Παρ'ολίγον αυτόχειρ

      Όλα είναι ήσυχα στη Χώρα της πίσω βεράντας. Τα φυτά δε μαλώνουν και δεν προσπαθεί το ένα να υπονομεύσει το άλλο, μόνο καμιά βροχή ή κανένας ξαφνικός αέρας τα ξυπνάει λίγο...

     Όπως είναι λογικό, όταν όλα είναι τόσο ήσυχα, η προσοχή της Πίπης στρέφεται σε άλλους χώρους, εκτός βεράντας. Έλα, όμως, που σήμερα, ημέρα Σάββατο και με θερμοκρασία πάνω από είκοσι βαθμούς, με τα παράθυρα ανοιχτά και τα πλυμένα ρούχα να χορεύουν επάνω στο σχοινί, το μάτι της Πίπης "συνέλαβε" μία επισκέπτρια προ απονενοημένου διαβήματος...

     Η οσονούπω αυτόχειρ κοίταζε περίλυπη κάτω, και όταν λέμε κάτω εννοούμε πιο κάτω από τη Χώρα της πίσω βεράντας. Η όλη στάση του σώματός της έδειχνε ότι το τέλος της ήταν απελπιστικά κοντά. Γι'αυτό και η Πίπη αμέσως σκέφτηκε ότι κάτι έπρεπε να κάνει.

     - Γεια σου! είπε όσο πιο χαρούμενα μπορούσε στην επισκέπτρια.

     Εκείνη δεν απάντησε.

     - Πώς σε λένε; συνέχισε η Πίπη.

     Η επισκέπτρια φαινόταν τελείως απορροφημένη στις σκέψεις της.

     - Έχεις ξαναέρθει εδώ; επέμεινε η Πίπη.

     - Ουφ, μα ούτε να αυτοκτονήσει ήσυχα δεν μπορεί κάποιος σε αυτόν τον κόσμο; διαμαρτυρήθηκε η οσονούπω αυτόχειρ.

     - Συγγνώμη, είπε η Πίπη, δεν φαντάστηκα ότι θα σε ενοχλούσα... Αλλά είναι τόσο σπάνιοι οι επισκέπτες σε αυτήν τη Χώρα, τώρα τελευταία, που ήθελα να σε καλωσορίσω...

     - Άδικος κόπος.

     - Και γιατί, παρακαλώ;

     - Επειδή όλα είναι μάταια σε αυτόν τον κόσμο. Μέχρι και το καλωσόρισμά σου, μάταιο είναι και αυτό.

     - Δε νομίζω... Το καλωσόρισμα είναι απαραίτητο σε έναν επισκέπτη που σε τιμά με την παρουσία του.

     - Εγώ, έτσι κι αλλιώς, δε θα μείνω πολύ. Όπου να'ναι θα αναχωρήσω... και θα είχα αναχωρήσει ήδη, αν εσύ δεν με είχες διακόψει...

     - Τι εννοείς; προσποιήθηκε η Πίπη ότι δεν κατάλαβε. Δεν σου αρέσει αυτή η Χώρα;

     - Τι με νοιάζουν οι Χώρες και τα παλάτια και ο κόσμος ολόκληρος; ξέσπασε η οσονούπω. Τίποτα δε με νοιάζει, τίποτα! Θα φύγω από αυτόν τον κόσμο, να ησυχάσω!

     - Θα φύγεις; Και πού θα πας;

     - Κάπου καλύτερα από εδώ.

     - Το σκέφτηκες καλά;

     - Φυσικά.

     - Και νομίζεις ότι είναι η λύση στα προβλήματά σου;

     - Δεν νομίζω τίποτα, άσε με ήσυχη!

     - Α, όχι, κυρία μου! Δεν θα μολύνεις εσύ τη Χώρα της Πίσω Βεράντας με άλλο ένα έγκλημα!
     - Τι εννοείς;
     -  Εννοώ αυτό που λέω! Σε αυτήν εδώ τη Χώρα έχουν υπάρξει αρκετοί θάνατοι, οι περισσότεροι ύποπτοι, δεν χρειαζόμαστε και τον δικό σου θάνατο αποπάνω! Εξάλλου, μου φαίνεται πολύ περίεργο να θέλει να αυτοκτονήσει μία καλλονή σαν εσένα, επάνω στο άνθος της ηλικίας της...
     - Αχ, αναστέναξε η οσονούπω, και να σου πω δεν πρόκειται να καταλάβεις...
     - Έρωτας, μήπως;
     - Αχ!
     - Βλέπεις, λοιπόν, που καταλαβαίνω; Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός που αρνείται τον έρωτά σου και σε έχει φέρει σε αυτήν την κατάσταση;
     - Δεν είναι ακριβώς έτσι, απλώς ο έρωτάς μου είναι αδιέξοδος, ερωτεύτηκα γόνο ξένης οικογένειας και ούτε οι δικοί μου τον θέλουν, ούτε οι δικοί του με θέλουν!
     - Σαν το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, δηλαδή...
     - Ποιοι ήταν αυτοί;
     - Κάποιοι σαν εσάς, που αυτοκτόνησαν για την αγάπη τους.
     - Ορίστε, λοιπόν, που τελικά καταλαβαίνεις... Εγώ χωρίς τον Ιφικλίδη μου δεν μπορώ να ζήσω, καλύτερα να αυτοκτονήσω!
     - Ιφικλίδη τον λένε;
     - Ναι, και είναι ο ομορφότερος ήλιος στη ζωή μου!
     - Λες για έναν όμορφο, τσαχπίνη τύπο που είδα τις προάλλες στη Χώρα της μπροστινής βεράντας;
     - Αν ήταν όμορφος, ναι, αυτός θα ήταν!
     - Αλλά, δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, δεν ήταν μόνος στη Χώρα της μπροστινής βεράντας, ήταν με μια τύπισσα που του έμοιαζε κάπως, και όπου πήγαινε εκείνη πήγαινε και αυτός...
     - Ο Ιφικλίδης μου δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, άλλον θα είδες!
    - Δε φορούσε μια κίτρινη κάπα με μαύρες γραμμές και μερικές μπλε κουκίδες;
     - Τον Ιφικλίδη μου είδες! Δεν το πιστεύω! Και ήταν με άλλη, μου λες;
     - Δυστυχώς, ναι.
     - Τώρα είναι που θα αυτοκτονήσω! Ώστε, ψεύτικοι ήταν οι όρκοι του, ψεύτικα τα χάδια του, ψεύτικα και τα φιλιά του;
     - Μην κάνεις έτσι, ούτε η πρώτη είσαι, ούτε η τελευταία...
     - Και θαρρείς πως με νοιάζει αν είμαι πρώτη ή τελευταία; Αχ, τι άδικη που είναι η ζωή! Όσο σκέφτομαι πόσα όνειρα έκανα για εκείνον, πόσο με πλήγωνε που οι δικοί του δεν με ήθελαν, πόσο μισούσα το ταπεινό μου μαύρο φόρεμα, που δεν ταίριαζε στο δικό του, αρχοντικό περιβάλλον... Και εκείνη, πώς ήταν; Ήταν όμορφη;
     - Καλή ήταν.
     - Όμορφη ήταν, μου λες ψέματα. Ξέρω ποια ήταν, μία δικιά τους κοπέλα, που του την προξένευαν με επιμονή... Δεν το πιστεύω ότι υπόκυψε στις πιέσεις! Όχι, όχι, τίποτα, δε με νοιάζει τίποτα, θα κάνω αυτό που ήθελα, θα αυτοκτονήσω, να τελειώνουμε...
     Η Πίπη δεν ήξερε τι να κάνει για να αποτρέψει την πιο οσονούπω δεν γίνεται από την αυτοκτονία.
     - Αφού δεν μπορώ να σε μεταπείσω, της είπε, θα μπορούσα τουλάχιστον να σε βγάλω μια φωτογραφία; Είσαι τόσο όμορφη που είναι αμαρτία να μη μείνει τίποτα να σε θυμίζει...
     - Ας είναι, είπε, βιάσου όμως, δεν μπορώ να αντέξω έτσι κρεμασμένη για πολλή ώρα ακόμη.
     Η Πίπη έτρεξε και πήρε τη φωτογραφική της μηχανή.
     - Αχ, ένα λεπτό να βγάλω άλλη μία, είπε η Πίπη, νομίζω η πρώτη φωτογραφία μού κουνήθηκε λίγο.
     Η οσονούπω τεντώθηκε.
     - Μπράβο, έτσι είσαι τέλεια, είσαι μια θεά, αχ, πάλι μου βγήκε θολή η φωτογραφία, μην κουνιέσαι για να μπορώ να εστιάσω καλύτερα. Κοίταξε και προς την κάμερα λίγο, νομίζω ότι έτσι είναι καλύτερα... Πάλι κουνήθηκες, αχ, νομίζω ότι αν γυρίσεις λίγο στο πλάι θα είσαι πιο ωραία. Μισό λεπτό να δω αν βγήκε τώρα, καλά, είσαι υπέροχη, θα μπορούσες άνετα να κάνεις καριέρα μοντέλου, να βγάλω άλλη μία;
     Και όλο έβγαζε φωτογραφίες η Πίπη, και όλο πόζαρε η οσονούπω.
     - Θα μου πεις και το όνομά σου; ρώτησε η Πίπη.
     - Βανέσα με λένε.
     - Α, έχεις και ωραίο όνομα, ό,τι πρέπει για καριέρα μοντέλου...
     Η οσονούπω που λεγόταν Βανέσα στάθηκε και άρχισε να μαζεύεται.
     - Τώρα θα αυτοκτονήσει, σκέφτηκε τρομαγμένη η Πίπη.
     Και τότε, η Βανέσα, που ήταν μία πεταλούδα, τεντώθηκε απότομα, άνοιξε τα φτερά της και πέταξε μακριά.
     - Έχεις δίκιο, φώναξε στην Πίπη, δεν χρειάζεται να αυτοκτονήσω, αποφάσισα να ανοίξω τα φτερά μου στο χώρο της μόδας, θα γίνω μοντέλο!
     Και ύστερα χάθηκε, κατευθυνόμενη προφανώς προς τις διεθνείς πασαρέλες...  

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου