Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2022

Μόνο εκείνη ήξερε...

     Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μεγάλη πόλη ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι που ονειρευόταν να γίνει χορεύτρια. Κανείς, όμως, δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, επειδή το κοριτσάκι είχε ένα μεγάλο ελάττωμα: είχε γεννηθεί με ένα σκληρό αγκάθι σε κάθε πατούσα, με αποτέλεσμα να πονάει σε κάθε βήμα του και να αναγκάζεται να κουτσαίνει. 
     Οι γονείς του, που το αγαπούσαν πολύ, προσπάθησαν να το βοηθήσουν να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Γι'αυτό, το πήγαν στους καλύτερους γιατρούς της χώρας. Οι γιατροί το εξέτασαν προσεκτικά, του έκαναν εξετάσεις, του έβγαλαν ακτινογραφίες, και φυσικά εντόπισαν τα δύο αγκάθια. Του έδωσαν να πιει σιρόπια, χάπια και διάφορες σκόνες που διαλύονταν στο νερό, προσπαθώντας να εξαφανίσουν τα αγκάθια από τα πόδια του παιδιού. Όμως, κανένα φάρμακο δε λειτούργησε και κανένας από τους γιατρούς δεν κατάφερε να βοηθήσει το καημένο το κοριτσάκι, αφού στην πραγματικότητα κανένας δεν είχε ξανασυναντήσει παρόμοια περίπτωση. 
     Οι γονείς άρχισαν να απογοητεύονται, αλλά τότε έτυχε να ακούσουν για έναν σπουδαίο γιατρό, που ζούσε σε μια μακρινή χώρα και έκανε θαύματα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι γονείς αποφάσισαν να κάνουν το ταξίδι μέχρι τη μακρινή χώρα για να συναντήσουν τον σπουδαίο γιατρό. Το κοριτσάκι τους ήταν η μεγαλύτερη προτεραιότητα στη ζωή τους.
     Ο γιατρός άκουσε το πρόβλημά τους προσεκτικά. Εκείνος είχε δει πολλές παρόμοιες περιπτώσεις και ήξερε ότι το κοριτσάκι δε θα θεραπευόταν ούτε με σιρόπια, ούτε με χάπια, αλλά ούτε και με σκόνες. Χρειαζόταν εγχείρηση, τους είπε. Με την εγχείρηση, θα αφαιρούσε τα αγκάθια από τα πόδια του παιδιού και το πρόβλημα θα λυνόταν οριστικά. Οι γονείς ανάσαναν ανακουφισμένοι.
     Ο γιατρός εξέτασε το κοριτσάκι, είδε τις εξετάσεις που είχε κάνει ήδη, του έκανε και άλλες εξετάσεις επιπλέον... Αλλά εκεί που όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, ο γιατρός διαπίστωσε ότι τα αγκάθια αποτελούσαν ζωτικό μέρος των ποδιών του παιδιού, οπότε θα ήταν επικίνδυνο να τα αφαιρέσει. Ενημέρωσε τους γονείς ότι η εγχείρηση τελικά δεν μπορούσε να γίνει, επειδή αν αφαιρούσε τα αγκάθια, το κοριτσάκι πιθανώς δε θα ξαναπερπατούσε ποτέ πια. Οι γονείς δεν μπορούσαν να διακινδυνεύσουν μία τέτοια πιθανότητα, οπότε γύρισαν πίσω στη χώρα τους και στο σπίτι τους. Ήταν πια εντελώς απογοητευμένοι.
     Βέβαια, στη ζωή υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκτός από το χορό, οπότε το να μην μπορεί κανείς να χορέψει δεν είναι και τόσο τρομερό. Έτσι σκέφτηκαν οι γονείς και προσπάθησαν να κάνουν την κόρη τους να ξεχάσει το χορό και να βρει κάποιο άλλο ενδιαφέρον. Όλες οι προσπάθειές τους, όμως, απέβησαν άκαρπες. Το κοριτσάκι ήθελε να γίνει χορεύτρια και δεν το ενδιέφερε τίποτα άλλο. Και οι γονείς αποφάσισαν να το στείλουν σε μία σχολή χορού.
     Στην σχολή, τα άλλα κοριτσάκια το κοιτούσαν περίεργα. Τι δουλειά είχε σε μια σχολή χορού κάποιος που καλά-καλά δεν μπορούσε να περπατήσει; Μα δεν το έβλεπε ότι ήταν μάταιος κόπος; Μέχρι και οι δασκάλες αναρωτιούνταν αν υπήρχε κάποιο νόημα σε αυτήν την προσπάθεια. Αλλά το κοριτσάκι ήταν πολύ επιμελής μαθήτρια και έδειχνε τόσο ζήλο για να μάθει, που σύντομα οι δασκάλες του σταμάτησαν να αναρωτιούνται. 
     Τα μαθήματα προχωρούσαν και οι ασκήσεις δυσκόλευαν, το κοριτσάκι όμως δεν παραπονιόταν. Υπόφερε τους πόνους του βουβά και συνέχιζε να προσπαθεί. Μια μέρα, η δασκάλα είπε ότι είχε φτάσει η ώρα να μάθουν το πιο δύσκολο πράγμα από όλα. Το κοριτσάκι τρόμαξε λίγο. Για εκείνο, όλα όσα μάθαιναν ήταν πολύ δύσκολα. Έβλεπε τα άλλα κοριτσάκια πόσο εύκολα έκαναν τις ασκήσεις, την στιγμή που εκείνο πάλευε κάθε ώρα και στιγμή με τους πόνους του, και ένιωθε τόσο, μα τόσο αδύναμο... Άραγε, θα μπορούσε να μάθει το πιο δύσκολο πράγμα;
     Τότε η δασκάλα τους είπε πως είχε φτάσει η ώρα να στηριχτούν στις μύτες των ποδιών τους, και τους έδειξε πώς θα έπρεπε να το κάνουν. Το κοριτσάκι χάρηκε τόσο πολύ που, επιτέλους, για πρώτη φορά στη ζωή του, δεν αισθανόταν καθόλου τα αγκάθια στις πατούσες του! Και ενώ τα άλλα κοριτσάκια πάλευαν να ισορροπήσουν επάνω στις μύτες των ποδιών τους, εκείνο, όχι μόνο τα κατάφερε πολύ γρήγορα, αλλά αισθανόταν και πολύ άνετα έτσι!
     Από τότε, το κοριτσάκι άρχισε να ευχαριστιέται τα μαθήματα περισσότερο και δεν έχανε ευκαιρία να στέκεται στις μύτες των ποδιών του. Όλες οι δασκάλες της σχολής είχαν εντυπωσιαστεί με αυτήν του την ικανότητα. Και τόσο καλά τα κατάφερνε, που στο τέλος της χρονιάς του έδωσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση της σχολής! 
     Συγκινημένοι οι γονείς παρακολούθησαν το κοριτσάκι τους να πρωταγωνιστεί σε μία παράσταση και να κατακτάει την σκηνή, χορεύοντας με μοναδική χάρη επάνω στις μύτες των ποδιών του! Τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης επιβεβαίωσαν τον ενθουσιασμό του κοινού για το θέαμα, και όταν οι γονείς πήγαν να χαιρετήσουν τις δασκάλες του παιδιού τους εκείνες τους έδωσαν πολλά συγχαρητήρια. Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη, η μεγαλύτερή τους χαρά όμως ήταν που το κοριτσάκι τους χαμογελούσε ευτυχισμένο.
     Από τότε, όλοι αναγνώρισαν το μοναδικό ταλέντο του κοριτσιού στο χορό. Οι δασκάλες έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους στο μάθημα, και οι συμμαθήτριές του σταμάτησαν να το κοιτάζουν περίεργα. Τα χρόνια πέρασαν και το κοριτσάκι πραγματοποίησε το όνειρό του: έγινε χορεύτρια, και μάλιστα τόσο καλή, που όλος ο κόσμος μιλούσε γι'αυτήν. Οι ειδικοί τη θαύμαζαν για την άψογη τεχνική της και όλος ο κόσμος μιλούσε για τη χάρη της. Μα, πόσο ανάλαφρα χόρευε, σαν να ήταν πεταλούδα!
     Όπου κι αν εμφανιζόταν, ο κόσμος έκανε ουρά για να τη δει. Τα εισιτήρια των παραστάσεών της γίνονταν ανάρπαστα και τα θέατρα γέμιζαν ασφυκτικά. Οι σπουδαιότεροι δημοσιογράφοι την κυνηγούσαν για μία συνέντευξη. Χιλιάδες μικρά κοριτσάκια τη θαύμαζαν και ήθελαν να της μοιάσουν. Η νεαρή χορεύτρια είχε φτάσει σχεδόν στην κορυφή. 
     Παρ'όλο, όμως, που η χορεύτρια είχε γίνει το μεγαλύτερο όνομα στο χώρο της, ποτέ δε σήκωσε τη μύτη της ψηλά. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε; Το ταλέντο της δεν της είχε δοθεί ως δώρο, τυλιγμένο σε πολύχρωμο χαρτί, αλλά ήταν η ανταμοιβή της για τη μεγάλη της προσπάθεια. Ήταν η δίκαιη ανταμοιβή ενός τίμιου αγώνα.
     Γι'αυτό, η νεαρή χορεύτρια συνέχισε να δουλεύει σκληρά, και να γίνεται όλο και καλύτερη. Τα θέατρα συνέχισαν να γεμίζουν ασφυκτικά και οι δημοσιογράφοι συνέχισαν να την κυνηγούν για συνεντεύξεις. Και όταν άκουγε να μιλούν για εκείνη με θαυμασμό και να αναρωτιούνται πώς χόρευε τόσο ανάλαφρα επάνω στις πουέντ, εκείνη χαμογελούσε παιχνιδιάρικα. Επειδή μόνο εκείνη ήξερε πάρα πολύ καλά ότι ο λόγος που χόρευε τόσο ανάλαφρα ήταν τα αγκάθια στις πατούσες της.

13 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφη ιστορία για τη διαφορετικότητα και πόσο αυτή μπορεί να συμβάλλει στην επιτυχία ενός ανθρώπου. Αν το θέλει κάποιος πολύ κι αν έχει επιμονή και στοχοπροσήλωση, όλα γίνονται τελικά. Φτάνει να υπάρχει βέβαια και το υποστηρικτικό περιβάλλον. Να είσαι καλά Πίπη μου για τη γεμάτη νοήματα ιστορία σου! Τι μπορεί να κάνει τελικά ένα αγκάθι, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε, Μαρία μου!
      Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έχουν διακριθεί στον τομέα τους έχουν αντιμετωπίσει (και ξεπεράσει) πολλές δυσκολίες στη ζωή τους. Ένα ποσοστό των δυσκολιών οφείλεται στους άλλους (στο λεγόμενο "περιβάλλον"), αλλά ένα σημαντικό ποσοστό οφείλεται σε αυτούς τους ίδιους (στο αγκαθάκι ή στα αγκαθάκια που κουβαλάνε μέσα τους). Και ούτε που περνάει από το μυαλό των υπολοίπων ότι πίσω από ένα μεγάλο επίτευγμα μπορεί να κρύβεται μία μεγάλη πληγή. Αντίθετα, είναι πολύ εύκολο να πούμε "τι ανάγκη έχει αυτός;" και να τον απαξιώσουμε κι από πάνω.
      Αλλά, αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς, όλοι μας έχουμε τουλάχιστον ένα αγκαθάκι μέσα μας...
      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

      Διαγραφή
  2. Αχ γλυκιά μου φίλη, ακολούθησα τη μικρή σου ηρωίδα βήμα-βήμα στο μεγάλο προσωπικό της "Γολγοθά". Είδα στην καρδούλα της, παιδί, να διαμορφώνεται το αρχέτυπο όνειρό της, να βρίσκει διέξοδο στο χορό. Αλλά είδα και τον πόνο της και εκείνο το σκοτεινό φόβο, που κρεμάστηκε πάνω της για να κόψει τα φτερά της.
    Όμως εκείνη πάλεψε. Υπέφερε, πόνεσε, όμως τα κατάφερε και απολαμβάνει πλέον την προσωπική της δικαίωση.
    Με την τρυφερότητα, που χαρακτηρίζει τη γραφή σου, Πίπη μου, γράφεις ένα ακόμα βωματικό διήγημα, που πάντα έχει τα μεγάλα του μηνύματα να φωνάξει σε όλους μας.
    Εδώ, μηνύματα ζωής, αγωνιστικότητας, πάθους και πίστης.
    Ότι καλύτερο για τα νέα παιδιά να μυηθούν να διεκδικήσουν το όνειρο και τη ζωή τους.
    Σε χαίρομαι πάντα καλή μου φίλη.
    Καλή γιορταστική βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, Γιάννη μου!
      Η ιστορία γεννήθηκε στα πλαίσια του παιχνιδιού με τις λέξεις. Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό είμαι κομματάκι μπλοκαρισμένη και δεν είχα πολλές ιδέες. Έβλεπα και τις γιορτές να πλησιάζουν, χωρίς να έχω ιδέα ούτε για κάποια εορταστική ανάρτηση και η κατάσταση χειροτέρευε.
      Αλλά, καθώς προσπαθούσα να σκεφτώ μία τουλάχιστον ιστορία που να ταιριάζει στο πνεύμα των ημερών και άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως θα έβγαινε κάτι αν προσπαθούσα να παίξω με τις τελευταίες λέξεις που είχα επιλέξει, μου ήρθε στο μυαλό μου η χορεύτρια. Και, τελικά, προέκυψε αυτή η ιστορία.
      Είναι και που θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους που ξεπερνούν τα προβλήματά τους και αποδεικνύονται κατά πολύ ανώτεροι των περιστάσεων, και το γλυκό ήρθε κι έδεσε: και παιχνίδι με τις λέξεις, και ανάρτηση σύμφωνη με το πνεύμα των ημερών!
      Καλή εορταστική εβδομάδα και σε εσένα! Και, φυσικά, καλές γιορτές, όπως τις επιθυμείς και τις ονειρεύεσαι

      Διαγραφή
  3. Τι όμορφη ιστορία! Βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Δεν μιλάει για θαύματα και υπερφυσικά κατορθώματα. Μιλάει για τη σκληρή δουλειά πίσω από κάθε ανθρώπινο επίτευγμα. Δείχνει πως η προσοχή πρέπει να στρέφεται προς τα μέσα, προς τη δύναμη, που κρύβουμε όλοι μέσα μας, άσχετα αν δεν την αξιοποιούμε οι περισσότεροι.
    Καλή εβδομάδα και Χαρούμενες γιορτές σου εύχομαι Πίπη μου! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως, Μαρία μου, αν το καλοσκεφτείς, για θαύμα μιλάει η ιστορία. Δεν είναι θαύμα όταν κάποιος ξεπερνάει τις δυσκολίες που συναντάει στον δρόμο του και προχωράει στη ζωή του; Απλώς, έχουμε συνηθίσει να ορίζουμε αλλιώς τα θαύματα.
      Πάντως, κάτι μου λέει ότι εσύ ξέρεις να τα ξεχωρίζεις...
      Πολλά φιλιά και πολλές ευχές και από εμένα

      Διαγραφή
  4. Όμορφη η ιστορία σου Πίπη μου! Τόλμη χρειάζεται η ζωή για κάθε δυσκολία που σε απομακρύνει απ’ το όνειρό σου. Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό, κάντο μέρος της ζωής σου και τα χαμόγελα θα έρθουν. Κι αν είσαι απ’ τους τυχερούς που έχουν ένα χέρι να κρατηθούν, το οποιοδήποτε αγκάθι δεν θα σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία.
    Καλή γιορτινή εβδομάδα και Καλά Χριστούγεννα με υγεία και χαμόγελα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι όπως τα λες, είναι, Αννίκα μου! Γι'αυτό και με συγκινούν αφάνταστα οι ιστορίες των ανθρώπων που νικούν τα εμπόδια που συναντούν στον δρόμο τους, με επιμονή, σκληρή δουλειά και - ακόμα πιο συγκινητικό αυτό - με το χαμόγελο στο στόμα.
      Πολλά εορταστικά φιλιά και πολλές ευχές για καλές γιορτές

      Διαγραφή
  5. Πολύ ωραίο Πίπη μου και συγκινητικό. Δεν ήταν απλά διαφορετικό το κοριτσάκι, ήταν οι πόνοι του που με άγγιξαν. Ούτε να περπατήσει καλά δεν μπορούσε. Το καημένο!
    Αλλά αν θες κάτι πολύ τα καταφέρνεις και ειδικά που οι χορεύτριες χορεύουν στις μύτες.
    Τυχερό ήταν που του άρεσε ο χορός. Για σκέψου να του άρεσε ο αθλητισμός...με αγκάθια στις πατούσες πώς να αθληθείς; Πολύ δυνατή προσωπικότητα!
    Καλή εβδομάδα Πίπη μου
    Καλές εορταστικές ημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα ήξερα τι έκανα, Άννα μου! Πώς αλλιώς θα πετύχαινα να μεταδώσω το μήνυμα, αν το κοριτσάκι ήθελε να γίνει αθλήτρια; Αν και θα μπορούσε να παίζει σκάκι, κι αυτό άθλημα θεωρείται!
      Ήμουν σίγουρη ότι θα εστίαζες στους πόνους, πόσο πολύ επικοινωνούμε, το έχουμε ξαναπεί...
      Να περάσεις όμορφα όλη αυτή την εορταστική περίοδο, με όποιους και ό,τι επιθυμείς. Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  6. Λατρεύω όλους εκείνους που βάζουν την δύναμη της ψυχής τους να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα, με ότι δυσκολίες συναντάνε στην ζωή και ανταμείβονται όπως η μικρή χορεύτρια σου Πίππη μου, που δίνει μάθημα θάρρους και αποφασιστικότητας.
    Τίποτε δεν σου δίνεται έτσι χωρίς κόπο, όμως η ανταμοιβή για τις προσπάθεια είναι απείρως μεγαλύτερη, και ας έχουμε αγκαθάκια...αυτά είναι για να προχωρούμε στο στόχο μας!
    Υπέροχη ιστορία σκαρφίστηκες Πίππη μου .
    Καλά Χριστούγεννα να περάσεις με τους αγαπημένους σου με χαρά υγεία και αγάπη παντού γύρω! γιορτινά φιλιααα!!✨🎄😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Ρούλα μου, και χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου!
      Καλά Χριστούγεννα και σε εσένα, με υγεία, αγάπη, δύναμη και δημιουργία! Και, να μην ξεχνιόμαστε: τα μελομακάρονα με μέτρο, παχαίνουν!
      Η παθούσα και συνετισθείσα

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question