Επιστροφή στο κλασσικό

     Ο Άη-Βασίλης προβάριζε το καινούργιο του παντελόνι, ρουφώντας διακριτικά την κοιλιά του, όταν ένα από τα αρχιξωτικά του όρμησε μέσα στο δωμάτιο.

     - Αη-Βασίλη, φώναξε, το έλκηθρο έσπασε!

     -Τι; ρώτησε ο Αη-Βασίλης, αφήνοντας απότομα την κοιλιά του να ξαναξεχειλώσει, με κίνδυνο να πεταχτούν τα κουμπιά από τη θέση τους.

     - Έσπασε! επανέλαβε το αρχιξωτικό.

     - Μα, πώς έγινε αυτό; Δεν το ελέγξατε τις προάλλες και ήταν εντάξει;

     Το αρχιξωτικό χαμήλωσε το κεφάλι.

     - Ναι, απάντησε χαμηλόφωνα.

     - Και τότε, πώς έσπασε;

     - Δεν άντεξε το βάρος.

     Άλλο πάλι και τούτο! Πώς γίνεται ένα τέτοιο έλκηθρο, φτιαγμένο από τους καλύτερους τεχνίτες του κόσμου, με τις καλύτερες δυνατές προδιαγραφές, να σπάσει σαν να ήταν παιχνιδάκι; Ο Αη-Βασίλης δεν μπορούσε να το πιστέψει.

     - Σου ετοίμασα το καλάθι με το κολατσιό, είπε η γυναίκα του Αη-Βασίλη, που μπήκε εκείνη την ώρα κρατώντας ένα τεράστιο καλάθι. Σου έβαλα και πέντε κομμάτια πουτίγκα, για τη λιγούρα…

     - Άσε την πουτίγκα, γυναίκα, και μάλλον δεν θα χρειαστεί.

     - Τι εννοείς;

     - Έσπασε το έλκηθρο.

     - Όχι δα!

     - Πώς θα πάω τώρα τα δώρα στα παιδιά;

     Η γυναίκα του Αη-Βασίλη στράφηκε στο αρχιξωτικό.

     - Δεν φτιάχνεται; ρώτησε.

     - Φαντάζομαι ότι θα φτιάχνεται, απάντησε το αρχιξωτικό, αλλά γι’αυτό θα χρειαστούμε πολύ χρόνο.

     - Καλά, πώς έγινε και έσπασε;

     - Έσπασε από το βάρος των δώρων.

     Η γυναίκα του Αη-Βασίλη έστρεψε το βλέμμα της στον άντρα της.

     - Ώστε δεν με άκουσες, του είπε επικριτικά.

     Εκείνος χαμογέλασε ένοχα.

     - Μα είναι παιδιά…

     - Άντρες, μονολόγησε εκείνη, πάντα ανυπάκουοι…

     - Δεν  μπορώ να τα απογοητεύσω, είπε ο Αη-Βασίλης.

     - Μα είναι δυνατόν να τους κάνεις όλα τα χατήρια; Έτσι κακομαθαίνουν τα παιδιά!

     - Μα αν δεν τους πάω τα δώρα τους θα νομίζουν ότι δεν υπάρχω.

     - Και αν τους πας όλα αυτά που ζητάνε, τι θα κερδίσουν;

     - Ε, εντάξει…

     - Είδες πώς έχουν καταντήσει τα γράμματα που σου στέλνουν; Σαν λίστα με ψώνια! «Θέλω μια κούκλα, και ένα αρκουδάκι, και ένα πατίνι, και μία μπάλα, και ένα ποδήλατο», και όλα στο ίδιο γράμμα, για το ίδιο παιδί! Αν είναι δυνατόν!

     - Παιδιά είναι…

     - Και παλιότερα τι ήταν; Παιδιά δεν ήταν και παλιότερα; Αλλά, βέβαια, τα κακομαθαίνουν οι γονείς τους, που τους παίρνουν τα δώρα με το τσουβάλι, και περιμένουν τα ίδια και περισσότερα από τον Άγιο Βασίλη!

     - Γι’αυτό σου λέω…

     - Τι μου λες; Είναι δυνατόν το έλκηθρο να μεταφέρει τριάντα δώρα για κάθε παιδί;

     - Και τις προηγούμενες χρονιές…

     - Α, ώστε και τις προηγούμενες χρονιές το παραφόρτωσες το έλκηθρο! Να δούμε τι θα κάνουν τώρα όλα τα κακομαθημένα, που θα μείνουν χωρίς δώρα!

     Ο Αη-Βασίλης δεν τόλμησε να πει τίποτα. Η γυναίκα του ήταν πυρ και μανία, αλλά είχε δίκιο. Και άλλες φορές τον είχε προειδοποιήσει να μην παραφορτώνει το έλκηθρο, και να πηγαίνει ένα μόνο δώρο σε κάθε παιδί, αλλά εκείνος παρασυρόταν από την επιθυμία του να ευχαριστήσει τα παιδιά και δεν την άκουγε.

     - Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο, είπε η γυναίκα του Αη-Βασίλη, είναι ότι εξαιτίας της πλεονεξίας των περισσότερων παιδιών, δεν θα πάρουν δώρα και κάποια παιδιά που ζήτησαν μόνο ένα δώρο…

     - Ναι, είναι εκνευριστικό… συμφώνησε ο Αη-Βασίλης.

     - …και βέβαια, με βγάζει εκτός εαυτού το ότι εγώ σου μιλάω και εσύ δε μου δίνεις καμία σημασία!

     Ο Αη-Βασίλης δε συνέχισε.

     - Άντρες! ξαναείπε η γυναίκα του Αη-Βασίλη, πάντα κάνουν του κεφαλιού τους!

     Στράφηκε στο αρχιξωτικό.

     - Πάμε να μου δείξεις το έλκηθρο, είπε.

     Οι δυο τους εξαφανίστηκαν από το δωμάτιο και ο Αη-Βασίλης πλησίασε το καλάθι με το κολατσιό. Όταν ταραζόταν τον έπιανε λιγούρα…

     Η γυναίκα του Αη-Βασίλη επιθεώρησε το έλκηθρο. Είχε σπάσει σε δύο-τρία σημεία. Επάνω του βρισκόταν ακόμα ο τεράστιος σάκος με τα δώρα.

     - Ξεφορτώστε το! είπε στα ξωτικά. Έτσι, φορτωμένο που είναι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

     Τα ξωτικά ίδρωσαν μέχρι να ξεφορτώσουν όλα τα δώρα.

     - Και τώρα, ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, είπε η γυναίκα του Αη-Βασίλη.

     Το σπάσιμο δεν ήταν τόσο σοβαρό, τελικά. Με τίποτα, όμως, το έλκηθρο δεν θα μπορούσε να κουβαλήσει όλο εκείνο το φορτίο. Η γυναίκα του Αη-Βασίλη άρχισε να σκέφτεται. Και ύστερα από λίγο, της ήρθε μια ιδέα. Πήγε στο σπίτι και έφερε ένα βελονάκι και μερικά κουβάρια νήμα.

     - Είναι το νήμα με το οποίο φτιάχνω τα ρούχα του Αη-Βασίλη, είπε, είναι πολύ γερό.

     Και άρχισε να πλέκει. Σαν αφηνιασμένα δούλευαν τα χέρια της και το πλεκτό μεγάλωνε και μεγάλωνε… Τα ξωτικά την χάζευαν, μαγεμένα.

     Αφού έφτιαξε αυτό που ήθελε, πήγε στο έλκηθρο και άρχισε να το μερεμετίζει. Έβαλε στα σημεία όπου το ξύλο είχε σπάσει το ύφασμα που είχε πλέξει, το τύλιξε γύρω-γύρω και ύστερα το έραψε με τις πιο γερές βελονιές που ήξερε, αυτές που χρησιμοποιούσε και στο παντελόνι του Αη-Βασίλη. Από πάνω τα έδεσε κιόλας, με έξτρα κόμπους, από αυτούς που είχε μάθει στους προσκόπους, όταν ήταν κοριτσάκι. Και αφού βεβαιώθηκε ότι είχε κάνει καλή δουλειά, είπε να φωνάξουν τον Αη-Βασίλη.

     - Το έφτιαξες; ρώτησε εκείνος εντυπωσιασμένος.

     - Γιατί σου κάνει εντύπωση; Εγώ δεν τα φτιάχνω όλα στο σπίτι, όταν χαλάνε;

     - Άρα, τώρα μπορώ να μοιράσω τα δώρα;

     - Δε νομίζω να μπορεί να κουβαλήσει τόσο βάρος. Εγώ το έφτιαξα σχετικά πρόχειρα, για να μπορεί να ταξιδέψει. Αν το παραφορτώσεις, μπορεί και πάλι να σπάσει, σε άλλα σημεία.

     - Και τι θα κάνω, τότε;

     Η γυναίκα του Αη-Βασίλη δεν είπε τίποτα, αλλά έφυγε σκεφτική από το δωμάτιο. Και αυτό ήταν σημάδι ότι κάτι θα σκαρφιζόταν. Ο Αη-Βασίλης ήταν πολύ περίεργος. Και με όλη αυτή την αναστάτωση, του ήρθε και πάλι λιγούρα…

     Η γυναίκα του Αη-Βασίλη γύρισε, ύστερα από λίγο, κουβαλώντας έναν σάκο, ο οποίος, παρ’όλο που ήταν τεράστιος, φαινόταν ανάλαφρος σαν μπαλόνι.

     - Πού τα θυμήθηκες τώρα αυτά, βρε γυναίκα; είπε ο Αη-Βασίλης.

     - Ρωτάς αν τα ξέχασα και ποτέ; απάντησε εκείνη.

     - Με παλιατσούρες θα την βγάλουμε, δηλαδή;

     - Παλιατσούρες; Εσύ το λες αυτό; Εδώ μιλάμε για κλασσικά κομμάτια! Και το κλασσικό, να ξέρεις, δεν φεύγει ποτέ από τη μόδα…

     Ο Αη-Βασίλης δεν ήξερε πολλά από μόδα, ήξερε όμως ότι η γυναίκα του ήξερε πολύ περισσότερα από εκείνον, οπότε θα έπρεπε να την εμπιστευτεί.

     - Άντε, λοιπόν, τι κάθεστε; είπε εκείνη, καθώς τακτοποιούσε τον σάκο στο έλκηθρο. Ετοιμαστείτε! Λίγο ακόμα αν καθυστερήσετε, δεν θα προλάβετε να μοιράσετε όλα τα δώρα!

     Τα ξωτικά έτρεξαν αμέσως και βοήθησαν και τον Αη-Βασίλη να μπει μέσα στο έλκηθρο, καθώς η κοιλιά του τον ψιλοεμπόδιζε. Ο Αη-Βασίλης έπιασε τα γκέμια.

     - Εμπρός, λοιπόν, καλοί μου τάρανδοι! φώναξε χαρούμενος. Εμπρός, αγαπημένα μου ξωτικά! Ας μοιράσουμε τα δώρα στα παιδιά! Ο σάκος μας είναι γεμάτος μέχρι επάνω! Υπάρχουν τόσα δώρα, που φτάνουν να δώσουμε και στους μεγάλους! Καλή χρονιά σε όλους!

     Και προτού καλά-καλά τελειώσει την φράση του, το έλκηθρο είχε κιόλας εκτιναχθεί με ταχύτητα στον ουρανό και άρχιζε το μακρύ, υπέροχό του ταξίδι. Και σιγά-σιγά, ένα προς ένα, τα σπίτια γέμιζαν με δώρα, και ο σάκος ξεφούσκωνε. Και τα δώρα ήταν πανάλαφρα σαν το αεράκι, αλλά γεμάτα σημασία. Και τα σπίτια γέμισαν με αγάπη, με στοργή, με τρυφερότητα, με ειρήνη, με χαμόγελα, με αγκαλιές… Γέμισαν με γαλήνη, γέμισαν με ασφάλεια, γέμισαν με χάδι, γέμισαν με φως για τους τυφλούς, γέμισαν με μουσική για τους κουφούς, γέμισαν με δύναμη για τους ανάπηρους…

     Και το επόμενο πρωί που όλοι ξύπνησαν και έψαξαν να βρουν τα δώρα τους, κάποιοι δεν τα είδαν καν, κάποιοι τα είδαν, αλλά ούτε καν τα άνοιξαν, και κάποιοι άλλοι κατάλαβαν ότι, επιτέλους, είχαν αποκτήσει αυτό ακριβώς που χρειάζονταν.

     Και η γυναίκα του Αη-Βασίλη ήταν ευδιάθετη όλο εκείνο το πρωί, παρ’όλο που έκανε παγωνιά και πονούσαν τα κόκαλά της. Και ένιωθε τόσο καλά, που άρχισε να σκέφτεται ότι αν την επόμενη χρονιά το έλκηθρο δεν είχε πάλι τα χάλια του, θα το χαλούσε εκείνη με τα ίδια της τα χέρια…