Μόνο εκείνη ήξερε...

     Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μεγάλη πόλη ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι που ονειρευόταν να γίνει χορεύτρια. Κανείς, όμως, δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, επειδή το κοριτσάκι είχε ένα μεγάλο ελάττωμα: είχε γεννηθεί με ένα σκληρό αγκάθι σε κάθε πατούσα, με αποτέλεσμα να πονάει σε κάθε βήμα του και να αναγκάζεται να κουτσαίνει. 

     Οι γονείς του, που το αγαπούσαν πολύ, προσπάθησαν να το βοηθήσουν να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Γι'αυτό, το πήγαν στους καλύτερους γιατρούς της χώρας. Οι γιατροί το εξέτασαν προσεκτικά, του έκαναν εξετάσεις, του έβγαλαν ακτινογραφίες, και φυσικά εντόπισαν τα δύο αγκάθια. Του έδωσαν να πιει σιρόπια, χάπια και διάφορες σκόνες που διαλύονταν στο νερό, προσπαθώντας να εξαφανίσουν τα αγκάθια από τα πόδια του παιδιού. Όμως, κανένα φάρμακο δε λειτούργησε και κανένας από τους γιατρούς δεν κατάφερε να βοηθήσει το καημένο το κοριτσάκι, αφού στην πραγματικότητα κανένας δεν είχε ξανασυναντήσει παρόμοια περίπτωση. 

     Οι γονείς άρχισαν να απογοητεύονται, αλλά τότε έτυχε να ακούσουν για έναν σπουδαίο γιατρό, που ζούσε σε μια μακρινή χώρα και έκανε θαύματα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι γονείς αποφάσισαν να κάνουν το ταξίδι μέχρι τη μακρινή χώρα για να συναντήσουν τον σπουδαίο γιατρό. Το κοριτσάκι τους ήταν η μεγαλύτερη προτεραιότητα στη ζωή τους.

     Ο γιατρός άκουσε το πρόβλημά τους προσεκτικά. Εκείνος είχε δει πολλές παρόμοιες περιπτώσεις και ήξερε ότι το κοριτσάκι δε θα θεραπευόταν ούτε με σιρόπια, ούτε με χάπια, αλλά ούτε και με σκόνες. Χρειαζόταν εγχείρηση, τους είπε. Με την εγχείρηση, θα αφαιρούσε τα αγκάθια από τα πόδια του παιδιού και το πρόβλημα θα λυνόταν οριστικά. Οι γονείς ανάσαναν ανακουφισμένοι.

     Ο γιατρός εξέτασε το κοριτσάκι, είδε τις εξετάσεις που είχε κάνει ήδη, του έκανε και άλλες εξετάσεις επιπλέον... Αλλά εκεί που όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, ο γιατρός διαπίστωσε ότι τα αγκάθια αποτελούσαν ζωτικό μέρος των ποδιών του παιδιού, οπότε θα ήταν επικίνδυνο να τα αφαιρέσει. Ενημέρωσε τους γονείς ότι η εγχείρηση τελικά δεν μπορούσε να γίνει, επειδή αν αφαιρούσε τα αγκάθια, το κοριτσάκι πιθανώς δε θα ξαναπερπατούσε ποτέ πια. Οι γονείς δεν μπορούσαν να διακινδυνεύσουν μία τέτοια πιθανότητα, οπότε γύρισαν πίσω στη χώρα τους και στο σπίτι τους. Ήταν πια εντελώς απογοητευμένοι.

     Βέβαια, στη ζωή υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκτός από το χορό, οπότε το να μην μπορεί κανείς να χορέψει δεν είναι και τόσο τρομερό. Έτσι σκέφτηκαν οι γονείς και προσπάθησαν να κάνουν την κόρη τους να ξεχάσει το χορό και να βρει κάποιο άλλο ενδιαφέρον. Όλες οι προσπάθειές τους, όμως, απέβησαν άκαρπες. Το κοριτσάκι ήθελε να γίνει χορεύτρια και δεν το ενδιέφερε τίποτα άλλο. Και οι γονείς αποφάσισαν να το στείλουν σε μία σχολή χορού.

     Στην σχολή, τα άλλα κοριτσάκια το κοιτούσαν περίεργα. Τι δουλειά είχε σε μια σχολή χορού κάποιος που καλά-καλά δεν μπορούσε να περπατήσει; Μα δεν το έβλεπε ότι ήταν μάταιος κόπος; Μέχρι και οι δασκάλες αναρωτιούνταν αν υπήρχε κάποιο νόημα σε αυτήν την προσπάθεια. Αλλά το κοριτσάκι ήταν πολύ επιμελής μαθήτρια και έδειχνε τόσο ζήλο για να μάθει, που σύντομα οι δασκάλες του σταμάτησαν να αναρωτιούνται. 

     Τα μαθήματα προχωρούσαν και οι ασκήσεις δυσκόλευαν, το κοριτσάκι όμως δεν παραπονιόταν. Υπόφερε τους πόνους του βουβά και συνέχιζε να προσπαθεί. Μια μέρα, η δασκάλα είπε ότι είχε φτάσει η ώρα να μάθουν το πιο δύσκολο πράγμα από όλα. Το κοριτσάκι τρόμαξε λίγο. Για εκείνο, όλα όσα μάθαιναν ήταν πολύ δύσκολα. Έβλεπε τα άλλα κοριτσάκια πόσο εύκολα έκαναν τις ασκήσεις, την στιγμή που εκείνο πάλευε κάθε ώρα και στιγμή με τους πόνους του, και ένιωθε τόσο, μα τόσο αδύναμο... Άραγε, θα μπορούσε να μάθει το πιο δύσκολο πράγμα;

     Τότε η δασκάλα τους είπε πως είχε φτάσει η ώρα να στηριχτούν στις μύτες των ποδιών τους, και τους έδειξε πώς θα έπρεπε να το κάνουν. Το κοριτσάκι χάρηκε τόσο πολύ που, επιτέλους, για πρώτη φορά στη ζωή του, δεν αισθανόταν καθόλου τα αγκάθια στις πατούσες του! Και ενώ τα άλλα κοριτσάκια πάλευαν να ισορροπήσουν επάνω στις μύτες των ποδιών τους, εκείνο, όχι μόνο τα κατάφερε πολύ γρήγορα, αλλά αισθανόταν και πολύ άνετα έτσι!

     Από τότε, το κοριτσάκι άρχισε να ευχαριστιέται τα μαθήματα περισσότερο και δεν έχανε ευκαιρία να στέκεται στις μύτες των ποδιών του. Όλες οι δασκάλες της σχολής είχαν εντυπωσιαστεί με αυτήν του την ικανότητα. Και τόσο καλά τα κατάφερνε, που στο τέλος της χρονιάς του έδωσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση της σχολής! 

     Συγκινημένοι οι γονείς παρακολούθησαν το κοριτσάκι τους να πρωταγωνιστεί σε μία παράσταση και να κατακτάει την σκηνή, χορεύοντας με μοναδική χάρη επάνω στις μύτες των ποδιών του! Τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης επιβεβαίωσαν τον ενθουσιασμό του κοινού για το θέαμα, και όταν οι γονείς πήγαν να χαιρετήσουν τις δασκάλες του παιδιού τους εκείνες τους έδωσαν πολλά συγχαρητήρια. Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη, η μεγαλύτερή τους χαρά όμως ήταν που το κοριτσάκι τους χαμογελούσε ευτυχισμένο.

     Από τότε, όλοι αναγνώρισαν το μοναδικό ταλέντο του κοριτσιού στο χορό. Οι δασκάλες έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους στο μάθημα, και οι συμμαθήτριές του σταμάτησαν να το κοιτάζουν περίεργα. Τα χρόνια πέρασαν και το κοριτσάκι πραγματοποίησε το όνειρό του: έγινε χορεύτρια, και μάλιστα τόσο καλή, που όλος ο κόσμος μιλούσε γι'αυτήν. Οι ειδικοί τη θαύμαζαν για την άψογη τεχνική της και όλος ο κόσμος μιλούσε για τη χάρη της. Μα, πόσο ανάλαφρα χόρευε, σαν να ήταν πεταλούδα!

     Όπου κι αν εμφανιζόταν, ο κόσμος έκανε ουρά για να τη δει. Τα εισιτήρια των παραστάσεών της γίνονταν ανάρπαστα και τα θέατρα γέμιζαν ασφυκτικά. Οι σπουδαιότεροι δημοσιογράφοι την κυνηγούσαν για μία συνέντευξη. Χιλιάδες μικρά κοριτσάκια τη θαύμαζαν και ήθελαν να της μοιάσουν. Η νεαρή χορεύτρια είχε φτάσει σχεδόν στην κορυφή. 

     Παρ'όλο, όμως, που η χορεύτρια είχε γίνει το μεγαλύτερο όνομα στο χώρο της, ποτέ δε σήκωσε τη μύτη της ψηλά. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε; Το ταλέντο της δεν της είχε δοθεί ως δώρο, τυλιγμένο σε πολύχρωμο χαρτί, αλλά ήταν η ανταμοιβή της για τη μεγάλη της προσπάθεια. Ήταν η δίκαιη ανταμοιβή ενός τίμιου αγώνα.

     Γι'αυτό, η νεαρή χορεύτρια συνέχισε να δουλεύει σκληρά, και να γίνεται όλο και καλύτερη. Τα θέατρα συνέχισαν να γεμίζουν ασφυκτικά και οι δημοσιογράφοι συνέχισαν να την κυνηγούν για συνεντεύξεις. Και όταν άκουγε να μιλούν για εκείνη με θαυμασμό και να αναρωτιούνται πώς χόρευε τόσο ανάλαφρα επάνω στις πουέντ, εκείνη χαμογελούσε παιχνιδιάρικα. Επειδή μόνο εκείνη ήξερε πάρα πολύ καλά ότι ο λόγος που χόρευε τόσο ανάλαφρα ήταν τα αγκάθια στις πατούσες της.