Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019

Τι έφταιγε;



     Ο Γιάννης χάιδευε τα δύο ημερών γένια του, αλλιώς θα έμοιαζε με άγαλμα, καθώς κοιτούσε με προσήλωση την κενή οθόνη του υπολογιστή.
     - Είσαι καλά; τον ρώτησε η γυναίκα του, που μπήκε εκείνη την στιγμή στο δωμάτιο.
     - Καλά είμαι, απάντησε, αλλά μέσα του το ήξερε πως δεν ήταν καθόλου καλά.
     Τόσες μέρες τώρα και ακόμα να βρει ιστορία για να γράψει. Πώς ήταν αυτό δυνατό; Ύστερα από τόσα και τόσα που είχε γράψει, πώς ήταν δυνατό να μην μπορεί να γράψει ούτε λέξη;
     - Έχει κάτι ο υπολογιστής; ξαναρώτησε η γυναίκα του.
     - Σαν τι να έχει;
     - Δεν ξέρω, φαίνεται σαν να έχει κολλήσει.
     - Όχι, μια χαρά είναι.
     «Εγώ έχω κολλήσει», σκέφτηκε ο Γιάννης.
     - Θα κλείσω το παράθυρο. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει.
     Ο Γιάννης κοίταξε έξω από το παράθυρο. Ο ήλιος είχε δύσει και ο ουρανός είχε πάρει το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα που παίρνει προτού μαυρίσει εντελώς.
     Η γυναίκα του έκλεισε το παράθυρο και άναψε το φως.
     - Θέλεις κάτι να φας; ρώτησε.
     - Όχι, δεν πεινάω.
     Η γυναίκα του έφυγε και ο Γιάννης έμεινε μόνος στο δωμάτιο, μαζί με τον υπολογιστή. Και με την κενή οθόνη.
     - Σκέψου, Γιάννη, σκέψου, είπε στον εαυτό του, αλλά το μυαλό του θύμιζε υπερβολικά την οθόνη του υπολογιστή.
     - Χρειάζομαι κάποια ιδέα, σκέφτηκε το αυτονόητο.
     Έπιασε την εφημερίδα. Εδώ είμαστε. Αστυνομικό ρεπορτάζ. Φόνοι, απαγωγές, ληστείες, βιασμοί, εκβιασμοί… Τι να διαλέξει;
     - Ναι, αλλά καρφώνεσαι, Γιάννη, είπε στον εαυτό του.
     - Και τι πειράζει; απάντησε. Ας καρφώνομαι. Ο «λαός» μου, όλοι αυτοί που λατρεύουν τα αστυνομικά μου, θα απογοητευτούν αν δεν πάρουν αυτό που συνηθίζω να τους προσφέρω.
     - Ναι, αλλά τότε πώς θα είσαι σίγουρος ότι οι σύντροφοι μπλόγκερ σε ψηφίζουν για το κείμενο και όχι επειδή είσαι ο Γιάννης; Να, θα λένε, αυτό είναι του Γιάννη, ας του δώσουμε έναν βαθμό, τόσα κομπλιμέντα μας κάνει, αμαρτία είναι…
     - Α, χάρες δεν θέλω, είπε ο Γιάννης. Λες να με ψηφίζουν μόνο από συμπάθεια; Εντάξει, τότε, ας γράψω κάτι άλλο… Αλλά τι;
     Κοίταξε γύρω του. Το δωμάτιο ήταν τακτοποιημένο, και διακοσμημένο σύμφωνα με τα γούστα του. Πήγε μέχρι την αγαπημένη του πολυθρόνα και άναψε το λαμπατέρ που βρισκόταν δίπλα της. Ύστερα, έσβησε το μεγάλο φως.
     - Χρειάζομαι ατμόσφαιρα, για να εμπνευστώ, σκέφτηκε, και ο απαλός φωτισμός του λαμπατέρ είναι ό,τι πρέπει. Ας βάλω και μουσική.
     Πήγε στο πικάπ, που το είχε από το γάμο του – δώρο του θείου Χαράλαμπου - , και έβαλε έναν δίσκο. Το δωμάτιο πλημμύρισε από ήχους τζαζ.
     - Αυτό είναι, είπε, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Η απλότητα είναι μεγάλη αρετή. Απαλός φωτισμός, μουσική, χαλάρωση, και οι ιδέες θα έρθουν όπως οι μύγες στο μέλι…
     Κάθησε στην πολυθρόνα και αφέθηκε να τον παρασύρει η μουσική. Το μυαλό του κατακλύστηκε με εικόνες: ερειπωμένα ορφανοτροφεία, σκοτεινά σανατόρια, ύποπτοι γιατροί και νοσοκόμες, θύματα που γυρεύουν εκδίκηση… Μα, στάσου, βρε Γιάννη, πάλι στο αστυνομικό επιστρέφεις;
     Η πόρτα του δωματίου άνοιξε.
     - Θα βάλω να πιω ένα μαρτίνι, είπε η γυναίκα του. Να σου φέρω και εσένα;
    Α, βέβαια, χρειαζόταν και ένα ποτό, και ένα ντράι μαρτίνι ήταν ό,τι έπρεπε! Τώρα θα την έβρισκε την ιδέα, οπωσδήποτε!
     - Φέρε μου, είπε.
     Με το μαρτίνι στο χέρι, ο Γιάννης ξαναβυθίστηκε στις σκέψεις του… Και είδε ότι πληκτρολογούσε σαν να μην υπήρχε αύριο, και ολοκλήρωνε την ιστορία του, και έστελνε τη συμμετοχή του. Και η συμμετοχή του ήταν τόσο διαφορετική από τις προηγούμενες, που κανένας δεν φανταζόταν ότι την είχε γράψει αυτός, ακόμα κι αυτός ο ίδιος δυσκολευόταν να το πιστέψει... Και ένας-ένας, όλοι σαγηνεύονταν από την ιστορία και έδιναν σωρηδόν τα τριάρια, και η μέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων έφτανε, και μαζί και τα αποκαλυπτήρια… Και όλοι έμεναν με ανοιχτό το στόμα! Μα, ο Γιάννης το είχε γράψει αυτό το αριστούργημα; Αλήθεια; Ο Γιάννης; Ο γνωστός Γιάννης; Αυτός με τα δύο ν;
     Ο Γιάννης τινάχτηκε. Πού βρισκόταν; Α, ναι, στην πολυθρόνα του. Ο υπολογιστής; Στη θέση του, μόνο πως τώρα η οθόνη είχε μαυρίσει. Είχε γράψει, μήπως, την ιστορία; Ποια ιστορία; Αυτή την περίεργη, αυτή που άρεσε σε όλους, αυτή που του είχε δώσει το βραβείο… μια στιγμή! Πότε είχε ολοκληρωθεί κιόλας το παιχνίδι; Τι μέρα ήταν;
     Ο Γιάννης είχε ξυπνήσει για τα καλά, αλλά το μυαλό του συνέχιζε να είναι κενό ιδεών. Άδικα, λοιπόν, είχε φτιάξει ατμόσφαιρα, άδικα είχε βάλει μουσική – ο δίσκος πρέπει να είχε τελειώσει προ πολλού - , άδικα είχε πιει και το μαρτίνι… Μα, πώς ήταν δυνατόν να αποτύχει το μαρτίνι;
     Και, ξαφνικά, όπως συμβαίνει συνήθως, ο Γιάννης συνειδητοποίησε τι είχε φταίξει: από το μαρτίνι έλειπε η ελιά!    

20 σχόλια:

  1. Εντάξει υποκλίνομαι! Όλα τα λεφτά! Ναι όλα τα λεφτά εδώ! Τα ρέστα μου που λένε!
    Βρε Pippi μου είσαι μοναδική ειλικρινά έτσι; Μοναδική!
    Βούλιαξα με την δέουσα λεπτομέρεια αλλά και πάθος στην ατμόσφαιρα που έπλεξες! Κινηματογραφική, ατμοσφαιρική, λίγο νουαρ νομίζω ε; Αλλά υπέροχη. Και το μαρτίνι ντεσσού! Στολίδι!
    Είναι αλήθεια ότι διαβάζοντάς σε νιώθω μια λατρεία για το ύφος σου αυτό αλλά και την μοναδική σου οξυδέρκεια.
    Βρε λες να φταίει η ελιά τελικά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμ'τι νόμιζες, Γιάννη μου, ότι θα τη γλίτωνες με μια απλή αναφορά του ονόματός σου σε μια ανάρτηση που αφορούσε το Αννετά...κι και τη Λυσίππη; Εννοείται πως όχι! Χαίρομαι που σου άρεσε και σου την αφιερώνω με όλη μου την καρδιά.
      Να έχεις ένα όμορφο υπόλοιπο Κυριακής και μια υπέροχη εβδομάδα

      Διαγραφή
    2. Χμμμμμμ ρε συ τώρα που το σκέφτομαι.....
      τσάμπα ρίχνω τόση ευγένεια; Pippi, ναι το αποφάσισα! θα απολύσω πάραυτα τον προσωπικό μου σύμβουλο δημόσιας εικόνας! Α ναι, μα δεν κάνει δουλειά. Ορίστε! Ολάκερη σύγχυση στο "λαό" μου! Για αυτό εγώ τον πληρώνω να μου λέει να ρίχνω τέτοια σχόλια και αποτέλεσμα να μην βγαίνει;
      Απολύεσαι κύριε!!! Απολύεσαι! Θα βρω άλλο τρόπο επηρεασμού της κοινής γνώμης.
      Ρε τι νουάρ ατμόσφαιρα φτιάχνουμε και πάει στράφι. Για κάτσε να φωνάξω τον σύμβουλο. Απέναντί μου, σε ένα κοντό καρέκλι με δύο "δικούς" μου γιομάτους πίσω του με καπελαδούρες και πούρα. Να σου πω εγώ βρίσκει νέες ιδέες ή όχι;.
      Παρ όλα αυτά το μαρτίνι το γουστάρω. Αλλά γλυκό! χωρίς ελιά! Χμμμ με ένα γλυκό σταφύλι ναι.
      Ciaooooo φιλενάδα. Καλή βδομάδα.

      Διαγραφή
    3. Και εγώ σκέτο το πίνω το μαρτίνι, Γιάννη. Στην υγειά σου, φίλε μου

      Διαγραφή
  2. χαχαχαχαχα ότι θα έφταιγε η ελιά ούτε που το φανταζόμουν! Μα σώνει και καλά ο Γιάννης να αλλάξει είδος πάει θα έλθουν τούμπα όλα. Φυσικά και η έμπνευση θα χαθεί.
    Γιάννηηηη, ελιά στο μαρτίνι άλλη φορά, ναι; Και αν σου φέρνει ύπνο παράτα και το μαρτίνι και σκέψου!
    Πίπη μου είσαι τρομερή
    Καλό υπόλοιπο Κυριακής εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες τι μπορεί να κάνει μια ελιά, Άννα μου; Μέχρι και την έμπνευση μπορεί να σου στερήσει/χαρίσει!
      Χαίρομαι που το απόλαυσες.
      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

      Διαγραφή
    2. Δεν μ αρέσει η ελιά στο μαρτίνι βρε Άννα... κάτι στο γλυκό έχουμε;

      Διαγραφή
  3. Είναι ο αγαπημένος μας ήρωας τελικά ο Γιάννης (με τα δύο "ν").
    Είναι αξία στη συντροφιά μας και αποτελεί μια κατηγορία από μόνος του. Τέλος!
    Πίππη μου, αυτό που έχεις καθιερώσει καιρό τώρα, να δίνεις μία προ-ιστορία για το παιχνίδι των λέξεων, με ξεπερνάει. Στα χνάρια του Γιάννη, με την ατμόσφαιρα νουάρ που μας δημιουργεί μέσα απ' τα κείμενά του και με το ντράι μαρτίνι ως κερασάκι (ως ελιά καλύτερα) στο τέλος, το αποθέωσες!
    Πόσο θα ήθελα να τον έβλεπα από μια μεριά, καθώς διάβαζε την ιστορία σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Γιάννης είναι κάτι σαν ακρογωνιαίος λίθος στο οικοδόμημα του μπλογκοσύμπαντος, γι'αυτό και με ενέπνευσε, Μαρία μου. Αν και όλοι σας με εμπνέετε, ο καθένας με τον τρόπο του.
      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, αγαπημένη μου λεξιθέτρια

      Διαγραφή
    2. Χμμμμ λέω μήπως.... μήπως να αρχίσω να αλλάζω είδος; λέω μήπως τελικά; Ε ; :) :) :)

      Διαγραφή
  4. Δεύτερη φορά την πάτησα.
    Νόμιζα τελείωσε η προθεσμία και δεν πρόλαβα να στείλω τη συμμετοχή μου.
    Πολύ ωραία έμπνευση είχες Πίπη μου κι ας μαύρισε η οθόνη του υπολογιστή.
    Περιμένω τώρα και την κανονική σου συμμετοχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τόσο πολύ σε μπέρδεψα, Ρένα μου; Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου, όπως μπορείς να φανταστείς. Αλλά για όλα φταίει ο Γιάννης με τα δύο ν. Αυτός και η ελιά. Που έλειπε από το μαρτίνι.
      Πολλά φιλάκια. Και μην ανησυχείς: ακόμα προλαβαίνεις

      Διαγραφή
  5. Τον ξέρω χρόνια αυτόν τον τύπο με τα δύο νν, άσε και όλο σκοτώνει τους ήρωες του στο τέλος!! τώρα που διαβάζω λες να το κάνει γιατί όλοι πίνουν μαρτίνι με ελιές? ωχ και εγώ βάζω τρεις χαχαχαχαχαχα
    και ναι μπορώ να υπογράψω ότι χαρτί θέλεις, πάντα αυτός φταίει!
    Λοιπόν αυτό με τις λέξεις, και κείμενο εκτός συναγωνισμού το είχα κάνει πριν από χρόνια όταν ήμουν η ξανθιά θεά στην γειτονιά του path. Είχα δει τις λέξεις και είπα ας παίξω και εγώ... μπουχαχα όμως με μια διαφορά, δεν ακολούθησα κανέναν κανόνα, ναι όχι από κόντρα αλλά γιατί δεν είχα καταλάβει χαχακξφακδξφοςειφξαλδφ περίμενα μετά βαθμολογίες και σχόλια χαχαχαχα αυτοξεκαρδίστηκα στα γέλια, άλλη μια φορά διαβάζω για ποίημα .. ε σκαρώνω κάτι από κάτω σε σχόλιο μπουχαχα πάλι εκτός θέματος η ξανθιά... χοχοχο
    και τώρα εκτός θέματος είμαι, και φυσικά γι αυτό φταίει ο Γιάννης, μου έλεγε τι ωραία δρώμενα που κάνουν στις άλλες γειτονιές των μπλογκς ... Τέλος πάντων έγραψα τα δικά μου και φεύγω...
    Αυτό που όταν θα έρθω εδώ ξέρω πως θα γελάσω πάρα πολύ μου αρέσει και σε ευχαριστώ
    Καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πειράζει να κάνεις τα δικά σου, Μάνια μου, ποιον ενοχλείς, εξάλλου;
      Μεταξύ μας, δεν ξέρω αν για όλα φταίει ο Γιάννης ή τα δύο ν, αλλά αυτό δεν του το λέμε, ας το βρει μόνος του, τόσο αστυνομικό δαιμόνιο να πάει χαμένο;
      Χαίρομαι πολύ που όποτε περάσεις από εδώ γελάς και ελπίζω να συνεχίσω να το καταφέρνω.
      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

      Διαγραφή
  6. Θα έλεγα ο κύριος Πιτ να μην αλλάξει είδος.
    Άλλωστε τείνω να πιστέψω ότι για όλα έφταιγε η η απουσία της ελιάς!


    Πόσο ευφάνταστη κι αυτή η ιστορία σου Πίπη!
    Εν τω μεταξύ, κάθε φορά, σε κάθε ιστορία σου, λέω "Αυτό ήταν, το τερμάτισε αυτή τη φορά" και ύστερα έρχεται η επόμενη ιστορία σου να με διαψεύσει!
    Εύγε Πίπη και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω πότε θα το τερματίσω πραγματικά, αγαπημένη μου Αρτίστα. Έχω την αίσθηση ότι έχω πέσει σε πηγάδι και ακόμα να φτάσω στον πάτο του.
      Λες να κοντεύω;
      Πολλά φιλάκια

      Διαγραφή
  7. Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα, γλυκιά μου (θα'ρθει και η σειρά σου, έσο έτοιμη)

      Διαγραφή
  8. Είσαι απίστευτη!
    Έχω πεθάνει στο γέλιο!
    Τι τύχη για μας να σε διαβάζουμε, αλλά και για τον Γιάννη με δύο ν που πρωταγωνίστησε σε μια τόσο υπέροχη ιστορία!
    Φιλιά πολλά υπέροχη Πίπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, μην πεθάνεις, σε θέλουμε, Μεμαρία μου!
      Χαίρομαι που γέλασες πολύ, όσο για το Γιάννη με τα δύο ν, νομίζω πως έπρεπε να το περιμένει, είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
      Πολλά φιλάκια και σε εσένα

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question