Φτερωμαίος και Πουπουλιέτα

     - Άργησες, της είπε. Πήγα να πεθάνω από την αγωνία μου.
     - Συγγνώμη, αγαπημένε μου, απάντησε εκείνη, όμως έπρεπε πρώτα να το σκάσω από την παραμάνα μου.
     - Καταραμένη να είναι! είπε αυτός. Κάθε λεπτό που σε κρατάει μακριά μου, ένας χρόνος γεμάτος κατάρες για εκείνη!
     - Μη μιλάς έτσι, καλέ μου, τον αποπήρε. Αφού το ξέρεις, δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς. Φοβάται τον πατέρα μου.
     - Ω, άντρα πιο μισητέ από όλους τους θνητούς, που μου στερείς τόσο άστοργα την ευτυχία!
     - Μη με στενοχωρείς, αγαπημένε μου, του είπε εκείνη. Στο κάτω-κάτω της γραφής, πατέρας μου είναι και ό,τι κάνει το κάνει για το καλό της κόρης του.
     - Δεν είμαι εγώ το καλό της κόρης του; Εγώ, που θα έδινα και τη ζωή μου για ένα λεπτό δικής σου ευτυχίας; Και γιατί τάχα δε με θέλει, ταίρι δικό σου να γενώ; Φταίει το σόι μου, που είναι φτωχό και παρακατιανό;
     - Μην προσποιείσαι πως δεν ξέρεις, είναι η έχθρα η παλιά, οι Πουπουλέτοι κι οι Πουπουλέγοι.
     - Ανάθεμα το όνομά μου, που σε κρατάει μακριά μου...
     - Αρνήσου το, τα πράγματα για μας πιο εύκολα θα γίνουν.
     - Μα δεν μπορώ, αν το αρνηθώ, η κατάρα των Πουπουλέγων θα μας ακολουθεί για πάντα. Μέρα δε θα περάσει, ούτε νύχτα, ούτε απόβραδο, που δε θα είμαστε καταραμένοι.
     - Μακάρι να μπορούσα, την έχθρα αυτή να έσβηνα για πάντα. Αλλά όσο τρέχει αίμα στο κορμί μου, το όνομά μου δε θα με αφήσει, ωιμέ...
     - Μην θλίβεσαι, αγαπημένη, και η αγάπη μας, αν είναι δυνατή, αυτή μόνο μπορεί την έχθρα να παλέψει και για τους δυο μας.
     - Ας δώσει ο Έρωτας, ο φτερωτός θεός, η αγάπη μας να είναι δυνατή. Μα, αρκετό χρόνο χάσαμε κάνοντας μαύρες σκέψεις, και όπου να'ναι θα πρέπει να γυρίσω. Μίλησέ μου για αγάπη, εσύ που την αγάπη μου ορίζεις. Μίλησέ μου, όπως μόνο εσύ ξέρεις.
     - Έχεις δίκιο, όπως πάντα, βασίλισσά μου. Όμως, από τα ανούσια λόγια ενός αρρώστου, χίλιες φορές καλύτερες είναι οι καυτές ματιές του.
     - Ω, Φτερωμαίε, τι ωραία που τα λες! Τι ποιητής που είσαι!
     - Ποιητής δε γεννήθηκα, ποιητή με έκανε η αγάπη σου, αφέντρα της ψυχής μου. Και δε διστάζω να το πω: ανάμεσα σε όλα τα θαύματα της γης, της θάλασσας και του ουρανού, του κόσμου αυτού μα και του άλλου, η Πουπουλιέτα μου είναι το θαύμα το πιο θαυμαστό από όλα!
     - Πες μου κι άλλα, γουργούρισε η Πουπουλιέτα.
     - Άσε να μιλήσει η καρδιά, που μόνο εκείνη ξέρει να μιλά...
     - Πες μου πότε θα παντρευτούμε.
     - Ζυγώνει, ζυγώνει, εκείνη η μέρα, δική μου θα γίνεις, ω, περιστέρα...
     - Και θα ζούμε αγαπημένοι, δίχως έχθρητες και μίση...
     - Σε ένα μικρό σπιτάκι, που θα γίνει της αγάπης μας το υπέρλαμπρο παλάτι.
     - Και η αγάπη μας θα ανθίζει...
     - Με του έρωτα το ζωογόνο το νερό καθημερινά θα την ποτίζουμε. Και ο κόσμος θα γεμίσει με τους καρπούς του έρωτά μας!
     - Ω! Και θα είμαστε για πάντα ευτυχισμένοι, αναστέναξε η Πουπουλιέτα και τα μάτια της έλαμπαν.
     - Κανείς δεν γνώρισε την ευτυχία, πριν από εμάς, κι ούτε μετά από εμάς θα την γνωρίσει...
     - Φτερωμαίε μου, αχ, πόσο σε λατρεύω!
     - Έλα, τώρα, λατρεμένη μου αγάπη, δωσ' μου ένα φιλάκι!
     - Μη, θα μας δουν, ο ήλιος δε βασίλεψε ακόμα!
     - Και αν μας δουν, τάχα σαν τι θα πουν;
     - Κι αν στον πατέρα μου το πουν;
     - Ας το πάρει απόφαση, επιτέλους, ότι δεν μπορεί να χωρίσει δυο ερωτευμένους.
     - Φοβάμαι μη με στείλει εσωτερική σε κολλέγιο στο Περιστέρι και δε σε ξαναδώ, αγαπημένε...
     - Όπου κι αν σε στείλει, εγώ θα σε ακολουθήσω, όπως η σκνίπα ακολουθεί το φως, φως μου εσύ, ήλιε λαμπρέ...
     - Ναι, αλλά η σκνίπα πέφτει πάνω στο φως και καίγεται, φοβάμαι μήπως γίνω η καταστροφή σου.
     - Μαζί σου, αν είναι, ας καώ, θυμίαμα ας γίνω, στον έρωτα αυτό...
     Νταν! Νταν! Νταν! ακούστηκαν οι καμπάνες της εκκλησίας.
     - Ωχ, είπε η Πουπουλιέτα, πέρασε η ώρα, πρέπει να γυρίσω προτού με αναζητήσουν.
     - Καταραμένες καμπάνες, μάρτυρες εσείς του αδυσώπητου χρόνου!
     - Θα τα πούμε αύριο;
     - Αύριο, ναι, αύριο, πόσο όμορφο θα είναι το αύριο με την προσμονή αυτής της συνάντησης! Θα μετράω τον χρόνο, δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο...
     - Στο ίδιο μέρος, έτσι;
     - Θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω... Μόνο μην αργήσεις όπως σήμερα...
     - Θα προσπαθήσω. Καληνύχτα, αγαπημένε...
     - Καληνύχτα, αγαπημένη, είπε και πρόλαβε να της κλέψει ένα φιλί.
     Και ούτε που είδε τον παπαράτσι, που τους φωτογράφιζε από ένα μπαλκόνι πιο πέρα...

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου