Δημόσια ομολογία

  
     - Φτου σου! μου είπε ο εαυτός μου το πρωί στον καθρέφτη.
     Τον κοίταξα καλά-καλά. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα και λίγη υγρασία στο δεξί μου μάγουλο.
     - Θα πρέπει να το πεις, συνέχισε ο εαυτός μου.
     Έκανα ότι δεν άκουσα και ετοιμάστηκα με χαρά να πάω στην καταπληκτική μου δουλειά, η οποία τόσο πολύ μου έλειψε ύστερα από δυο βδομάδες διακοπών. Είναι τόσο αναζωογονητικό να φεύγεις, να γυρνάς και να βλέπεις ότι τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει στην καθημερινότητά σου. Τόσο αναζωογονητικό! Και ας διαπίστωσα με θλίψη - οφείλω να το ομολογήσω - ότι η Βραζιλιάνα της πίσω βεράντας μάλλον πνέει τα λοίσθια. Τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή. Και αφού αποδείχτηκε ότι η συγκεκριμένη γλάστρα είναι καταραμένη, λέω να μην ξαναασχοληθώ μαζί της.
     - Αν είχες λίγη τσίπα επάνω σου, θα έβγαινες και θα ζητούσες δημόσια συγγνώμη, μου είπε μια γάτα, με την οποία διασταυρώθηκα στον δρόμο.
     - Τι μπορεί να ξέρει μια άγνωστη γάτα; σκέφτηκα.
     Και συνέχισα τον δρόμο μου.
     - Θα έπρεπε να ντρέπεσαι, μου είπαν οι συνάδελφοί μου στη δουλειά, ή μάλλον έτσι κατάλαβα.
     Βέβαια, δε μου το είπαν ακριβώς έτσι. Απλώς με καλωσόρισαν. Αλλά ο τρόπος τους ήταν γεμάτος υπονοούμενα. Εγώ, όμως, ήμουν μια κυρία. Δεν έδειξα το παραμικρό σημάδι ότι ενοχλήθηκα. Έτσι κι αλλιώς, δε νομίζω ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι.
     Ναι, είναι αλήθεια ότι λατρεύω τους Γερμανούς. Αγαπώ το κάθε τι πάνω τους, από τις κάλτσες που συνδυάζονται με πέδιλα, μέχρι την γλυκιά σαν μέλι γλώσσα τους. Τι ευγενικός λαός! Τι κουλτούρα, τι λεπτότης, τι αρχοντιά! Τι τρυφερότητα, τι χάρη! Για να μην πω για τα κοινότοπα: την οργάνωση, την εργατικότητα, την εξυπνάδα...
     Τι να κάνω, δεν μπορώ να ελέγξω την καρδιά μου. Και αφού αυτή επέλεξε Γερμανία, πάει, τελείωσε. Θα μου πει κανείς, ναι, αλλά η Βραζιλιάνα στην πίσω βεράντα μαράζωσε. Και τι σχέση έχει η Βραζιλιάνα με την αγάπη μου για τους Γερμανούς; Μπορεί να χόρευε σάμπα όλη την ώρα όσο εγώ έλειπα στις διακοπές μου και να εξαντλήθηκε. Μπορεί να το έριξε στις καϊπιρίνιες και τις μπατίντα ντε κόκο και να μην έμεινε ξεμέθυστη ούτε ένα λεπτό. Ενώ, αν ήταν Γερμανίδα...
     Αν ήταν Γερμανίδα θα ήταν πιο ανθεκτική και λιγότερο λεπτεπίλεπτη. Θα έπινε τις μπύρες της, ναι, θα τραγουδούσε τσουγκρίζοντας με χάρη το μπυροπότηρό της, μπορεί να χόρευε και κανέναν ρομαντικό, τευτονικό χορό, όμως όλα θα γίνονταν με μέτρο και οργάνωση. Η Γερμανίδα δε θα έφτανε ποτέ στα άκρα και έτσι θα την έβρισκα σε άριστη κατάσταση, όταν θα επέστρεφα. Σε άριστη κατάσταση, επαναλαμβάνω, και όχι με τα κοτσανάκια της ξαπλωμένα και ξέπνοα σαν πλοκάμια χταποδιού που έχει χτυπηθεί 100 φορές...
     Εξάλλου, μπορεί αυτό να ήταν σημάδι, και άρα δεν φταίω εγώ...
     - Φταις και το ξέρεις, μου είπε ένα αυτοκίνητο που έτρεχε στον δρόμο.
     Δεν ήταν γερμανικό αυτοκίνητο. Αλλιώς δε θα μιλούσε έτσι. Τα γερμανικά αυτοκίνητα είναι πειθαρχημένα. Και έχουν σε άριστη κατάσταση τα λάστιχά τους και τις ζώνες ασφαλείας τους. Και φυσικά, έχουν και το ντεπόζιτό τους γεμάτο.
     Και, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, φταίνε και οι μπάλες. Που είναι τόσο σφαιρικές. Και που δεν έχουν γωνίες. Που είναι τόσο δύσκολες στο χειρισμό. Και που σίγουρα δεν είναι γερμανικές. Αλλιώς θα είχαν κάποιο σχήμα πολύ πιο λογικό. Αποκλείεται οι μπάλες να είναι γερμανικές.
     - Δηλαδή, επιμένεις να το κρατάς κρυφό; μου είπε και το λεωφορείο, που ήρθε με δέκα λεπτά καθυστέρηση.
     Ούτε αυτό ήταν γερμανικό. Αλλιώς θα είχε έρθει στην ώρα του. Στην ώρα του θα είχε έρθει και αν ήταν αγγλικό. Αλλά όχι, αυτό δεν ήταν ούτε γερμανικό, ούτε αγγλικό. Να δεις που ήταν ισπανικό. Μύριζε τάπας και κρασί. Μπορεί, βέβαια, να έφταιγε και ότι πεινούσα. Ή, μπορεί απλώς να μύριζαν τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ.
     Οι συνεπιβάτες μου με κοίταξαν καχύποπτα. Να τους είχε πει τίποτα κανείς; Αυτά τα γυαλιά ηλίου που φοράω αφήνουν πάντα τόσα πράγματα ακάλυπτα...
     - Ακόμα να το ομολογήσεις; με ρώτησε ο εαυτός μου μέσα από τον καθρέφτη, όταν γύρισα στο σπίτι.
     Εκνευρίστηκα, το ομολογώ. Όλη η μαγεία της ημέρας εξατμίστηκε. Τι κρίμα! Ενώ αν ήμουν Γερμανίδα, θα ήταν όλα τόσο διαφορετικά...
     Εντάξει, λοιπόν, το αποφάσισα: αφού όλοι επιμένουν, θα το πω. Και διόλου δε φοβάμαι. Και μάλλον όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να φοβούνται, όταν μάθουν αυτό που έχω να πω. Και να δούμε τότε ποιος θα κοροϊδεύει τα γερμανικά ιδεώδη...
     Ε, λοιπόν, ας το μάθουν όλοι και να το βάλουν καλά στο μυαλό τους: εγώ είμαι αυτή που άλλαξε τον ρου των γεγονότων. Εγώ είμαι αυτή που κρατάει στα χέρια της τις τύχες του κόσμου. Εγώ κινώ τα νήματα της μοίρας...
     Και για να το πω πιο απλά, εγώ είμαι η αιτία που το κύπελο το πήρε η Γερμανία. Εγώ και μόνο εγώ. Και αν φαίνεται δύσκολο να το πιστέψει κανείς, υπάρχουν αποδείξεις, εκτός από την Βραζιλιάνα της πίσω βεράντας που ψυχομαχεί.
     Πρώτα-πρώτα, τον αγώνα δεν τον παρακολούθησα, όπως δεν παρακολούθησα κανέναν αγώνα μέχρι εχθές. Και αφού πέρασε αρκετή ώρα και υπολόγισα ότι μπορεί και να είχε τελειώσει, άνοιξα την τηλεόραση. Το αποτέλεσμα ήταν ισόπαλο και έμεναν κάτι παραπάνω από δέκα λεπτά για τη λήξη.
     - Μάλλον θα πάνε στα πέναλτι, σκέφτηκα, καθότι είμαι και γνώστρια (η γνώση των κανόνων είναι ύψιστο γερμανικό προσόν).
     Και κάθησα πιο αναπαυτικά στον καναπέ, για να δω τα τελευταία λεπτά του αγώνα, πριν από τα πέναλτι. Και μόλις βολεύτηκα στον καναπέ, σήκωσα τα μάτια μου και με το βλέμμα μου οδήγησα με ασφάλεια και ακρίβεια την μπάλα από τα πόδια του Γερμανού παίκτη στα δίχτυα του Αργεντινού τερματοφύλακα! Ε, αν αυτό δεν είναι απόδειξη, δεν ξέρω τι άλλο είναι!
     Από εκεί και ύστερα, όλα ήταν υπόθεση λεπτών. Και καθόλου δεν ανησύχησα με το φάουλ που κέρδισε ο Μέσι, καθώς όλοι ξέρουν ότι ο Μέσι δεν είναι Σαραβάκος, και μόνο ο Σαραβάκος έβαζε γκολ από εκείνη τη θέση του φάουλ. Και φυσικά, βοήθησα και εγώ - για παν ενδεχόμενο - οδηγώντας με το βλέμμα μου την μπάλα από τα πόδια του Μέσι ψηλά, πάνω από τα δοκάρια του Γερμανού τερματοφύλακα.
     Αυτά, λοιπόν, έχω να δηλώσω, και πολύ το χάρηκα που βύθισα ολόκληρη Αργεντινή στο πένθος, και άνοιξε η καρδιά μου που έβλεπα την Ανγκελίτσα να δέχεται συγχαρητήρια και στη συνέχεια να ποζάρει με τους παίκτες, τι συγκινητική σκηνή! Και ίσως να κύλησε και ένα δάκρυ στο μάγουλό μου, αλλά δεν ήταν δάκρυ λύπης για την ήττα της Αργεντινής, ήταν δάκρυ συγκίνησης για τα τιμημένα Γερμανόπουλα, που κατάφεραν να τιθασεύσουν την μπάλα, παρ'όλο το σφαιρικό της σχήμα.
     Και από εδώ και πέρα, νίπτω τας χείρας μου για ό,τι μπορεί να επακολουθήσει, καθώς - όπως είναι λογικό - αφού μπορώ να βυθίσω στο πένθος μια ολόκληρη χώρα, μπορεί κανείς να φανταστεί τι μπορώ να κάνω σε μεμονωμένα άτομα. Είπα και ελάλησα, και αμαρτία ουκ έχω.
     Και τώρα πάω στον καθρέφτη να κοιτάξω προκλητικά τον εαυτό μου κατάματα. Και είμαι σίγουρη ότι δε θα έχει τίποτα να μου πει.