Πολιτική χειραφέτηση

     Όταν πρωτοακούστηκαν οι φήμες, το λιοντάρι δεν έδωσε σημασία. Ούτε όταν οι φήμες συνεχίστηκαν έδωσε. Να, όμως, που ήρθε το τέλος της βασιλείας του. Ήταν μια μέρα συνηθισμένη, ούτε πολύ κρύα, ούτε πολύ ζεστή. Κι όμως, ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχνούσε ποτέ.
     Τα ζώα μαζεύτηκαν όλα μαζί και απαίτησαν από το λιοντάρι να πάψει να το παίζει αφεντικό.
     - Θέλουμε δημοκρατία, είπαν.
     - Και τι θα πει "δημοκρατία"; ρώτησε εκείνο, που ήθελε να κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο στον θρόνο.
     - Είναι το πολίτευμα του μέλλοντος, είπαν με ένα στόμα όλα μαζί. Τέρμα πια η βασιλεία, όλοι έχουμε δικαίωμα στην εξουσία!
     Σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε το λιοντάρι, τι να κάνει που οι άλλοι ήταν πάρα πολλοί και δεν μπορούσε να τα βάλει με όλους μαζί; Αναγκάστηκε να αποδεχτεί τη μοίρα του. Έτσι, μέσα σε δυνατούς πανηγυρισμούς, το πολίτευμα των ζώων άλλαξε.
     - Και τώρα τι κάνουμε; ήταν η επόμενη ερώτηση.
     - Μα, θα ψηφίσουμε, φυσικά, είπε η κουκουβάγια που ήξερε τα πάντα. Θα κάνουμε εκλογές. Όποιος θέλει να κυβερνήσει, ας το δηλώσει εδώ και τώρα, αν και το πιο σωστό θα ήταν να κυβερνήσω εγώ, καθότι σοφή.
      - Μωρέ τι μας λες; ρώτησε η αλεπού. Πού ακούστηκε να κυβερνούν οι σοφοί; Το είδες πουθενά να συμβαίνει;
     Η κουκουβάγια δεν το είχε δει και σώπασε.
     - Εγώ λέω, είπε η γάτα, να ψηφίσετε εμένα. Είμαι η πιο κατάλληλη. Άλλωστε και οι Αιγύπτιοι, που ήταν πανέξυπνοι, είχαν καταλάβει την ανωτερότητά μας. Όλες οι γάτες στην αρχαία Αίγυπτο απολάμβαναν ένα σωρό τιμές...
     - Α, όχι άλλα αιλουροειδή! πετάχτηκε ο ελέφαντας. Νομίζω ήρθε ο καιρός να κυβερνήσω εγώ. Είμαι μεγαλόσωμος, δυνατός, ατρόμητος, θα υπερασπιστώ τα ζώα μέχρι...ΜΑΜΑ ΜΟΥ!
     - Σιγά τον ατρόμητο! είπε ο ποντικός και γέλασε δυνατά, βλέποντας τον ελέφαντα να τρέμει από το φόβο του. Ψηφίστε καλύτερα εμένα, που με φοβούνται μέχρι και οι ελέφαντες, για να μη μιλήσω και για τους ανθρώπους. Ψηφίστε με να νιώσετε ασφαλείς.
     Εκείνη την ώρα, μια γάτα που βρισκόταν εκεί κοντά έκανε μια χαπ! και τον βούτηξε τον ποντικό. Ποτέ ξανά δεν ακούστηκε η φωνή του.
     - Η λύση είναι μία, πετάχτηκε και η αρκούδα. Ψηφίστε εμένα. Ούτε ποντίκια φοβάμαι, ούτε ανθρώπους. Είμαι δυνατή και θα σας προστατέψω, χωρίς αμφιβολία.
     - Θα μας προστατεύεις και το χειμώνα; πετάχτηκε η χελώνα. Ή θα εξαφανιστείς όπως εξαφανίζεσαι με τα πρώτα χιόνια;
     - Ναι, ναι, τι να σε κάνουμε αν κοιμάσαι το μισό χρόνο; είπαν και τα υπόλοιπα ζώα και η αρκούδα επέστρεψε στη θέση της ντροπιασμένη.
     - Εμένα θα πρέπει να ψηφίσετε, είπε τότε η χελώνα. Είμαι επίμονη και πετυχαίνω όλους τους στόχους μου. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι η προ-προ-προ-προ-προ-προγιαγιά μου νίκησε το λαγό στο τρέξιμο.
     - Ναι, πετάχτηκε και ο λαγός, μια φορά κέρδισε η χελώνα και το έκαναν θέμα. Όλες τις άλλες φορές κέρδιζε ο λαγός, κανείς δεν είπε τίποτα.
     - Δεν ακούω τίποτα, είπε και ο λύκος. Αν υπάρχει κάποιος που έχει τα προσόντα να κυβερνήσει, αυτός είμαι εγώ. Και μόνο στο άκουσμα του ονόματός μου οι άλλοι λουφάζουν. Συνδέομαι με δεσμούς αίματος με το λύκο της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του πατέρα μου και με το λύκο των τριων γουρουνιών από την πλευρά της μητέρας μου. Ο δε λύκος των επτά κατσικιών είναι δεύτερος ξάδερφος του πατέρα μου. Αν θέλετε προστασία, η λύση είναι μία: λύκος.
     - Και σιγά τα πρόσωπα που μας φέρνεις για παράδειγμα! είπε η αλεπού. Από την πλευρά της μητέρας σου φυσάτε χωρίς αποτέλεσμα, και από την πλευρά του πατέρα σου και του ξαδέρφου του πεθαίνετε από πνιγμό.
     - Φήμες, είπε ο λύκος και αποσύρθηκε ανάμεσα στα γέλια των υπόλοιπων ζώων, και κυρίως των κατσικιών και των γουρουνιών.
     - Ενώ, αν ψηφίσετε εμένα, είπε η αλεπού, θα υπερασπιστώ τα δικαιώματά σας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
     - Και σιγά μην μπορούμε να σου έχουμε εμπιστοσύνη! είπε το κοράκι. Η προ-προ-προ-γιαγιά σου δεν ήταν που έπαιρνε το φαγητό από το στόμα των άλλων;
     - Ψηφίστε εμένα, είπε η νυχτερίδα, που έχω συγγένεια με τον δράκουλα των Καρπαθίων. Δεν πρόκειται να σας πειράξει κανείς, όσο θα κυβερνάω εγώ.
     - Βρε, άντε κοιμήσου, της είπε μια χήνα, που είχες αϋπνίες και ήρθες εδώ να διασκεδάσεις! Εμείς θέλουμε κυβερνήτη σοβαρό. Εγώ, πάντως, αν θέλετε να με ψηφίσετε, σας πληροφορώ ότι γνωρίζω προσωπικά τον Μάρτιν, τη χήνα του Νιλς Χόλγκερσον.
     - Γιατί δεν ψηφίζετε εμένα; είπε ο βάτραχος. Θα είμαι καλός κυβερνήτης.
     - Άσ'τα αυτά, κρυφοβασιλικέ, είπε η κουκουβάγια. Το λες για να σε ψηφίσουμε και ύστερα να μεταμορφωθείς σε βασιλιά και πάλι να έχουμε βασιλεία. Εμείς θέλουμε δημοκρατία, δη-μο-κρα-τί-α!
     Τα αίματα είχαν ανάψει πολύ. Λίγο-πολύ, όλοι ήθελαν να γίνουν αρχηγοί.
     - Μήπως να γινόμουν εγώ κυβερνήτης; ρώτησε το μυρμήγκι.
     - Είσαι με τα καλά σου; φώναξαν τα άλλα ζώα. Πρώτον, είσαι πολύ μικρόσωμο για κυβερνήτης και, δεύτερον, αν κυβερνήσεις εσύ θα μας στρώσεις στη δουλειά! Γύρνα πίσω στη φωλιά σου.
     - Σκεφτείτε ξανά τη δική μου υποψηφιότητα, είπε και η κουκουβάγια.
     - Ποτέ! είπαν τα ζώα. Δεν φτάνει που τα ξέρεις όλα και γι'αυτό έχεις ύφος, αν γίνεις και κυβερνήτης θα ξιπαστείς περισσότερο. Εσύ, το πολύ-πολύ, να αναλάβεις το υπουργείο παιδείας.
     - Και ποιος θα κυβερνήσει τελικά; Κανένας δεν είναι κατάλληλος.
     - Μήπως να κυβερνούσα εγώ; είπε τότε το λιοντάρι. Έχω εμπειρία και θα κυβερνήσω σωστά. Ψηφίστε εμένα.
     - Ναι, αλλά αν σε ψηφίσουμε δε θα είσαι βασιλιάς, είπαν τα ζώα. Θα είσαι εκλεγμένος ηγέτης και ως τέτοιος θα πρέπει να φέρεσαι.
     - Κανένα πρόβλημα, είπε το λιοντάρι.
     Και έτσι, αυτή τη συνηθισμένη μέρα, την όχι πολύ κρύα, ούτε πολύ ζεστή, το λιοντάρι θα τη θυμόταν για πάντα ως τη μέρα που ανέλαβε δημοκρατικά την κυβέρνηση των ζώων. Δεν άλλαξε τίποτα από ό,τι έκανε ως τότε. Συνέχισε να διοικεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μόνο που τώρα, κάθε τέσσερα χρόνια επαναλαμβανόταν η ίδια συζήτηση, μέχρι να τον ξαναψηφίσουν τα υπόλοιπα ζώα.
     Και, έτσι, τα ζώα απόκτησαν δημοκρατία. Τουλάχιστον, έτσι λένε.