Κεριού επιτρέποντος

 

     Όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη γιορτή στο νεραϊδοπαλάτι.  Τα πατώματα ήταν γυαλισμένα, τα έπιπλα λουστραρισμένα, τα χαλιά φρεσκοσκουπισμένα, ο μπουφές στρωμένος, οι κήποι ποτισμένοι και στολισμένοι με κορδέλες και χιλιάδες πυγολαμπίδες... Ήταν, βλέπετε, τα γενέθλια της μοναχοκόρης του νεραϊδοβασιλιά και μάλιστα τα πιο σημαντικά από τα γενέθλιά της.

     Θα ξέρετε, φυσικά, ότι οι νεράιδες όταν γεννιούνται δεν έχουν νεραϊδόσκονη και νεραϊδοϊκανότητες, αλλά τις αποκτούν στα δέκατά τους γενέθλια - μαζί με το ραβδάκι που πραγματοποιεί τις ευχές, εννοείται, και που είναι πάντα το δώρο της νεραϊδονονάς τους. Γι'αυτό και τα συγκεκριμένα γενέθλια της νεραϊδοπριγκήπισσας ήταν τόσο σημαντικά.

     Νεράιδες από όλο το νεραϊδοβασίλειο ήρθαν με τις νεραϊδοάμαξές τους, που τις έσερναν ιπτάμενοι ιππόκαμποι ή - για τις πιο παραδοσιακές νεράιδες - πεταλούδες. Οι νεράιδες φορούσαν τα καλύτερά τους φορέματα, φτιαγμένα από ειδικές για την περίσταση νεραϊδοκλωστές και κρατούσαν νεραϊδόσκονη σε μικρά μπουκαλάκια - το ιδανικό δώρο για τα δέκατα γενέθλια μιας νεράιδας, και ένα δώρο που ποτέ δεν είναι αρκετό και γι'αυτό ποτέ δεν πάει χαμένο.

     Μουσική ακουγόταν σε όλους τους χώρους του παλατιού και οι καλεσμένοι χόρευαν περιμένοντας την μεγάλη στιγμή της βραδιάς, όταν η νεραϊδοπριγκήπισσα θα έσβηνε τα δέκα κεράκια στην τούρτα της και θα έπαιρνε το δώρο της νεραϊδονονάς της μαζί με τις νεραϊδοϊκανότητες που το συνοδεύουν.

     Ο νεραϊδοβασιλιάς και η νεραϊδοβασίλισσα είχαν ήδη κατέβει στη μεγάλη σάλα του παλατιού, και αφού είχαν χαιρετήσει όλους τους καλεσμένους, είχαν καθήσει στον θρόνο τους, περιμένοντας την κορύφωση της γιορτής. Και η νεραϊδονονά είχε έρθει επίσης, φορώντας ένα φόρεμα από συννεφοκλωστές, στολισμένο με μαργαριτάρια βροχής, και είχε καθήσει στην τιμητική θέση που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από τους βασιλιάδες. Στα πόδια της κρατούσε ένα μικρό δεματάκι, που σίγουρα περιείχε το νεραϊδοραβδάκι, που θα έδινε στη βαφτιστήρα της, αφού έσβηνε τα δέκα κεράκια στην τούρτα.

     Ξάφνου, η μουσική σταμάτησε. Όλοι γύρισαν το κεφάλι τους προς τη μεγάλη, μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε στη σάλα. Στην κορυφή της στεκόταν η νεραϊδοπριγκήπισσα, που φορούσε ένα λαμπερό φόρεμα στολισμένο με αστερόσκονη, και ασορτί παπούτσια με φιόγκους. Όλοι τη θαύμασαν, τόσο όμορφη που ήταν. Η νεραϊδοπριγκήπισσα κατέβηκε την σκάλα με χάρη και, αφού φίλησε τα χέρια των γονιών και της νεραϊδονονάς της, χαιρέτησε με ένα νεύμα του κεφαλιού τους καλεσμένους και πήγε και στάθηκε στη μέση της σάλας.

     Δύο σερβιτόροι εμφανίστηκαν τότε. Έφερναν ένα τραπέζι, επάνω στο οποίο υπήρχε η τούρτα των γενεθλίων. Ο νεραϊδοβασιλιάς είχε προσλάβει τον καλύτερο ζαχαροπλάστη για να την φτιάξει και όλοι ήταν περίεργοι να τη δουν και τεντώνονταν στις μύτες των ποδιών τους.

     Οι σερβιτόροι έφεραν το τραπέζι με την τούρτα ακριβώς μπροστά στην νεραϊδοπριγκήπισσα και ύστερα έφυγαν. Και η τούρτα ήταν πράγματι ένα θαύμα της ζαχαροπλαστικής. Ήταν άσπρη, και στολισμένη με κάθε λογής ζαχαρωτά: σπιτάκια από μαρέγκα, που τα παράθυρά τους ήταν φτιαγμένα από καραμέλα, ζωάκια από ζαχαρόπαστα που έμοιαζαν αληθινά, μέχρι και ένα ποταμάκι από υγρή καραμέλα είχε η θαυμαστή αυτή τούρτα. Και, φυσικά, σε περίοπτη θέση, επάνω σε έναν λόφο γεμάτο λουλουδάκια από πολύχρωμες καραμέλες, υπήρχαν τα δέκα κεριά, δέκα άσπρα, περήφανα κεριά, όλα με το φωτεινό καπελάκι της φωτιάς στο κεφάλι τους, αφού και τα δέκα ήταν αναμμένα.

     Ένα φλάουτο και μία άρπα συνόδεψαν τους παρευρισκόμενους στο τυπικό τραγούδι των γενεθλίων και όταν το τραγούδι τελείωσε, η νεραϊδοπριγκήπισσα πήρε μια βαθιά ανάσα και ύστερα έκανε ένα φου! και όλα τα φωτεινά καπελάκια εξαφανίστηκαν από τα κεφάλια των κεριών. Αλλά, εκεί που όλοι άρχισαν να χειροκροτούν το σβήσιμο των κεριών, ξαφνικά η σάλα πάγωσε: το ένα κεράκι είχε και πάλι φωτεινό καπελάκι στο κεφάλι του!

     - Δεν πειράζει, είπε ο νεραϊδοβασιλιάς, καμιά φορά συμβαίνουν αυτά. Σβήσε, κόρη μου, και το τελευταίο κεράκι.

     Φου! ξαναέκανε η νεραϊδοπριγκήπισσα, και το φωτεινό καπελάκι εξαφανίστηκε, αλλά αμέσως μετά, ως δια μαγείας, το κεράκι ήταν και πάλι αναμμένο.

     Σάλος ξέσπασε στη σάλα, και όλοι αναρωτιούνταν: τι μάγια να είχαν γίνει άραγε στα κεριά;

     Φου! ξαναέκανε με πείσμα η νεραϊδοπριγκήπισσα και ξανά φου!, αλλά με το ίδιο πείσμα το κερί άναβε ξανά και ξανά κάθε φορά.

     Και τώρα τι θα γινόταν, που για να πάρει το ραβδάκι της η νεραϊδοπριγκήπισσα θα έπρεπε πρώτα να σβήσει και το δέκατο κεράκι; Και που ειδικά αυτό το δέκατο κεράκι είχε αποδειχτεί πολύ πεισματάρικο; Η νεραϊδοπριγκήπισσα αποφάσισε να το πάρει με το καλό.

     - Σβήσε, σε παρακαλώ, του είπε, αλλιώς δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω κανονική νεράιδα.

     - Και τι με νοιάζει εμένα; απάντησε το κερί.

     - Σβήσε, είπε και ο νεραϊδοβασιλιάς, και θα σου κάνω δώρο ένα κηροπήγιο!

     - Δε θέλω κηροπήγιο!

     - Θα σε ανακηρύξω "κερί της χρονιάς".

     - Δε με νοιάζει!

     - Θα σε γεμίσω χρυσόσκονη!

     - Τι να την κάνω την χρυσόσκονη, δεν τη θέλω!

     - Τι θέλεις, τέλος πάντων;

     - Θέλω να μην σβήσω!

     - Μα αυτό δε γίνεται!

     - Πώς δε γίνεται, αφού ήδη το έκανα!

     Ο νεραϊδοβασιλιάς είχε αρχίσει να εκνευρίζεται.

     - Μην είσαι πεισματάρικο, άρχισαν να του λένε τα άλλα κεριά. Είσαι κερί γενεθλίων, ο σκοπός σου είναι να σβήνεις μόλις σου κάνουν φου!

     - Μωρέ, τι μου λέτε, επειδή εσείς είστε δειλά και υποκύπτετε στη μοίρα σας πρέπει να κάνω κι εγώ το ίδιο;

     - Και τότε γιατί δέχτηκες να μπεις στην τούρτα γενεθλίων της νεραϊδοπριγκήπισσας; ρώτησε ένα από τα κεριά.

     - Ήθελα να δω πώς είναι. Όπως και να το κάνεις, δεν έχουν όλοι την τιμή να πατήσουν μια τέτοια τούρτα!

     - Ναι, αλλά τώρα θα κάνεις δυστυχισμένη την νεραϊδοπριγκήπισσα...

     - Ας την κάνω!

     - ...τους γονείς της, όλους τους καλεσμένους...

     - Δε με νοιάζει!

     - ...τόσα παιδιά που δεν θα δουν ποτέ τις ευχές τους να πραγματοποιούνται...

     - Δε θέλω να σβήσω, σας λέω!

     Η νεραϊδοπριγκήπισσα άρχισε να κλαίει. Ο νεραϊδοβασιλιάς θύμωσε πολύ που είδε τη μοναχοκόρη του σε αυτήν την κατάσταση.

     - Θα του δείξω εγώ, είπε. Αφού δεν θέλει να σβήσει μόνο του, θα διατάξω να του κόψουν το κεφάλι!

     - Ναι, είπε η νεραϊδοβασίλισσα, αλλά τότε η κόρη μας δεν θα γίνει ποτέ κανονική νεράιδα. Θέλεις να της στερήσεις αυτή την ευκαιρία;

     Ο νεραϊδοβασιλιάς δεν το ήθελε αυτό.

     - Και τι θα κάνουμε, τότε;

     - Άφησε να του μιλήσω εγώ, είπε η νεραϊδοβασίλισσα. Ίσως να καταφέρω κάτι.

     Η νεραϊδοβασίλισσα σηκώθηκε από τον θρόνο της και πλησίασε στην τούρτα.

     - Καλό μου κερί, είπε, μπορείς να μου πεις γιατί δεν θέλεις να σβήσεις; Ειλικρινά, δεν έχω ξανασυναντήσει κερί που να μη θέλει να σβήσει και θα ήθελα πολύ να καταλάβω τον λόγο.

     - Αμφιβάλλω αν θα καταλάβεις, απάντησε το κερί. Βλέπεις, για όλους εσάς το να σβήσετε τα κεριά σημαίνει ότι θα συνεχίσετε να ζείτε, ή ότι θα πάρετε νεραϊδοραβδάκι και νεραϊδόσκονη. Για εμάς όχι. Για εμάς το να σβήσουμε σημαίνει ότι θα πεθάνουμε. Και, πώς να το κάνουμε, δεν θέλω να πεθάνω!

     - Κανείς δεν θέλει να πεθάνεις.

     - Ναι; Τότε γιατί όλοι λυσσάξατε να σβήσω; Ή μήπως μπορείς να μου υποσχεθείς ότι αν σβήσω, στη συνέχεια δεν θα με πετάξετε στα σκουπίδια, και ότι στα επόμενα γενέθλια της κόρης σας θα με προσκαλέσετε να σταθώ και πάλι στην τούρτα των γενεθλίων της αντί να πάρετε καινούργιο κερί στη θέση μου;

     - Ώστε αυτό είναι που θέλεις;

     - Αυτό, ναι.

     - Εντάξει, λοιπόν, σου υπόσχομαι ότι αν σβήσεις τώρα όχι μόνο δεν θα σε πετάξουμε στα σκουπίδια, αλλά θα σε βάλουμε σε περίοπτη θέση στο παλάτι, να ανάβεις όποτε σου κάνει κέφι, και σε όλα τα επόμενα γενέθλια της κόρης μας θα είσαι πάντα το τιμώμενο κερί επάνω στην τούρτα της.

     - Αλήθεια το υπόσχεσαι;

     - Αμ'τι; Ψέματα;

     - Και πώς μπορώ να είμαι σίγουρο ότι δεν θα με γελάσεις;

     - Μα, θα την σφραγίσουμε τη συμφωνία μας, εδώ και τώρα. Να, στάξε λίγο από το κερί σου στην άκρη στο ραβδάκι μου.

     Και το κερί έγυρε λίγο το κεφαλάκι του, και μια σταγόνα έπεσε στην άκρη στο ραβδάκι της νεραϊδοβασίλισσας.

     - Εντάξει, είπε το κερί, θα σου κάνω τη χάρη να σβήσω, αλλά θυμήσου τι μου υποσχέθηκες.

     - Μην ανησυχείς, ό,τι σου υποσχέθηκα θα το κάνω, είπε η νεραϊδοβασίλισσα και γύρισε πίσω στον θρόνο της.

     Και τότε, το δέκατο κερί έσβησε, και όλοι στη σάλα χειροκρότησαν. Και η νεραϊδοπριγκήπισσα σταμάτησε να κλαίει, και η νεραϊδονονά σηκώθηκε από τη θέση της, πλησίασε τη βαφτιστήρα της και της έδωσε το πακέτο που κρατούσε. Και η νεραϊδοπριγκήπισσα άνοιξε το πακέτο και μέσα βρήκε το πιο όμορφο νεραϊδοραβδάκι που είχε υπάρξει ποτέ. Και η γιορτή συνεχίστηκε μέχρι την επόμενη μέρα, και όλοι διασκέδασαν πολύ, και έφυγαν από τη γιορτή με τις καλύτερες εντυπώσεις.

     Όσο για το δέκατο κερί, η νεραϊδοβασίλισσα δεν ξέχασε την υπόσχεσή της. Διέταξε να το βάλουν σε περίοπτη θέση μέσα στη μεγάλη σάλα, και κάθε χρονιά, στα γενέθλια της κόρης της, το κερί, φορώντας το φωτεινό του καπέλο στο κεφάλι, καταλάμβανε την πιο τιμητική θέση στην τούρτα των γενεθλίων. Και πάντα έσβηνε υπάκουα, με το πρώτο φύσημα.