Αδιέξοδο φλερτ

 

     - Δεσποινίς! φώναξε εκείνος και κορδώθηκε.

     Εκείνη δεν του έδωσε την παραμικρή σημασία.

     - Σε εσάς μιλάω, καλέ! συνέχισε αυτός και άρχισε να την ακολουθεί.

     Τσιμουδιά αυτή. Τι θράσος, Θεέ μου!

     - Πώς είναι το ονοματάκι σας;

     Αν είναι δυνατόν! Και ποιος είναι αυτός που θα του πει και το όνομά της; Γνωρίζονταν και από εχθές; Καλά της το έλεγε η μαμά της... "Προσοχή στους άντρες", της έλεγε, "μην πιστεύεις λέξη από όσα σου λένε! Μακριά!"

     - Σταθείτε, καλέ! Μα γιατί, δεν μου μιλάτε; Γιατί με πληγώνετε; Σταθείτε λίγο, που έχω να σας πω... Δεσποινίς!

     Α, δεν θα γλίτωνε από αυτόν! Και οι δασκάλες της στο Κολλέγιο την είχαν προειδοποιήσει... "Προσοχή στους άντρες", έλεγαν, "είναι πλάσματα ασταθή και αφερέγγυα, τη μια σου κάνουν τα γλυκά μάτια και την άλλη... από εκεί πάνε κι οι άλλοι!"

     - Μα, ελάτε, σταθείτε, δεν είμαι κανένας τυχαίος, έχω καλό σκοπό!

     Εδώ που τα λέμε, δεν ήταν κι άσχημος. Λίγο που τον είδε με την άκρη του ενός ματιού, σαν καλός της φάνηκε. Πολύ επιδειξίας, βέβαια, αλλά καθόλου άσχημος. Και αν πίστευε τα όσα έλεγαν οι δασκάλες, τότε οι άντρες ήταν η προσωποποίηση του Σατανά, αλλά πώς είχαν γεννηθεί και εκείνες; Πατεράδες δεν είχαν; Ας μην ήταν, λοιπόν, τόσο απόλυτη. Δεν χρειαζόταν να τον αποπάρει...

     - Σας παρακαλώ, κύριε, του είπε, μην με ενοχλείτε, βιάζομαι!

     - (Αχά! σκέφτηκε εκείνος. Το γκομενάκι ανταποκρίνεται. Ας κορδωθώ λίγο ακόμα.)

     Και φούσκωσε κι άλλο.

     - Πού πηγαίνετε, αν επιτρέπεται;

     - (Μήπως του έδωσα θάρρος; αναρωτήθηκε εκείνη.) Να με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν σας αφορά...

     - Μη μου πείτε ότι πηγαίνετε στον αρραβωνιαστικό σας...

     - (Ασ'τον να αναρωτιέται. Μην του δίνω και πολύ θάρρος, εγώ έχω ανατροφή, δεν είμαι καμία του δρόμου...)

     - Εμ, βέβαια, τόσο όμορφη κοπέλα, λογικό είναι, στον αρραβωνιαστικό σας πηγαίνετε. Τι κρίμα, έρχομαι δεύτερος! Αλλά, τουλάχιστον, δεν θα μπορούσατε να μου πείτε το όνομά σας; Θα το έχω σαν παρηγοριά...

     - (Τι να κάνω τώρα; Να του πω ότι δεν έχω αρραβωνιαστικό ή να τον αφήσω να αμφιβάλλει;) Ναι, στον αρραβωνιαστικό μου πηγαίνω, και είναι και πολύ ζηλιάρης, γι'αυτό σας παρακαλώ να σταματήσετε να με ακολουθείτε!

    -  (Ναι, σιγά μην είναι αρραβωνιασμένη! Όλες το ίδιο λένε.) Μα γιατί να ζηλέψει; Τόσο επικίνδυνο με θεωρείτε;

     - (Ωχ, μάλλον με κατάλαβε. Τι λένε τώρα;)

      - ...Εδώ που τα λέμε, δεν είμαι και για πέταμα. Και μόνο την κορμοστασιά μου να δείτε, καταλαβαίνετε αμέσως ότι είμαι ένας άντρας με προοπτικές... Για κοιτάξτε! είπε και έκανε έναν γύρο γύρω από τον εαυτό του, για να της δώσει την ευκαιρία να τον θαυμάσει.

     - (Τι κορμί είναι αυτό!)

     - Ελπίζω, τουλάχιστον, ο αρραβωνιαστικός σας να σας εκτιμάει. Είστε μια κοπέλα που αξίζει τα καλύτερα.

     Εκείνη συνέχισε να περπατάει, αλλά η προσοχή της ήταν στραμμένη σε αυτόν.

     - ...Εγώ, αν δηλαδή ήσαστε δικιά μου αρραβωνιαστικιά, θα σας είχα στα ώπα-ώπα. Αλλά, δυστυχώς, με πρόλαβε άλλος...

     - (Αχ, μωρέ, γλυκούλης είναι. Τι να κάνω; Αλλά, αν σταματήσω και του δώσω σημασία, μήπως με θεωρήσει εύκολη; Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να σχηματίσει άσχημη εντύπωση για εμένα...)

     - (Τι θα γίνει, τι άλλο θέλει να της πω; Την πολύ δύσκολη μου κάνει, αλλά τι θα γίνει, ως πότε θα συνεχιστεί αυτό; Δεν γουστάρω και τόση χυλόπιτα, θίγομαι ως άντρας, πώς να το κάνουμε, εδώ έχω ρίξει καν και καν, και θα βγει τώρα ένα κοριτσάκι να μου κάνει γυμνάσια;)

     - (Ίσως αν του πω το όνομά μου να μην είναι και τόσο κακό. Και τι θα πάθω, δηλαδή, αν του πω το όνομά μου; Αλλά, μπορώ άραγε να τον εμπιστευτώ;)

     - (Δεν ξέρω κι αν αξίζει τον κόπο. Κι αν μου βγει καμιά από εκείνες τις κακομαθημένες, που θέλουν πάντα να γίνεται το δικό τους; Ναι, να μου το θυμηθείς που έτσι θα γίνει! Εμ, βέβαια, τόση ώρα με έχει και με ψήνει και ούτε το όνομά της δε μου λέει... Και είμαι σίγουρος ότι με γουστάρει... ωπ! τι έχουμε εδώ; Τι είσαι εσύ, παιδί μου; Πω! Πω! Τι θείο πλάσμα! Πού κρυβόσουν τόσον καιρό; Μωρό μου, σου'ρχομαι!) Δεσποινίς! Δεσποινίς!

     - (Ε, λοιπόν, θα του το πω το όνομά μου. Θα του το πω κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει... μα πού είναι;)

     Αλλά εκείνος είχε ήδη ανοίξει τα φτερά του και είχε πετάξει προς άλλη περιστέρα, και ξεκινούσε νέο κύκλο κορταρίσματος.

     Αχ, σκέφτηκε η περιστέρα, τελικά είχαν δίκιο οι δασκάλες μου. Οι άντρες είναι πλάσματα αφερέγγυα, τη μια σου τάζουν τον ουρανό με τ'άστρα και την άλλη μην τους είδατε! Πάλι καλά που δεν του είπα το όνομά μου!