Η Σταχτοπούτα, που λεγότανε Λουίζα

 

     Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια πολύ όμορφη κοπέλα, που την έλεγαν Λουίζα. Η Λουίζα είχε χάσει τη μαμά της πολύ μικρή, και ο μπαμπάς της είχε ξαναπαντρευτεί και της είχε χαρίσει δυο αδερφούλες, όχι τόσο όμορφες σαν αυτήν, αλλά πολύ καλά κορίτσια.

     Μια μέρα, ο μπαμπάς της μικρής Λουίζας πέθανε και την άφησε μόνη, μαζί με τη μητριά και τις αδερφές της. Στο μεταξύ, βέβαια, η μικρή Λουίζα δεν ήταν και τόσο μικρή, πλησίαζε σε ηλικία γάμου, και ήδη είχαν αρχίσει να φτάνουν προξενιά από παντού. Με τόση ομορφιά και χάρη, ήταν περιζήτητη νύφη.

     Η μητριά της Λουίζας χαιρόταν για τα τόσα προξενιά, αλλά δεν ήθελε να κακοπέσει η προγονή της, οπότε δεν βιαζόταν να επιλέξει γαμπρό. Εξάλλου, είχαν χρόνο ακόμα, γιατί να πάρει η Λουίζα τον πρώτο τυχόντα;

     - Μόνο οι καλύτεροι πρίγκηπες αξίζουν για τις κόρες μου, έλεγε η μητριά της Λουίζας, που δεν την ξεχώριζε από τις αδερφές της.

     Στο μεταξύ, οι τρεις αδερφούλες εκπαιδεύονταν σε όλα αυτά που θα έπρεπε να γνωρίζουν, προκειμένου να είναι απόλυτα προετοιμασμένες για μία βασιλική ζωή: γραφή, ανάγνωση και καλλιγραφία, με δάσκαλο έναν ιερέα, πρώην αρχικαλλιγράφο της Αγίας Έδρας στο Βατικανό, γαλλικά, με δασκάλα μια φημισμένη Γαλλίδα παιδαγωγό, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Παρίσι, πιάνο, με πτυχιούχο δασκάλα που είχε μαθητεύσει δίπλα στον Λιστ, κέντημα, με δασκάλα μια πρώην μοναχή από το Μοντ Σαιντ Μισέλ, με ειδίκευση στο κέντημα με χρυσοκλωστή, αλλά και σαβουάρ βιβρ, από μία ηλικιωμένη Ρωσσίδα δούκισσα, απόγονο των Ρομανώφ.

     Με όλη αυτή την εκπαίδευση, η μητριά της Λουίζας ήταν σίγουρη ότι εξασφάλιζε έναν καλό γάμο για τις κορούλες της. Αθώα, καλή μητριά...

     Υπήρχε, βλέπετε, κάτι που η μητριά αγνοούσε: η Λουίζα δεν είχε την παραμικρή διάθεση να παντρευτεί. Εκείνη ονειρευόταν να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, και όχι να περάσει όλη της τη ζωή κλεισμένη σε ένα παλάτι, να κεντάει και να γεννοβολάει διαδόχους. Τα ταξίδια γίνονταν μόνο για δουλειές και οι πρίγκηπες και οι βασιλιάδες δε συνήθιζαν να ταξιδεύουν για δουλειές παρέα με τις γυναίκες τους. Μόνο οι πειρατές πιθανώς να ήταν διαφορετικοί και να έπαιρναν τις γυναίκες τους μαζί στα ταξίδια τους, αλλά εκείνοι δε θεωρούνταν καλοί γαμπροί.

     Η Λουίζα, λοιπόν, δεν ήθελε να παντρευτεί, αλλά η μητριά της και όλη η άτιμη η κοινωνία το ήθελε, και αυτό μόνο προβλήματα μπορούσε να σημαίνει. Η Λουίζα προσπαθούσε επίμονα να βρει έναν τρόπο να αποφύγει το γάμο και, ύστερα από αρκετά ξάγρυπνα βράδια, της ήρθε μια καταπληκτική ιδέα: θα "τσαλάκωνε" την ομορφιά της. Άρχισε, λοιπόν, να μην περιποιείται τον εαυτό της, να μην πολυχτενίζει τα μαλλιά της, να βγαίνει για περίπατο ξυπόλητη στους κήπους το μεσημέρι, χωρίς παρασόλι ή καπέλο, και, γενικά, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να φαίνεται απεριποίητη και άσχημη. Βέβαια, αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το καταφέρει, τόσο όμορφη που ήταν.

     Την έβλεπε η μητριά της και ανησυχούσε.

     - Τι να της συμβαίνει; αναρωτιόταν. Πού να τρέχει κάθε μεσημέρι, και μάλιστα ξυπόλητη; Θα γεμίσουν κάλλους τα ποδαράκια της.

     Αλλά προσπαθούσε να είναι διακριτική, επειδή η Λουίζα ήταν στην εφηβεία και είναι γνωστό τι παθαίνει ο άνθρωπος σε αυτή τη φάση της ζωής του.

     - Είσαι καλά, αγάπη μου; τη ρωτούσε όταν την έβλεπε να γυρίζει στο παλάτι το μεσημέρι, μετά τη βόλτα της.

     - Μια χαρά, απαντούσε εκείνη.

     - Είχες πάει βολτούλα;

     - Ναι.

     - Μήπως θα ήταν καλύτερα να φοράς ένα καπελίνο, όταν βγαίνεις; Ο ήλιος είναι πολύ δυνατός το μεσημέρι και θα σε γεμίσει φακίδες. Άσε που μπορεί να πάθεις και ηλίαση.

     - Δεν παθαίνω.

     - Δε φοράς και παπούτσια, βλέπω, και λερωθήκανε τα ποδαράκια σου. Μισό λεπτό να φωνάξω να σου ετοιμάσουν ένα ποδόλουτρο με λεβάντα, να ανακουφιστείς...

     - Μια χαρά είναι τα πόδια μου!

     - Φυσικά, μωρό μου, έχεις υπέροχα πόδια, δεν το συζητώ, ασ'το το ποδόλουτρο, δίκιο έχεις, υπερτιμημένο είναι, έτσι κι αλλιώς... Μήπως πείνασες, να πω να σου ετοιμάσουν ένα ελαφρύ γεύμα; Σήμερα η μαγείρισσα έφτιαξε σούπα από σπαράγγια, ταρτάρ σολωμού με σαλάτα αβοκάντο, αυγά ορτυκιού με τρούφα Προβηγκίας και φιλέτο φασιανού με σως αγριοκέρασου.

     - Εννοείται πως πεινάω, έχω λυσσάξει! Αλλά τι μενού είναι αυτό; Χάθηκε να φτιάξει γεμιστό αγριογούρουνο με κάστανα και πουρέ γλυκοπατάτας, που μου αρέσει;

     - Μα αυτό είναι παχυντικό, αγάπη μου, πρέπει να προσέχουμε τη σιλουέτα μας, όχι ότι εσύ έχεις ανάγκη... Θέλεις να σου ψήσουν λίγο μπον φιλέ και να σου φτιάξουν και λίγο ρυζάκι με λαχανικά στον ατμό;

     - Στον ατμό; Δεν είμαστε καλά! Άρρωστη είμαι; Ας μου βάλουν πέντε αυγά ορτυκιού με τρούφα Προβηγκίας, αλλά να προσθέσουν και δυο-τρία λουκάνικα μέσα... και να μου βάλουν και δυο φιλέτα φασιανού με σως αγριοκέρασου, αλλά να βάλουν και πουρέ γλυκοπατάτας με τη σως αγριοκέρασου. Σκόρδο έχουμε;

     - Τι το θέλεις το σκόρδο;

     - Να το φάω, φυσικά, τι άλλο να το θέλω;

     - Εντάξει, μωρό μου, ό,τι πεις, αλλά μήπως δύο φιλέτα είναι πολλά, και μήπως αντί για λουκάνικα να βάλουν σπαράγγια, και αντί για πουρέ γλυκοπατάτας να βάλουν λίγο μπροκολάκι, που έχει και βιταμίνη C;

     - Γκρμχμχμχ!...

     - Εντάξει, εντάξει, ό,τι πεις, θα δώσω την παραγγελία σου στην κουζίνα, έτσι κι αλλιώς περπατάς κάθε μέρα και τις καις τις θερμίδες...

     - Το σκόρδο μην ξεχάσεις!

     Αλλά, ακόμα και με τις ξυπόλητες βόλτες στον κήπο το καταμεσήμερο, η Λουίζα παρέμενε πανέμορφη. Έβλεπε τις υπηρέτριες του παλατιού και τις ζήλευε, έτσι καμπούρες, ξεχτένιστες και απεριποίητες που ήταν. Καμιά τους δεν κινδύνευε να παντρευτεί. Ενώ εκείνη...

     - Τι κάνεις εκεί, Λουίζα μου; τη ρωτούσε η μητριά της, όταν την έβλεπε τα βράδια, να κάθεται κοντά στο τζάκι, με τα γυμνά της πόδια λερωμένα με στάχτη.

     - Τίποτα δεν κάνω!

     - Γιατί κάθεσαι ξυπόλητη στο τζάκι, παιδί μου, έλα να κάτσεις εδώ με τις αδερφές σου... Κρυώνεις, μήπως; Να πω να σου φέρουν τα παντοφλάκια σου;

     - Μια χαρά είμαι!

     - Μην εκνευρίζεσαι, αγάπη μου, μείνε ξυπόλητη, αφού το θέλεις, αλλά εκεί που κάθεσαι μαυρίζουν τα ποδαράκια σου από την στάχτη, να πω να φέρουν μια λεκανίτσα με νερό...

     - Όχι!

     - Εντάξει, Λουίζα, παιδί μου, όπως θέλεις...

     Και η Λουίζα συνέχιζε να κάθεται ξυπόλητη κοντά στο τζάκι, και να λερώνει τα πόδια της με στάχτη.

     Ένα βράδυ, που η μητριά της, για πολλοστή φορά, προσπάθησε διακριτικά, αλλά χωρίς επιτυχία, να την πείσει να αφήσει τη θέση της κοντά στο τζάκι και να φορέσει παντόφλες, εκείνη πήγε την αντίδρασή της σε άλλο επίπεδο.

     - Εντάξει, Λουίζα μου, ό,τι πεις, είπε η μητριά.

     - Το Λουίζα κομμένη, Σταχτοπούτα από εδώ και πέρα! είπε εκείνη.

     - Τι;

     - Σταχτοπούτα θα είναι το όνομά μου!

     Οι αδερφές της έσκασαν στα γέλια.

     - Τι όνομα είναι αυτό; τη ρώτησαν.

     - Πολύ ωραίο και μοναδικό!

     - Μα πώς μπορούμε να σε φωνάζουμε Σταχτοπούτα, αφού τόσα χρόνια σε έχουμε συνηθίσει Λουίζα;

     - Να ξεσυνηθίσετε!

     Η μητριά της έκανε νόημα στις μικρές να μην το συνεχίσουν, και εκείνες σταμάτησαν.

     - Α, ξέχασα να σας πω, είπε ύστερα από λίγο, τα μάθατε τα νέα;

     - Ποια νέα; ρώτησε η μικρή της κόρη.

     - Ο πρίγκηπας, ο μοναχογιός του βασιλιά και διάδοχος του θρόνου, έχει τα γενέθλιά του μεθαύριο!

     - Αααα! έκαναν με μια φωνή οι μικρές.

     - Ναι, και όχι μόνο αυτό, αλλά για να τα γιορτάσει θα διοργανώσει έναν μεγάλο χορό στο παλάτι.

     - Α, τι ωραία! είπαν οι μικρές. Ωραία δεν είναι, Λουί... Σταχ...το...πούτα;

     - Τι με νοιάζει εμένα;

     - Ρωτάς τι σε νοιάζει; είπε η μητριά. Μα στο χορό θα είναι καλεσμένες όλες οι κοπέλες του βασιλείου, θα είστε και εσείς! Αύριο πάμε για ψώνια! Θα αγοράσουμε τις πιο εντυπωσιακές τουαλέτες!

     - Γιούπι! φώναξαν οι μικρές.

     - Και δε σας είπα και το καλύτερο: Ο πρίγκηπας θα χορέψει με όλες τις κοπέλες, και στο τέλος της βραδιάς θα διαλέξει μία, για να γίνει η γυναίκα του και μελλοντική βασίλισσα!

     - Αλήθεια;

     - Αλήθεια βέβαια! 

     - Λες να διαλέξει μία από εμάς, μαμά;

     - Μία από εσάς τις δύο δεν ξέρω, είστε ακόμα αρκετά μικρές, αλλά ίσως διαλέξει τη Λουίζα μας, που είναι σε πιο κατάλληλη ηλικία...

     Η Λουίζα την αγριοκοίταξε.

     - Την Σταχτοπούτα μας, εννοούσα, διόρθωσε η μητριά το όνομα. Αν, και, μωρό μου, συμφωνώ ότι το Σταχτοπούτα είναι μοναδικό όνομα, αλλά ίσως δεν ταιριάζει και τόσο σε μια πριγκήπισσα, που κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει και βασίλισσα κάποια μέρα, μήπως να το ξανασκεφτόσουν...

     - Μια χαρά ταιριάζει, αλλά έτσι κι αλλιώς, εγώ στο χορό του πρίγκηπα δεν πάω!

     - Γιατί, αγάπη μου; Δε θέλεις να χορέψεις, να διασκεδάσεις; 

     - Δεν πετάω και την σκούφια μου...

     - Ναι, αλλά, δε θέλεις να γίνεις βασίλισσα;

     - Σιγά μη θέλω να γίνω βασίλισσα!

     - Άλλο πάλι και τούτο! Και τι θα ήθελες να γίνεις, δηλαδή; Τι επιλογές υπάρχουν;

     - Οι καλύτερες! Το έχω αποφασίσει: θα γίνω θαλασσοπόρος!

     - Αστειεύεσαι, φαντάζομαι...

     - Καθόλου δεν αστειεύομαι! Και αν πρέπει να παντρευτώ οπωσδήποτε, θα παντρευτώ έναν πειρατή! Τέλος!

     Και η Λουίζα, συγγνώμη, η Σταχτοπούτα ήθελα να πω, σηκώθηκε φουρκισμένη και βγήκε από το δωμάτιο, αφήνοντας μαύρες πατημασιές στο πάτωμα.

     - Αν η Λουίζα παντρευτεί πειρατή, είπε η μικρή κόρη, εγώ λέω να παντρευτώ έναν ταχυδακτυλουργό...

     - Ωραία ιδέα, είπε και η αδερφή της, κι εγώ τότε θα παντρευτώ έναν θηριοδαμαστή, και θα ταξιδεύουμε και οι δυο μας μαζί, με το ίδιο τσίρκο...

     - Για ηρεμήστε εσείς οι δύο, είπε η μητέρα τους, που ό,τι ακούτε το αντιγράφετε... Η Λουίζα μας απλώς κάνει πείσματα, τον πρίγκηπα θα παντρευτεί στο τέλος, και θα το δείτε.

     - Κι εγώ πρίγκηπα θα παντρευτώ, είπε η μικρή. Πλάκα έκανα.

     - Κι εγώ, είπε η μεγάλη.

     - Μπράβο, τα καλά μου τα κορίτσια! Πηγαίνετε τώρα να κοιμηθείτε, για να ξεκουραστείτε και να είστε φρέσκιες αύριο, που θα πάμε για ψώνια.

     Οι αδερφούλες αποσύρθηκαν για να πάνε για ύπνο και η μητέρα τους έμεινε μόνη της και προβληματισμένη. Η Λουίζα είχε αγριέψει πολύ και φαινόταν αποφασισμένη, όχι μόνο να μην πάει στο χορό, αλλά και να σαμποτάρει κάθε πιθανότητα που είχε για να τη διαλέξει ο πρίγκηπας. Η καημένη η μητριά δεν ήξερε τι να κάνει. Και τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από τη νεραϊδονονά της Λουίζας, στέλνοντάς της μήνυμα με την ένδειξη "επείγον".

     Η νεραϊδονονά, γεμάτη ανησυχία, έφτασε άμεσα και η μητριά την ενημέρωσε για τα τερτίπια της βαφτιστήρας της. Η νεραϊδονονά υποσχέθηκε να κάνει ό,τι περνούσε από το ραβδάκι της για να πάνε όλα κατ'ευχήν. Ύστερα, πήγε στο δωμάτιο της Λουίζας.

     - Καλησπέρα, Λουίζα μου, είπε η νεραϊδονονά.

     - Καλώς τη νονά, είπε εκείνη. Πώς και από εδώ, τέτοια ώρα; Δε σε περίμενα.

     - Ήρθα να σου μιλήσω για το χορό του παλατιού.

     - Ωχ, αρχίσαμε..., σκέφτηκε η Λουίζα.

     - Θα πας, φυσικά, έτσι δεν είναι; συνέχισε η νεραϊδονονά.

     Η Λουίζα ήξερε πολύ καλά ότι στη νεραϊδονονά δεν πηγαίνεις κόντρα.

     - Εντάξει, καλά, θα πάω, είπε.

     - Τι μούτρα είναι αυτά; Και θα πας, και θα χορέψεις, και θα περάσεις υπέροχα. Και, εννοείται, θα κερδίσεις και την καρδιά του πρίγκηπα! 

     - Εντάξει, νονά, ό,τι πεις, είπε η Λουίζα.

     - Πότε είναι ο χορός;

     - Μεθαύριο.

     - Εντάξει, λοιπόν, μεθαύριο το βράδυ θα ξανάρθω για να σου φέρω το φόρεμα που θα φορέσεις στο χορό, είπε η νεραϊδονονά. Το ωραιότερο φόρεμα θα σου φτιάξω!

     - Την πάτησα! σκέφτηκε η Λουίζα.

     Το βράδυ του χορού έφτασε και η νεραϊδονονά εμφανίστηκε στο δωμάτιο της Λουίζας.

     - Ορίστε το φόρεμά σου, είπε και το εμφάνισε με ένα κούνημα του ραβδιού της. Είναι ραμμένο με υψηλής ποιότητας νεραϊδοκλωστή και με γνήσια αστερόσκονη. Θα πάθουν πλάκα όσοι το δουν! Σου έφερα και ένα ζευγάρι γυάλινα γοβάκια, φτιαγμένα από κρύσταλλο Βοημίας, για τέλεια εφαρμογή. Τα φοράς και πετάς! Άντε, ντύσου, η ώρα περνάει! 

     Ντύθηκε η Λουίζα, φόρεσε και τα γυάλινα γοβάκια και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη. Τόσες βόλτες μέσα στο καταμεσήμερο είχαν πάει στράφι.

     - Κούκλα είσαι, είπε η νεραϊδονονά, καλά που έραψα και λίγες σκελίδες σκόρδου στο στρίφωμα για το μάτι... Έλα τώρα να φτιάξουμε και τα μαλλιά σου.

     Κούνησε το ραβδάκι της και τα μαλλιά της Λουίζας χτενίστηκαν όμορφα, από μόνα τους. Η νεραϊδονονά τους έβαλε και λακ, για μεγαλύτερη σταθερότητα.

     - Έτοιμη! είπε η νεραϊδονονά. Βιάσου τώρα, οι αδερφές σου είναι ήδη στην άμαξα και σε περιμένουν. 

     Η νεραϊδονονά συνόδευσε τη Λουίζα στην άμαξα και της έδωσε τη νεραϊδοευχή της.

     - Καλή διασκέδαση και καλή επιτυχία! ευχήθηκε, τόσο στη Λουίζα, όσο και στις αδερφές της. Περιμένω πρόσκληση για το γάμο, είπε σχεδόν ψιθυριστά στη μητριά.

     Η άμαξα με τη Λουίζα και τις αδερφές της έφτασε στο παλάτι λίγο προτού ξεκινήσει ο χορός. Στο μεταξύ, η Λουίζα προσπαθούσε διακριτικά να τσαλακώσει την άψογη εικόνα της, χωρίς επιτυχία. Η λακ στα μαλλιά της είχε δείκτη αντοχής τα 15 Μποφώρ, και η νεραϊδοκλωστή με την οποία είχε ραφτεί το φόρεμα δεν κοβόταν με τίποτα.

      Όλοι έμειναν έκθαμβοι από την ομορφιά της, και μόλις εμφανίστηκε ο πρίγκηπας στη μεγάλη σάλα, το βλέμμα του κατευθείαν καρφώθηκε επάνω της.

     - Χορεύετε; τη ρώτησε, αφού την πλησίασε και υποκλίθηκε ευγενικά.

     - Με πονάει ο κάλλος μου, ήθελε να απαντήσει, αλλά η μητριά της από απέναντι την κοιτούσε επίμονα, οπότε υποκλίθηκε ευγενικά και αφέθηκε στην αγκαλιά του πρίγκηπα. 

     Χόρεψαν για λίγο μέσα στη σάλα και στη συνέχεια, χωρίς να σταματήσουν στιγμή το χορό, ο πρίγκηπας την οδήγησε σε ένα μπαλκόνι, που το έλουζε το φεγγαρόφωτο. 

     - Δεν έχω συναντήσει άλλη σαν κι εσένα, είπε ο πρίγκηπας, καθώς της έκανε μια περιστροφή. Είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που έχω δει στη ζωή μου. Από την στιγμή που σε είδα, δεν έχω μάτια για καμία άλλη. Νομίζω ότι βρήκα την αδελφή ψυχή μου, αυτήν που θα γίνει γυναίκα μου. Πώς σε λένε, ομορφιά μου;

     - Σταχτοπούτα.

     - Σταχτοπούτα; Τι όνομα είναι αυτό; 

     - Το βαφτιστικό μου.

     - Εντελώς ακατάλληλο για βασίλισσα, αλλά, μην ανησυχείς, θα βρεθεί μια λύση, τι διάολο, βασιλιάς θα γίνω!

     - Μεγάλη ιδέα έχει για τον εαυτό του, σκέφτηκε η Λουίζα.

     - Θα βγάλω ένα διάταγμα και θα το αλλάξω, συνέχισε ο πρίγκηπας. Πώς σου φαίνεται το όνομα Ροζαλίντα; Ήταν το όνομα της αγαπημένης μου φοραδίτσας. Είχαμε πάρει μέρος και σε διεθνείς αγώνες μαζί, είχαμε πάρει και μετάλλια. Δυστυχώς τη χάσαμε πριν από ένα μήνα.

     - Μήπως είναι κομματάκι ηλίθιος; σκέφτηκε η Λουίζα. Τι νομίζει, ότι θα πάρω τη θέση της φοράδας του;

     - Λυπάμαι, είπε. 

     - Ναι, και τώρα θα πρέπει να βρω καινούργια φοράδα. Αλλά καμία δεν είναι σαν τη Ροζαλίντα... Λοιπόν, πώς σου φαίνεται το όνομα Ροζαλίντα;

     - Σίγουρα είναι ηλίθιος, σκέφτηκε η Λουίζα. Και θα γίνει και βασιλιάς, τρομάρα του!

     - Την καινούργια φοράδα θα την ονομάσω αλλιώς, μην ανησυχείς, δε θα έχετε το ίδιο όνομα, συμπλήρωσε ο πρίγκηπας.

     - Α, καλά, αυτός είναι για τα σίδερα! σκέφτηκε η Λουίζα.

     - Δε θα ήθελα να αλλάξω όνομα, του είπε, είμαι συναισθηματικά δεμένη με αυτό που έχω.

     - Καλά, θα σκεφτώ κάποιο άλλο... Να δω τι θα πει και η μαμά...

     - Και μαμμόθρεφτο, σκέφτηκε η Λουίζα. Όλο και καλύτερο γίνεται... Τι θα κάνω τώρα;

     - Θα τις διώξω όλες, είπε ο πρίγκηπας, δεν έχει νόημα να συνεχιστεί ο χορός, εγώ αποφάσισα ποια θα παντρευτώ.

     - Μήπως να τη ρωτούσες κιόλας;

     - Ποια;

     - Αυτή που θα παντρευτείς.

     - Εσύ είσαι αυτή.

     - Αυτήν εννοώ και εγώ.

     - Να σε ρωτήσω, δηλαδή;

     - Ναι.

     - Δεν το επιτρέπει το πρωτόκολλο.

     - Α, υπάρχει και πρωτόκολλο!

     - Φυσικά και υπάρχει! Γιατί δε σου αρέσει το Ροζαλίντα; Είναι ωραίο όνομα... μα τι συμβαίνει, τι έπαθες;

     Η Λουίζα μόλις είχε καταφέρει να βγάλει το ένα της γοβάκι, με αποτέλεσμα να κουτσαίνει.

     - Τι εννοείς; τον ρώτησε.

     - Γιατί ανεβοκατεβαίνεις έτσι;

     - Ααα, αυτό εννοείς... Ε, να...

     - Είσαι κουτσή;

     - Εεε, όχ... δηλαδή, ναι, είμαι λίγο...

     - Μα δεν ήσουν πριν!

     - Ναι, έχω μια σπάνια πάθηση, που ξαφνικά μου παραμορφώνει το πόδι, να, κοίτα!

     Και η Λουίζα σήκωσε λίγο την άκρη του φορέματός της, αφήνοντας να φανεί το λερωμένο με στάχτη ξυπόλητο πόδι της.

     - Μα αυτό είναι τρομερό! είπε ο πρίγκηπας. Όλα μπορώ να τα δεχτώ σε μια γυναίκα, μέχρι και την εξυπνάδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να παντρευτώ γυναίκα κουτσή, και με μαυρισμένο πόδι, δεν το επιτρέπει το πρωτόκολλο. Ούτε στη μαμά θα αρέσει. Σε κανέναν δε θα αρέσει, δηλαδή.

     Ο πρίγκηπας υποκλίθηκε. 

     - Λυπάμαι, Σταχτοπούτα, είπε, αλλά θα πρέπει να επιστρέψω στη σάλα. Κάποια κοπέλα θα υπάρχει εκεί μέσα που να είναι κατάλληλη για γυναίκα μου, σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Καλή τύχη. Δεν είμαστε πια ζευγάρι. Α, και θα το εκτιμούσα αν εκκένωνες το μπαλκόνι, προτού επιστρέψω με την αρραβωνιαστικιά μου. 

     - Πότε υπήρξαμε ζευγάρι; αναρωτήθηκε η Λουίζα, καθώς κοιτούσε τον πρίγκηπα να απομακρύνεται.

     Λίγο πιο εκεί, το γυάλινο γοβάκι που είχε καταφέρει να βγάλει από το πόδι της έλαμπε στο φεγγαρόφωτο. Και καθώς η Λουίζα το πλησίασε κουτσαίνοντας και έσκυψε να το πιάσει, ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. Μόλις είχε ανακαλύψει τον τρόπο να αποφεύγει τους επίδοξους μνηστήρες...

ΥΓ: Αυτή ήταν η τρίτη μου συμμετοχή στο δρώμενο της Μούσας μου, Woman in blogs, με θέμα τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ. Το ζητούμενο είναι να "πειράξουμε" όποιο παραμύθι των αδελφών Γκριμ θέλουμε, με όποιον τρόπο θέλουμε, είτε αλλάζοντας την τροπή της ιστορίας, είτε αλλάζοντας την εποχή όπου διαδραματίζεται, είτε αλλάζοντας πρωταγωνιστές. Αφού, λοιπόν, ασχολήθηκα με τα παραμύθια της Χιονάτης και της Κοκκινοσκουφίτσας, ήρθε η σειρά της Σταχτοπούτας, στην οποία έδωσα έναν πιο δυναμικό ρόλο, χωρίς να παραλείψω το γυάλινο γοβάκι. Επίσης, συνειδητοποίησα το προφανές, ότι το όνομα Σταχτοπούτα (όπως και το όνομα Κοκκινοσκουφίτσα) αποτελεί παρατσούκλι, οπότε αποφάσισα να της δώσω το πραγματικό της - κατά την γνώμη μου - όνομα. Ομολογώ ότι την "πειραγμένη" Σταχτοπούτα τη διασκέδασα περισσότερο από τις άλλες δύο διασκευές, και νομίζω ότι αυτό φαίνεται. 

Γούμαν μου, τι δρώμενο ήταν αυτό που σκέφτηκες!