Φτερωτό μοντέλο

      Ο καφετής ο κόκορας ήταν κομματάκι πολυλογάς. Από τα μαύρα χαράματα που ξυπνούσε και άρχιζε τα "κικιρίκου!" μέχρι το βράδυ που μαζευόταν στο κοτέτσι, δεν έβαζε γλώσσα μέσα του. "Κικιρίκου!" από εδώ, "κικιρίκου!" από εκεί, δεν άφηνε κανέναν να ησυχάσει. Είχε πάρει το κεφάλι ολονών με τα λαλήματά του.

     Οι κότες, βέβαια, δεν έλεγαν τίποτα. Άντρας τους ήταν, κολώνα του κοτετσιού τους, πού να τολμήσουν να του πουν ο,τιδήποτε θα μπορούσε να του χαλάσει τη ζαχαρένια, αφού αυτόματα θα έπεφταν σε δυσμένεια και θα εξορίζονταν από το χαρέμι.

     Τα άλλα ζώα όμως δεν είχαν τέτοιες "στενές" σχέσεις μαζί του και όποτε έβρισκαν ευκαιρία, του έκαναν παρατήρηση. Πότε καμιά περαστική γάτα, πότε κανένας μαχμουρλής σκύλος, πότε κανένα φαφλατάδικο περιστέρι, όλο και του έλεγαν να ησυχάσει λίγο...

     Αλλά του κόκορα δεν ίδρωνε το αυτί του. "Με ζηλεύουν", σκεφτόταν, "που είμαι τόσο ωραίος, τόσο δυνατός, τόσο άξιος... Ούτε στο μικρό μου δαχτυλάκι δε με φτάνουν, και έχουν το θράσος να μου λένε και να σωπάσω. Σιγά μην τους την κάνω τη χάρη!". Και αντί να περιορίσει την πολυλογία του, μιλούσε ακόμα περισσότερο.

     Μια μέρα τα ζώα της γειτονιάς είδαν κι απόειδαν και αποφάσισαν να οργανωθούν. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, σε ένα μικρό παρκάκι και άρχισαν να συζητούν για να δουν τι θα έπρεπε να κάνουν για να ησυχάσει λίγο το κεφαλάκι τους από τις φωνές του κόκορα.

     - Μου έχει πάρει το κεφάλι, είπε ένας μεγαλόσωμος σκύλος. Δεν μπορώ να βρω ησυχία. Ξαπλώνω να κοιμηθώ μια ωρίτσα και αν καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου για λίγο, βλέπω εφιάλτες. 

     - Εγώ τι να πω; είπε μια γάτα με τρίχωμα κεραμιδί. Μένω στο διπλανό σπίτι και ειλικρινά σκέφτομαι να μετακομίσω. Όλη μέρα παίρνω τους δρόμους για να μην τον ακούω, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό συνέχεια, υπάρχει και μια αφεντικίνα που με υπεραγαπά και ανησυχεί για εμένα, χώρια που μου αγοράζει τις νοστιμότερες γατοτροφές. Αλλά και οι νοστιμότερες γατοτροφές στο στομάχι μου κάθονται, με τις αγριοφωνάρες αυτού του ενοχλητικού. Κάτι πρέπει να κάνουμε.

     - Το κακό είναι ότι δεν ακούει κανέναν, και ούτε τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι για εκείνον, είπε και ένα περιστέρι. Εμένα, μια μέρα που του έκανα παρατήρηση μου επιτέθηκε και με τσίμπησε. Ακόμα πονάω.

     - Ναι, αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, είπε ένας μαλλιαρός σκύλος. Κάτι πρέπει να βρούμε να κάνουμε, αλλιώς θα τρελλαθούμε όλοι.

     - Γκουχ! Γκουχ! Γκουχ! ξερόβηξε ένα κοράκι, που τόση ώρα δεν είχε μιλήσει καθόλου. Είμαι περαστικός από τα μέρη σας και τυχαία βρέθηκα εδώ. Χωρίς να το θέλω, άκουσα αυτά που είπατε και θα ήθελα να βοηθήσω.

     - Δε νομίζω να μπορεί να μας βοηθήσει κανείς, είπε το περιστέρι. Μόνο αν κουφαθούμε θα σωθούμε.

     - Αφήστε με να δοκιμάσω, δεν έχετε να χάσετε τίποτα, επέμεινε το κοράκι.

     Και τα ζώα, που σκέφτηκαν ότι δεν είχαν τίποτα να χάσουν, δέχτηκαν τη βοήθεια του κορακιού.

     Την επόμενη μέρα το πρωί, το κοράκι φόρεσε στο κεφάλι του έναν μπερέ και μια και δυο βρέθηκε έξω από την αυλή όπου ζούσε ο κόκορας ο πολυλογάς. Τον πέτυχε επάνω που έδινε διάλεξη στις κότες για τα καλά του σωστού ξεψειρίσματος. Το κοράκι στάθηκε ακίνητο και άρχισε να κοιτάζει τον κόκορα.

     Δεν πέρασε πολλή ώρα και ο κόκορας αντιλήφθηκε την παρουσία του κορακιού.

     - Θέλεις κάτι; ρώτησε.

     - Ω, μα τι υπέγοχο πτέγωμα, τι παγάστημα, τι κομψότης!

     - Παγάστημα; είπε ο κόκορας. Τι είναι το παγάστημα;

     - Η κογμοστασιά, απάντησε το κοράκι. 

     - Α...

     - Μου επιτγέπετε να πλησιάσω; είπε το κοράκι και πλησίασε. Είστε αυτό ακγιβώς που ζητούσα.

     - Ακγιβώς; ρώτησε ο κόκορας.

     - Ζω χγόνια στο εξωτεγικό, συνέχισε το κοράκι, πγώτη φογά συναντώ ένα μοντέλο που να με συγκλονίσει τόσο πολύ.

     - Ένα τι;

     - Μοντέλο. Σας παγακαλώ, επιτγέψτε μου να σας απαθανατίσω... Όλοι θα μιλούν για εσάς, για την απαγάμιλλη ομογφιά σας, για την κογμοστασιά σας. Μην στεγήσετε από τον κόσμο την ευκαιγία να σας γνωγίσει...

     Ο κόκορας σκέφτηκε λίγο. Επιτέλους, να κάποιος που τον εκτιμούσε, κάποιος που αναγνώριζε την αξία του. Και δεν ήταν κάποιος τυχαίος, ερχόταν από το εξωτερικό. Και θα τον έκανε ονομαστό σε όλο τον κόσμο. Αλλά πώς;

     - Και τι θα πρέπει να κάνω; ρώτησε.

     - Εσείς τίποτα, όλα θα τα κάνω εγώ, μην ανησυχείτε. Ξέγετε, εγώ είμαι ζωγ-γάφος με ειδικότητα στα πογτγέτα. Θα φτιάξω, λοιπόν, το πογτγέτο σας και θα καταπλήξω τα πλήθη. Όλοι θα μιλούν για εσάς. Μα τέτοια ομογφιά και να μένει κγυμμένη σε αυτήν εδώ τη μικγή αυλή...

     Ο κόκορας πρώτη φορά ένιωσε τα όρια της αυλής να τον σφίγγουν τόσο. Τόσο μικρή αυλή για τόσο σπουδαίο κόκορα...

     - Λοιπόν; ρώτησε το κοράκι. Θα μου την κάνετε τη χάγη;

     - Εντάξει, είπε ο κόκορας, θα σας την κάνω. Πείτε μου, όμως, τι πόζα θέλετε να πάρω; Θέλετε να ανέβω εκεί επάνω και να αρχίσω να λαλώ;

     - Όχι, όχι, πγος Θεού! είπε το κοράκι. Το πογτγέτο αυτό θέλω να είναι αντάξιό σας, να είναι κόντγα στο κατεστημένο, θέλω κάτι πγωτοπογιακό, να, στηθείτε εκεί, ναι, έτσι, σηκώστε και λίγο το πόδι, ναι, ναι, τέλειο, και το κεφάλι λίγο πιο στητό, εξαιγετικά!

     - Να φουσκώσω και λίγο παραπάνω; ξεκίνησε να λέει ο κόκορας.

     - Όχι, σας παγακαλώ μη μιλάτε, είπε το κοράκι, χγειάζομαι απόλυτη σιωπή για να δημιουγ-γίσω. Θα ονομάσω αυτόν τον πίνακα "Η σιωπή του ηγέτη". Θα είναι το καλύτεγό μου έγ-γο. Καλύτεγο και από το "Βάθος της απελπισίας" που βγαβεύτηκε πέγυσι στο διεθνή διαγωνισμό για νέους καλλιτέχνες. Μη μιλάτε, λοιπόν και αφήστε τα όλα επάνω μου. Η αθανασία σας πεγιμένει.

     Ο κόκορας έμεινε ακίνητος.

     - Μόνο που θα πγέπει να φέγω τα πινέλα και τις μπογιές μου, που τα έχω εδώ πιο πέγα. Πετάγομαι δυο λεπτά και επιστγέφω. Εσείς στο μεταξύ μη χάσετε την πόζα, είναι ακγιβώς αυτό που θέλω. Και, πγοπαντώς, μη μιλάτε!

     Το κοράκι έτρεξε στο παρκάκι, όπου το περίμεναν τα υπόλοιπα ζώα και τους είπε τι είχε κάνει. Και εκείνα δεν το πίστεψαν στην αρχή, αλλά όταν αργότερα, ένα-ένα πέρασαν απ'έξω από την αυλή και είδαν τον κόκορα ακίνητο και σιωπηλό, κατάλαβαν ότι το κοράκι το είχε κάνει το θαύμα του. Και είπαν ότι του άξιζε να του στήσουν αδριάντα για το καλό που τους είχε κάνει.

     Δεν ξέρω αν τελικά τον έφτιαξαν τον αδριάντα. Ξέρω όμως ότι ο κόκορας ποζάρει ακόμα, ακίνητος και σιωπηλός.

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου