Βασιλική διαπραγμάτευση

      Η Σταχτοπούτα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε. Οι λεπτές ρυτίδες γύρω από τα μάτια της τονίστηκαν. 
     - Μια χαρά είμαι, σκέφτηκε.

Έφτιαξε λίγο μία μπούκλα, που έπεφτε ατημέλητα και χάιδευε το γυμνό της λαιμό και απομακρύνθηκε για να δει τον εαυτό της ολόκληρο. Το φόρεμά της ήταν λίγο πιο τεντωμένο από ό,τι θα το ήθελε στη μέση, αλλά δε φαινόταν άσχημο. Εξάλλου, θα φορούσε και ετόλ. Έβαλε δύο τσιροτάκια στα μικρά δάχτυλα των ποδιών της, για να τα ανακουφίσει από τους κάλους, και φόρεσε τα καινούργια της γοβάκια. Ξανακοιτάχτηκε στον καθρέφτη.

     - Τα κοσμήματά μου ξέχασα, είπε.

Άνοιξε τη μπιζουτιέρα της και έβγαλε τα αγαπημένα της διαμαντένια σκουλαρίκια, καθώς και το μαργαριταρένιο της κολιέ.

     - Τώρα μάλιστα, είπε και χαμογέλασε ξανά.

Με προσοχή κάθησε στην πολυθρόνα που βρισκόταν κοντά στο τζάκι. Πήρε από δίπλα της ένα περιοδικό μόδας και άρχισε να το ξεφυλλίζει. Το ρολόι του τοίχου σήμανε εφτά. Η Σταχτοπούτα έπιασε μία κάρτα σε χρώμα ιβουάρ, την άνοιξε και τη διάβασε.

     - Πολύ αργεί ο βασιλιάς, μονολόγησε.

Απ’έξω ακούστηκαν καλπασμοί και ήχοι από ρόδες. Ύστερα, ακούστηκαν μερικά χλιμιντρίσματα και οι ρόδες σταμάτησαν.

     Η Σταχτοπούτα πετάχτηκε από την πολυθρόνα, έστρωσε το φόρεμά της και πήρε μια αρχοντική πόζα. Ακούστηκε ήχος κλειδιού και η βαριά πόρτα της εισόδου έτριξε καθώς άνοιγε σιγά-σιγά.

     - Καλώς ήρθες, είπε η Σταχτοπούτα.

     Ο βασιλιάς κοντοστάθηκε.

     - Για πού ετοιμάστηκες; τη ρώτησε.

     - Μα, για το ρεβεγιόν, φυσικά.

     - Ποιο ρεβεγιόν;

     - Έλα τώρα, μην κάνεις πως δε θυμάσαι!

     - Αλήθεια, δε θυμάμαι.

     Η Σταχτοπούτα του έδωσε την κάρτα. Εκείνος τη διάβασε βιαστικά.

     - Απόψε είναι; ρώτησε.

     - Απόψε.

     - Να πάρει! είπε ο βασιλιάς. Απόψε έλεγα να αράξω, να κάνω κανένα ποδόλουτρο και να μου κάνεις και εσύ ένα από εκείνα τα μασαζάκια που ξέρεις, να κοιμηθώ σαν πουλάκι και να ξυπνήσω αύριο το μεσημέρι.

     - Και δε θα πάμε στο ρεβεγιόν;

     - Ε, δε χάθηκε κι ο κόσμος αν δεν πάμε…

     - Και εγώ που το περίμενα πώς και πώς… Μέχρι κομμωτήριο πήγα για να φτιάξω το μαλλί…

     - Πάλι έξοδα, βρε γυναίκα; Τι θα κάνω με σένα; Δεν μπορούσαν να σε χτενίσουν εδώ, στο παλάτι;

     - Χρειαζόμουν και βαφή, είχαν αρχίσει να φαίνονται τα γκρίζα.

     - Και βαφή μπορούσαν να σου κάνουν.

     - Την άλλη φορά μπέρδεψαν το χρώμα και βγήκε μωβ, το θυμάσαι;

     - Ε, έτυχε!

     - Κι αν τύχαινε και πάλι; Εγώ δεν πάω στο ρεβεγιόν με μωβ μαλλιά!

     - Στα λόγια μου έρχεσαι!

     - Δηλαδή, τώρα, σοβαρά δε θα πάμε;

     - Αφού είμαι πτώμα, βρε γυναίκα, δεν καταλαβαίνεις;

     - Όλο τον χρόνο κλεισμένη στο παλάτι, μία φορά μου έτυχε κι εμένα μια ευκαιρία να βγω έξω, να διασκεδάσω, και εσύ μου το αρνείσαι!

     - Έτσι όπως το λες, είναι σαν να σε έχω φυλακισμένη…

     - Και δε με έχεις; Αφού δε με βγάζεις έξω! Η Χιονάτη βγαίνει με τον άντρα της κάθε βδομάδα, μερικές φορές και μεσοβδόμαδα, η Ωραία Κοιμωμένη με τον άντρα της δεν έχουν αφήσει θέατρο για θέατρο, αν πεις, δε, για την Ραπουνζέλ, όλο ταξίδια πάει με τον άντρα της.

     - Ξέρεις πόσο κοστίζει ένα ταξίδι;

     - Δε σου ζήτησα να με πας ταξίδι! Αν το ήξερα ότι ήσουν τόσο τσιγκούνης, δε θα σε είχα παντρευτεί. Καλύτερα να είχα μείνει στο πατρικό μου, να σκούπιζα και να σφουγγάριζα όλη μέρα, που στραβώθηκα και σε πήρα, και από τότε δεν έχω δει άσπρη μέρα, όλα τα μετράς, όλα τα υπολογίζεις, πόσο θα φάω, πόσο θα πιω, αν πήρα καινούργιο φόρεμα…

     - Πήρες καινούργιο φόρεμα;

     - …πόσο κάνει, αν πάρω καινούργια παπούτσια…

     - Πήρες καινούργια παπούτσια;

     - …τι είχαν τα παλιά…

     - Τι είχαν τα παλιά;

     - …αν πήγα κομμωτήριο, γιατί πήγα κομμωτήριο. Τι σου ζητάω, βρε σπαγγοραμμένε, να με βγάλεις μια μέρα κι εμένα έξω, να δω λίγο κόσμο, να χορέψω…

     - Θα χορέψεις κιόλας; Γι’αυτό όλο παίρνεις καινούργια παπούτσια!

     - Ε, δεν υποφέρεσαι!

     - Για στάσου, βρε γυναίκα! Για ποιον δουλεύω εγώ, δηλαδή, για εμένα; Ξέρεις τι δύσκολο είναι να κυβερνάς; Όλα από εμένα περνάνε. Όλη μέρα διευθετώ προβλήματα, δεν υπάρχει μέρα που να μη γίνει το κεφάλι μου καζάνι. Αλλά με βλέπεις να παραπονιέμαι;

     - Και εγώ έχω προβλήματα, ή νομίζεις ότι είναι εύκολο να έχεις ένα ολόκληρο παλάτι συγυρισμένο;

     - Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν παραπονιέμαι, επειδή όλα αυτά είναι απαραίτητα. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Ή, μήπως, θέλεις να σου θυμίσω ότι δεν πήρα προίκα;

     - Σα δεν ντρέπεσαι! Το ήξερες πολύ καλά ότι ήμουν μια κοπέλα ορφανή, όταν με παντρεύτηκες.

     - Κι η Χιονάτη ορφανή ήταν, αλλά μια χαρά πύργο πήρε ο άντρας της…

     - Αφού τη δικιά μου την προίκα τη μοιράστηκαν οι δυο αδερφές μου, πώς αλλιώς  θα μπορούσαν να παντρευτούν με τα χάλια που είχαν;

     - Το γεγονός παραμένει ότι σε πήρα μόνο με τα ρούχα που φορούσες.

     - Αυτό δε σε πείραζε τότε…

     - Τότε ήμουν πρίγκηπας και με συντηρούσε ο πατέρας μου. Τώρα έγινα βασιλιάς και πρέπει να μας συντηρώ εγώ!

     - Τι να πω; Θα έπρεπε, τελικά, να είχα παντρευτεί το γιο του καρβουνιάρη…

     - Ποιος είναι ο γιος του καρβουνιάρη;

     - Εκείνος ήταν καλός, ήταν λεβέντης, ήταν κιμπάρης…

     - Αυτά δε μου τα’χες πει…

     - Δεν υπήρχε λόγος… Εξάλλου, αυτός τώρα παντρεύτηκε την κόρη του φούρναρη και καλοπερνάνε και οι δύο. Αλίμονο από κάτι άλλους που ξέρω…

     - Μου είχες πει ότι ήμουν η πρώτη σου αγάπη.

     - …αλλά, βέβαια, μου είχαν ξεσηκώσει τα μυαλά τα παραμύθια με τους πρίγκηπες, δεν μου έκανε ο φτωχός ο γιος του καρβουνιάρη… Καλά να πάθω!

     - Δεν το πιστεύω, σκέφτεσαι ακόμα τον γιο του καρβουνιάρη;

     - Εμ, να μην τον σκέφτομαι, με αυτά που μου κάνεις;

     - Ε, δεν είναι να απορεί κανείς, κι εσύ στις στάχτες μεγάλωσες…

     - Για πόσο ακόμα θα μου το χτυπάς αυτό;

     - Εσύ μου το θυμίζεις, άκου να σκέφτεται ακόμα το γιο του καβουρνιάρη! Βρε, εγώ είμαι βασιλιάς, έχω παλάτι, έχω άμαξα, άλογα, υπηρέτες, αυτός τι έχει;

     - Και που τα έχεις όλα αυτά, τι έγινε; Σε ένα ρεβεγιόν σου ζήτησα να με πας, να διασκεδάσω και εγώ μια φορά, και κάνεις λες και σου ζήτησα να πας να σκοτώσεις κανέναν δράκο!

     - Μα, είμαστε τώρα για έξοδα; Ξέρεις πόσο σανό τρώνε τα άλογα;

     - Χριστούγεννα είναι, επιτέλους, δεν αξίζουμε να κάνουμε κι εμείς κάτι διαφορετικό; Ο γιος του καρβουνιάρη με την κόρη του φούρναρη σίγουρα θα διασκεδάσουν απόψε…

     - Και εγώ θα διασκεδάσω, αν κάνω το ποδόλουτρό μου και μου κάνεις και εκείνο το μασαζάκι που λέγαμε… Και σταμάτα να μου λες για το γιο του καρβουνιάρη!

     - Λοιπόν, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ετοιμάσου και άντε να πάμε, μην αργήσουμε και μας σχολιάζουν…

     - Μωρέ, και είχα μια σκασίλα!…

     - Λοιπόν, αν δεν με πας στο ρεβεγιόν, θα αναγκαστώ να διοργανώσω ρεβεγιόν εδώ, στο παλάτι, να μην έχουνε να λένε... Και φαντάζεσαι πόσο κοστίζει ένα ρεβεγιόν…

     - Ε, εντάξει, ας κάνουμε ένα πέρασμα, να μη λένε κιόλας πως δεν τους καταδεχόμαστε…

     - Η καλή σου η φορεσιά είναι επάνω στο κρεβάτι. Πρόσεξε να μην την τσαλακώσεις… Και να βάλεις το καλό σου το στέμμα, το γυάλισα σήμερα το πρωί. Και σου έβαψα και τις καλές σου τις μπότες, σαν καινούργιες έγιναν. Άντε, βιάσου! Η πρόσκληση λέει στις οχτώ και είναι ήδη εφτάμιση!