Σε άλλο επίπεδο

    

     - Θέλω να γίνω συγγραφέας! είπε αποφασισμένη η πεταλούδα, καθώς λιαζότανε στον ήλιο.
     - Τι είναι αυτό; ρώτησε η φίλη της η πασχαλίτσα.
     - Είναι αυτός που γράφει βιβλία, είπε η πεταλούδα και αναστέναξε βαθιά.
     - Και τι το καλό έχει να είσαι συγγραφέας; ρώτησε ξανά η πασχαλίτσα, και τέντωσε τα ποδαράκια της.
     - Α, είναι πολύ καλό, είπε η πεταλούδα. Όταν είσαι συγγραφέας οι άλλοι σε σέβονται, και γράφεις ιστορίες και όλοι τις διαβάζουν και ύστερα μιλάνε για σένα, και μπορεί να σου δώσουν και βραβεία, και να σε δείξουν και στην τηλεόραση.
     Τα φύλλα έλαμπαν στον ήλιο. Η πασχαλίτσα καθάρισε τις κεραίες της.
     - Και πώς θα γίνεις συγγραφέας;
     - Α, είπε η πεταλούδα με σιγουριά, θα πάω σε σχολή! Υπάρχει μία πολύ καλή σχολή στην πόλη. Θα πάω εκεί και θα τα μάθω όλα.
     Η πασχαλίτσα δεν είπε τίποτα άλλο. Θα στήριζε τη φίλη της ό,τι κι αν έκανε.
     Έτσι, η πεταλούδα πήγε στην πόλη και γράφτηκε στη σχολή. Και εκεί γνώρισε και άλλες πεταλούδες, και σαλιγκάρια, και χαμαιλέοντες, και ακρίδες και σκαθάρια, και κάθε λογής επίδοξους συγγραφείς. Πόσο ενθουσιασμένη ήταν! Τόσοι πολλοί που μοιράζονταν το ίδιο όνειρο με εκείνη! Θα έκαναν όλοι τους φανταστική παρέα!
     Και άρχισαν τα μαθήματα. Και οι δάσκαλοι ήταν πολύ απαιτητικοί. Και τη μία ζητούσαν στους φοιτητές να γράψουν ένα ποίημα, την άλλη ένα θεατρικό, την άλλη ένα διήγημα ή ένα δοκίμιο… Η πεταλούδα ήταν μελετηρή φοιτήτρια και έκανε όλες τις εργασίες που της ανέθεταν, και διάβαζε όλα τα μαθήματα, και έγραφε καλά στις εξετάσεις. Και όταν συμπληρώθηκαν οι σπουδές της πήρε και πτυχίο.
     - Τώρα είμαι συγγραφέας, μονολόγησε ικανοποιημένη.
     Και γύρισε στο σπίτι της, να συνεχίσει τη ζωή της.
     - Θα πάμε μια βόλτα; ρώτησε μια μέρα η πασχαλίτσα την πεταλούδα.
     - Και δεν πάμε; είπε η πεταλούδα.
     Και ήταν μια πολύ ωραία μέρα, και τα λουλούδια μοσχοβολούσαν, και ο ήλιος έλαμπε, και το αεράκι χάιδευε απαλά τα φτερά τους καθώς πετούσαν.
     - Κοίτα τι όμορφο που είναι εκείνο το τριαντάφυλλο! είπε η πασχαλίτσα. Είναι τόσο κόκκινο, μοιάζει να έχει μαζέψει όλο το κόκκινο του ουράνιου τόξου!
     - Ναι, είπε και η πεταλούδα, είναι πολύ όμορφο, αλλά πρέπει να σε πληροφορήσω ότι τώρα πια δεν είμαι η ίδια πεταλούδα που ήξερες. Τώρα είμαι συγγραφέας, οι κεραίες μου έχουν πια ανοίξει, βλέπω τα πράγματα σε νέες διαστάσεις.
     Η πασχαλίτσα την κοίταξε απορημένη.
     - Δε φαίνεται να καταλαβαίνεις, είπε η πεταλούδα ελαφρώς υποτιμητικά. Θέλω να πω ότι ενώ εσύ το μόνο που κάνεις είναι να εκτιμάς την ομορφιά του τριαντάφυλλου σε πρώτο επίπεδο, εγώ μπορώ να την εκτιμήσω σε βάθος. Μπορώ να γράψω ολόκληρο μυθιστόρημα γι’αυτό το τριαντάφυλλο, να αναλύσω τα πέταλά του ένα προς ένα, να φτιάξω στίχους, να αποδώσω το άρωμά του με κάθε λεπτομέρεια.
     - Α, είπε η πασχαλίτσα. Δηλαδή μπορείς να γράψεις ένα βιβλίο για κάθε πράγμα που βλέπεις;
     - Φυσικά, είπε η πεταλούδα περήφανα. Ενώ εσύ το μόνο που κάνεις είναι να νιώθεις το άμεσο συναίσθημα που σου δημιουργείται. Δεν έχεις βάθος. Χρειάζεται να σπουδάσεις το αντικείμενο για να μπορέσεις να το νιώσεις στην ολότητά του.
     Η πασχαλίτσα ένιωσε λίγο άσχημα για τον εαυτό της αλλά δεν είπε τίποτα.
     - Πάμε μέχρι το ποτάμι; είπε ύστερα από λίγο.
     - Και δεν πάμε; είπε η πεταλούδα.
     Και πέταξαν οι δυο τους στο ποτάμι, που οι όχθες του ήταν γεμάτες βούρλα. Πολλές λιβελούλες και πολλά κουνούπια πετούσαν ανάμεσα από τα βούρλα. Η επιφάνεια του νερού λαμπύριζε. Πιο πέρα, κρυμμένοι ανάμεσα στα βούρλα, οι βάτραχοι είχαν στήσει υπομονετικά καρτέρι.
     - Αχ, τι όμορφα που είναι! αναφώνησε η πασχαλίτσα. Θα μπορούσα να μείνω ώρες ολόκληρες εδώ! Έλα να κάνουμε βόλτα πάνω από την επιφάνεια του νερού, να νιώθουμε το νερό να κινείται, να χορεύουμε όπως οι λάμψεις επάνω στην επιφάνειά του…
     - Άσε καλύτερα, είπε η πεταλούδα. Θέλω να κάτσω και να διαλογιστώ. Το ποτάμι είναι πηγή έμπνευσης. Νομίζω θα γράψω ένα σονέτο.
     - Έλα λίγο και γράφεις μετά.
     - Πόσο δε με καταλαβαίνεις! είπε η πεταλούδα και αναστέναξε. Αλλά, τι να κάνεις, εσύ δεν σπούδασες, δεν είσαι συγγραφέας…
     Η πασχαλίτσα αισθάνθηκε πιο ντροπιασμένη από πριν, αλλά δεν είπε τίποτα. Άρχισε να πετάει ανάμεσα στα βούρλα, προσέχοντας να μην πέσει στο στόμα κάποιου βατράχου, και έπιασε κουβέντα με τα άλλα έντομα που βρίσκονταν εκεί. Και δωσ’του γέλια και κυνηγητά ανάμεσα από τα βούρλα…
     Μόνο η πεταλούδα καθόταν στην άκρη σκεφτική. Πόσα πράγματα θα μπορούσε να γράψει για το ποτάμι, για τη ροή του, για τη δροσιά του, για το τραγούδι του… Αμόρφωτα έντομα! Μόνο εκείνη ήξερε το νόημα του ποταμού, μόνο εκείνη μπορούσε να αναλύσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα του νερού του…
     Τα άλλα έντομα έπαιζαν και γελούσαν.
     - Μόνο φασαρία ξέρουν να κάνουν! είπε η πεταλούδα εκνευρισμένη.
     Και συνέχισε να διαλογίζεται. Κάποιες μέλισσες πέρασαν βιαστικά πιο πέρα. Ήταν φορτωμένες νέκταρ και πήγαιναν στη φωλιά τους. Αλλά η πεταλούδα ούτε που τις κοίταξε.
     Πέρασε αρκετή ώρα και ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει στον ουρανό. Η πασχαλίτσα, κουρασμένη από το κυνηγητό, ήρθε κοντά στην πεταλούδα.
     - Έγραψες τίποτα; ρώτησε.
     - Μα τι νόμισες ότι είναι το γράψιμο; ρώτησε προσβεβλημένη η πεταλούδα. Αν ήταν τόσο εύκολο θα έγραφαν όλοι. Πρέπει να εμβαθύνω στο θέμα μου προτού γράψω.
     - Καλά, είπε η πασχαλίτσα και χαιρέτησε κάποιες λιβελούλες που απομακρύνονταν. Εγώ πάντως πέρασα φανταστικά, καιρό είχα να περάσω τόσο καλά.
     - Εμένα η διασκέδαση δε με ενδιαφέρει, είπε η πεταλούδα. Περισσότερο από τις φτηνές απολαύσεις των πολλών με ενδιαφέρει η απόλυτη απόλαυση της τέχνης!
     Η πασχαλίτσα την κοίταζε χωρίς να μιλάει.
     - Φυσικά και δεν καταλαβαίνεις, είπε η πεταλούδα, δεν είσαι συγγραφέας. Εμείς οι συγγραφείς είμαστε ανώτερα πλάσματα, έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο.
     Η πασχαλίτσα πάλι δεν είπε τίποτα.
     - Το αποφάσισα, είπε η πεταλούδα. Θα αφοσιωθώ στο έργο μου. Τέρμα πια οι ανούσιες βόλτες. Ήρθε ο καιρός να ασχοληθώ με την ουσία της ύπαρξης.
     Η πασχαλίτσα την κοίταξε γεμάτη απορία, αλλά η πεταλούδα δεν είπε τίποτα άλλο.
     Από τότε οι δυο τους δεν έκαναν παρέα. Η μεν πασχαλίτσα συνέχισε τον τρόπο ζωής της, η δε πεταλούδα αφοσιώθηκε στη μελέτη και την περίσκεψη.
     Πέρασε καιρός. Μια μέρα η πασχαλίτσα συνάντησε τυχαία την πεταλούδα. Ήταν καθισμένη σε ένα φύλλο και τα φτερά της ήταν ζαρωμένα.
     - Τι κάνεις; τη ρώτησε.
     - Προσπαθώ να γράψω μια πραγματεία για εκείνο εκεί το φύλλο, απάντησε εκείνη. Αλλά θέλω να ανέβω επάνω του και δεν μπορώ.
     - Γιατί; ρώτησε η πασχαλίτσα. Αρκεί να πετάξεις μέχρι εκεί. Τι σε εμποδίζει;
     Η πεταλούδα αναστέναξε.
     - Όλον αυτόν τον καιρό, είπε, που προετοιμάζω το βιβλίο μου, σταμάτησα να πετάω. Τώρα, λοιπόν, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα φτερά μου. Τα νιώθω πολύ βαριά στους ώμους μου.
     Η πασχαλίτσα ένιωσε συμπόνια για την πεταλούδα.
     - Μπορώ να κάνω κάτι για σένα; ρώτησε.
     - Ναι, είπε η πεταλούδα. Πέταξε σε παρακαλώ μέχρι εκείνο το φύλλο και πες μου τι νιώθεις. Χρειάζομαι βοήθεια για να τελειώσω το βιβλίο μου.
     - Μα εγώ δεν τα νιώθω τα πράγματα σε βάθος, είπε η πασχαλίτσα. Εγώ δεν έχω σπουδάσει όπως εσύ, δεν είμαι συγγραφέας. Πώς, λοιπόν, θα σου μεταδώσω την ουσία του πράγματος;
     Η πεταλούδα δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε όμως το βιβλίο της που δε θα τελείωνε ποτέ. Και ζήλεψε την πασχαλίτσα, που πετούσε στον αέρα.