Τότε ήταν

     Όλοι το ξέρουν: δεν ήταν κακό παιδί ο Φεβρουάριος, μόνο λίγο παραπονιάρης, και ορισμένες φορές, όχι άδικα. Βλέπετε, είχε την ατυχία να είναι στραβά τα δόντια του, και να χρειαστεί να φορέσει σιδεράκια από πολύ μικρός. Και μέχρι να βγάλει τα σιδεράκια και να χαμογελάσει, είχε ήδη πάει στο Λύκειο.

     Αλλά είχε άλλη μία ατυχία ο Φεβρουάριος, και αυτή δε διορθωνόταν με σιδεράκια: το ένα του πόδι ήταν λίγο κοντύτερο από το άλλο, με αποτέλεσμα να κουτσαίνει από γεννησιμιού του. Και αυτό από μόνο του δεν είναι τόσο κακό - εκτός που τον δυσκόλευε λίγο στο περπάτημα -, αλλά πολλές φορές τα άλλα παιδιά τον κορόιδευαν, είτε μιμούμενα το περπάτημά του, είτε φωνάζοντάς τον Κουτσοφλέβαρο.

     Και μη νομίζετε ότι τα αδέρφια του, οι άλλοι μήνες, ήταν πολύ καλύτερα: πολλές φορές, όταν συζητούσαν τι παιχνίδι θα έπαιζαν, επίτηδες διάλεγαν να παίξουν κυνηγητό για να τον τσιγκλίσουν. Και όχι μόνο επέλεγαν να παίξουν κυνηγητό, έβαζαν και τον καημένο το Φεβρουάριο να κυνηγάει. Και εκείνος, είτε αποφάσιζε να παίξει για να μη δείξει ότι τον πείραζε και, φυσικά, έχανε, είτε αποφάσιζε να βάλει το κεφάλι κάτω και να κλειστεί στο δωμάτιό του. Ευτυχώς, δηλαδή, που ο νονός του ανακάλυψε ένα μαγαζί με ορθοπεδικά είδη και του αγόρασε ένα ζευγάρι ορθοπεδικά παπούτσια, ειδικά για το πρόβλημά του, αλλιώς ο Φεβρουάριος ίσως κάποια στιγμή να κλεινόταν οριστικά στο δωμάτιό του. 

     Με τα ορθοπεδικά παπούτσια ο Φεβρουάριος μπόρεσε να περπατήσει χωρίς να κουτσαίνει ιδιαίτερα και η ζωή του άλλαξε προς το καλύτερο. Τα άλλα παιδιά δεν πρόσεχαν πια τόσο το πρόβλημά του και εκείνος σιγά-σιγά έγινε πιο κοινωνικός και μάλιστα άρχισε και μαθήματα κιθάρας, που με τη σειρά τους του έδωσαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

     Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, όμως, δεν είναι αστεία. Όσο, λοιπόν, κι αν ξεπέρασε τα παιδικά του τραύματα ο Φεβρουάριος, πάντα είχε μια ευαισθησία παραπάνω, όταν κάποιος αναφερόταν στο πρόσωπό του και, κυρίως, στο κουτσό του πόδι.

     Περνούσε, λοιπόν, τις προάλλες έξω από ένα μαγαζί ο Φεβρουάριος και άκουσε δύο τύπους να μιλάνε.

     - Ήρθε και ο Φεβρουάριος, είπε ο ένας.

     - Ναι, είπε ο άλλος.

     - Καλός φαίνεται, είπε πάλι ο πρώτος.

     - Ναι, δε φαίνεται να έχει κακές προθέσεις.

     - Αν και ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει ο Κουτσοφλέβαρος, συνέχισε ο πρώτος.

     Στο άκουσμα του προθέματος κουτσο- ο Φεβρουάριος ένιωσε σαν να τον διαπερνούσε ρεύμα.

     - Και εδώ που τα λέμε, συνέχισε ο δεύτερος, τι να περιμένει κανείς από έναν κουτσό;

     Μία φλέβα στο μέτωπο του Φεβρουαρίου άρχισε να φουσκώνει.

     - "Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...", πρόσθεσε ο δεύτερος.

     Η φλέβα στο μέτωπο του Φεβρουαρίου φούσκωσε κι άλλο.

     - "... μα κι αν τύχει και θυμώσει...", συμπλήρωσε ο πρώτος.

     - Σιγά μη θυμώσει!

     Και τότε ήταν που θύμωσε ο Φεβρουάριος. Και σαν να αχνοφάνηκαν τα δόντια του, τα ισιωμένα από τα σιδεράκια.