Ταπεινό και καταφρονεμένο

     Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Ο ήλιος έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό, ένα απαλό αεράκι φυσούσε, και η μέρα προοιωνιζόταν ιδιαίτερα ανοιξιάτικη. Με άλλα λόγια: μέρα κατάλληλη για επίσκεψη στη Χώρα της μπροστινής βεράντας.

     Βέβαια, μία επίσκεψη σε μία χώρα σαν αυτήν της μπροστινής βεράντας, δεν είναι πάντα ακριβώς αυτό που περιμένεις. Η Πίπη διαπίστωσε ότι η βρωμιά, που επίσης επισκεπτόταν τακτικά τη χώρα αυτή, είχε συνάψει ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τους κατοίκους και είχε γίνει αδελφοποιτή, τόσο με τα κάγκελα όσο και με τα μάρμαρα. Τελικά, δεν ήταν διόλου τυχαίο που το κανονικό της όνομα ήταν Βενζάν Μαζουτιάν. Αρμένισσα, το δίχως άλλο! Αρμένισσα αυτή, αρμένικη κι η βίζιτά της!

Δυστυχώς, η μάχη ήταν μονόδρομος και η Πίπη οπλίστηκε με σφουγγάρια και καθαριστικά, προκειμένου να εκδιώξει την βρωμιά, η οποία είχε στρογγυλοκαθήσει επάνω στα κάγκελα και στα μάρμαρα, και λιαζόταν σαν γνήσιος απόγονος της πρωταρχικής συμπαντικής σκόνης. Μία επιθεώρηση και στη Χώρα της πίσω βεράντας επιβεβαίωσε τους φόβους της Πίπης, ότι η βρωμιά είχε επεκταθεί και εκεί.

     Η Πίπη επιδόθηκε στον καθαρισμό με μεγάλη επιμονή, και ο εχθρός τράπηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, σε άτακτη φυγή. Τα κάγκελα άστραψαν ξανά, και τα μάρμαρα έλαμψαν επίσης. Η Πίπη ένιωσε μεγάλη ικανοποίηση, παρ’όλο που ήξερε πολύ καλά ότι ένας τέτοιος εχθρός πάντα επανακάμπτει δριμύτερος. 

     Και εκεί που η Πίπη θαύμαζε το έργο των χεριών της, ακούστηκε ήχος από φτερά που χτυπούσαν τον αέρα. Κάποιο πουλί, προφανώς. Η Πίπη έστρεψε το βλέμμα της προς το καλώδιο της ΔΕΗ όπου είχε πετάξει το πουλί, περιμένοντας να δει κάποιο περιστέρι, όμως έκανε λάθος.

     Ήταν μία κίσσα και η – εντυπωσιασμένη, ομολογουμένως - Πίπη ετοιμάστηκε να της πιάσει την κουβέντα. Όμως η κίσσα αποδείχτηκε αρκετά σνομπ και όχι μόνο αγνόησε την Πίπη, αλλά και πέταξε επιδεικτικά λίγο πιο πέρα.

     Μια γάτα που πιθανώς λιμπίστηκε την κίσσα, άρχισε να την πλησιάζει προσεκτικά, αλλά η κίσσα την πήρε είδηση και πέταξε μακριά, αφήνοντάς την με ανοιχτό το στόμα.

     Για πολλοστή φορά η Πίπη μετάνιωσε που δεν είχε μαζί της τη φωτογραφική της μηχανή για να κρατήσει ένα ενθύμιο της σύντομης αυτής συνάντησης, αλλά καθώς σκεφτόταν την απογοήτευσή της, την προσοχή της τράβηξε ένα μωρό!

     - Ουά! έκανε το μωρό.

     - Τίνος είναι αυτό το μωρό; ρώτησε η Πίπη.

     - Πάντως όχι δικό μου, είπε το γεράνι ενοχλημένο. Φαίνεται, εξάλλου, δεν μου μοιάζει στο παραμικρό.

     -  Σε εσένα πάντως το άφησαν, σχολίασε η μπουκαμβίλια.

     - Ουά! έκανε το μωρό, σαν να συμφωνούσε.

     - Υπονοείς κάτι;

     - Δεν είσαι και κανένα υπόδειγμα αρετής, πετάχτηκε το αγιόκλημα.

     - Το ότι είμαι κοινωνικός δεν είναι έγκλημα.

     - Ιδιαίτερα κοινωνικός, θα έλεγα, είπε η μπουκαμβίλια. Δεν έχεις αφήσει πεταλουδίτσα για πεταλουδίτσα!

     - Ουά! έκανε το μωρό.

     - Με τις πεταλούδες το μόνο που με συνδέει είναι μια απλή φιλία.

     - Ναι, τώρα σε πιστέψαμε!

     - Θα αστειεύεστε, φυσικά! Υπήρχε ποτέ περίπτωση να συμβεί το ο,τιδήποτε με οποιαδήποτε πεταλούδα; Θα με αποκλήρωνε ο πατέρας μου, ποτέ του δε χώνεψε τις πεταλούδες!

     - Τέλος πάντων. Το γεγονός παραμένει ότι σε εσένα το άφησαν το μωρό, είπε το αγιόκλημα. Άρα, κάποια σχέση θα έχεις.

     - Ουά! Ουά!

     - Δεν είναι δικό μου, σας λέω! Και εσύ σταμάτα να κλαις, μου πήρες το κεφάλι!

     - Βρε, παιδιά, είπε και η Πίπη, που τόση ώρα προσπαθούσε να θυμηθεί ποιον της θύμιζε το μωρό, δεν σας θυμίζει κάποιον;

     - Τώρα που το κοιτάζω καλύτερα, νομίζω ότι μοιάζει λίγο στο αγιόκλημα…

     - Ντροπή σου και που το σκέφτηκες! είπε το αγιόκλημα. Όλος ο κόσμος το ξέρει ότι δεν ασχολούμαι με έρωτες, τα ταπεινά ένστικτα τα έχω ξεπεράσει προ πολλού, στη ζωή μου υπάρχει χώρος μόνο για υψηλούς στόχους… εκτός, βέβαια, από τον καθημερινό μου αγώνα ενάντια στα αγριόχορτα που προσπαθούν συνέχεια να με στραγγαλίσουν… Είμαι εγώ για έρωτες;

     - Μα, βέβαια, είπε η Πίπη, το μωρό είναι ολόιδιο το γιασεμί, πώς δεν το πρόσεξα νωρίτερα;

     Όλοι κοίταξαν το γιασεμί, το οποίο είχε γυρισμένη την πλάτη του, λες και περίμενε να φανεί κάποιο πλοίο στην άκρη του ορίζοντα.

     - Ε, φώναξε η μπουκαμβίλια, δικό σου είναι το μωρό;

     - Ουά! έκανε το μωρό.

     Το γιασεμί δεν απάντησε.

     - Τι ρωτάτε; είπε το γεράνι. Είναι φως-φανάρι, η ομοιότητα είναι εκπληκτική, πώς δεν το καταλάβαμε νωρίτερα;

     - Καλά το έλεγα εγώ, ότι τα τόσα χαχανητά με τις μέλισσες δεν θα του έβγαιναν σε καλό… είπε το αγιόκλημα. Ορίστε, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και ένα κλαψιάρικο μωρό που αναζητά τον πατέρα του!

     - Ουά! Ουά! Ουά!

     - Μάζεψε το μωρό σου, επιτέλους, μας έχει πάρει το κεφάλι! είπαν όλοι μαζί, αλλά το γιασεμί συνέχιζε να ατενίζει ατάραχο τον ορίζοντα.

     - Πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου, είπε η Πίπη στο γιασεμί. Δεν είναι σωστό να εγκαταλείπεις το παιδί σου!

     - Αρνούμαι να ασχοληθώ με ένα μωρό, για του οποίου την ύπαρξη ούτε καν ρωτήθηκα, είπε το γιασεμί βαριεστημένα. Εξάλλου, γιατί θα έπρεπε να είναι δικό μου αυτό το μωρό; Μήπως είμαι το μοναδικό γιασεμί στο σύμπαν που βρίσκεται σε αναπαραγωγική ηλικία;

     - Ναι, αλλά κάτι πρέπει να γίνει με αυτό το μωρό, είπε η Πίπη, όποιου κι αν είναι, δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι!

     - Εγώ, πάντως, δεν πρόκειται να το υιοθετήσω, είπε το γεράνι. Να το πάρεις και να το δώσεις για υιοθεσία αλλού. 

     - Μην κλαις, μικρό μου, είπε η Πίπη στο μωρό. Εγώ θα σε φροντίσω. Δεν πειράζει που το γεράνι δε σε θέλει, θα γλιτώσεις και την γκρίνια του, πότε με το ένα, πότε με το άλλο, δεν πειράζει που δε σε θέλει και το γιασεμί... Θα σου δώσω εγώ το δικό σου χώρο, και όταν μεγαλώσεις θα είσαι μια ομορφιά!

     Έτσι έγινε, και το μωρό τοποθετήθηκε σε δική του γλαστρούλα και σταμάτησαν τα κλάματα στη Χώρα της μπροστινής βεράντας.

     - Πολλοί μαζευόμαστε, είπε το γιασεμί και συνέχισε να ατενίζει τον ορίζοντα.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου