Και ύστερα έρχεται το φθινόπωρο. Και ο ουρανός αλλάζει χρώμα. Και ίσως φανούν και κάποια σύννεφα, ίσως πάλι όχι. Αλλά τα πρωινά γίνονται πολύ πιο δροσερά. Και αν τύχει και φυσάει, τότε μπορεί να νιώσεις μέχρι και ψύχρα. Και να αναζητήσεις επειγόντως μια ζακέτα.
Και έρχονται και οι βροχές, όχι ότι σου έλειψαν κιόλας... Και αρχίζεις να μαζεύεσαι, αρχίζεις να σκέφτεσαι το ξεκίνημα του σχολείου, παρ'όλο που εσένα δε σε αφορά πλέον, αρχίζεις να σκέφτεσαι λιγότερο καλοκαιρινά ρούχα, αρχίζεις να σκέφτεσαι κιτρινοκόκκινα ξερά φύλλα, γκρίζους ουρανούς, άδειους από χελιδόνια, καπνούς που βγαίνουν από καμινάδες, συνοδευόμενους ενδεχομένως από έναν Άγιο Βασίλη ντυμένο στα μάλλινα, και ευωδιαστά, φρεσκοψημένα κάστανα.
Αλλά το ημερολόγιο σού λέει ότι είναι ακόμα νωρίς για όλα αυτά, ακόμα είναι καλοκαίρι, δες, ο ουρανός καθάρισε, όμως εσύ το ξέρεις ότι τίποτα δε θα είναι το ίδιο, αφού η μέρα έχει ήδη μικρύνει αρκετά και η νύχτα έρχεται κάθε μέρα και νωρίτερα...
Πάει άλλο ένα καλοκαίρι, σκέφτεσαι, πάει και πίσω δε γυρνάει, ό,τι χάθηκε, χάθηκε, όσες βόλτες δεν έκανες δε θα τις κάνεις ποτέ, όσες συναντήσεις με φίλους δεν έκανες δε θα τις κάνεις ποτέ, ένα σωρό χαμένες ευκαιρίες και τις άφησες να χαθούν, πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό, πολύ περισσότερο που υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι δε θα επαναλάμβανες τα λάθη του παρελθόντος;
Αλλά ο ουρανός, τα σύννεφα, τα δέντρα, ο ήλιος, το φεγγάρι, μένουν παγερά αδιάφορα στους προβληματισμούς σου, θεωρώντας τους, ίσως, παιδιάστικους. Επειδή, ίσως, ξέρουν καλύτερα...
Και ύστερα έρχεται η αναπόληση των όμορφων στιγμών του καλοκαιριού, των συναντήσεων, των ταξιδιών, των γνωριμιών, των εικόνων, των ήχων, των αρωμάτων, των συναισθημάτων. Και μαζί με την αναπόληση έρχεται και η συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν, το οποίο μεγαλώνει όλο και απειλητικότερα, ενώ το μέλλον γίνεται όλο και πιο φτενό...
Κόβονται σιγά-σιγά οι δεσμοί, το τραγούδι των τζιτζικιών έγινε θόρυβος διερχόμενων οχημάτων, η ζέστη του ήλιου έγινε πρωινή ψυχρούλα, τα πανιά των ιστιοφόρων που κυματίζουν στην καλοκαιρινή αύρα έγιναν απλωμένες μπουγάδες, οι χαλαροί περίπατοι έγιναν βήματα βιαστικά, τρεχάτα, η μυρωδιά του αντηλιακού έγινε λιπαρή οσμή καυσαερίου.
Μοιάζεις να βρίσκεσαι στο κέντρο ενός κυκλώνα, μια Σταχτοπούτα που η άμαξά της έγινε κολοκύθα, πάει και η διαμαντοστολισμένη τουαλέτα, πάνε και τα γοβάκια... Αλλά όχι, τα γοβάκια δε χάθηκαν, ένα γοβάκι υπάρχει, είναι γνωστό το παραμύθι, το ένα γοβάκι το βρήκε ο πρίγκηπας, και τώρα ψάχνει σε όλο το βασίλειο να βρει την αγαπημένη του.
Και το βλέμμα σου πέφτει στη φωτογραφία που υπάρχει στην οθόνη του κινητού σου. Και, σαν το γοβάκι που κρατάει ο πρίγκηπας, η φωτογραφία αυτή αποτελεί την αδιάψευστη απόδειξη των λαμπρών στιγμών που υπήρξαν μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε. Και, όπως το γοβάκι που κρατάει ο πρίγκηπας συνδέει τη ρακένδυτη Σταχτοπούτα με την λαμπροστολισμένη πριγκήπισσα, έτσι και αυτή η φωτογραφία συνδέει τον λυπημένο, φθινοπωρινό σου εαυτό με τον χαρούμενο, καλοκαιρινό του δίδυμο.
Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου
Τι όμορφα που έγραψες όσα σκέφτομαι και αισθάνομαι!! Πανέμορφη γραφή και σε απόλαυσα. Ναι όντως το φθινόπωρο έρχεται και το καλοκαίρι φεύγει...Αλλά μην απελπιζόμαστε κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σε βρήκα Πίπη μου
Φιλάκια
Καλώς ήρθες, Άννα μου!
ΔιαγραφήΈχεις δίκιο, κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της και το φθινόπωρο, παρ'όλη τη μελαγχολία του, είναι όμορφο. Θα μου άρεσε πολύ περισσότερο, βέβαια, αν δεν μίκραιναν οι μέρες και αν δεν έφευγαν τα χελιδόνια...
Πολλά φιλάκια και σε εσένα
Μακράν το πιο ανθρώπινο, το πιο αισθαντικό, το πιο γλυκό κείμενο που διάβασα για το καλοκαίρι. Μια αληθινή, ίσως λίγο μελαγχολική ζωγραφιά γεμάτη αναμνήσεις αλλά και αλήθειες. Πολύ με συγκίνησες να το ξέρεις. Ίσως γιατί στη γραφή σου είδα δικές μου παραστάσεις, προβληματισμούς και σκέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρεις πόσο αγκάλιασα αυτή σου εδώ την εξομολόγηση.
Ειλικρινά.
Δεν θα το ξεχάσω.
Τον σεβασμό μου και τα φιλιά μου.
Γιάννη μου, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια και να είσαι σίγουρος ότι όπως σε συγκίνησα εγώ, άλλο τόσο με συγκίνησες και εσύ με αυτό σου το σχόλιο.
ΔιαγραφήΝομίζω ότι τέτοιου είδους προβληματισμοί είναι λίγο-πολύ κοινές για τον περισσότερο κόσμο, παρ'όλ'αυτά χαίρομαι ιδιαίτερα που μοιραζόμαστε ανάλογες σκέψεις.
Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο φθινόπωρο (οσονούπω)
Πάντως σου πάει πολύ το φθινόπωρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραία που το υποδέχεσαι!
Με τη μελαγχολία που του αναλογεί, αλλά και με τη γλυκιά αποδοχή πως το ζήσαμε κι αυτό το παραμύθι.
Πάμε για τα επόμενα γοβάκια λοιπόν. Και μια ομπρέλα για τα πρωτοβρόχια ε;
Σε ευχαριστώ πολύ, Μαρία μου.
ΔιαγραφήΧαίρομαι που σου άρεσε η υποδοχή μου, ελπίζω να του αρέσει και εκείνου (του φθινοπώρου, ντε!).
Εννοείται ότι πάμε για τα επόμενα γοβάκια. Και την ομπρέλα τη θέλουμε, και καμιά γαλότσα, ενδεχομένως... και καλό μας φθινόπωρο!
Αχ ναι! Επιτέλους να φθινοπωριάσει κανονικά κάποτε, να σταματήσουν και τα τζιτζίκια, να ψυχράνει ο καιρός, να βγει κανένα σύννεφο, να ρίξει καμιά σταγόνα, μπας και έρθω στα ίσα μου η αρτίστα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι;
Όχι;
Καλώς ήρθες, αγαπημένη μου Αρτίστα! Εύχομαι να έρθεις σύντομα στα ίσια σου, κι ας έρθω εγώ στα στραβά μου, χι, χι!
ΔιαγραφήΦιλάκια πολλά
Ε λοιπόν αυτό το φηφιακό απομεινάρι είναι ότι πιο όμορφο έχω δει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είμαι σίγουρη ότι και το φθινόπωρο θα μας γεμίσει με ομορφιές.
Σκέψου μόνο ότι μαζί με τα τζιτζίκια θα εξαφανιστούν και οι αηδιαστικές νυχτερίδες. Λίγο είναι αυτό;
Ναι, είναι μαγική φωτογραφία, όσες φορές την έχω κοιτάξει λέγοντας ότι ίσως θα πρέπει να αλλάξω φωτογραφία στην οθόνη του κινητού απομένω να τη χαζεύω και την αφήνω εκεί που είναι!
ΔιαγραφήΊσως να φταίει που έχει τραβηχτεί στη Σαμοθράκη, ποιος ξέρει;
ΥΓ: Εξαφανίζονται και οι νυχτερίδες το φθινόπωρο; Δεν το ήξερα