Κάθομαι για να γράψω, αλλά όσο περνάει η ώρα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι μόνο με ένα θαύμα θα βρω κάτι καλό. Καλά το είχα φανταστεί από την αρχή, ότι τα δύο επόμενα ζητούμενα του δρώμενου του Γιάννη θα με δυσκόλευαν!
Θα μπορούσα να γράψω ένα παραμύθι, βέβαια, ένα παραμύθι με νεράιδες που κουνάνε το ραβδάκι τους και αλλάζουν τα πάντα. Ή, ίσως θα μπορούσα να αναζητήσω θαύματα στις ειδήσεις, όλο και κάτι θα βρω εκεί... Εδώ που τα λέμε, πάντα υπάρχει και η επιλογή του να μην γράψω τίποτα. Να βάλω μια εικόνα που να γράφει "Προσοχή. Εκτελούνται έργα", και να την βγάλω αφού θα έχει τελειώσει το δρώμενο. "Μα τι λες;", μου λέει η οθόνη, "μία Πίπη δεν τα παρατάει, στρώσε τον απαυτό σου κάτω και μην ψάχνεις δικαιολογίες!"
Εντάξει, λοιπόν, ας μιλήσω για θαύματα που γνωρίζω από πρώτο χέρι, θαύματα που έχουν συμβεί σε εμένα. Κι ας σας κάνω να νομίζετε ότι αγγελοκρούστηκα ξαφνικά, λόγω επερχόμενων γιορτών, και ότι θα φορέσω έναν χιτώνα, θα πάρω παραμάσχαλα μία Καινή Διαθήκη και θα τρέχω να κηρύττω τον Λόγο του Θεού. Και ότι θα αλλάξω τη μορφή του μπλογκ, θα του κάνω εικονογράφηση στο στυλ των μεγάλων Κρητών αγιογράφων, λόγω καταγωγής, και θα βάλω να παίζει και μουσική με ψαλμούς από εκκλησιαστικές χορωδίες. Και μέχρι που θα προσφέρω και δωρεάν εξομολόγηση σε κάποια γωνία κάτω δεξιά...
Το σίγουρο, όμως, είναι ότι δεν αγγελοκρούστηκα. Δε θα μιλήσω, εξάλλου, για αναστάσεις νεκρών, πολλαπλασιασμό τροφής, μετατροπή νερού σε κρασί ή περπάτημα στη θάλασσα, αυτά είναι κράχτες, βέβαια, αλλά δεν γίνονται από όποιον κι όποιον. Θα μιλήσω για θαύματα μικρά και τριανταφυλλένια, που δεν τα πιάνει το μάτι, και που μπορεί και να μην μοιάζουν καν για θαύματα. Και μήπως δεν έγινε θαύμα εκείνη τη μέρα που έφευγα από το σπίτι των γονιών μου σκεφτόμενη για πολλοστή φορά πόσο άτυχη ήμουν;
Ίσως δεν το πιστεύετε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Από μικρή είχα εκπαιδευτεί να σκέφτομαι έτσι. Οι γονείς μου, βλέπετε, προέρχονται από φτωχές αγροτικές οικογένειες, είχαν και οι δυο τους δύσκολα παιδικά χρόνια και βρέθηκαν πολύ νωρίς να παλεύουν μόνοι τους, μακριά από την οικογένειά τους. Τα χαστούκια και οι απογοητεύσεις που τους έδωσε η ζωή ήταν τόσα, που μέχρι να γίνουν γονείς είχαν γίνει βαθιά μοιρολάτρες. Αναμενόμενο ήταν, λοιπόν, να μεταλαμπαδεύσουν όλη αυτή τη σοφία της ζωής στα παιδιά τους (και εδώ έρχονται δύο φτωχά κοριτσάκια που περπατάνε σε μια μαυρόασπρη ελληνική ταινία και κολλάνε γάντι!). Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, από μικρή έμαθα ότι η ζωή είναι πολύ δύσκολη και άδικη με τους φτωχούς, δηλαδή με εμάς, και ότι θα έπρεπε να είμαι πάντα προετοιμασμένη για τα χαστούκια και τις δυσκολίες που θα συναντούσα, τόσο προετοιμασμένη μάλιστα, που θα έπρεπε να τα προβλέπω. Αυτός ήταν ο ιδανικότερος τρόπος για να καταλήξω να εστιάζω μονίμως στα αρνητικά και ποτέ στα θετικά. Βασικά, δεν έβλεπα και πολλά θετικά.
Ευτυχώς, όμως, που έγινε το θαύμα. Και, εκείνη τη μέρα που, φεύγοντας από το σπίτι των γονιών μου σκεφτόμουν, ως συνήθως, πόσο άτυχη ήμουν, ξαφνικά, ήταν σαν να διχάστηκα, και ο εαυτός μου με επέπληξε αυστηρά: "Για στάσου", μου είπε ο εαυτός μου, "γιατί λες ότι είσαι άτυχη; Έχεις την υγεία σου, έχεις οικογένεια, ανθρώπους να σε αγαπούν, έχεις μορφωθεί, έχεις μια δουλειά για να βιοπορίζεσαι, και έχεις και μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου. Πόσοι άνθρωποι νομίζεις ότι τα έχουν όλα αυτά μαζί; Μήπως δεν είσαι και τόσο άτυχη, τελικά;". Αυτό ήταν ένα χαστούκι, όχι από εκείνα που είχα εκπαιδευτεί να περιμένω, αλλά ένα χαστούκι που χρειαζόμουν. Και συνειδητοποίησα ότι ο εαυτός μου είχε δίκιο.
Έκτοτε, η ματιά μου άλλαξε και άρχισαν να ανακαλύπτω σιγά-σιγά, τα μικρά καθημερινά θαύματα που περνούν απαρατήρητα. Και μήπως δεν είναι θαύμα αν προλάβουμε το λεωφορείο και πάμε εγκαίρως στη δουλειά μας; Δεν είναι θαύμα αν χάσουμε αυτό το λεωφορείο και πάρουμε το επόμενο, και συναντήσουμε έτσι τον έρωτα της ζωής μας ή έναν πολύ αγαπητό φίλο που έχουμε χρόνια να τον δούμε; Δεν είναι θαύμα αν δεν προλάβουμε να περάσουμε τον δρόμο και αναγκαστούμε να περιμένουμε λίγα δευτερόλεπτα, που μπορούν να μας σώσουν από έναν τρελλό οδηγό που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του; Άρχισα πλέον να βλέπω το ποτήρι - που μέχρι τότε το έβλεπα σχεδόν άδειο - μισογεμάτο. Και, ξέρετε κάτι; Το ποτήρι είναι μισογεμάτο, και πάντα υπάρχει περιθώριο να γεμίσει κι άλλο, να αδειάσει εντελώς, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση.
Αλλά ίσως αυτό να μη σας πείσει. Ίσως μου πείτε ότι το να αλλάξεις τρόπο σκέψης και θέασης των πραγμάτων δεν είναι θαύμα, ή ίσως να θέλετε κάτι πιο χειροπιαστό. Ας γράψω, λοιπόν, για ένα άλλο θαύμα, πιο πρόσφατο αυτό.
Πριν από κάποια χρόνια, μια Παρασκευή απόγευμα, προσπαθώντας να αποφορτιστώ από την ένταση της εβδομάδας, κάθησα στον υπολογιστή, βρήκα ένα δωρεάν παιχνίδι στο διαδίκτυο, και άρχισα να παίζω. Το παιχνίδι ήταν πολύ εθιστικό και, όπως μπορείτε να φανταστείτε, εκτός του ότι ήμουν πολύ καλή και περνούσα τις πίστες τη μία μετά την άλλη, ξεχάστηκα και όταν, κάποια στιγμή, κοίταξα το ρολόι, ήταν ήδη περασμένες δώδεκα. Επειδή, όμως, το είχα πάρει πατριωτικά και, επιπλέον, η επόμενη μέρα ήταν Σάββατο και θα μπορούσα να ξυπνήσω πιο αργά, συνέχισα να παίζω λίγο ακόμα, παρ'όλο που το χέρι μου είχε αρχίσει να πονάει λίγο. Και, τελικά, αν δεν εμφανιζόταν η Θεία Πρόνοια μέσω ενός μηνύματος στην οθόνη ότι είχα ολοκληρώσει όλα τα επίπεδα, ίσως να έπαιζα ακόμα και τώρα που σας γράφω!
Η ώρα είχε πάει εφτά το πρωί, όταν ολοκλήρωσα όλες τις πίστες και πήγα για ύπνο, περήφανη για το κατόρθωμά μου. Αλλά όταν ξύπνησα δυο-τρεις ώρες αργότερα, είχα ένα εξόγκωμα στο χέρι, στο επάνω μέρος του καρπού, συγκεκριμένα! Θαύμα; Όχι, φυσικά. Ένα απλό εξόγκωμα ήταν, ούτε τυφλούς θεράπευε, ούτε ανάπηρους, ούτε φαλακρούς. Και, φυσικά, δεν παραξενεύτηκα και τόσο που το είδα, αφού έπαιζα όλο το βράδυ με πονεμένο χέρι. "Καλά να πάθεις!", με μάλωσε ο εαυτός μου, "μεγάλη γυναίκα να κάνεις σαν μικρό παιδί και να παίζεις τόσες ώρες συνεχόμενες, ντροπή σου!". Δεν του είπα τίποτα, είχε δίκιο.
Όταν είδε το εξόγκωμα ο δάσκαλος του βιολιού τρόμαξε και μου είπε να σταματήσω να παίζω και να πάω αμέσως στο γιατρό. Εκεί τα χρειάστηκα λίγο, επειδή φοβήθηκα ότι θα πήγαινε χαράμι ο κόπος μου των προηγούμενων δύο ετών. Πήγα, ανήσυχη, στο γιατρό. Εκείνος κοίταξε το εξόγκωμα καλά-καλά, το πασπάτεψε προσεκτικά και μετά μου έκανε τα αποκαλυπτήρια: ήταν γάγγλιο. Μου είπε ότι δεν γινόταν επέμβαση σε εκείνο το σημείο του χεριού και ότι θα έπρεπε να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου. Τον ρώτησα αν θα μπορούσα να συνεχίσω τα μαθήματα βιολιού και μου είπε ναι. Ανακουφίστηκα. Το πρόβλημα ήταν ότι αμέσως μετά, ο γιατρός μεταμορφώθηκε σε Πυθία.
"Θα περάσει;", τον ρώτησα. "Μπορεί να περάσει, μπορεί και όχι", μου είπε. "Να του κάνω μασάζ, θα βοηθήσει;", επέμεινα. "Ναι, μπορείς, κακό δε θα του κάνει", απάντησε. "Να φορέσω ελαστικό επίδεσμο, θα βοηθήσει;", δοκίμασα άλλη μια φορά. "Ναι, μπορεί να βοηθήσει". Μας πρόκοψες, δόκτωρ!
Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, παρά να αγνοήσω τους χρησμούς της Πυθίας και να συγκρατήσω μόνο ότι θα μπορούσα να συνεχίσω τα μαθήματα του βιολιού, αφού αυτό με ενδιέφερε περισσότερο. Συνέχισα, λοιπόν, κανονικά τη ζωή μου. Έβαλα και ελαστικό επίδεσμο - που όμως δεν με βόλεψε καθόλου και τον εγκατέλειψα - , το έτριβα και λίγο όποτε το θυμόμουν, και πάντα το κοιτούσα να δω μήπως και μίκραινε. Κάποιες φορές είχα την εντύπωση ότι είχε μικρύνει, αλλά τελικά αποδεικνυόταν ότι ήταν η ιδέα μου.
Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Ήταν Δεκαπενταύγουστος και είχα πάει στην αδερφή μου, μαζί με το γάγγλιό μου, εννοείται. Μία κολλητή μου μου τηλεφώνησε να δει τι κάνω. Κλείνοντας το τηλέφωνο, το μάτι μου έπεσε επάνω στο γάγγλιο. Ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα από τότε που πρωτοεμφανίστηκε. "Τελικά", σκέφτηκα, "αυτό το γάγγλιο φαίνεται να μην έχει αλλάξει καθόλου. Ο γιατρός είπε ότι μπορεί να έφευγε, αλλά κοντεύει χρόνος, αν ήταν να φύγει, θα είχε φύγει ήδη. Από ό,τι φαίνεται, θα το έχω μόνιμα". Στιγμιαία σκέφτηκα τη ζωή μου με το γάγγλιο. Όσο κι αν δε μου άρεσε η ιδέα, αυτή θα ήταν πλέον η πραγματικότητά μου. "Ε, δεν πειράζει", είπα στον εαυτό μου, "τι να κάνουμε, ας μείνει, θα ζήσω με αυτό". Την επόμενη μέρα μου φάνηκε ότι το γάγγλιο είχε μικρύνει. Το κοίταξα πιο προσεκτικά. "Μπα, η ιδέα μου είναι", σκέφτηκα. Την επόμενη μέρα πάλι μου φάνηκε λίγο διαφορετικό, αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρη. Την τρίτη μέρα ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι το γάγγλιο είχε μειωθεί λιγουλάκι. Και μέσα σε μία εβδομάδα είχε εξαφανιστεί σχεδόν τελείως! Τα-νταααααα!
Και αν μου πείτε ότι αυτό δεν ήταν θαύμα και ότι το γάγγλιο θα έφευγε ούτως ή άλλως, πώς εξηγείτε την χρονική στιγμή που εξαφανίστηκε; Δεν εξαφανίστηκε πριν από δέκα μέρες, ούτε ύστερα από δύο μήνες. Μόλις συμβιβάστηκα με την κατάσταση και το αποδέχτηκα στη ζωή μου, τότε άρχισε να μικραίνει! Τυχαίο; Δε νομίζω! Μέχρι και ο γιατρός-Πυθία θα συμφωνούσε! Ήταν θαύμα, σας λέω!
Αλλά ίσως κι αυτό να μη σας κάνει... Ας γράψω, τότε, για άλλο ένα θαύμα, πολύ παλιότερο, από τότε που ήμουνα μικρή και όλο χόρευα και τραγουδούσα. Τότε, λοιπόν, κάθε βράδυ έκανα την προσευχή μου στην Παναγία. Μη φανταστείτε, βέβαια, καμιά υπερπαραγωγή, σαν τις αναρτήσεις της Γλωσσοπάθειας, ούτε καν τεσσάρων δεν ήμουν! Στεκόμουν κάθε βράδυ κάτω από την εικόνα της Παναγίας που ήταν κρεμασμένη πίσω από μια ανοιχτή πόρτα, και έλεγα: "Παναγίτσα μου, φύλαγε εμένα, τον μπαμπά μου, τη μαμά μου, και στείλε μου και μία αδερφούλα". Δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω, όλοι σας ξέρετε ότι έχω μια αδερφή!
Αν, τώρα, πάλι πείτε πως "Σιγά το θαύμα!", να σας θυμίσω ότι έπαιζα με 50% πιθανότητες να αποκτήσω αδερφό, για να μη σας πω και πως το ότι κάποιο ζευγάρι αποκτάει ένα παιδί, δε σημαίνει απαραίτητα πως θα μπορέσει να κάνει και δεύτερο...
Και αν κι αυτό σας φαίνεται μηδαμινό, θα με αναγκάσετε να σας πω για τις προάλλες, που έτρεχε νερό από το καλοριφέρ μια ολόκληρη μέρα, και την επόμενη μέρα είχε φτιάξει από μόνο του, δεν έσταζε ούτε σταγόνα. Ή, μήπως, να σας πω για την άλλη φορά, που είχε κλείσει εντελώς ο λαιμός μου και δεν έβγαινε φωνή για μια βδομάδα, και κάποια στιγμή που άρχισε να ανοίγει η φωνή είπα να παραγγείλω μία πίτσα, και με το που σήκωσε η κοπέλα το τηλέφωνο μουγκάθηκα και πάλι, και με το φόβο να θεωρήσουν πως τους έκανα φάρσα και να μου το κλείσουν στα μούτρα έδωσα την παραγγελία μου ψιθυριστά και η παραγγελία μου έφτασε, ολόσωστη;
Αλλά, φτάνει, δεν γράφω άλλο, το βρήκα, εξάλλου, τι είναι αυτό που θα σας πείσει, πέραν πάσης αμφιβολίας: μ'αυτά και μ'αυτά, τα κατάφερα να γράψω την ανάρτηση! Αυτό κι αν είναι θαύμα!
ΥΓ: Το παρόν είναι η τρίτη συμμετοχή της Πίπης στο χριστουγεννιάτικο δρώμενο του Γιάννη με τίτλο "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις". Οποιαδήποτε ομοιότητα με φαντασία είναι απλώς συμπτωματική.
