Ιδιοκατοίκηση

 
     - Μαμά, πού έχεις βάλει τα παιχνίδια μου; φώναξε ο μικρός.

     - Στη μεγάλη τη σακούλα, είπε η μαμά του. Δίπλα στη βαλίτσα σου. Μην την ανοίξεις τώρα. Είδα κι έπαθα να τα μαζέψω όλα. Τι τα θες τόσα παιχνίδια, ποτέ μου δεν το κατάλαβα.

     - Γυναίκα, φώναξε ο άντρας της, τα ξυριστικά μου τα πήρες;

     - Ναι, είπε εκείνη και με το ζόρι συγκράτησε μία βρισιά.

     - Τα παπούτσια μου τα καλά τα έβαλες στη βαλίτσα; συνέχισε εκείνος.

     - Και πού ήθελες να τα βάλω;

     - Μα, είχα σκοπό να τα φορέσω σήμερα!

     - Ας την έφτιαχνες τη βαλίτσα μόνος σου τότε! Δεν φτάνει που μάζεψα όλα τα πράγματα μόνη μου, θα ακούω και παράπονα από πάνω;

     - Ας μου έλεγες να την φτιάξω μόνος μου.

     - Ναι, σε ξέρω και από άλλες φορές. Αλλά εγώ φταίω!

     - Να τα, αρχίσαμε πάλι...

     - Ναι, αρχίσαμε, δεν κατάλαβα, δεν μπορούμε να μιλάμε τώρα; Εγώ φταίω, που δεν άκουσα τη μάνα μου...

     - Ναι, ξέρω, που δεν άκουσες τη μάνα σου και παντρεύτηκες εμένα, ενώ σου έκαναν ένα σωρό προξενιά...

     - Γιατί, ψέματα είναι; Τόσοι και τόσοι με ζητήσανε, αλλά εγώ στραβώθηκα και πήρα εσένα. Και μου το'λεγε η μάνα μου: πάρε έναν άντρα να έχει ένα σπίτι δικό του, πού πας με αυτόν τον ξεβράκωτο; Μια ζωή στο ενοίκιο θα ζείτε, θα σας φάνε οι μετακομίσεις...

     - Ώχου, βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια... ας την άκουγες τη μάνα σου, εγώ τι φταίω τώρα;

     - Εμ, βέβαια, έπρεπε να την ακούσω, τώρα θα ήμουν νοικοκυρά με δικό μου σπίτι, όχι κάθε τρεις και λίγο να μετακομίζουμε, επειδή εσύ διαλέγεις σπίτια που ύστερα σου τα ζητάνε για ιδιοκατοίκηση...

     - Μαμά, να φορέσω το παλτό μου;

     - Κάνε ό,τι θέλεις, μέχρι και γι'αυτό θα με ρωτάς;

     - Μη φωνάζεις στο παιδί...

     - Δεν μπορώ, ειδικά όσο βλέπω πόσο ίδιος εσύ πάει να γίνει...

     - Ας τον έκανες με άλλον, τότε!

     - Θεέ μου, δώσε μου δύναμη!

     - Όχι, σε εμένα πρέπει να τη δώσει τη δύναμη, που με ψέλνεις από το πρωί ως το βράδυ! Βρε, σου έλειψε το φαγητό; Σου έλειψε η ζεστασιά; Σου έλειψε το σεξ; Το καλύτερο φαγητό δεν τρώμε; Στα καλύτερα σπίτια δεν σε φέρνω;

     - Τι να το κάνω, αφού ύστερα από λίγο καιρό θα πρέπει να τα εγκαταλείψουμε;

     - Θα προτιμούσες να ήταν κακοφτιαγμένα και να μην τα θέλει κανείς; Άσε που αν μέναμε σε δικό μας σπίτι θα μας τσεκούρωνε η εφορία!

     - Ε, δεν είπα να φτιάξεις και μέγαρο! Ένα απλό σπιτάκι ζήτησα. Ας έφτιαχνες κι εσύ ένα δικό σου σπίτι για αλλαγή. Ως πότε θα ζούμε στο ενοίκιο; Κουράστηκα, δεν αντέχω άλλες μετακομίσεις!

     - Και πού ακούστηκε σπουργίτης να φτιάχνει δικό του σπίτι;

     - Και, δηλαδή, τα άλλα πουλιά χαζά είναι που φτιάχνουν δικά τους σπίτια;

     - Ε, δεν είπα αυτό...

     - Ε, τότε;

     - Μα όλοι το ξέρουν ότι τα σπουργίτια δεν ξέρουν τίποτα από οικοδομές, χτίσιμο, σοβάτισμα, τοίχοι, κουφώματα, δεν ξέρουν τι θα πει.

     - Να μάθουν, τότε!

     - Και πώς να μάθουμε, εξυπνοπούλι μου εσύ;

     - Βλέποντας μαθαίνεις.

     - Ναι, αλλά υπάρχουν και τόσα είδη κατοικίας... Τι σχέδιο να αντιγράψουμε, του πελαργού, της καρδερίνας, του χελιδονιού;

     - Όποιο να'ναι, αρκεί το σπίτι να είναι δικό σου!

     - Δε γίνονται αυτά τα πράγματα.

     - Άμα θέλεις, γίνονται.

     - Ναι, καλά...

     - Και, δε μου λες, για να'χουμε καλό ρώτημα, πότε αναμένεται να γυρίσει το χελιδόνι;

     - Σήμερα, αύριο, δεν ξέρω ακριβώς, αλλά όπου να'ναι έρχεται.

     - Τυχερή η χελιδόνα, δυο σπίτια έχει, άλλο το χειμώνα, άλλο το καλοκαίρι!

     - Άρχισες πάλι;

     - Μα να μην πω τον πόνο μου;

     - Καλά, πάμε και συνεχίζεις να μου τον λες στον δρόμο. Άσε τις βαλίτσες, θα τις κουβαλήσω εγώ όλες. Η δικιά μου η γυναίκα δε θέλω να κουβαλάει βαλίτσες. Μικρέ, πάρε τη βαλίτσα σου και τα παιχνίδια σου και έλα! Φεύγουμε!

     Και όλη η οικογένεια Σπουργίτη αποχώρησε από τη χελιδονοφωλιά, σε αναζήτηση άλλης διαθέσιμης κατοικίας, ενώ κάπου μακριά, η οικογένεια Χελιδόνη πακετάριζε κι αυτή τα υπάρχοντά της, με σκοπό να γυρίσει στη θερινή της φωλιά.

     Μεγάλο πράγμα, να έχεις θερινή κατοικία. 

     Ή, τουλάχιστον, αυτό σκεφτόταν η κυρία Σπουργίτη.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου