Παρασπονδίες

     - Είμαι η Νύχτα, και είμαι καλά, είπε η Νύχτα.

     - Γκουχ-γκουχ! έβηξε χαμηλόφωνα και με νόημα η Κασσιόπη.

     Η Νύχτα απέφυγε να κοιτάξει την Κασσιόπη. Η Κασσιόπη ξανάβηξε, λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά. Η Νύχτα γύρισε και την κοίταξε.

     - Συμβαίνει κάτι; ρώτησε η Νατάσα Νεροπίνη, η ψυχοθεραπεύτρια που, όπως κάθε μέρα, είχε την ευθύνη της συνεδρίας. Αν θέλετε λίγο νερό, γύρισε προς την Κασσιόπη, πίσω από εκείνη την πόρτα βρίσκεται μια μικρή κουζινούλα.

     - Όχι, δεν χρειάζεται, είπε η Κασσιόπη, εντάξει είμαι...

     - Τότε, σας υπενθυμίζω ότι όσοι δεν βρίσκονται μέσα στον κύκλο, είναι απλοί παρατηρητές, είπε αυστηρά.

     - Έχετε δίκιο, αλλά μήπως η Νύχτα να μιλούσε με μεγαλύτερη ειλικρίνεια;

     - Ούτε κρίσεις για τα μέλη του κύκλου επιτρέπονται, είπε η Νατάσα, ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής της.

     Η Κασσιόπη χαμήλωσε το βλέμμα της, και στη συνέχεια το κατηύθυνε στο κόκκινο ντοσιέ που κρατούσε στα χέρια της η ψυχοθεραπεύτρια.

     - Ας συνεχίσουμε, είπε η Νατάσα. Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας; ρώτησε την Νύχτα.

     - Όχι, είπε εκείνη, δηλαδή... όχι...

     - Εδώ είμαστε μεταξύ φίλων, και όλοι έχουμε περάσει ή περνάμε τα ίδια, κανένας δεν μας κατακρίνει.

     Η Κασσιόπη ένιωσε μερικά βλέμματα να πέφτουν επάνω της.

     - Έτσι κι αλλιώς, το να έρθει κάποιος εδώ, είναι απόδειξη γενναιότητας, συνέχισε η Νατάσα. Νύχτα, είσαι πολύ γενναία και μόνο που ήρθες εδώ. Δεν χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου να πει κάτι που δε θέλει. Αρκετά πιεζόμαστε όλοι, με τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά...

     Όλα τα μέλη του κύκλου κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους.

     - Δεν είναι τίποτα σημαντικό, έτσι κι αλλιώς, είπε διστακτικά η Νύχτα.

     - Όλα είναι σημαντικά, είπε η Νατάσα. Όλα μπορεί να είναι σημαντικά, διόρθωσε.

     - Να, είπε η Νύχτα, είναι ήδη τώρα μια βδομάδα, που είμαι... καλά, αλλά νομίζω ότι αρχίζω και δυσκολεύομαι περισσότερο, από όσο στην αρχή...

     - Έτσι γίνεται συνήθως, όλοι το περάσαμε. Αλλά τότε είναι που δεν πρέπει να υποκύψεις, και αφού δεν υπέκυψες, είμαστε όλοι περήφανοι για εσένα.

     - Ναι, αλλά κατ'ουσίαν, το πρόβλημά μου δεν υπάρχει.

     Η Νατάσα συνοφρυώθηκε.

     - Για να λύσεις ένα πρόβλημα, θα πρέπει προηγουμένως να αποδεχτείς ότι υπάρχει, είπε. Δεν γίνεται να ελπίζουμε σε λύση, αν θεωρούμε ότι δεν έχουμε πρόβλημα...

     - Θέλω να πω, τόσες μέρες εδώ, άκουσα σοβαρές περιπτώσεις, η δικιά μου φαντάζει ανέκδοτο...

     - Για τον καθένα, η δική του περίπτωση φαντάζει σοβαρότερη.

     - Ένα ποτηράκι στη χάση και στη φέξη δεν είναι το ίδιο με τον χρόνιο αλκοολισμό...

     - Και ο χρόνιος αλκοολισμός από ένα ποτηράκι ξεκινάει.

     - Ναι, αλλά ποτηράκι από ποτηράκι έχει διαφορά...

     - Η μόνη διαφορά βρίσκεται στο υλικό του ποτηριού, μην ξεχνάμε ότι το περιεχόμενο είναι το ίδιο...

     Η Κασσιόπη φυσούσε και ξεφυσούσε.

     - Μα, επιτέλους, είπε η Νατάσα, ηρεμήστε, δεν καταλαβαίνετε ότι ενοχλείτε; Αν δεν μπορείτε να γίνετε "αόρατη" εδώ μέσα, καλύτερα να αποσυρθείτε!

     - Να με συγχωρείτε, απλώς, τις ίδιες δικαιολογίες ακούμε και στο σπίτι...

     - Δεκτόν, αλλά εδώ δεν βρίσκεστε στο σπίτι σας...

     - ... Μετά θα αρχίσει ότι ποτέ δεν έχασε τον έλεγχο, ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να σταματήσει... Αν δεν ήμαστε εμείς, εγώ με τα αδέρφια μου, δηλαδή, τώρα θα είχε αδειάσει ένα μπουκάλι τουλάχιστον!

     - Δεν μπορώ να επιτρέψω να τιναχτεί η συνεδρία στον αέρα, είπε η Νατάσα, θα σας ζητήσω να αποχωρήσετε!

     Η Κασσιόπη σηκώθηκε εκνευρισμένη και βγήκε έξω από την αίθουσα.

     - Θα σε περιμένω έξω, είπε στη Νύχτα, καθώς αποχωρούσε.

     Η πόρτα έκλεισε και η αίθουσα βυθίστηκε στην ησυχία.

     - Τα ίδια μου κάνουν και στο σπίτι, είπε η Νύχτα. Δεν μπορώ να ησυχάσω ούτε λεπτό!

     - Ανησυχούν για εσένα, φαντάζομαι.

     - Δεν θέλω να ανησυχούν, μια χαρά είμαι!

     - Αλήθεια, τόσες μέρες έρχεσαι ήδη και δε μας είπες ακόμη πώς ξεκίνησες να πίνεις... Μήπως θα ήθελες να το μοιραστείς μαζί μας; Αν καταλάβουμε το λόγο, ίσως να μπορέσουμε να βοηθηθούμε και εμείς οι υπόλοιποι...

     - Δεν έγινε τίποτα, δεν κατάλαβα πώς έγινε, τι να σας πω...

     - Μήπως σε στενοχώρησε κανείς; Μήπως κάποιος σε πρόδωσε;

     - Ποιος να με στενοχωρήσει; Εγώ την είχα αποδεχτεί τη ζωή μου. Μια ζωή δεύτερη, έτσι κι αλλιώς...

     - Δεύτερη, σε σχέση με ποιον;

     - Σε σχέση με την αδερφή μου, με ποιον άλλον; Εκείνη ήταν η αγαπημένη, και του μπαμπά, και της μαμάς! Εκείνη πάντα η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη, και εγώ πάντα να ζω στην σκιά της!

     - Στη Μέρα αναφέρεσαι;

     - Έχω κι άλλη αδερφή;

     - Είμαι σίγουρη ότι και εκείνη κάτι θα έχει να ζηλέψει σε εσένα.

     - Μέχρι και οι ξένοι την εκτιμούν περισσότερο! Όλα τα σημαντικά, τη μέρα γίνονται συνήθως...

     - Μα υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τη νύχτα!

     - Ναι, ίσα-ίσα για να βγουν, να πάνε να τα πιούν, ποιος νοιάζεται για κάτι παραπάνω; Κάθησε ποτέ ένας από αυτούς που λατρεύουν την νύχτα, να θαυμάσει τον ουρανό, να δει τι κόπος χρειάζεται για να στολιστεί και να φωταγωγηθεί; Ενώ τη μέρα, όλο και θα θαυμάσουν κάποιο σύννεφο, κάποιο σχηματισμό πουλιών που θα πετάει στον ουρανό, κάποιο ουράνιο τόξο μετά την βροχή, μεγάλη απάτη τα ουράνια τόξα!

     - Πάντα υπάρχουν εκείνοι που λατρεύουν να παρατηρούν τα αστέρια...

     - Είναι πολύ λίγοι...

     - Το λίγο και το πολύ είναι σχετικό...

     - Παρηγοριά στον άρρωστο... Ε, μ'αυτά και μ'αυτά, έπινα πού και πού κανένα ποτηράκι... Με ζέσταινε, με έκανε να νιώθω γαλήνια... Ήταν μια παρέα...

     - Γι'αυτό και είναι πολύ γενναίο που αποφάσισες να το κόψεις.

     - Τα παιδιά με ανάγκασαν, γκρίνιαζαν συνέχεια ότι δεν ήμουν στα καλά μου και ότι μπέρδευα τα ονόματά τους, και πότε φώναζα την Ανδρομέδα Πήγασο, τον Κριό Μεγάλη Άρκτο, τον Κένταυρο Ωρίωνα, τον Ωρίωνα Κασσιόπη, και ότι τους έστελνα σε άλλη περιοχή του ουρανού κάθε μέρα, και ότι δεν ήξερα τι μου γινόταν.

     - Λες να είχαν κάποιο δίκιο;

     - Όχι, εγώ πάντα θυμάμαι τα ονόματα των παιδιών μου και τη θέση τους, δεν είμαι καλή μάνα, δηλαδή; Απλώς, γκρίνια-γκρίνια, βαρέθηκα και είπα να τους κάνω το χατήρι.

     - Όπως και να'χει, μας έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσουμε, και όλοι είμαστε χαρούμενοι γι'αυτό. Και ακόμα πιο χαρούμενοι είμαστε, που δίνεις τον αγώνα σου με επιτυχία, και που είσαι καλά...

     - Ναι, είμαι καλά... Εξάλλου, είναι και τα παιδιά... Δεν έχουν αφήσει αλκοόλ ούτε για δείγμα στο σπίτι!

     - Ας χειροκροτήσουμε τη Νύχτα, είπε η Νατάσα. 

     Τα μέλη του κύκλου χειροκρότησαν. Η Νατάσα ήπιε μια γουλιά νερό.

     - Ποιος έχει σειρά; ρώτησε, κοιτάζοντας γύρω-γύρω στον κύκλο.

     Μεγάλα ζόρια περνάει, λοιπόν, η Νύχτα, για να κόψει το πιοτό. Τα παιδιά της την έχουν υπό επιτήρηση και δεν την αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Η μόνη έξοδος που της επιτρέπουν - και αυτή με συνοδεία - είναι η επίσκεψη, κάθε μέρα, στη συνάντηση των ανώνυμων αλκοολικών. Πώς έγινε, όμως, εχθές το βράδυ και ξέφυγε από το άγρυπνο και σχολαστικό βλέμμα της Παρθένου; Πώς έγινε και την εντόπισε η Πίπη αυτοπροσώπως, να πίνει τζιν με τόνικ στα κρυφά; 

     Μεγάλο μυστήριο! Και μη μου πείτε, τώρα, πώς την εντόπισε η Πίπη... Απλούστατο! Την πρόδωσε η φέτα του λεμονιού...

 Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου