Επιστροφή

     Και οι Ούννοι επέστρεψαν. Καλπάζοντας με αλαλαγμούς επάνω στα εβδομήντα, εκατόν πενήντα, διακόσια ή διακόσια πενήντα άλογά τους. Με όρεξη να ορμήσουν, να πατήσουν, να ισοπεδώσουν, να εξαφανίσουν ο,τιδήποτε βρεθεί μπροστά τους. Με όρεξη να συνεχίσουν από εκεί που έμειναν, όταν έφυγαν πριν από λίγες μέρες.
     Πρώτο, άοπλο και αθώο θύμα, η ησυχία. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε ότι έπεσε ηρωικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν αντιστάθηκε καθόλου. Με τις πρώτες ορδές που έφτασαν, εκείνη εξαφανίστηκε. Φήμες λένε ότι δεν είναι νεκρή, αλλά ότι φυγαδεύτηκε παράνομα στην εξοχή...
     Επόμενο θύμα, η ατμόσφαιρα. Σαν να βάρυνε από όταν επέστρεψαν οι Ούννοι. Εκτός από το πολεμικό κλίμα, οι βαρβαρικές ορδές έφεραν και ρύπανση. Τα άλογά τους ασθμαίνουν και αποβάλλουν ένα σωρό χημικά από τα λαχανιασμένα τους στόματα. Χώρια που σαν να ανέβηκε και η θερμοκρασία...
     Για τα φυτά, ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Προσπαθούν απεγνωσμένα να αντισταθούν στη ρύπανση, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται πιο ασθενικά. Γεμάτα τα μπαλκόνια από ημιθανή φυτά...
     Να υπάρχει, άραγε, κάποιος που ωφελείται από αυτήν την επέλαση; Να υπάρχει κάποιος που τρέφεται από τη φασαρία, τη ρύπανση, την ταχύτητα; Άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ δεν ωφελούμαι καθόλου. Ίσα-ίσα που προτιμώ την πόλη έρημη.
     Την επόμενη φορά, λοιπόν, που οι Ούννοι θα ξαναφύγουν, έχω μια ιδέα: Να σηκώσουμε - όσοι μείνουμε εδώ - ψηλά τείχη γύρω από την πόλη, να χτίσουμε γερά κάστρα με πολεμίστρες και κανόνια, να σκάψουμε και μια πλατιά τάφρο γύρω-γύρω, να τη γεμίσουμε νερό και μέσα να ρίξουμε κροκόδειλους ή πιράνχας, να σηκώσουμε και τις γέφυρες και να δούμε τότε πώς θα μπουν στην πόλη!