Περπατάς στον δρόμο. Βιάζεσαι να πας στη δουλειά σου. Το πεζοδρόμιο στενό. Με το ζόρι στριμώχνονται τα δεντράκια και μοιράζονται με τον πεζό τη μοναδική πλάκα του πεζοδρομίου. Αναγκαστικά, για να χωρέσεις και να διατηρήσεις την ταχύτητά σου χωρίς να χτυπήσεις, απλώνεις το ένα χέρι μπροστά, κρατάς το άλλο προς τα πίσω και γυρνάς και λίγο στο πλάι. Walk like an Egyptian.
- Δεν είναι κατάσταση αυτή, σκέφτεσαι. Δε γίνεται να περπατάω με το πλάι. Ας κατέβω στον δρόμο.
Ο δρόμος επίσης στενός, και επιπλέον "στρωμένος" κατά το ήμισυ με παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Για να περπατήσεις, ουσιαστικά περπατάς στη μέση του δρόμου. Ευτυχώς που είναι πρωί και δεν έχει πολλή κίνηση. Όμως, να'το που ξεπροβάλλει ένα αυτοκίνητο, με σαφή πρόθεση να έρθει εναντίον σου. Με μικρή ταχύτητα, βέβαια, αλλά σε πλησιάζει. Τι να κάνεις; Κολλάς όσο γίνεται στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, γυρνάς λίγο στο πλάι, το ένα χέρι μπροστά, το άλλο πίσω... Walk like an Egyptian.
Μπαίνεις στον σταθμό του μετρό. Επιτέλους, έφτασες. Πας να κατέβεις με τις κυλιόμενες και, επειδή βιάζεσαι, παίρνεις την αριστερή "λωρίδα", αυτή των βιαστικών. Έλα, όμως, που πάντα πιο μπροστά βρίσκεται είτε ένας πολύ χοντρός άνθρωπος που κλείνει τη δίοδο, είτε ένας πολύ αδύνατος που όμως έχει στηθεί στη μέση, σχεδόν ισαπέχοντας από τις κουπαστές, ίσως νιώθοντας ότι αν πλησιάσει πολύ στην κουπαστή θα σπάσει η φούσκα μέσα στην οποία συντηρεί την εμφανή αναισθησία του.
Αν δεν είναι ένας, μπορεί να είναι δύο, οι οποίοι βρίσκουν στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό τον ιδανικό χώρο για προβληματισμό και συζήτηση, ή μπορεί να είναι ένας με μια βαλίτσα, που για να μην αισθάνεται μόνη πρέπει να τη βάλει δίπλα του και όχι μπροστά του. Υπάρχουν, γενικά, διάφορα εμπόδια στο χώρο των κυλιόμενων του μετρό. Εσύ, όμως, βιάζεσαι. Δεν είσαι διατεθειμένος να αφήσεις τίποτα να σε εμποδίσει να προλάβεις το συρμό, που ακούγεται να πλησιάζει. Στριμώχνεσαι στην αριστερή πλευρά της σκάλας, και σιγά-σιγά, γυρνάς ελαφρά στο πλάι, το ένα χέρι μπροστά, το άλλο πίσω, έλα, τώρα το έμαθες: walk like an Egyptian.
Φτάνεις στην αποβάθρα. Φτάνει ο συρμός. Ευτυχώς, πρόλαβες. Αλλά είναι γεμάτος κόσμο. Και τώρα, πώς θα μπεις που είναι μερικοί που έχουν βιδωθεί στη θέση τους και δε λένε να μετακινηθούν, προσπαθώντας να διατηρήσουν το βαγόνι μισοάδειο γύρω από αυτούς; No problem, ξέρεις: γυρνάς στο πλάι, χέρι μπρος, χέρι πίσω, walk like an Egyptian.
Τα κατάφερες. Επί δέκα λεπτά στηρίζεις και στηρίζεσαι, σπρώχνεις και σπρώχνεσαι, ανταλλάσσεις και μερικά βλέμματα. Φτάνεις στον προορισμό σου. Πρέπει να βγεις. Έλα, όμως, που οι απέξω έχουν βιδωθεί μπροστά στην πόρτα, περιμένοντας να εξαφανιστούν από μόνοι τους οι απομέσα για να μπουν εκείνοι! Έλα, όλοι μαζί: γυρνάμε στο πλάι, χέρι μπρος, χέρι πίσω, ο ένας πίσω από τον άλλον, ανάμεσα από τους απέξω: Walk like an Egyptian, walk like an Egyptian, walk like an Egyptian!
Καταφέρνεις, με τα χίλια ζόρια, να βγεις από το συρμό, να βγεις από τον σταθμό, να φτάσεις στη δουλειά σου. Και τότε το σκέφτεσαι: Να δεις που, τελικά, όλο αυτό το Αιγυπτιακό θα μου αφήσει κανένα κουσούρι!
- Δεν είναι κατάσταση αυτή, σκέφτεσαι. Δε γίνεται να περπατάω με το πλάι. Ας κατέβω στον δρόμο.
Ο δρόμος επίσης στενός, και επιπλέον "στρωμένος" κατά το ήμισυ με παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Για να περπατήσεις, ουσιαστικά περπατάς στη μέση του δρόμου. Ευτυχώς που είναι πρωί και δεν έχει πολλή κίνηση. Όμως, να'το που ξεπροβάλλει ένα αυτοκίνητο, με σαφή πρόθεση να έρθει εναντίον σου. Με μικρή ταχύτητα, βέβαια, αλλά σε πλησιάζει. Τι να κάνεις; Κολλάς όσο γίνεται στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, γυρνάς λίγο στο πλάι, το ένα χέρι μπροστά, το άλλο πίσω... Walk like an Egyptian.
Μπαίνεις στον σταθμό του μετρό. Επιτέλους, έφτασες. Πας να κατέβεις με τις κυλιόμενες και, επειδή βιάζεσαι, παίρνεις την αριστερή "λωρίδα", αυτή των βιαστικών. Έλα, όμως, που πάντα πιο μπροστά βρίσκεται είτε ένας πολύ χοντρός άνθρωπος που κλείνει τη δίοδο, είτε ένας πολύ αδύνατος που όμως έχει στηθεί στη μέση, σχεδόν ισαπέχοντας από τις κουπαστές, ίσως νιώθοντας ότι αν πλησιάσει πολύ στην κουπαστή θα σπάσει η φούσκα μέσα στην οποία συντηρεί την εμφανή αναισθησία του.
Αν δεν είναι ένας, μπορεί να είναι δύο, οι οποίοι βρίσκουν στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό τον ιδανικό χώρο για προβληματισμό και συζήτηση, ή μπορεί να είναι ένας με μια βαλίτσα, που για να μην αισθάνεται μόνη πρέπει να τη βάλει δίπλα του και όχι μπροστά του. Υπάρχουν, γενικά, διάφορα εμπόδια στο χώρο των κυλιόμενων του μετρό. Εσύ, όμως, βιάζεσαι. Δεν είσαι διατεθειμένος να αφήσεις τίποτα να σε εμποδίσει να προλάβεις το συρμό, που ακούγεται να πλησιάζει. Στριμώχνεσαι στην αριστερή πλευρά της σκάλας, και σιγά-σιγά, γυρνάς ελαφρά στο πλάι, το ένα χέρι μπροστά, το άλλο πίσω, έλα, τώρα το έμαθες: walk like an Egyptian.
Φτάνεις στην αποβάθρα. Φτάνει ο συρμός. Ευτυχώς, πρόλαβες. Αλλά είναι γεμάτος κόσμο. Και τώρα, πώς θα μπεις που είναι μερικοί που έχουν βιδωθεί στη θέση τους και δε λένε να μετακινηθούν, προσπαθώντας να διατηρήσουν το βαγόνι μισοάδειο γύρω από αυτούς; No problem, ξέρεις: γυρνάς στο πλάι, χέρι μπρος, χέρι πίσω, walk like an Egyptian.
Τα κατάφερες. Επί δέκα λεπτά στηρίζεις και στηρίζεσαι, σπρώχνεις και σπρώχνεσαι, ανταλλάσσεις και μερικά βλέμματα. Φτάνεις στον προορισμό σου. Πρέπει να βγεις. Έλα, όμως, που οι απέξω έχουν βιδωθεί μπροστά στην πόρτα, περιμένοντας να εξαφανιστούν από μόνοι τους οι απομέσα για να μπουν εκείνοι! Έλα, όλοι μαζί: γυρνάμε στο πλάι, χέρι μπρος, χέρι πίσω, ο ένας πίσω από τον άλλον, ανάμεσα από τους απέξω: Walk like an Egyptian, walk like an Egyptian, walk like an Egyptian!
Καταφέρνεις, με τα χίλια ζόρια, να βγεις από το συρμό, να βγεις από τον σταθμό, να φτάσεις στη δουλειά σου. Και τότε το σκέφτεσαι: Να δεις που, τελικά, όλο αυτό το Αιγυπτιακό θα μου αφήσει κανένα κουσούρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To comment or not to comment? That is the question