Μαγική επιδιόρθωση

      Βαρέθηκα. Βαρέθηκα τα πρωινά, που πρέπει να σηκώνεσαι και να παίρνεις τους δρόμους, αντί να κοιμάσαι στο κρεβατάκι σου, ή να παίρνεις το πρωινό σου σαν άνθρωπος. Βαρέθηκα τον κόσμο, όλους αυτούς τους άξεστους που συναντάς στο μετρό, στα λεωφορεία, στον δρόμο, στη δουλειά. Βαρέθηκα όλους αυτούς τους τύπους που σου χαμογελάνε, σου χτυπάνε φιλικά την πλάτη και το αμέσως επόμενο λεπτό έχουν ήδη βγάλει το μαχαίρι και το ακονίζουν για να σε μαχαιρώσουν πισώπλατα. Βαρέθηκα όλους αυτούς που σου μιλάνε από υποχρέωση, αντί να μη σου μιλάνε καθόλου. Βαρέθηκα όλους αυτούς που νομίζουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα η ευφυϊα τους δεν ξεπερνά αυτήν του μέσου όρου. Βαρέθηκα όλους αυτούς που είναι γεμάτοι αγκάθια, πιστοί στο απόφθεγμα ότι "η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση". Βαρέθηκα όλους αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν. Βαρέθηκα όλους αυτούς που τα θέλουν όλα. Βαρέθηκα όλους εκείνους που σου κλέβουν μέχρι και τον αέρα που αναπνέεις.
     Βαρέθηκα να πρέπει να αποδεικνύω συνέχεια ότι δεν είμαι ελέφαντας, ενώ είναι πασιφανές ότι ούτε μεγάλα αυτιά έχω, ούτε προβοσκίδα. Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Βαρέθηκα να βλέπω τα ίδια και τα ίδια. Βαρέθηκα τις κολακείες και τα κουτσομπολιά. Βαρέθηκα τις λυκοφιλίες και τα βλέμματα που δε συμφωνούν με τα λόγια. Βαρέθηκα τα χαμόγελα και τα χαζόγελα. Βαρέθηκα να σκέφτομαι τους άλλους. Βαρέθηκα να μη με σκέφτεται κανένας. Βαρέθηκα να είμαι έρμαιο στα τερτίπια του καθενός και να αναγκάζομαι να κάνω τον καραγκιόζη, αναζητώντας μια προ πολλού χαμένη ισορροπία.
     Μια απ'αυτές τις μέρες, όμως, μια απ'αυτές τις μέρες, θα τεντώσω το δάχτυλο προς το μέρος τους και θα πω το μαγικό μου ξόρκι. Και τότε θα δουν όλοι: χαστούκια απανωτά θα πέσουν και στα δυο τους τα μάγουλα, το σώμα τους ολόκληρο θα εκτιναχτεί στον αέρα και θα χτυπήσει με δύναμη επάνω σε τοίχους, βράχια και κοτρώνες, λέξεις που δεν ακούστηκαν ποτέ πριν θα απευθυνθούν σε αυτούς δημόσια, θα εξευτελιστούν, θα διαπομπευτούν, θα μαστιγωθούν και πάραυτα θα διωχθούν στο πυρ το εξώτερο! Η οργή μου θα πέσει επάνω τους σαν πύρινη λαίλαπα. Ο ουρανός θα μαυρίσει πάνω από τα κεφάλια τους και αστραπές θα τους σφραγίσουν σαν άλογα ιπποφορβείου. Και αφού τιμωρηθούν όλοι με τον τρόπο που τους αξίζει, η γαλήνη θα με κυριέψει.
     Είναι μεγάλος ο πειρασμός να χρησιμοποιήσω το ξόρκι. Το νιώθω να μου γαργαλάει τη γλώσσα. Με το ζόρι το κρατάω. Αν ανοίξω το στόμα μου ίσως κιόλας μου ξεφύγει. Και το αστείο είναι ότι κανείς τους δεν γνωρίζει την ύπαρξή του, εκτός από εμένα. Τι να κάνω; Ας το κρατήσω σε αναμονή προς το παρόν. Έτσι κι αλλιώς, η δυνατότητα να καταστρέψω τον κόσμο είναι πάντα στα χέρια μου.
     Πόσο τυχερός, λοιπόν, είναι ο κόσμος, που είμαι τόσο καλός άνθρωπος! Τυχερός κι ας μην το ξέρει. Καληνύχτα, τυχερούλη!