Επίμονο καμάκι

     - Ψιτ, κοπελιά! Καλέ, μίλα μας και μη μας αγαπάς! είπε ο ένας.

     - Καλέ, ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου; είπε ο άλλος.

     - Μα, καλά, ούτε μια ματιά δε μας ρίχνεις, δηλαδή; Αφού το ξέρω ότι σου αρέσω, τι το κρύβεις; συνέχισε ο πρώτος.

     - Έλα, καλέ, στείλε έστω ένα χαμόγελο... πετάχτηκε κι ένας τρίτος.

     - Τι ζόρι τραβάς, ρε φίλε; ρώτησε ο πρώτος.

     - Δεν κατάλαβα... Αδερφή σου είναι η κοπελιά ή γυναίκα σου και θίγεσαι;

     - Κάνε μου τη χάρη και μαζέψου! Η κοπελιά είναι δικιά μου!

     - Πώς είναι δικιά σου, δηλαδή;

     - Δικιά μου είναι! Τρεις μήνες τώρα την κορτάρω!

     - Χα, χα! Ας γελάσω! Και τι θα πει αυτό; Ότι επειδή την κορτάρεις την έχεις κιόλας; Αφού ούτε μια ματιά δε γυρίζει να σου ρίξει!

     - Είναι δικιά μου, σου λέω! Απλώς, δε θέλει να δώσει δικαιώματα, επειδή συνοδεύεται από τον κηδεμόνα της, δεν βλέπεις;

     - Άσε, ρε φίλε, που με τριών μηνών κορτάρισμα την έριξες κιόλας! πετάχτηκε ο δεύτερος. Σε λίγο θα μας πεις ότι σου κούνησε και την ουρά της! Αυτού του είδους οι γκόμενες δεν είναι για τα δόντια σου, να το ξέρεις.

     - Και είναι για τα δικά σου, δηλαδή;

     - Τι να ζηλέψει από εσένα, βρε κακομοίρη, που δεν έχεις πού την κεφαλή κλίναι;

     - Άντε, ρε αριστοκράτη εσύ, που θα μας την πεις κιόλας! Ολόκληρο σπίτι, δεν το βλέπεις;

     - Ναι, σιγά το μέγαρο! Εγώ, αν θες να ξέρεις, δίπλα στο τζάκι κοιμάμαι κάθε βράδυ. Εσύ έχεις τζάκι;

     - Ό,τι και να λες, εμένα θέλει η κοπελιά...

     - Ναι, άντε κατούρα μας, ρε...

     - Καλέ, κοπελιά, πετάχτηκε ξανά ο τρίτος, πες μας μια κουβέντα, δεν βλέπεις που σφάζονται τα παληκάρια για σένα; Πες μας, τέλος πάντων, ποιον προτιμάς, αν και είναι σίγουρο ότι εμένα γουστάρεις, το έχω καταλάβει, άσ'τους άλλους δυο να κουρεύονται...

     - Η κοπελιά γουστάρει μεγαλεία, συνέχισε ο δεύτερος, γουστάρει τζάκια και ξηρά τροφή, όχι αποφάγια...

     - Προτού μιλήσεις για το φαγητό μου θα πρέπει να πλένεις το στόμα σου! Ούτε στον ύπνο σου δεν μπορείς να δεις τα σπιτικά φαγητά που τρώω εγώ! Το σπιτικό φαγητό είναι το καλύτερο και μαζί μου η κοπελιά θα καλοπεράσει, πώς, λοιπόν, να μην είμαι εγώ ο εκλεκτός της καρδιάς της;

     - ...και επιπλέον, τα έχεις δει τα μούτρα σου στον καθρέφτη; 

     - Τι έχουν τα μούτρα μου, δηλαδή;

     - Πρώτα-πρώτα, είσαι μαύρος.

     - Βρε, άντε χάσου, παλιορατσιστή!

     - Και, δεύτερον, είσαι και στούμπος. Ενώ εγώ, εκτός από όμορφος είμαι και πρώτο μπόι.

     - Το ύψος δεν είναι το παν...

     - Βρε, την πρόσεξες την κορμοστασιά της; Τι να σε κάνει εσένα, που είσαι σαν μπασμένο; Ένα κεφάλι σου ρίχνει!

     - Ναι, αλλά είμαι τσαχπίνης και αγαπησιάρης!

     - Καλές είναι οι τσαχπινιές, αλλά αν χρειαστεί, πώς θα την προστατέψεις, που είσαι μισή μερίδα;

     - Ε, όχι και μισή μερίδα! Καλέ, κοπελιά, πες εδώ σε αυτούς τους ηλίθιους ότι εμένα προτιμάς!

     - Ναι, δεν σφάξανε!

     - Άμα έρθω από εκεί, θα σου πω εγώ αν σφάξανε ή δεν σφάξανε!

     - Έλα, αν μπορείς!

     - Τώρα δεν μπορώ, αλλά δε θα σε πετύχω κανένα απόγευμα στη βόλτα, θα σε τακτοποιήσω εγώ!

     - Ναι, φοβήθηκα τώρα! Λοιπόν, για να μην παιδεύεσαι, σου λέω από τώρα ότι η μικρή είναι δική μου και ότι σύντομα θα γίνουμε ζευγάρι και θα κάνουμε και πολλά παιδιά. Γι'αυτό, σπάσε και κοίτα να βρεις άλλη.

     - Να βρεις εσύ άλλη!

     - Εγώ δεν χρειάζομαι να βρω άλλη, αφού έχω αυτήν!

     - Αυτή είναι δικιά μου!

     - Νομίζεις!

     - Δε νομίζω, είμαι σίγουρος!

     - Ό,τι και να λέτε εσείς οι δυο, εμένα προτιμάει η κοπελιά.

     - Ναι, σιγά μην προτιμάει εσένα!

     - Πόσο στοίχημα βάζετε;

     - Καλέ, κοπελιά, πες μας τελικά ποιον προτιμάς! Ψιτ, κοπελιά! Ε, κοπελιά!

     Αλλά εκείνη δεν τους έδωσε την παραμικρή σημασία. Συνέχισε να περπατάει αδιάφορα με σταθερό βήμα δίπλα στον κηδεμόνα της, ενώ εκείνοι συνέχιζαν να τσακώνονται για χάρη της. Και όλη η γειτονιά αντηχούσε από τα γαυγίσματα των τριών επίδοξων μνηστήρων.