Θα σε θυμάμαι

     

     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για το παχύ σου μουστάκι και το χαμόγελό σου. Για τα κίτρινα από το τσιγάρο δόντια σου. Θα σε βρίσκω πάντα στα καστανόξανθα μαλλιά και τα παχιά μουστάκια.
     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για εκείνες τις φορές που έβγαζες τη μάσκα και σταματούσες τη δουλειά για να με χαιρετήσεις. Θα σε βρίσκω πάντα στη μυρωδιά του βερνικιού, στην σκόνη των επίπλων.
     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για εκείνο το σάντουιτς που μου είχες φέρει μια φορά, έτσι, χωρίς λόγο. Θα σε βρίσκω πάντα στη γεύση της μαγιονέζας και του κέτσαπ.
     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για τα βράδυα που φάγαμε έξω. Για τη φορά που κάναμε Πάσχα μαζί. Για το καλοκαίρι που κάναμε διακοπές μαζί. Θα σε βρίσκω πάντα στα μικρά μεζεδοπωλεία, στη μαγειρίτσα, σε εκείνη την παραλία με τα χοντρά βότσαλα.
     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για εκείνη την άδεια μπαταρία αυτοκινήτου, που μας έκανε να το σπρώχνουμε στον δρόμο για ώρες. Θα σε βρίσκω πάντα στα μικρά, χαμηλά αυτοκίνητα.
     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για εκείνο το απόγευμα που είχες χάσει, προσπαθώντας να βρεις πώς παιζόταν το παιχνίδι που μας είχες αγοράσει. Θα σε βρίσκω πάντα σε εκείνο το επιτραπέζιο παιχνίδι.
     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για εκείνο το απόγευμα, που περνώντας έξω από το σπίτι σου σε είδα να λύνεις σταυρόλεξο και ανέβηκα να σε χαιρετήσω. Θα σε βρίσκω πάντα στα σταυρόλεξα, με τα γυαλιά σου στηριγμένα χαμηλά στη μύτη.
     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για εκείνη τη φωτογραφία που δεν έβγαλες, τότε που δεν είχες πια μύτη, για να μη χαλάσεις, όπως είπες, τη φωτογραφία. Θα σε βρίσκω πάντα σε εκείνη τη φωτογραφία, που τους έχει όλους εκτός από εσένα.
     Θα σε θυμάμαι πάντα. Για εκείνο το τραπεζάκι που μου χάρισες. Μα πιο πολύ θα σε θυμάμαι για εκείνο το τραπέζι που δε σου έκανα ποτέ, παρόλο που σου το υποσχέθηκα. Συγγνώμη!