Φτου, ξελευτερία!

 

      - Εννέα εκατομμύρια εννιακόσιες ενενήντα εννέα χιλιάδες εννιακόσια ενενήντα έξι, εννέα εκατομμύρια εννιακόσιες ενενήντα εννέα χιλιάδες εννιακόσια ενενήντα επτά, εννέα εκατομμύρια εννιακόσιες ενενήντα χιλιάδες εννιακόσια ενενήντα οκτώ, εννέα εκατομμύρια εννιακόσιες ενενήντα εννέα χιλιάδες εννιακόσια ενενήντα εννέα, δέκα εκατομμύρια, φτου και βγαίνω!
     Το κοριτσάκι ξεκόλλησε το πρόσωπό του από τα χέρια του και τα χέρια του από τον τοίχο, όπου είχε ακουμπήσει για να τα φυλάξει. Έκανε μια γρήγορη περιστροφή γύρω από τον εαυτό του: δεν κουνιόταν τίποτα. Ωραία, λοιπόν, είχαν κρυφτεί όλοι. Έστρωσε το λουλουδάτο φορεματάκι του και το τίναξε να φύγουν οι σκόνες, έσφιξε λίγο ακόμη τις χοντρές πλεξούδες του και ξεκίνησε το ψάξιμο.
     Και να που δεν άργησε να βρει τον πρώτο:
     - Φτου, λουλούδια της αμυγδαλιάς!
     Και τα βιαστικά λουλούδια της αμυγδαλιάς έχασαν.
     - Θα σας βρω όλους, είπε το κοριτσάκι.
     Από παντού ακούγονταν ψίθυροι:
     - Τι έγινε; Τι έγινε;
     - Η Άνοιξη βρήκε τα λουλούδια της αμυγδαλιάς.
     - Ε, καλά να πάθει, αφού δεν μπορεί να κρατηθεί!
     - Πού είναι τώρα;
     - Σσσστ, ησυχία, πλησιάζει!
     - Μη με σπρώχνεις!
     - Αργούμε ακόμα; Έχω πιαστεί.
     - Φτου, φύλλα της μουριάς! ακούστηκε ξανά η Άνοιξη, καθώς εντόπισε δύο μικρά φυλλαράκια που μόλις είχαν αρχίσει να φαίνονται στον κορμό μιας μουριάς.
     - Τι έγινε; ξανάρχισαν οι ψίθυροι.
     - Βρήκε και τα φύλλα της μουριάς.
     - Αλήθεια; Κρίμα!
     - Ησυχία, θα μας ακούσει!
     - Πήγαινε πιο πέρα, με πατάς!
     - Εσύ να πας πιο πέρα, εδώ δε χωράμε όλοι.
     - Βρε παιδιά, κάντε ησυχία, θα μας βρει!
     - Φτου, φύλλα της πασχαλιάς! είπε χαρούμενη η Άνοιξη, που είχε βρει τα φύλλα της πασχαλιάς, που ξεμύτιζαν δειλά-δειλά.
     - Βρήκε και την πασχαλιά; ακούστηκε ένας ψίθυρος.
     - Ναι, την βρήκε, ησυχία!
     - Φτου, λουλούδια της γαζίας! ξαναείπε η Άνοιξη.
     - Φτου, φύλλα της μπουκαμβίλιας! ξαναείπε προτού προλάβουν να κρυφτούν τα κοκκινωπά φυλλαράκια μιας μπουκαμβίλιας.
     Και ένα και δυο, η Άνοιξη σιγά-σιγά τα ανακάλυψε όλα τα φύλλα και όλα τα λουλούδια. Και τώρα δεν έμενε κρυμμένο κανένα. Και η Άνοιξη χοροπηδούσε πέρα-δώθε και τραγουδούσε χαρούμενη, που κέρδισε και αυτό το κρυφτό.
     - Κέρδισα, κέρδισα! φώναζε. Σας βρήκα όλους, δε μου ξέφυγε κανένας!
     Και τότε ήταν που από την άκρη του ουρανού, πετώντας γρήγορα σαν αστραπή, έφτασε ένα χελιδόνι.
     - Φτου, ξελευτερία για όλους! φώναξε το χελιδόνι καθώς έσκιζε τον αέρα με την κομψή κορμοστασιά του.
     - Ζήτω! φώναξαν τα φύλλα και τα λουλούδια.
     Και η Άνοιξη έχασε. Και καθόλου δεν της άρεσε αυτό.
     - Παίζουμε ξανά; ρώτησε.
     - Του χρόνου πάλι! φώναξαν τα φύλλα και τα λουλούδια. Τώρα, δεν την ξαναπατάμε!