Σκλάβοι

 
     Είναι πρωί. Το αμπάρι του πλοίου είναι γεμάτο ασφυκτικά. Μαύρο και μόνο μαύρο το χρώμα. Μαύροι και μόνο μαύροι το εμπόρευμα. Όρθιοι, ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο ιδρώτας κάνει τα μαύρα κορμιά να γυαλίζουν, όπως γυαλίζουν και τα ασπράδια των ματιών. Πάει πια η αγαπημένη Αφρική, με την πυκνή της βλάστηση και τα μοναδικά της αρώματα. Πάνε οι ήχοι της ζούγκλας, η απεραντοσύνη του ουρανού, οι ζεστές μέρες, οι δροσερές νύχτες. Πάνε οι γυναίκες, τα παιδιά, οι μανάδες. Πάει η ζωή.
     Μόνο ο ήχος του τύμπανου, που δίνει ρυθμό στους κωπηλάτες ακούγεται. Μπουμ-μπουμ, μπουμ-μπουμ... Το πλοίο είναι μεγάλο, αλλά η θάλασσα ακόμα μεγαλύτερη. Τα νερά είναι άγρια, τα ξύλα του πλοίου, τα σχοινιά του, όλα τρίζουν. Χορεύει το πλοίο και μαζί με αυτό χορεύει και το αμπάρι του, μαζί με αυτό χορεύει και το εμπόρευμα. Και οι σκλάβοι, που έμαθαν να πατούν σε στέρεα γη και να γιορτάζουν τη ζωή χορεύοντας και τραγουδώντας, χτυπώντας τα πόδια τους με δύναμη, τώρα θρηνούν χορεύοντας βουβά, ακολουθώντας ακούσια την κίνηση του πλοίου.
     Ποιος ξέρει πού θα καταλήξουν; Ποιος ξέρει πώς θα είναι ο ουρανός και τι μυρωδιές θα έχει η γη και τι τραγούδια θα λένε τα πουλιά εκεί που πάνε; Ένα μόνο ξέρουν. Είναι σκλάβοι. Και αυτό σημαίνει ότι δεν τους ανήκει τίποτα, ούτε καν το όνομά τους. Νέα ονόματα τους περιμένουν και δουλειά πολλή και μέρες ατελείωτες. Και η ζωή αλλού θα υπάρχει, με τις χαρές της, τα τραγούδια της, τα χρώματα, τις ευωδιές...
     Το πλοίο γέρνει επικίνδυνα, καθώς βυθίζεται ανάμεσα από δύο τεράστια κύματα. Γέρνει, αλλά δεν θα βουλιάξει. Θα φτάσει με ασφάλεια τελικά στον προορισμό του. Και όταν από το κατάρτι, ψηλά, ακουστεί η φωνή "Στεριά μπροστά μας!", θα ξέρουν όλοι ότι το ταξίδι δεν τελείωσε, αλλά ότι θα συνεχιστεί σε νέα, πιο επικίνδυνα και άγνωστα νερά.
     Όμως δεν είμαι μέσα στο πλοίο. Δεν ακούω "μπουμ-μπουμ", δεν χορεύω στο ρυθμό των κυμάτων. Είναι πρωί και είμαι μέσα στο λεωφορείο. Ακούω μόνο τη μουσική στα αυτιά μου και χορεύω στο ρυθμό του ανώμαλου οδοστρώματος. Γύρω μου, θαρρείς στιβαγμένοι, οι συνεπιβάτες μου, συνοδοιπόροι σε αυτήν την καθημερινή διαδρομή μου προς τη δουλειά.
     Ναι, είμαι στο λεωφορείο, μια σύγχρονη σκλάβα ανάμεσα σε άλλους, επίσης σύγχρονους, σκλάβους, που άφησε πίσω το ζεστό της κρεβατάκι, το ξημέρωμα, το γάλα με κακάο, τα λουλούδια στη βεράντα... Στο τέρμα της διαδρομής μου ξέρω τι θα βρω. Με περιμένει μια μέρα στη δουλειά, γεμάτη υποχωρήσεις και συμβάσεις, τόσο μακριά από τα "θέλω" μου και τόσο κοντά στα "πρέπει"...
     Ποια ζωή αφήνουμε καθημερινά και σε ποια ζωή μπαίνουμε; Και πώς ξοδεύονται έτσι άσκοπα η ζωή μας, τα όνειρά μας, οι επιθυμίες μας; Πόσο έξω από τη ζωή μας είναι η ζωή τελικά;
     Ερωτήματα που πονάνε, είτε απαντηθούν είτε όχι. Αλλάξαμε τόνο στη δουλεία, αλλά αυτό δεν την έκανε λιγότερο καταπιεστική. Και όπως πάνε τα πράγματα, λυπάμαι που το λέω, η δουλεία θα επανακτήσει τον τόνο της.