Περιμένοντας το γαμπρό

      - Αχ, πόσο τον αγαπώ! είπε και αναστέναξε ελαφρά. Πόσο με αγαπάει και εκείνος! είπε ξανά και κοκκίνησε, καθώς σκέφτηκε τα γεμάτα πάθος λόγια που της ψιθύριζε καθώς τη γυρόφερνε το προηγούμενο καλοκαίρι.
     Κοίταξε τον ουρανό. Ήταν γκρίζος, καλυμμένος με σύννεφα από άκρη σε άκρη. Αναστέναξε ξανά. Μία ριπή αέρα την έκανε να ανατριχιάσει.
     "Να με περιμένεις", της είχε πει. "Να με περιμένεις. Θα γυρίσω πίσω, και θα γυρίσω για εσένα. Και όταν γυρίσω θα παντρευτούμε και θα είμαστε κι οι δυο μας πολύ ευτυχισμένοι."
     "Θα γυρίσω για εσένα." Τι ωραίο συναίσθημα, να ξέρεις ότι ο αγαπημένος σου είναι δικός σου και ότι εσύ είσαι τόσο σημαντική γι'αυτόν!
     Αλλά, ήταν μόνο δικός της; Θυμήθηκε με νοσταλγία πόσο όμορφος ήταν, και πόσο κομψός, με εκείνο το μαύρο, γυαλιστερό φράκο και με το άσπρο, κολλαριστό του πουκάμισο! Και τώρα, εκεί μακριά που βρισκόταν, σε εκείνη τη χώρα τη ζεστή, όπου ο αέρας μοσχομυρίζει γλυκά, ποιος της έλεγε ότι ο αγαπημένος της δεν θα υπέκυπτε στα θέλγητρα κάποιας εξωτικής καλλονής;
     "Θα γυρίσω". Όχι, της το είχε υποσχεθεί, και ήταν τόσο σοβαρός και τόσο λυπημένος την ώρα που την αποχαιρετούσε! Δεν μπορεί να της έλεγε ψέματα τότε!
     Και αν είχε αλλάξει γνώμη; Και αν η εικόνα της στο μυαλό του είχε ξεθωριάσει, κι αν οι όρκοι αγάπης που του είχε δώσει είχαν σβηστεί από την μνήμη του;
     - Πρέπει να ετοιμαστώ για το γάμο, είπε αποφασιστικά. Όταν γυρίσει θα παντρευτούμε, μου το υποσχέθηκε.
     Και βάλθηκε να δοκιμάζει νυφικά. Δοκίμασε μερικά λευκά, χιονάτα, αλλά δεν ικανοποιήθηκε. Άλλα ήταν πολύ ροζ, τα βρήκε υπερβολικά.
     - Μήπως βιάζεσαι λίγο; τη ρώτησε η μοδίστρα. Περίμενε πρώτα να γυρίσει ο αρραβωνιαστικός σου και μετά βάζεις νυφικό.
     - Δεν υπάρχει λόγος να περιμένω, είπε εκείνη. Θέλω να είμαι έτοιμη και όταν με το καλό γυρίσει και με δει, θα θυμηθεί πόσο πολύ με αγαπάει και θα παντρευτούμε αμέσως και θα είμαστε ευτυχισμένοι για πάντα, ή τουλάχιστον για όσο καιρό θα βρίσκεται εδώ.
     - Απλώς, είναι πολύ νωρίς ακόμα, είπε η μοδίστρα. Πότε σου είπε ότι θα γυρίσει;
     - Την άνοιξη, είπε εκείνη και αναστέναξε.
     - Ναι, αλλά ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη.
     - Ναι, αλλά θα έρθει.
     - Ναι, αλλά ακόμα δεν ήρθε. Τι θα κάνεις, θα περιμένεις ντυμένη με το νυφικό;
     - Και γιατί όχι; είπε και χαμογέλασε, επειδή μόλις είχε βρει ακριβώς το νυφικό που ήθελε.
     Ήταν ένα πολύ αχνό ροζ νυφικό φόρεμα, σχεδόν λευκό. Αλλά όχι κατάλευκο. Ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν.
     - Αυτό θέλω, είπε.
     - Ναι, είπε η μοδίστρα, είναι ένα πολύ όμορφο νυφικό, και σου πάει πολύ ωραία. Αναδεικνύει τις καμπύλες σου και σου φωτίζει το πρόσωπο.
     - Ναι, και εμένα μου αρέσει, είπε εκείνη και σκέφτηκε τι ωραία νυφούλα θα ήταν δίπλα στον αγαπημένο της με το φράκο και το κολλαριστό πουκάμισο. Βάλε μου και το πέπλο.
     - Τι, δε θα το βγάλεις; ρώτησε η μοδίστρα.
     - Και γιατί να το βγάλω; είπε εκείνη.
     - Μα ο αρραβωνιαστικός σου είναι ακόμα στο εξωτερικό. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα του γάμου!
     - Θέλω να είμαι έτοιμη, είπε εκείνη με τόνο που δε δεχόταν αντιρρήσεις. Και μη νομίζεις, δεν αργεί πολύ ο γάμος. Όπου να'ναι θα γυρίσει.
     - Μα ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη.
     - Ναι, αλλά θα έρθει. Κάθε χρόνο έρχεται.
     - Ναι, αλλά είναι νωρίς. Θα σου λερωθεί το νυφικό και δε θα φαίνεται ωραίο στο γάμο.
     Αλλά εκείνη δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. Είδε κι απόειδε η μοδίστρα, της φόρεσε το πέπλο, πήρε τα υπόλοιπα νυφικά και έφυγε.
     Και έμεινε η ανυπόμονη νυφούλα εκεί, στολισμένη, να περιμένει τον αγαπημένο της. Και όλο και κοίταζε τον γκρίζο ουρανό η ανθισμένη αμυγδαλιά, περιμένοντας να δει το αγαπημένο της χελιδόνι, να σκίζει τον ουρανό με χάρη, φορώντας το κατάμαυρο, γυαλιστερό του φράκο και το λευκό, κολλαριστό του πουκάμισο. Και έτσι την είδα και εγώ σήμερα το πρωί, την ανυπόμονη, ερωτευμένη νυφούλα. Και ευχήθηκα μέσα από την καρδιά μου να έρθει γρήγορα η άνοιξη, και να φέρει μαζί της όλα τα ξενιτεμένα χελιδόνια. Για να χαρούν όλες οι ανθισμένες αμυγδαλιές.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου