Καλοκαίρι

     Ησυχία. Πνοή ανέμου. Τζιτζίκια στο βάθος, τζιτζίκια εκεί γύρω, τζιτζίκια παντού. Μερικά πουλιά στο βάθος, θρόισμα φύλλων. Φλοίσβος, κύματα που σκάνε, γλάροι που φωνάζουν. Βήματα σε χαλίκια. Βήματα σε βότσαλα. Βήματα σε άμμο. Παγάκια σε ποτήρι. Νερό που τρέχει.
     Γαλάζιο ανοιχτό, γαλάζιο πιο σκούρο, γαλάζιο με άσπρο, άσπρο με κίτρινο, πράσινο ανοιχτό, πράσινο σκούρο, πράσινο με καφέ, τυρκουάζ, μπλε βαθύ. Γαλάζιος ουρανός, άσπρα συννεφάκια, ήλιος, φωτεινές κηλίδες στο πρόσωπο, στα ρούχα, παντού. Θάλασσα απέραντη, κυματιστή, δροσερή.
     Απαλό χάδι στο πρόσωπο, στα χέρια, στα πόδια. Ζέστη στο πρόσωπο, στα χέρια, στα πόδια. Δροσιά στο σώμα. Ο αέρας στο πρόσωπο, στα χέρια, στα πόδια. Το φως στο πρόσωπο, στα χέρια, στα πόδια. Η θάλασσα στο σώμα.
     Το αλμυρό, το γλυκό. Η θάλασσα, το καρπούζι, το σύκο, το σταφύλι. Το παγωτό. Η θαλασσινή αύρα, τα θερισμένα στάχυα, το θυμάρι, ο βασιλικός, το αγιόκλημα, το γιασεμί. Τα αστέρια, η πανσέληνος, τα τριζόνια.
     Ένα βιβλίο. Ένα τετράδιο. Ένα μολύβι. Μπογιές. Απαλή μουσική. Καθόλου μουσική. Μάτια ανοιχτά. Μάτια κλειστά. Ρουθούνια ανοιχτά. Αυτιά ανοιχτά. Μυαλό ανοιχτό. Σύνορα ανοιχτά. Ακινησία.
     Ήχοι, εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές... Και μέσα σε όλον αυτό το χορό, το σώμα ακίνητο, το μυαλό φευγάτο. Το σώμα ξαπλωμένο σε αυτό το μαγικό θεραπευτήριο που λέγεται καλοκαίρι. Αφού, τι άλλο είναι το καλοκαίρι, εκτός από ένα απέραντο θεραπευτήριο σωμάτων και ψυχών; Τι άλλο, εκτός από μια μυρωδάτη γομολάστιχα, που σβήνει τις κρύες αναμνήσεις του χειμώνα, σβήνει το σήμερα, το αύριο, το χθες, και που ενώνει τα πάντα σε ένα διαρκές, αέναο παρόν; Και αν η Πρωτοχρονιά έχει στραμμένα επάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας και αν θεωρείται το σημείο έναρξης του πρώτου βήματος, το καλοκαίρι είναι ξεκάθαρα αυτό που μηδενίζει το κοντέρ, αυτό που γεμίζει τις αδειασμένες φιάλες οξυγόνου, που επουλώνει τις πληγές και που, πραγματικά εμπνέει τα νέα ξεκινήματα.
     Να το τιμούμε, λοιπόν, το καλοκαίρι, να το τιμούμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε. Να το τιμούμε με όλες τις αισθήσεις μας και να αφηνόμαστε, όπου εκείνο θέλει να μας πάει. Να το αφήνουμε να μας χαϊδεύει, να το αφήνουμε να μας τυφλώνει, αλλά, κυρίως, να το αφήνουμε να μας ψιθυρίζει. Και να ακούμε πάντα αυτά που μας λέει, ακόμα κι αν, όταν τα λέει, γελάει παιχνιδιάρικα.
     Επειδή το καλοκαίρι δεν είναι μόνο γενναιόδωρο, είναι και σοφό.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου