Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός γερο-Λύκος

 

     Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι, που η μαμά του του φορούσε πάντα ένα κόκκινο σκουφάκι και γι'αυτό όλοι το φώναζαν Κοκκινοσκουφίτσα. Στην Κοκκινοσκουφίτσα δεν άρεσε και τόσο αυτό το παρατσούκλι, ούτε να φοράει σκουφί της άρεσε, αλλά αγαπούσε πολύ τη μαμά της και δεν ήθελε να της χαλάει χατήρι, κυρίως επειδή το κόκκινο σκουφάκι το είχε πλέξει η μαμά μόνη της. Παρεμπιπτόντως, το κανονικό όνομα της Κοκκινοσκουφίτσας ήταν Αφροξυλάνθη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή, στο θέμα του ονόματος.

     Μια μέρα, η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας πήρε τηλέφωνο και είπε ότι ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε καλά-καλά να σηκωθεί από το κρεβάτι. Η μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας, μόλις το έμαθε, έφτιαξε κοτόσουπα και ύστερα φώναξε την Κοκκινοσκουφίτσα και της είπε:

     - Κοκκινοσκουφίτσα, πάρε αυτό το φαγητοδοχείο να το πας στη γιαγιά σου, που είναι άρρωστη. Έχει μέσα κοτόσουπα που της έφτιαξα για να γίνει γρήγορα καλά. Να προσέχεις στον δρόμο, να περνάς πάντα από τις διαβάσεις των πεζών και από τα φανάρια, και μόνο όταν είναι αναμμένος ο Γρηγόρης, και να μη χαζεύεις δεξιά κι αριστερά. Να πάρεις το κλειδί που η γιαγιά έχει κρυμμένο μέσα στην γλάστρα με το βασιλικό, να ανοίξεις την πόρτα και να μπεις να της δώσεις τη σούπα. Και μην καθήσεις πολλή ώρα και κολλήσεις, να γυρίσεις αμέσως πίσω, εντάξει;

     - Εντάξει, μαμά, είπε η Κοκκινοσκουφίτσα και, κρατώντας προσεκτικά το φαγητοδοχείο, ξεκίνησε για το σπίτι της γιαγιάς.

     Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και η διαδρομή προς το σπίτι της γιαγιάς ήταν ευχάριστη. Η Κοκκινοσκουφίτσα περπατούσε προσεκτικά, χωρίς να χαζεύει, όπως της είχε πει η μαμά της. Δεν καθυστέρησε ούτε όταν πέρασε μπροστά από ένα μεγάλο παιχνιδάδικο με μια πολύ εντυπωσιακή βιτρίνα, ούτε όταν πέρασε μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο που μοσχομύριζε σοκολάτα.

     Λίγο πιο πέρα, όμως, το μάτι της Κοκκινοσκουφίτσας έπεσε σε μια παιδική χαρά, όπου, εκτός από τις κούνιες, την τσουλήθρα και δυο-τρεις τραμπάλες, υπήρχαν και μερικά παρτέρια γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια. Πόσο θα χαιρόταν η γιαγιά της αν, εκτός από την κοτόσουπα, της πήγαινε μαζί και μερικά λουλούδια!

     Η Κοκκινοσκουφίτσα μπήκε στην παιδική χαρά για να κόψει μερικά λουλουδάκια, αλλά οι κούνιες την κοιτούσαν τόσο προκλητικά που δεν μπόρεσε να τους αντισταθεί. Μέσα σε μισό λεπτό είχε ήδη ανέβει σε μία κούνια και κουνιόταν πέρα-δώθε, πέρα-δώθε, με τα μαλλιά της - όσα ξέφευγαν από το σκουφάκι - και τη φουστίτσα της να ανεμίζουν στον αέρα. 

     Για λίγη ώρα, η Κοκκινοσκουφίτσα περνούσε τόσο ωραία, που ξέχασε και τα λουλουδάκια, και τη γιαγιά, και την κοτόσουπα, αλλά πολύ σύντομα θυμήθηκε τι της είχε ζητήσει να κάνει η μαμά της και τι ήθελε να κάνει και εκείνη, οπότε κατέβηκε από την κούνια και πήγε σε ένα από τα παρτέρια.

     - Γεια σου, μικρούλα, άκουσε μια φωνή, καθώς έκοβε κάτι μαργαρίτες.

     Γύρισε και είδε έναν γεράκο που καθόταν σε ένα παγκάκι εκεί δίπλα.

     - Πώς σε λένε; τη ρώτησε ο γεράκος.

     Η μαμά της της είχε πει να μη μιλάει σε αγνώστους, και τον γεράκο δεν τον γνώριζε, όμως αποφάσισε φερθεί ευγενικά και να μην τον αγνοήσει.

     - Κοκκινοσκουφίτσα, του είπε, επειδή δεν ήθελε να συστηθεί ως Αφροξυλάνθη.

     - Και τι κάνεις εδώ μόνη σου, Κοκκινοσκουφίτσα;

     - Μαζεύω μερικά λουλουδάκια για τη γιαγιά μου.

     - Μα τι καλό παιδί που είσαι, τι ευγενικό, τι καλόκαρδο... Και πού είναι η γιαγιά σου; Είναι κάπου εδώ γύρω;

     - Στο σπίτι της είναι.

     - Α, στο σπίτι της, πολύ ωραία!

     - Ναι, είναι άρρωστη και της πηγαίνω κοτόσουπα που έφτιαξε η μαμά μου.

     - Είναι πολύ νόστιμη η κοτόσουπα, είμαι σίγουρος πως θα είναι πολύ νόστιμη... Και, δε μου λες: μόνη σου πηγαίνεις στη γιαγιά σου; 

     Η Κοκκινοσκουφίτσα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

     - Μα τόσο μικρό κορίτσι και να κυκλοφορεί στην πόλη μόνο του; Πώς μπορείς; 

     - Δεν είμαι τόσο μικρή! είπε και τεντώθηκε λίγο, προσπαθώντας να φανεί πιο ψηλή.

     - Α, μα βέβαια, δεν το είχα προσέξει, έχεις δίκιο, δεν είσαι τόσο μικρή... Δηλαδή, δε φοβάσαι μη χαθείς;

     - Όχι, φυσικά, τον ξέρω τον δρόμο!

     - Και δε φοβάσαι τίποτα, δηλαδή;

     - Όχι!

     - Τι χαριτωμένο κοριτσάκι που είσαι! Και τι όμορφο σκουφάκι είναι αυτό που φοράς!

     - Η μαμά μου το έφτιαξε.

     - Είναι πολύ ωραίο, και ταιριάζει και πολύ ωραία και με το φουστανάκι σου... Μα, πλησίασε λίγο, να σε δω καλύτερα!

     Η Κοκκινοσκουφίτσα δίσταζε.

     - Μήπως με φοβάσαι;

     - Δε σε φοβάμαι, είπε η Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά η μαμά μου μου έχει πει να μη μιλάω σε αγνώστους...

     - Δίκιο έχει η μαμά σου. Αλλά, από την άλλη, μιλάμε ήδη τόση ώρα, θα σου πω και το όνομά μου, οπότε δεν θα είμαι και τόσο άγνωστος, έτσι δεν είναι;    

Η Κοκκινοσκουφίτσα έμεινε σκεφτική.

     - Λύκο με λένε, είπε ο γεράκος.

     - Νίκο;

     - Όχι Νίκο, Λύκο. Αλλά όλοι με φωνάζουν γερο-Λύκο.

     - Περίεργο όνομα έχεις.

     - Ναι, είναι λίγο περίεργο, το ξέρω, αλλά και το δικό σου είναι περίεργο, έτσι δεν είναι;

     Η Κοκκινοσκουφίτσα σκέφτηκε προς στιγμήν να του πει το κανονικό της όνομα, αλλά δεν είπε τίποτα.

     - Και τώρα που συστηθήκαμε και δεν είμαστε πια άγνωστοι, συνέχισε εκείνος, έλα λίγο πιο κοντά μου, να σε δω καλύτερα. Έλα, και θα σου δώσω και μια ωραία καραμέλα.

     Η Κοκκινοσκουφίτσα πλησίασε λίγο.

     - Α, μα και το φορεματάκι σου είναι πολύ καλοφτιαγμένο. Η μαμά σου το έφτιαξε και αυτό;

     - Ναι.

     - Χρυσοχέρα γυναίκα... Από τι ύφασμα είναι;

     - Δεν ξέρω.

     - Από εδώ δεν βλέπω καλά, αλλά αν το πιάσω, θα καταλάβω. Πλησίασε λίγο να δω.

     - Πού είναι η καραμέλα; ρώτησε η Κοκκινοσκουφίτσα, χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της.

     - Η καραμέλα; Α, ναι, στην τσέπη μου την έχω. Έλα, πλησίασε, να βάλεις το χέρι σου στην τσέπη μου και να την πάρεις μόνη σου... Δεν πιστεύω να φοβάσαι ακόμη!

     - Όχι, βέβαια, είπε, προσπαθώντας να παραστήσει τη θαρραλέα.

     Η Κοκκινοσκουφίτσα έκανε να πλησιάσει τον γερο-Λύκο.

     - Έτσι μπράβο, έλα λίγο ακόμα πιο κοντά, είπε εκείνος και χαμογέλασε. 

     - Αλτ! ακούστηκε μια δυνατή αντρική φωνή. Τι κάνεις εσύ εδώ, παλιοανώμαλε; 

     Ο γερο-Λύκος γούρλωσε τα μάτια. Η Κοκκινοσκουφίτσα έστρεψε το βλέμμα της προς τη φωνή και είδε έναν αστυνομικό. Και, προτού ενημερώσει τον αστυνομικό ότι τον γεράκο τον έλεγαν γερο-Λύκο και όχι παλιοανώμαλο, ο αστυνομικός τον είχε πιάσει ήδη και τον κρατούσε σφιχτά.

     - Δε σου είπαμε να μην πλησιάζεις τις παιδικές χαρές; είπε ο αστυνομικός στον γερο-Λύκο. Δε σου έγινε μάθημα η τελευταία φορά; Συλλαμβάνεσαι, γύρνα από την άλλη!

     Ο γερο-Λύκος έκανε μεταβολή και έβαλε υπάκουα τα χέρια πίσω από την πλάτη του, ενώ ο αστυνομικός του πέρασε χειροπέδες.

     - Τυχερή ήσουν, μικρή μου, που έτυχε να περνάω από εδώ, είπε ο αστυνομικός. Αλλά, γιατί είσαι μόνη σου, και πού είναι η μαμά σου;

     Και τότε η Κοκκινοσκουφίτσα τα είπε όλα στον αστυνομικό και εκείνος, αφού παρέδωσε τον γερο-Λύκο στο συνάδελφό του για να τον οδηγήσει στον εισαγγελέα, συνόδευσε ο ίδιος την Κοκκινοσκουφίτσα στο σπίτι της γιαγιάς της. Και αφού άφησαν την κοτόσουπα και τα λουλουδάκια στη γιαγιά, και αφού της ευχήθηκαν περαστικά, ο αστυνομικός επέστρεψε την Κοκκινοσκουφίτσα στο σπίτι της. 

     Και εκεί, ο αστυνομικός ενημέρωσε τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας για τα όσα είχαν συμβεί και της είπε ότι με την ισχύουσα νομοθεσία ήταν πολύ πιθανό ο γερο-Λύκος πολύ σύντομα να ξανακυκλοφορούσε ελεύθερος, αλλά και ότι υπήρχε σχετική νομοθεσία και για τους ακατάλληλους γονείς, οπότε αν ξανάβλεπε την κόρη της να κυκλοφορεί μόνη της στον δρόμο, θα ερχόταν στο σπίτι και θα συλλάμβανε την ίδια για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο, κάτι που θα μπορούσε πολύ εύκολα να της στερήσει την επιμέλεια της μικρής. Και, ευτυχώς για όλους, η μαμά συνετίστηκε και δεν ξανάφησε την Κοκκινοσκουφίτσα να κυκλοφορήσει μόνη της, μόνο πως το παράκανε λιγάκι, και ύστερα η Κοκκινοσκουφίτσα έτρεχε στους ψυχαναλυτές.

     Αυτό, βέβαια, είναι μια άλλη ιστορία, για ένα άλλο παραμύθι...

ΥΓ1: Ύστερα από γενική απαίτηση να συμμετάσχω στο δρώμενο που διοργανώνει η Woman in Blogs με περισσότερα από ένα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, αλλά κυρίως επειδή με αυτό το δρώμενο η Γούμαν πυροδότησε το μηχανισμό που κινεί τη φαντασία μου, αποφάσισα να πιάσω στα χέρια μου και το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, φέρνοντάς το στη σημερινή εποχή, αλλά μένοντας, κατά κάποιον τρόπο, πιστή στο αρχικό παραμύθι. Θυμίζουμε ότι το ζητούμενο του δρώμενου είναι να "πειράξουμε" με όποιον τρόπο θέλουμε, όποιο παραμύθι των αδελφών Γκριμ θέλουμε, έτσι ώστε να γνωρίσουμε αυτά τα παραμύθια, αλλά και να μπορέσουμε να τα δούμε υπό άλλο πρίσμα. Από ό,τι φαίνεται, ήθελε δεν ήθελε αυτή η μουσίτσα η Γούμαν, έγινε τελικά η Μούσα μου!

ΥΓ2: Θα προσπαθήσω να συγκρατηθώ και να περιμένω τις συμμετοχές και των άλλων, αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι η Γούμαν θα πρέπει να μετονομάσει το δρώμενο σε "Ένας Μάιος γεμάτος Πίπη".