Βροχερή βόλτα

 

      - Μα γιατί να μην πάω βόλτα; είπε η πασχαλίτσα.
     - Δεν είδες τι καιρό κάνει έξω; απάντησε η μαμά της.
     - Μα αφού μου το υποσχέθηκες! Είπες ότι όταν έρθουν τα γενέθλιά μου θα με αφήσεις να βγω μόνη μου! Ορίστε, τα γενέθλιά μου ήρθαν!
     - Ναι, αλλά τον είδες τον καιρό έξω; Κι αν χαθείς μέσα στην βροχή;
     - Δε θα χαθώ.
     - Άσε να φτιάξει ο καιρός και βγαίνεις τότε.
     - Μα σήμερα είναι τα γενέθλιά μου! Τότε γιατί το έφτιαξα το κόκκινο φόρεμα;
     - Είπα όχι! είπε η μαμά της, που είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με την τόση επιμονή της μικρής.
     - Εγώ θα βγω!
     - Να κάτσεις εδώ! Αλλιώς θα το πω στον πατέρα σου.
     - Δε με νοιάζει, να το πεις σε όποιον θες!
     - Στο δωμάτιό σου είπα!
     Η πασχαλίτσα κατέβασε τις κεραίες της και πήγε στο δωμάτιό της. Τι αδικία να σου υπόσχονται κάτι και ύστερα να μη σου το δίνουν!
     Απ'έξω ακουγόταν το σιγανό τραγούδι της βροχής. Πλιτς! Πλιτς! Έπρεπε να βρέχει ακριβώς σήμερα; Σήμερα, που ήταν τα γενέθλιά της; Οι φίλες της, όλες είχαν πάει βόλτα μόνες τους, εκείνη πότε θα πήγαινε;
     - Θα το σκάσω, είπε με πείσμα. Θα κάνω μια μικρή βόλτα και κανείς δε θα το καταλάβει.
     Φόρεσε το κόκκινο φόρεμά της, κοίταξε να δει αν οι βούλες έπεφταν στα σωστά σημεία, και αφού είδε ότι όλα ήταν εντάξει, βγήκε προσεκτικά έξω.
     - Επιτέλους, ελεύθερη! είπε.
     Περπάτησε λίγο και αφού απομακρύνθηκε αρκετά από τη φωλιά της, άνοιξε τα φτερά της και άρχισε να πετάει. Γύρω της, ένας χορός από σταγόνες. Ευτυχώς, η βροχή δεν ήταν πολύ δυνατή. Η πασχαλίτσα ήταν πολύ προσεκτική και απόφευγε τις σταγόνες της βροχής με μαεστρία. Τι υπερβολική που ήταν η μαμά της! Ορίστε, αφού μια χαρά τα κατάφερνε. Τώρα θα είχε και εκείνη να πει στις φίλες της για την πρώτη της βόλτα.
     - Θα σκάσουν από τη ζήλια τους, σκέφτηκε. Καμιά τους δεν έχει κάνει βόλτα στη βροχή.
     Η βροχή γύρω της συνέχιζε το χορό της. Η πασχαλίτσα συνέχισε να αποφεύγει τις σταγόνες της για λίγο ακόμα. Όμως, ξαφνικά, η βροχή δυνάμωσε και οι σταγόνες πύκνωσαν και έγιναν μεγαλύτερες. Η πασχαλίτσα σκέφτηκε ότι είχε έρθει η ώρα να γυρίσει στο σπίτι της. Εκείνη ακριβώς την στιγμή μια σταγόνα έπεσε ακριβώς επάνω της και την έκανε να χάσει την ισορροπία της για λίγο.
     - Πάει το φόρεμά μου, βράχηκε, είπε στενοχωρημένη.
     Πλατς! Άλλη μια σταγόνα έπεσε επάνω της. Η πασχαλίτσα παρατρίχα να πέσει κάτω.
     - Πρέπει να γυρίσω στο σπίτι γρήγορα, σκέφτηκε.
     Αλλά προς τα πού ήταν το σπίτι της; Η πυκνή βροχή δεν την άφηνε να δει. Οι κεραίες της είχαν θολώσει. Με το ζόρι κατάφερε να φτάσει σε ένα μπαλκόνι και ίσα που πρόλαβε να ανέβει επάνω σε ένα φύλλο.
     - Θα περιμένω να σταματήσει η βροχή, είπε η πασχαλίτσα, που άρχισε να σκέφτεται ότι η μαμά της ίσως είχε δίκιο τελικά.
     Αλλά η βροχή δεν σταματούσε. Και έτσι η πασχαλίτσα έμεινε επάνω στο φύλλο. Και εκεί την είδα εγώ, το μεσημέρι που βγήκα στη βεράντα. Και το μόνο που μπόρεσα να της κάνω ήταν να μην την ταρακουνήσω πολύ, καθώς έκοβα τα αρωματικά φυλλαράκια του δυόσμου όπου καθόταν.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου