Με μουσική υπόκρουση

     Βρίσκεσαι στον δρόμο. Από μπροστά σου περνάνε διάφορα οχήματα, το ένα πίσω από το άλλο, σε έναν ατελείωτο αγώνα δρόμου. Η μέρα είναι συννεφιασμένη και φυσάει. Και εσύ βρίσκεσαι εκεί, στον δρόμο. Δεν έχει σημασία το γιατί.

     Τα δέντρα, παρασυρμένα από τον αέρα, χορεύουν τα κλαδιά τους. Πράσινο του πεύκου, της λεύκας, του κυπαρισσιού, της ελιάς, του ευκαλύπτου, χορεύουν αλλάζοντας χρώμα, ανάλογα με το πότε οι ακτίνες του ήλιου, καθώς περνάνε ανάμεσα από τα σύννεφα, πέφτουν επάνω τους. Ροζ και άσπρο της πικροδάφνης, κόκκινο και μωβ της μπουκανβίλιας, και άσπρο του αγιοκλήματος, μετέχουν και εκείνα στο χορό. Και όλα χορεύουν στον ίδιο ρυθμό, αλλά τόσο διαφορετικά... Και εσύ βρίσκεσαι εκεί.

     Και σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό. Σύννεφα πολλά, μεγάλα και στρουμπουλά, σπρωγμένα από τον αέρα κινούνται γρήγορα, αλλά αυτοκρατορικά, προς τα αριστερά σου. Δεν είναι άσπρα αυτά τα σύννεφα. Ούτε γκρίζα είναι. Είναι και άσπρα, και γκρίζα. Και όλο τρέχουν, λες και πρέπει κάτι να προλάβουν. Και πίσω από αυτά τα σύννεφα, πιο ψηλά, άλλα σύννεφα, πιο αχνά, σαν ξασμένο βαμβάκι, μοιάζουν να κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τα δεξιά. Όμως πρόκειται για οφθαλμαπάτη. Τα μακρινά σύννεφα ίσως και να μην κινούνται καθόλου. Αλλά έχεις την αίσθηση ότι υπάρχει μια σφαίρα γύρω από τη γη, γύρω από εσένα, που κινείται προς τα αριστερά, μέσα σε μια άλλη, μεγαλύτερη σφαίρα, που κινείται προς τα δεξιά. Και εσύ είσαι εκεί, στο κέντρο του σύμπαντος. Μικρός, αλλά και τόσο μεγάλος. Ασήμαντος, αλλά και τόσο σημαντικός.

     Πίσω από τα σύννεφα κρύβεται ο ήλιος. Πού και πού τα σύννεφα αφήνουν ένα άνοιγμα, και στα όρια αυτού του ανοίγματος τα σύννεφα ιριδίζουν. Κίτρινα και ροζ και μωβ και γκρίζα, όλα χορεύουν. Το φως εναλλάσσεται με το σκοτάδι, όπως στους πίνακες του Ελ Γκρέκο. Και ο ήλιος δεν αποκαλύπτεται, αλλά το ξέρεις ότι είναι εκεί. Το ξέρεις ότι είναι ο βασιλιάς του ουρανού. Και το ξέρεις ότι υπήρχε εκεί πριν από εσένα και θα υπάρχει και μετά. Όπως και τα σύννεφα, όπως και τα δέντρα. Και γύρω σου περνούν τα οχήματα, το ένα πίσω από το άλλο, αλλά ο άνεμος συνεχίζει να φυσάει. Και τα δέντρα συνεχίζουν να χορεύουν. Και ένας τεράστιος ευκάλυπτος κουνάει μεγαλειωδώς τα μεγάλα του κλαδιά, που μοιάζουν να προσπαθούν να φύγουν μακριά του. Και μερικά πεύκα πιο πέρα μοιάζουν να αυτομαστιγώνονται για κάποια, άγνωστη σε εσένα, αμαρτία. Και εσύ είσαι εκεί.

     Και τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι σου συνεχίζουν να τρέχουν και να αλλάζουν σχήματα. Και, να, εκεί πέρα έχουν πυκνώσει και έχουν γίνει πιο γκρίζα, αλλά ακόμα ξεχωρίζουν τμήματα πιο ανοιχτόχρωμα, που ακόμα τα διαπερνάει το φως. Και διακρίνεις ακόμα τα ροζ και τα μωβ χρώματα, ακόμα και εκεί. Μήπως βρέξει; Και ο αέρας σου χαϊδεύει το πρόσωπο. Δυο πουλιά πετάνε ψηλά, σε έναν δικό τους, ιπτάμενο χορό. Μακάρι να γινόσουν ένα με τα σύννεφα, να χόρευες και εσύ στον ουρανό. Αλλά είσαι εκεί, στον δρόμο, δίπλα από τα οχήματα, που τρέχουν στις μικρές, καθημερινές τους διαδρομές. Ενώ στον ουρανό διαδραματίζεται κάτι απείρως μεγαλύτερο, κάτι αιώνιο και πανέμορφο.

     Ο άνθρωπος δεν φτιάχτηκε για να σέρνεται στη γη, φτιάχτηκε για να κοιτάζει τον ουρανό, κι ας φτιάχτηκε από τον ταπεινό πηλό. Επειδή έχει θεϊκή πνοή μέσα του, επειδή μπορεί και δακρύζει όταν συναντήσει την ομορφιά, επειδή μπορεί να νιώσει μέσα του να πάλλεται η δύναμη της ζωής. Και έχει δικαίωμα να ονειρεύεται, και να αισθάνεται, και να νιώθει βασιλιάς. Κι ας νιώθει ταυτόχρονα, κι ας είναι τόσο μικρός. Κι ας είναι τα πόδια του στη γη. Κι ας μην έχει φτερά για να πετάξει. Κι ας είναι απλώς ένας άνθρωπος.

     Αυτά όλα σκέφτεσαι, ενώ πάνω από το κεφάλι σου τα σύννεφα τρέχουν αλλάζοντας σχήματα, ενώ γύρω σου τα δέντρα τινάζουν πέρα-δώθε τα κλαδιά τους, ενώ τα μαλλιά σου χαστουκίζουν το πρόσωπό σου, ενώ όλα κινούνται τόσο συντονισμένα. Και, παρ'όλο που νιώθεις σαν παραφωνία μέσα σε όλο αυτό, είναι τέτοια η ανάταση της ψυχής σου, που ίσως και να πετάς. Ίσως και να βρίσκεσαι ψηλά, ανάμεσα στα σύννεφα, και να μην το έχεις καταλάβει. Ίσως και να πετάς μαζί με τα πουλιά, ίσως να χαιρετάς τον ήλιο, χωρίς τον φόβο να καείς, ίσως να χαιρετάς τα δέντρα, ίσως να χορεύεις στον αέρα, όπως εκείνη εκεί η πεταλούδα...

     Ίσως να έγινες ακτίνα του ήλιου, ίσως πάλι να έγινες σύννεφο στρουμπουλό και αφράτο, ίσως να έγινες λουλούδι, ή φύλλο ή κλαδί, ίσως και δέντρο ολόκληρο. Ίσως να έγινες αέρας, ίσως να έγινες ένας κόκκος άμμου, ένα μικρό, ταπεινό χαλίκι. Και είναι η ψυχή σου απόλυτα συντονισμένη με το σύμπαν. Παρ'όλο που βρίσκεσαι στον δρόμο. Παρ'ολο που δίπλα σου περνάνε οχήματα, το ένα πίσω από το άλλο. 

     Και νιώθεις μια σταγόνα αιωνιότητας να τρέχει στις φλέβες σου...