Προτεραιότητα στον πελάτη

     - Ξεθεώθηκα σήμερα! είπε ο πελαργός και έπεσε βαρύς στην πολυθρόνα. Αυτό το αρκουδάκι ήταν ασήκωτο.
     Η κυρία πελαργίνα δεν είπε τίποτα, μόνο του έφερε μία λεκάνη με ζεστό νερό για να βάλει τα πόδια του.
     - Και όχι μόνο ήταν βαρύ, συνέχισε ο πελαργός, αλλά ήταν και ζωηρό. Είδα κι έπαθα για να μη μου πέσει στον δρόμο!
     Η κυρία πελαργίνα χαμογέλασε και άρχισε να κάνει μασάζ στα κουρασμένα φτερά του άντρα της. Και προτού περάσει πολλή ώρα, ο πελαργός είχε αποκοιμηθεί.
     - Πώς πήγε η δουλειά σήμερα; τον ρώτησε την επόμενη μέρα.
     - Αχ, είπε εκείνος, σήμερα ήταν ακόμα χειρότερα. Σήμερα έπρεπε να παραδώσω ένα ελεφαντάκι. Και όχι μόνο ήταν πολύ βαρύ, αλλά έπρεπε να το πάω στην Αφρική. Έλιωσα από τη ζέστη.
     Η κυρία πελαργίνα του έφερε ένα δροσερό αναψυκτικό.
     - Τουλάχιστον αποζημιώθηκα όταν είδα με τι λαχτάρα το περίμενε η μαμά του και πόσες χαρές έκανε όταν το είδε. Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιώ ότι κάνω λειτούργημα.
     Η κυρία πελαργίνα αναστέναξε.
     - Αύριο τι δρομολόγιο έχεις; τον ρώτησε και του χαμογέλασε γλυκά.
     - Αύριο μάλλον θα δουλέψω υπερωρίες. Έχω να παραδώσω πέντε κουνελάκια.
     - Πέντε; είπε η κυρία πελαργίνα και γούρλωσε τα μάτια της.
     - Ε, είπε ο πελαργός καθώς έπινε μια γουλιά από το αναψυκτικό του, ξέρεις πώς είναι αυτά, τα κουνέλια γεννούν πολλά μικρά.
     Η κυρία πελαργίνα δεν είπε τίποτα, μόνο αναστέναξε ξανά.
     - Μεθαύριο ποιο είναι το πρόγραμμά σου; τον ρώτησε ύστερα από λίγο.
     Αλλά ο πελαργός κοιμόταν ήδη του καλού καιρού.
     - Σήμερα σου έχω το αγαπημένο σου φαγητό, είπε η κυρία πελαργίνα στον πελαργό ύστερα από λίγες μέρες, όταν γύρισε από τη δουλειά του.
     - Έφτιαξες ψαροκροκέτες; ρώτησε εκείνος.
     - Ναι, και έψησα και βατραχοπόδαρα...
     - Μα είσαι καταπληκτική! είπε ο πελαργός ενθουσιασμένος. Σε ευχαριστώ πολύ!
     - Ε, δεν μπορούσα να μη σε περιποιηθώ σήμερα...
     - Σήμερα; Γιατί, τι είναι σήμερα;
     - Η επέτειός μας είναι, είπε η κυρία πελαργίνα και αναστέναξε. Πάλι το ξέχασες;
     - Τι να πω, είπε εκείνος, είμαι αδιόρθωτος. Με τη δουλειά το ξέχασα τελείως.
     - Είχατε πολλή δουλειά και σήμερα;
     - Αν είχαμε, λέει... Χίλια πεντακόσια ιπποκαμπάκια μετέφερα σήμερα!
     Η κυρία πελαργίνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
     - Να δεις χαρά που έκανε ο κύριος Ιππόκαμπος όταν τα είδε! Ήταν πολύ συγκινητικό.
     - Μέχρι και οι μπαμπάδες αποκτούν παιδιά, μονολόγησε η κυρία πελαργίνα.
     - Είπες τίποτα; τη ρώτησε ο πελαργός και, πιάνοντας με το ράμφος του μια ψαροκροκέτα, την έκανε μια χαψιά.
     - Τίποτα, είπε η κυρία πελαργίνα. Θυμάσαι τουλάχιστον πόσο καιρό είμαστε μαζί;
     - Α, αυτό δεν το ξεχνάω, είπε ο πελαργός καθώς ξεκοκάλιζε ένα βατραχοπόδαρο. Είμαστε μαζί εδώ και πέντε χρόνια!
     Την κοίταξε γεμάτος περηφάνεια.
     - Και δε μου λες, τότε, κύριε, πότε θα πάψεις να ασχολείσαι μόνο με τους ξένους και θα ασχοληθείς και λίγο με εμένα;
     - Τι θέλεις να πεις;
     - Όλα αυτά τα χρόνια έχω βαρεθεί να σε ακούω να μιλάς για τη δουλειά σου, είπε η κυρία πελαργίνα. Πηγαίνεις παιδιά σε όλους. Όλοι κάνουν παιδιά: άλλος ένα, άλλος δύο, άλλος πέντε, άλλος χίλια πεντακόσια... Μέχρι και οι μπαμπάδες αποκτούν παιδιά.
     - Αν μιλάς για τον ιππόκαμπο, αυτός είναι μία εξαίρεση...
     - Δε με ενδιαφέρει! είπε η κυρία πελαργίνα και ο πελαργός λούφαξε, καθώς σκέφτηκε ότι μάλλον η γυναίκα του βρισκόταν στις δύσκολες μέρες της... Δε μιλάω για τον ιππόκαμπο, μιλάω για εμένα! Τόσα χρόνια, με τη δουλειά που κάνεις, δεν βρήκες καιρό να στριμώξεις στο πρόγραμμά σου μια παράδοση για το σπίτι σου;
     - Τι θέλεις να πεις;
     - Καλά μου έλεγε η μάνα μου ότι ήσουν χαζός, είπε η κυρία πελαργίνα και ο πελαργός σκέφτηκε ότι αυτή ήταν μια πολύ ακατάλληλη φράση να ειπωθεί τη μέρα της επετείου, αλλά μάλλον έφταιγαν οι δύσκολες μέρες. Πότε θα φέρεις ένα μωρό και στο σπίτι μας;
     Ο πελαργός στάθηκε και παρά τρίχα να στραβοκαταπιεί. Ώστε αυτό ήταν; Η γυναίκα του ήθελε ένα μωρό;
     - Μα αφού ξέρεις, της είπε, ότι δε μου αρέσει να φέρνω δουλειά στο σπίτι...
     - Ανοησίες! είπε εκείνη. Θα μπορούσες, αν ήθελες, να κανονίσεις να έρθει κάποιος συνάδελφός σου.
     - Τέτοια εποχή; Αδύνατον! Αφού το ξέρεις ότι είμαστε υποχρεωμένοι να βάζουμε τη δουλειά μας πάνω από όλους.
     - Ε, λοιπόν, και εγώ αποφάσισα ότι αν δεν κανονίσεις παράδοση για το σπίτι μας, θα σε αφήσω και θα γυρίσω στη μάνα μου!
     Αυτό ήταν πολύ βαρύ! Και ο πελαργός δεν τη χώνευε την πεθερά του.
     - Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις! είπε θυμωμένα.
     Και εκείνη τη μέρα δεν ξαναμίλησαν. Και ο πελαργός δεν κοιμήθηκε καλά, γιατί ήταν πιασμένος από τη δουλειά και δεν του είχε κάνει μασάζ η γυναίκα του.
     Πέρασαν μέρες και η κυρία πελαργίνα άρχισε να μαζεύει τα πράγματά της. Ήταν αποφασισμένη να αφήσει τον άντρα της, δεν έλεγε ψέματα. Και εκείνος, όμως, το είχε ξανασκεφτεί το θέμα. Δεν είχε και άδικο η κυρία πελαργίνα. Πέντε χρόνια ήταν αυτά. Κι αν ζητούσε από το αφεντικό να κάνει μια παράδοση στο δικό του σπίτι;
     - Αποκλείεται! του είπε το αφεντικό του. Το ξέρετε, θαρρώ, ότι για εμάς προτεραιότητα έχει ο πελάτης και όχι το προσωπικό.
     - Το ξέρω, είπε ο πελαργός, αλλά μήπως θα μπορούσε η σύζυγός μου να αντιμετωπιστεί σαν πελάτισσα; Περιμένει πολύ καιρό...
     - Δεν ακούσατε τι είπα; Α-πο-κλεί-ε-ται!
     Ο πελαργός ξαναγύρισε στη δουλειά του. Ένιωθε, όμως, πολύ λυπημένος. Σέρνοντας τα βήματά του πήγε στο χώρο παραλαβής του εμπορεύματος.
     - Έλα, σήμερα δε θα κουραστείς πολύ, του είπε ο υπεύθυνος. Το πακέτο δεν είναι ούτε πολύ βαρύ ούτε πρέπει να το πας πολύ μακριά.
     - Ευχαριστώ, είπε ο πελαργός και φορτώθηκε το δέμα, χωρίς ούτε να το κοιτάξει.
     Άλλος ένας τυχερός θα αποκτούσε μωρό, και η γυναίκα του θα ήταν χαρούμενη και δε θα τον εγκατέλειπε, όπως θα εγκατέλειπε εκείνον η κυρία πελαργίνα. Αλλά ποιος νοιαζόταν για εκείνον;
     Άνοιξε τα φτερά του και άρχισε να πετάει. Και τότε διάβασε τον παραλήπτη του δέματος: ήταν η κυρία πελαργίνα! Δεν πίστευε στα μάτια του! Θα πήγαινε δέμα στο δικό του το σπίτι! Με αναπτερωμένες τις ελπίδες του άρχισε να πετάει πιο γρήγορα. Βιαζόταν να φτάσει μια ώρα αρχύτερα, να δει την έκπληξη της γυναίκας του στο πρόσωπό της.
     Βρήκε τη φωλιά άδεια και η καρδιά του σφίχτηκε. Ώστε δεν είχε προλάβει τελικά... Ακούμπησε προσεκτικά το αυγό στη φωλιά. Και τώρα, τι θα γινόταν; Θα ήταν ένας χωρισμένος πατέρας που μεγαλώνει μόνος το παιδί του; Μήπως θα έπρεπε να πάει το αυγό στο σπίτι της πεθεράς του, να το δώσει στη γυναίκα του;
     Όχι, το αυγό έπρεπε να παραδοθεί στη δική του διεύθυνση. Εκείνος θα το μεγάλωνε. Είχε ευθύνη απέναντι στο αυγό και θα την αναλάμβανε πλήρως.
     - Και τώρα οι δυο μας, του είπε.
     Το αυγό κουνήθηκε. Ένα φτερούγισμα ακούστηκε κοντά στη φωλιά. Ήταν η κυρία πελαργίνα. Δεν είχε φύγει τελικά.