Ήτανε ένας γάιδαρος...

 

Ήτανε ένας γάιδαρος πολύ εκλεπτυσμένος,

φαινόταν πως στα πούπουλα ήταν μεγαλωμένος. 

Ανήκε εις τους ευγενείς που'ναι στο Λίμπρο Ντ'Όρο,

εκείνους που συχνά-πυκνά γλιτώνουνε το φόρο.

Φορούσε πάντα παπιγιόν ή, έστω, ένα φουλάρι,

και όλοι τον θαυμάζανε, που είχε τόση χάρη.

Μπαστούνι με ασημί λαβή κρατούσε εις το χέρι,

και κάτω απ'τη μασχάλη του ποίηση του Σεφέρη.

Απάγγελλε ποιήματα εις τις συνεστιάσεις

και χόρευε και τσάρλεστον σε κάποιες περιστάσεις.

Ήξερε και σκοποβολή, είχε καλό σημάδι,

και σκνίπα επετύχαινε σε απόλυτο σκοτάδι.

Η ανατροφή του εκλεκτή, με γαλλικά και πιάνο,

και ήξερε να οδηγεί μέχρι κι αεροπλάνο.

Είχε μελωδική φωνή, σπούδαζε στο ωδείο,

στο Μέγαρο είχε μόνιμα δικό του θεωρείο.

Άγνωστή του η ζαβολιά, εχθρός του η πονηρία,

γι'αυτόν καλύτερη οδός πάντα ήταν η ευθεία.

Μ'όλα αυτά τα χαρίσματα πασίγνωστος εγίνη,

κι όποιος τον γνώριζε, ευθύς ένιωθε τη σαγήνη.

Οι νέοι τον αντέγραφαν, οι νέες τον ποθούσαν,

και παπαράτσι άφθονοι, συχνά, τον κυνηγούσαν.

Τόση ήταν η επιρροή του θαυμαστού αυτού ζώου,

που για μια του συνέντευξη ερίζαν τα τοκ σόου.

Ήταν αναμενόμενο, σαν ήρθε ο καιρός του,            

νύφες να παρελαύνουνε, ναζιάρικα εμπρός του.

Ψηλές, κοντές, μελαχρινές, ξανθές, γαλανομάτες,

όλες μοιάζαν λαχταριστές, σαν ζουμερές ντομάτες.

Στο τέλος τον εκέρδισε μια χαμηλοβλεπούσα,

παντρεύτηκαν και πήγανε ταξίδι στην Σχοινούσα.

Περάσανε υπέροχα τα δύο πιτσουνάκια,

και γύρισαν στη βάση τους πιασμένοι απ'τα χεράκια.

Μα όταν καταλάγιασε του υμέναιου το κέφι,

άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα γκρίζα νέφη.

Η νύφη αποδείχτηκε πως ήταν αλανιάρα,

ήταν υπέρμετρα λουσού, και ήταν και γκρινιάρα.

Το φουκαρά το γάιδαρο όλο κατηγορούσε,

πως ήτανε ανάποδος και την παραμελούσε.

Στα ινστιτούτα ομορφιάς περνούσε τον καιρό της,

στις κάρτες τις πιστωτικές έπνιγε τον καημό της.

Τα πράγματα δεν έμοιαζαν ρόδινα, αντιθέτως,

κατά διαόλου πήγαιναν, σαφώς κι ανυπερθέτως.

Ο γάιδαρος υπομονή έκανε ως είχε μάθει,

σε ποιον να πει το βάσανο, αυτό που είχε πάθει;

Και εκείνη αντί να ηρεμεί, όλο εκτραχηλιζόταν,

το γάιδαρο και την κακιά τη μοίρα της μεμφόταν.

Αναίσθητο τον έκραζε, τον φώναζε γομάρι,

κι έλεγε πως για φορεσιά του'πρεπε ένα σαμάρι.

Κι εκείνος, από τα πολλά που του'σερνε η συμβία,

πέρασε της υπομονής τα όρια τα θεία.

Το στόμα του άνοιξε να πει κι αυτός την άποψή του

μα γκάρισμα ακούστηκε αντί για τη φωνή του.

Πάει κι η όμορφη φωνή, πάνε και οι φίνοι τρόποι,

με μια κλωτσιά την έστειλε μακριά, ως την Ευρώπη.

Ήτανε πλέον γάιδαρος με γάμα κεφαλαίο,

δε θύμιζε σε τίποτα τον τύπο τον ωραίο.

Τον ξέχασαν οι εκπομπές, τον ξέχασαν οι πάντες,

πέταξε όλα τα ρούχα του, μέχρι και τις τιράντες.

Τον διέγραψαν από τα κλαμπ, και από το Λίμπρο Ντ'Όρο,

στον κόσμο τον ανθρώπινο δεν είχε πλέον χώρο.

Και αφού ένιωσε έντονα το στίγμα του παρία,

στης φύσης τη ζεστή αγκαλιά βρήκε παρηγορία.

Σ'έναν αγρό κατέφυγε, ξέφραγο, δίχως πόρτα,

και έμεινε, σαν γάιδαρος, να μασουλάει χόρτα.