Ιστορία μιας εισβολής

                                               

     Ήταν κάποτε μια όμορφη βεράντα. Και η βεράντα αυτή είχε απ'όλα τα καλά: είχε φως και αέρα, είχε έπιπλα βεράντας, είχε και γλάστρες με φυτά.
     Τα φυτά ήταν πολλά και διάφορα, και τα πήγαιναν μεταξύ τους πολύ καλά. Ποτέ δεν είχαν τσακωθεί, ποτέ δεν είχαν επισκιάσει το ένα το άλλο, ήταν μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια. Την άνοιξη, όταν τα περισσότερα φυτά ήταν ανθισμένα, ο αέρας πλημμύριζε από τις ευωδιές των λουλουδιών και ο ήλιος πάντα χαιρόταν να φωτίζει ένα τόσο πολύχρωμο μπαλκόνι.
     Βέβαια, πρέπει να αναγνωρίσουμε και τη συμβολή του άοκνου κηπουρού, που φρόντιζε τα φυτά, τα πότιζε όταν χρειαζόταν, τους έκοβε τα ξερά κλαδάκια, τους έριχνε λίπασμα, και τα καθάριζε από ό,τι μπορούσε να τα βλάψει.
     Όλα, λοιπόν, έβαιναν καλώς, μέχρι που ο άοκνος κηπουρός άρχισε να κουράζεται και άρχισε να ψάχνει τρόπους να ελαφρύνει τη δουλειά του. Τοποθέτησε, λοιπόν, ένα αυτόματο πότισμα στη βεράντα. Τέρμα πια η αγωνία να ποτίσει, ό,τι ώρα γύριζε από τις εξόδους του. Τώρα, στις 10 η ώρα ακριβώς, δύο φορές την ημέρα, θα ακουγόταν ένας ήχος φσσσσσσσ! και σε όλες τις γλάστρες ταυτόχρονα θα άρχιζε να τρέχει νερό.
     Έλα, όμως, που ο αυτοματισμός είχε και προβλήματα. Σε κάποια φυτά το νερό έπεφτε πολύ, οπότε χρειαζόταν να γίνεται συνέχεια ρύθμιση στη ροή του νερού. Επιπλέον, το αυτόματο πότισμα έπαιρνε και από μόνο του πρωτοβουλίες: άλλες φορές μείωνε την παροχή σε ορισμένες γλάστρες και άλλες φορές την αύξανε. Και δώσ'του τα νερά να τρέχουν στη βεράντα...
     Θύμα του αυτόματου ποτίσματος παρά τρίχα να πέσει μία καμέλια. Το κακό δεν ήταν εμφανές από την αρχή. Το φυτό αγκομαχούσε και βαριανάσαινε, διψούσε πολύ, αλλά ο κηπουρός κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Έτσι, όταν μια μέρα, ξαφνικά, η καμέλια έριξε μεμιάς πάνω από τα μισά της φύλλα και η βεράντα γύρω από την γλάστρα της καμέλιας απόκτησε ένα πράσινο χαλί, ο κηπουρός τρόμαξε. Έπεσε επάνω στην καμέλια, όπως οι γιατροί πέφτουν επάνω σε έναν πολυτραυματία: μαλάξεις, ηλεκτροσόκ, μετάγγιση αίματος...
     Ευτυχώς, η καμέλια σώθηκε την τελευταία στιγμή, αφού προηγουμένως ποτίστηκε άφθονα, πολλές φορές στη σειρά. Με λίγα φύλλα, είναι η αλήθεια, αλλά τουλάχιστον την γλίτωσε. Ο κηπουρός ανάσανε βαθιά.
     Όμως, τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα. Πάλι ο κηπουρός επαναπαύθηκε και νέα απειλή εμφανίστηκε. Αυτή τη φορά, η απειλή ήταν εξωτερική.
     Ήταν άνοιξη και τα φυτά ετοιμάζονταν να ανθίσουν άλλη μια φορά. Ήταν γεμάτα φρέσκα, πράσινα, γυαλιστερά φυλλαράκια, και μικρά, χαριτωμένα μπουμπουκάκια. Τι όμορφη που θα ήταν η βεράντα αυτή τη φορά! Ο κηπουρός ένιωθε μεγάλη ικανοποίηση.
     Δεν πρόσεξε όμως, απορροφημένος όπως ήταν σε άλλες ασχολίες, ότι όπως θαύμαζε εκείνος τη βεράντα τη θαύμαζαν και άλλοι... Έτσι, σιγά-σιγά, έντομα-κομάντος, άρχισαν να εισβάλλουν στη βεράντα και, ντυμένα με στολές παραλλαγής, να κρύβονται στα φυλλώματα... Και εκεί που τα φυτά ήταν στην καλύτερή τους φάση, άρχισαν ένα-ένα να μαραίνονται.
     Πρώτα μαράθηκαν τα μπουμπούκια, ύστερα άρχισαν να μαραίνονται και τα φύλλα. Το κακό είχε ήδη προχωρήσει, όταν το πήρε είδηση ο κηπουρός. Έπαθε σοκ. Δεν ήξερε ποιο να πρωτοφροντίσει και τι να πρωτοκάνει. Έφτιαξε φόρμουλα και ψέκασε όλα τα φυτά, ξανά και ξανά, χωρίς όμως ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Έκοψε, όπου μπορούσε, τα άρρωστα κομμάτια και τα πέταξε, όπως κόβουν ένα πόδι που έχει γάγγραινα για να σώσουν τον ασθενή. Άρχισε να κοιτάζει όλα τα φύλλα, ψάχνοντας να βρει ενόχους...
     Ακρίδες, σκαθάρια, πεταλούδες, ένα σωρό έντομα εντοπίστηκαν κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων εκκαθάρισης. Οι κάμπιες είχαν καταλάβει όλο το χώρο. Κάποιες λεπτές, σαν κλωστές, και κάποιες χοντρές, σαν δάχτυλα ανθρώπου. Μέχρι και μια κατσαρίδα βρέθηκε, αλλά αυτή είχε πέσει θύμα χημικού πολέμου, προτού καν φτάσει στη βεράντα. Κοινώς, ευτυχώς που είχε γίνει απολύμανση.
     Τα έντομα εξολοθρεύτηκαν. Ο εχθρός αποδεκατίστηκε. Είναι όμως αλήθεια ότι ο πόλεμος σημαίνει απώλειες και για τις δύο πλευρές. Η επιχείρηση "εκκαθάριση βεράντας" ολοκληρώθηκε, αλλά η βεράντα θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Πού είναι τα μυρωμένα τριαντάφυλλα; Πού είναι τα άνθη του αγιοκλήματος; Μέχρι και την κορυφή του γκι έφαγαν τα άτιμα τα έντομα!
     Σιγά-σιγά, η βεράντα άρχισε να βρίσκει τους παλιούς της ρυθμούς. Όμως, κανένας δεν θα ξεχάσει τους νεκρούς του πολέμου: ένα χρυσάνθεμο, μία λεμονίτσα δύο ετών, και έναν νεοφερμένο βασιλικό. Υπάρχουν, βέβαια, και οι τραυματίες: τρεις μισοξεραμένες τριανταφυλλιές, ένα κουτσουρεμένο αγιόκλημα, ένα ακρωτηριασμένο γκι, να θυμίζουν ότι ο πόλεμος καλά κρατεί, και αν ο εχθρός δεν βρίσκεται αυτήν την στιγμή στη βεράντα, αυτό είναι εντελώς προσωρινό, τα μάτια πρέπει να είναι ορθάνοιχτα και τα αυτιά το ίδιο.
     Βέβαια, θα πει κάποιος ότι και τα έντομα έχουν δικαιώματα. Έτσι είναι, αλλά ο καθένας έχει επίσης δικαίωμα να υπερασπίζεται την περιοχή του, με όποιον τρόπο επιθυμεί. Βρε, ουστ!