό το είδα στις ειδήσεις...

     - Ναι, στην τηλεόραση, δηλαδή.

     - Ε, ναι...

     - Άρα, κι εσύ την πιστεύεις την τηλεόραση!

     - Άλλο πράγμα οι ειδήσεις, άλλο τα παραμύθια... Και το ενόψει...

     - Εκπομπή δεν είναι οι ειδήσεις;

     - Ναι, αλλά...

     - Και οι πυτζαμοήρωες εκπομπή είναι.

     - Ναι, είναι εκπομπή! είπε και ο μικρός.

     - Πρέπει να καταλάβετε ότι άλλο πράγμα είναι το ένα, άλλο το άλλο. Οι ειδήσεις είναι σαν τα ντοκυμαντέρ.

     - Δε μου αρέσουν τα ντοκυμαντέρ, όλο βαρετά πράγματα δείχνουν, είπε ο μικρός.

     - Ε, όχι δα... Δεν είδατε τις προάλλες ένα ωραίο ντοκυμαντέρ με τα ζώα της ζούγκλας;

     - Σιγά το ντοκυμαντέρ! Ούτε έναν ιπτάμενο ελέφαντα δεν έδειξε!

     - Μα δεν υπάρχουν ιπτάμενοι ελέφαντες!

     - Υπάρχουν!

     - Άντε πάλι! Δεν υπάρχουν, αγόρι μου, ιπτάμενοι ελέφαντες...

     - Και ο Ντάμπο τι είναι; Δεν είναι ελέφαντας ο Ντάμπο;

     Ο μικρός κοίταξε τον μεγάλο.

     - Είναι, είπε εκείνος.

     - Ωραία, λοιπόν, συνέχισε ο μικρός, τι ντοκυμαντέρ είναι αυτό που δεν τα δείχνει όλα;

     Ο Πήτερ Παν ένιωσε να τον πιάνει πονοκέφαλος.

     - Δεν υπάρχουν ιπτάμενοι ελέφαντες, ξαναείπε, όσο πιο ήρεμα μπορούσε. Τώρα, πηγαίνετε να διαβάσετε τα μαθήματά σας.

     - Όλο να διαβάζουμε θέλεις, είπε ο μεγάλος.

     - Θέλω να διαβάζετε τα μαθήματά σας. Πώς αλλιώς θα προκόψετε στη ζωή σας;

     - Ο Ντάμπο δε διάβαζε και έγινε αστέρι του τσίρκου, είπε ο μικρός.

     - Άντε πάλι με τον Ντάμπο!

     - Κι εγώ θα γίνω αστέρι του τσίρκου, συνέχισε ο μικρός.

     - Ωραία δουλειά διάλεξες.

     - Κι εγώ θα γίνω ξυλουργός, είπε ο μεγάλος.

     - Χμμ...

     - Και θα φτιάξεις ένα ξύλινο αγόρι που θα γίνει αληθινό; ρώτησε ο μικρός.

     - Ίσως, είπε ο μεγάλος. Ίσως, πάλι, να φτιάξω ένα ξύλινο κορίτσι, θα δω.

     - Οι ξυλουργοί δεν φτιάχνουν ξύλινα παιδιά που ζωντανεύουν, είπε ο Πήτερ Παν, όσο πιο ήρεμα γινόταν.

     - Ο Τζεπέτο πώς έφτιαξε; είπε ο μικρός.

     - Θα πρέπει να βρω μαγικό ξύλο πρώτα, είπε ο μεγάλος.

     - Τι μαγικό ξύλο και κουραφέξαλα είναι αυτά; Δεν υπάρχει μαγικό ξύλο!

     - Υπάρχει, αλλά πρέπει να το βρεις.

     - Θα σε βοηθήσω κι εγώ, είπε ο μικρός. Και τις Απόκριες θα ντυθώ χταπόδι!

     - Τώρα αυτό πού κολλάει; ρώτησε ο Πήτερ Παν.

     - Κολλάει. Θα μου πάρεις στολή;

     - Χταποδιού;

     - Ναι, και θέλω τα πόδια του να έχουν τατουάζ...

     - Τατουάζ; ρώτησε ο μεγάλος. Γιατί;

     - Θα είμαι χταπόδι-σεφ.

     - Ωραία ιδέα! Κι εγώ θα ντυθώ βατραχονεράιδα!

     - Δεν υπάρχουν χταπόδια-σεφ, είπε ο Πήτερ Παν, μόνο σεφ που μαγειρεύουν χταπόδια... Ούτε βατραχονεράιδες, τι δουλειά έχεις εσύ, αγόρι πράγμα, να ντύνεσαι νεράιδα;

     - Όχι νεράιδα, βατραχονεράιδα, είπα. Με φόρεμα από νούφαρα και ραβδάκι που θα μοιάζει με βούρλο!

     - Δεν υπάρχουν βατραχονεράιδες!

     - Ω, τι βαρετός που είσαι, τελικά!

     - Βούρλο, είπε ο μικρός που πρώτη φορά άκουγε τη λέξη. Βούρλο, βούρλο, βούρλο! επανέλαβε.

     - Στο δωμάτιό σας, τώρα αμέσως! φώναξε ο Πήτερ Παν. Και μην ακούσω κιχ!

     - Δεν μας καταλαβαίνεις, είπε ο μεγάλος καθώς αποχωρούσε.

     - Τι είπα μόλις τώρα; Ούτε κιχ!

     - Αλλά, βέβαια, πού να μας καταλάβεις, εσύ δεν είσαι παιδί!

     - Φυσικά και δεν είμαι, αλλά αυτό δε σημαίνει...

     - Ούτε ήσουν ποτέ! φώναξε ο μεγάλος και μπήκε στο δωμάτιό τους.

     - Κιχ! είπε και ο μικρός και έκλεισε με θόρυβο την πόρτα. 

     Ο Πήτερ Παν έμεινε μόνος του στο δωμάτιο. Ένιωθε πολύ κουρασμένος. Τι βάσανο να μεγαλώνεις παιδιά! Μα γιατί να μην μπορούν να καταλάβουν μερικά απλά πράγματα; Ίσως να πρέπει να μεγαλώσουν λίγο ακόμα...

     Ο πονοκέφαλος δεν έλεγε να υποχωρήσει. Πήγε στο μπάνιο να πάρει ένα παυσίπονο. Το βλέμμα του έπεσε στον καθρέφτη. Κοιτάχτηκε. Τα γένια του είχαν παραμεγαλώσει. Έπρεπε να πάει στον κουρέα, να τον σουλουπώσει λίγο. Μεθαύριο είχε και ραντεβού, πώς θα πήγαινε με αυτά τα γένια; Άντε να δει πώς θα πήγαινε και αυτό... Είναι δύσκολο να βρεις κάποια, όταν έχεις δύο μικρά παιδιά στην πλάτη σου. Βαρετός... Άκου βαρετός! Η ζωή είναι βαρετή, όχι αυτός. 

     Ξανακοίταξε τον εαυτό του. Μήπως υπήρχε κάτι που δε θυμόταν; Όχι, του είπε η τόσο γνώριμή του αντανάκλαση, όλα είναι όπως τα ξέρεις. Όλα ήταν πάντα έτσι, όπως τα ξέρεις.

     Πήρε το παυσίπονο, πήγε στο σαλόνι και κάθησε να δει λίγη τηλεόραση. Εκείνη την ώρα τελείωναν οι πυτζαμοήρωες. Μα τι χαζομάρες έβλεπαν τα παιδιά στην τηλεόραση; Έβαλε να δει ένα ντοκυμαντέρ με τα ζώα της ερήμου. Τα βλέφαρά του άρχισαν να βαραίνουν. Το παυσίπονο του είχε φέρει νύστα. Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν αρκετά νωρίς ακόμα. 

     Δεν έπρεπε να αποκοιμηθεί. Είχε να ελέγξει και τα παιδιά, να δει αν είχαν διαβάσει. Και μετά, έπρεπε να ετοιμαστούν για ύπνο. Πάλι θα του έβγαζαν την πίστη, μέχρι να πάνε στα κρεβάτια τους. Χασμουρήθηκε. Κάτι έπρεπε να κάνει για να μην τον πάρει ο ύπνος. Αποφάσισε να κάνει ένα ντους.

     Το ντους τελικά έγινε μπάνιο και το δωμάτιο του μπάνιου γέμισε υδρατμούς. Ο Πήτερ Παν αισθάνθηκε λίγο καλύτερα. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και σκούπισε τους υδρατμούς με το χέρι του. Και γιατί να μην τα περιποιηθεί ο ίδιος τα γένια του; Ή, μήπως, να ξυριζόταν εντελώς; Πώς θα έμοιαζε, άραγε, αν ξυριζόταν; Είχε υπάρξει, άραγε, ποτέ χωρίς γένια; Ούτε που θυμόταν. Πήρε τον αφρό ξυρίσματος και τον άπλωσε στο πρόσωπό του. Ύστερα, αργά-αργά, άρχισε να ξυρίζεται...

     Ο καθρέφτης του μπάνιου είχε ξαναθολώσει. Ο Πήτερ Παν είχε τελειώσει το ξύρισμά του. Άπλωσε το χέρι του και ξανακαθάρισε τον καθρέφτη από τους υδρατμούς. Κοίταξε το είδωλό του. Το πρόσωπό του έλαμπε, καλοξυρισμένο. Και μαζί με το πρόσωπό του, έλαμψε και η μνήμη του. Και ο Πήτερ Παν αναγνώρισε και αυτό του το πρόσωπο, ενώ πίσω από την πλάτη του τα πλακάκια του μπάνιου καλύπτονταν από φύλλα και ένας ιπτάμενος ελέφαντας του χαμογελούσε μέσα από την πυκνή, καταπράσινη βλάστηση...