Σε παρελθόντα χρόνο

     Πότε ήταν που τους βρήκες, πότε ήταν που προβληματίστηκες για το αν θα πρέπει να αναθερμάνεις τους δεσμούς με το παρελθόν σου, πότε πήρες την απόφαση... Διστακτικά στην αρχή, με το φόβο ότι οι επανασυνδέσεις κρύβουν αρκετά δυσάρεστα πράγματα, ότι οι αναμνήσεις σου θα ραγίσουν, σαν ευαίσθητα μουσειακά εκθέματα που αν βγουν από τις προθήκες τους κινδυνεύουν από την επαφή τους με τον αέρα. Πιο χαλαρά στη συνέχεια, αλλά και πάλι με επιφυλάξεις. Καλύτερα μέσα στον διαδικτυακό χώρο. Καλύτερα εκεί που όλοι είναι ψηφιακές οντότητες. Με φωτογραφίες ή χωρίς, με πληροφορίες ή χωρίς, με σχόλια ή χωρίς.
     Κι όμως, η πρόσκληση ήρθε και προσωπικά σε εσένα. "Θα έρθεις;" έλεγε. Είπες "ίσως". Τελικά όμως έφτασες πρώτη στο ραντεβού. Και σε τι μέρος...
     Το σχολείο σου, ο καθημερινός σου χώρος επί τρία χρόνια ανοίγει, ειδικά γι'αυτήν την ημέρα. Για να θυμηθούμε τα παλιά, έλεγε η πρόσκληση. Και εσύ είσαι εκεί, πρώτη από όλους, ψάχνοντας με αγωνία τη σωστή είσοδο. Και αφού την βρεις, περιμένοντας να δεις ποιοι θα εμφανιστούν. Εσύ, που εγκατέλειψες τον ψηφιακό σου εαυτό στο σπίτι, να περιμένεις τη συνάντηση του χθες με το σήμερα...
     Και να, ένας-ένας καταφθάνουν. Δεν είναι πολλοί, οι περισσότεροι δεν μπόρεσαν. Όμως, έστω και ένας είναι κάτι. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις...
     "Δεν κάνουμε μια βόλτα στο σχολείο;" προτείνει ένας. Ξεκινάτε.
     "Εκεί κάναμε γυμναστική". "Εκεί ήταν τα γραφεία των καθηγητών". "Εκεί ήταν τα εργαστήρια". "Εκεί ήταν η τάξη μου. Ή μήπως δεν ήταν εκεί;"
     Η μνήμη δε βοηθάει. Και η βόλτα συνεχίζεται, σε ένα σχολείο που υπήρξε δικό σας, και που τώρα πια δεν είναι. Να η τάξη σου της πρώτης. Και της δευτέρας. Και της τρίτης. Εδώ καθόσουν με τον Παναγιώτη στα διαλείμματα. Εκεί καθόταν ο Γιώργος... Εδώ καθόσουν και ο Μενέλαος από το πίσω θρανίο σου έκανε καντάδα. Τι να κάνει τώρα ο Μενέλαος; Εκείνος ο τοίχος ήταν μπλε και του είχατε βάλει αστέρια. Και ένα φεγγάρι. Τώρα είναι γυμνός. Αυτή τη γέφυρα περνούσες κάθε μέρα στη δευτέρα για να πας στην τάξη σου. Εκείνα τα δέντρα τα έχουν φυτέψει τα παιδιά. Κοίτα πώς μεγάλωσαν! Εκεί ήταν το κυλικείο. Εκεί κάνατε την έκθεση ζωγραφικής. Εκεί ήταν τα σχεδιαστήρια. Εκεί ήταν η αίθουσα των εκδηλώσεων. Εκεί παίζατε βόλεϊ τη μέρα που είχαν πει ότι είχε μπει βόμβα στο σχολείο.
     Στέκεσαι έξω από κάθε μία από τις αίθουσες όπου πέρασες εκείνα τα χρόνια και αφουγκράζεσαι. Ήχοι από το παρελθόν, ήχοι εφηβικών φωνών, σύρσιμο θρανίων, τετράδια ανοιγμένα, ζωή... Απόλυτη ησυχία τώρα. Τι ερημιά που αποπνέει το σχολείο! Πόσο βαθιά μέσα στην ψυχή σου την αισθάνεσαι αυτήν την ερημιά!
     Επιστρέφεις εκεί που είναι μαζεμένοι οι υπόλοιποι. Εύθυμες συζητήσεις, προσπάθεια να θυμηθείτε ο ένας τον άλλο... Αυτά τα μάτια, αυτό το χαμόγελο... Δεν ξεχνιούνται τα μάτια που κοιτάχτηκαν σε τέτοιες ηλικίες. Κουρνιάζουν υπομονετικά μέσα μας και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να ξανααναδυθούν από το βάθος του μυαλού. Και όταν βγουν στην επιφάνεια, φέρνουν μαζί τους και κάτι από τα παλιά, κάτι από την αίσθηση της αιωνιότητας που χαρακτηρίζει τους νέους ανθρώπους.
     Λες "παιδιά" και όλοι γυρνάνε, παρόλο που οι περισσότεροι έχουν παιδιά οι ίδιοι, και κάποιοι μάλιστα έχουν μεγάλα παιδιά. Μιλάς με ανθρώπους που μπορεί να μην είχατε ανταλλάξει καμία κουβέντα τότε, και όμως μιλάς σαν να ήσουν από πάντα μαζί τους. Επειδή κουβαλάτε το ίδιο παρελθόν. Επειδή σας ενώνει το ίδιο χθες. Το παρελθόν ενώνει. Το παρελθόν είναι παρόν. Όπως είστε και εσείς.
     Τι ωραίο που ήταν το σχολείο σας! Πόσο το αγαπούσατε όλοι! Και πόσο πρωτοποριακό για την εποχή του! Και πόσα πράγματα κάνατε! Και οι καθηγητές! Πόσο τους ενδιέφερε να κάνουν το κάτι παραπάνω, να ξεφύγουν από το αυστηρό σχολικό πρόγραμμα και να δώσουν κάτι από την ψυχή τους σε ένα σχολείο, που δεν είναι μόνο τοίχοι, είναι και ανθρώπινα μυαλά σε αναβρασμό, όνειρα, ελπίδες, φιλίες, έρωτες, αγάπη... Αυτός ο χώρος είναι γεμάτος αγάπη, γι'αυτό φαντάζει τόσο άδειος τώρα. Και εσείς με αγάπη ήρθατε, προσκυνητές του παρελθόντος σας, να δηλώσετε ότι είστε ακόμα εδώ και να διεκδικήσετε ένα νέο μέλλον. "Είμαστε η πρώτη φουρνιά μαθητών", λέτε με καμάρι σε όποιον σας ρωτάει. Σας κοιτάνε εντυπωσιασμένοι, τόσα χρόνια μετά κι όμως κρατάτε ακόμα τους δεσμούς σας ζωντανούς...
     Η ώρα περνάει και πρέπει να αποχωρήσετε. Τώρα δεν είστε μικρά παιδιά που διεκδικούν την παραμονή τους έξω από το σπίτι μέχρι αργά. Οι περισσότεροι έχουν υποχρεώσεις. Μαζεύετε τα φαγητά και τα ποτά που είχατε φέρει, κλείνετε τη μουσική, μαζεύετε τα σκουπίδια, βγάζετε φωτογραφίες για να προσθέσετε και νέες αναμνήσεις στις ήδη υπάρχουσες, ανταλάσσετε υποσχέσεις για νέες συναντήσεις στο μέλλον. Δίνετε τα χέρια. "Χάρηκα" λες και το εννοείς. Συνειδητοποιείς ότι πρώτη φορά σφίγγεις τόσο πολύ τα χέρια άλλων ανθρώπων.
     Αποχαιρετάς τους άλλους και φεύγεις μέσα στο σκοτάδι. Και καθώς προχωράς στους νυχτερινούς δρόμους, επιστρέφοντας στο σπίτι σου, τα μάτια σου είναι δακρυσμένα...

 

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου