Ουράνιος ειρηνοποιός

      Ο Δίας είχε τα νεύρα του. Όχι, δεν επρόκειτο για κάποια ακόμα καλλονή που είχε αρνηθεί τον έρωτά του, εξάλλου αυτός είχε τον τρόπο να τις πείθει όλες... Επρόκειτο για την Αφροδίτη, την πιο όμορφη αδερφή του πατέρα του. Εντάξει, ήταν πάντα ζωηρούλα και τσαχπίνα, αλλά δεν ήταν πλέον και καμιά παιδούλα! Και όσο κι αν τα νεανικά της παραστρατήματα, με ένα της χαμόγελο όλοι της τα συγχωρούσαν, τώρα όλοι την σχολίαζαν υποτιμητικά.

     - Πάλι πήρε τους δρόμους, έλεγαν, μα δε σέβεται, επιτέλους, την ηλικία της;

     - Να το πάλι, το κούγκαρ, ψιθύριζαν, ποιον άραγε να έχει βάλει στο μάτι απόψε;

     - Μα δεν έχει το θεό της!, παρατηρούσαν, πότε θα σταματήσει τα νυχτοπερπατήματα, γριά γυναίκα;

     - Και καλά, δεν υπάρχει κάποιος να της πει μια κουβέντα, να τη συμμαζέψει; αναρωτιούνταν.

     Αυτά άκουσε ο Δίας και του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Κι αυτός, εντάξει, δεν είχε σταματήσει να κυνηγάει τον ποδόγυρο, αλλά αυτός, τουλάχιστον, ήταν άντρας!

     - Πρέπει να της μιλήσω επειγόντως, αποφάσισε ο Δίας.

     Και ένα βράδυ, εκεί που η Αφροδίτη είχε στολιστεί και είχε παρφουμαριστεί για να βγει, ο Δίας πήγε και την βρήκε.

     - Τι θα γίνει με την περίπτωσή σου; της είπε.

     - Τι εννοείς; είπε εκείνη.

     - Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις; Τι καμώματα είναι αυτά, να βγαίνεις και να σουρτουκεύεις κάθε βράδυ, κυνηγώντας νεαρούς;

     - Δεν κυνηγάω νεαρούς, εκείνοι με κυνηγάνε.

     - Ναι, καλά!

     - Εκείνοι με κυνηγάνε, σου λέω! Εγώ απλώς βγαίνω βόλτα. Τι φταίω που γεννήθηκα όμορφη;

     - Θεία, συμμαζέψου!

     - Θειάφι!

     - Δεν το καταλαβαίνεις ότι έχεις γίνει περίγελος; Όλοι σε σχολιάζουν.

     - Κι εσένα τι σε νοιάζει;

     - Πώς, τι με νοιάζει; Θεία μου είσαι...

     - Σου έχω ξαναπεί να μη με λες θεία!

     - Έχω καθήκον να προστατέψω το όνομά μας, είμαι ο αρχηγός της οικογένειας. Δεν είναι σωστό να ζεις τόσο έξαλλα.

     - Ναι, κάνε μας μάθημα τώρα! Όλος ο κόσμος έχει να το λέει για τις κατακτήσεις σου!

     - Άσε με εμένα!

     - Πώς να σε αφήσω; Δεν έχεις αφήσει ούτε θηλυκιά μύγα και μου κάνεις κήρυγμα, επειδή αρέσω;

     - Εγώ είμαι άντρας!

     - Και τι μ'αυτό; Και εγώ είμαι γυναίκα! Και ως γυναίκα, έχω κι εγώ ανάγκες...

     - Σηκώσαμε και μπαϊράκι τώρα;

     - Δεν καταλαβαίνω τι λες. Εγώ ξέρω ότι έχουμε ισότητα. Ι-σό-τη-τα!

     - Ναι, μάθαμε τώρα ισότητα... Αυτά είναι βλακείες! Βλα-κεί-ες!

     - Μήπως ζηλεύεις;

     - Τι να ζηλέψω; Τα δέκα στρώματα μέικ-απ που βάζεις στο πρόσωπό σου για να μη φαίνονται οι ρυτίδες;

     - Ποιες ρυτίδες; Σε πληροφορώ ότι μόνο έναν καθαρισμό κάνω, μία φορά τον χρόνο. Το προσωπάκι μου είναι φρέσκο, σαν πρωινό τριαντάφυλλο.

     - Θα'θελες!

     - Λοιπόν, για να τελειώνουμε, εγώ θα κάνω ό,τι μου αρέσει, και λογαριασμό δε δίνω σε κανέναν!

     - Αν νομίζεις ότι θα σε αφήσω να σέρνεις το όνομα της οικογένειάς μας στο βούρκο, και να μας πιάνει στο στόμα της ο οποιοσδήποτε, είσαι πολύ γελασμένη!

     - Μωρέ, τι μας λες!

     - Πού πας;

     - Γιατί νομίζεις ότι ετοιμάστηκα; Για να βγω!

     - Δε θα πας πουθενά!

     - Φύγε από τη μέση να περάσω!

     - Αν κάνεις ένα βήμα, θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα!

     - Τσακ! Ορίστε, το έκανα!

     - Σύνελθε, είπα! Θα με κάνεις να πάρω δραστικά μέτρα!

     - Δε σε φοβάμαι, και, επιτέλους, απαιτώ σεβασμό! Είμαι αδερφή του πατέρα σου!

     - Φέρσου, τότε, ανάλογα με την ηλικία σου!

     - Να αφήσεις την ηλικία μου ήσυχη! Εξάλλου, ούτε εσύ είσαι κανένα μωρό! Όσο και να ρουφιέσαι, τα γεροντόπαχα δεν κρύβονται...

     - Δεν έχω γεροντόπαχα!

     - Ενώ εγώ... κορμί λαμπάδα!

     - Έλα, εδώ, σου λέω, μη φεύγεις!

     Αλλά η Αφροδίτη τίναξε με νάζι τα καλοχτενισμένα της μαλλιά και συνέχισε να απομακρύνεται. Έξαλλος ο Δίας όρμησε στο κατόπι της, με άγριες διαθέσεις. Θα την κούρευε γουλί. Αλλά η Σελήνη, που είχε μείνει πετσί και κόκαλο ύστερα από μια εξαντλητική δίαιτα και γι'αυτό τα νεύρα της ήταν ιδιαίτερα τσιτωμένα, έτρεξε και στάθηκε ανάμεσά τους.

     - Τι πράγματα είναι αυτά; φώναξε. Ήρθατε βραδιάτικα να μου χαλάσετε την ηρεμία; Εδώ είναι το βασίλειό μου και δεν επιτρέπω φασαρίες!

     - Μα..., πήγαν να δικαιολογηθούν και οι δύο.

     - Δεν ακούω τίποτα. Αυτά να τα κάνετε τη μέρα, που δε σας βλέπω! Και τώρα, απομακρυνθείτε! Και μη σας ξαναδώ κοντά, αλλιώς θα δείτε και την άλλη μου πλευρά! Μίλησα!

     Και ο Δίας με την Αφροδίτη υπάκουσαν. Όχι, βέβαια, επειδή είχαν λύσει τις διαφορές τους, αλλά επειδή δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να δουν την άλλη πλευρά της Σελήνης... 

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου