Δύο χρόνια και δυο μέρες

     Ε, λοιπόν, ψέματα δεν θα πω. Δεν ήταν σαν σήμερα. Ούτε σαν χθες ήταν. Ήταν όμως σαν προχθές, που αυτό το μπουκαλάκι άρχισε το ταξίδι του στην κυβερνοθάλασσα. Επειδή, τι άλλο είναι ένα μπλογκ, από ένα μπουκαλάκι που ρίχνεται στη θάλασσα του κυβερνοχώρου, ελπίζοντας να βρει παραλήπτη;
     Βέβαια, εδώ που τα λέμε, τη μέρα που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, αυτή η ελπίδα δεν υπήρχε καν στο μυαλό του ναυαγού. Τη μέρα που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, στις 23 Μαϊου 2013, ο ναυαγός διασκέδαζε τη βαρεμάρα του περιεργαζόμενος αυτό το πράγμα που λέγεται μπλογκ. Α, δεν μπορώ να πω, πλάκα είχε. Και πόσες πολλές επιλογές υπάρχουν για την εμφάνιση, και ποιο να πρωτοδιαλέξεις, και, άντε, διάλεξες μία μορφή, τι να γράψεις μέσα;
     Ο ναυαγός που λεγόταν Πίπη και ήμουν εγώ (ας μην κρυβόμαστε) έφτιαξε την πρώτη του ανάρτηση, κάτι σαν μήνυμα στον εαυτό του. Και γι'αυτό αποφάσισε να δημοσιεύσει την ανάρτησή του, αλλά να είναι ορατή μόνο από εκείνον. Και το αποτέλεσμα του άρεσε οπτικά. Και αυτό ήταν, ή αυτό θα ήταν, αν ο Βελζεβούλης δεν έχωνε την ουρά του. Και ο ναυαγός που λεγόταν Πίπη και ήμουν εγώ αναρωτήθηκε αν το μπλογκ θα φαινόταν διαφορετικά σε περίπτωση που γινόταν δημόσιο. Χαζή ερώτηση, το ξέρω, αλλά πώς να τα βάλεις με τον Βελζεβούλη;
     Και τότε ο ναυαγός αποφάσισε να το δοκιμάσει. Και, έκπληξη: το μπλογκ φαινόταν το ίδιο ακριβώς. Ο ναυαγός τότε σκέφτηκε να το ξανακάνει ιδιωτικό και ίσως να το σβήσει κιόλας, να σκίσει το χαρτάκι με το μήνυμα και να βάλει το μπουκάλι στην ανακύκλωση και τι σημαίνει μπλογκ να μην το πει ούτε του παπά, αλλά ήταν πια πολύ αργά. Κάποιος άγνωστος είχε ήδη διαβάσει την ανάρτηση, ή, τουλάχιστον, την είχε ανοίξει. Κιόλας; θα μου πείτε. Χελόου, τον Βελζεβούλη τον ξεχάσατε;
     Και ο ναυαγός αισθάνθηκε ντροπή απέναντι στον άγνωστο αναγνώστη. Πώς θα το ξανάκανε το μπλογκ ιδιωτικό τώρα; Πώς θα στερούσε το μπλογκ από τον αναγνώστη; Ήταν σαν να πρόσφερε φαγητό σε κάποιον με το ένα χέρι και πριν καλά-καλά ο άλλος φάει την πρώτη μπουκιά, τσουπ! να του το έπαιρνε πίσω με το άλλο. Ανεπίτρεπτα πράγματα.
     Έτσι έγινε και γεννήθηκε αυτό το μπλογκ, και σιγά-σιγά γέμισε με ιστορίες. Και σήμερα, δύο χρόνια και δυο μέρες ύστερα από εκείνη τη μέρα, πού βρίσκεται ο ναυαγός που λέγεται Πίπη και είμαι εγώ; Ε, μη νομίζετε ότι είναι πολύ διαφορετικός από εκείνο που ήταν τότε. Έχει μεγαλώσει λίγο, και έχει αποκτήσει μερικές ακόμα άσπρες τρίχες στα μαλλιά, και μια κοιλιά λίγο πιο στρογγυλή, η αλήθεια να λέγεται. Έχει επίσης και μεγαλύτερη έννοια για τους αναγνώστες, αφού αυτοί αυξήθηκαν και πλήθυναν την τελευταία χρονιά. Κι αν πέρυσι μιλούσαμε για 10, το πολύ 11 αναγνώστες, φέτος υπάρχουν 15 εγγεγραμμένοι!
     Μαζί με τους αναγνώστες αυξήθηκε και η ευθύνη και η προσπάθεια να βελτιώνονται οι ιστορίες, χωρίς πάντα να επιτυγχάνεται αυτό. Όμως, παράλληλα με την αύξηση των αναγνωστών υπήρξε και αύξηση των αναγνωσμάτων. Ο ναυαγός που λέγεται Πίπη και είμαι εγώ, την τελευταία χρονιά ανακάλυψε αρκετούς ακόμα ναυαγούς, τους οποίους παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον. Πρόκειται για άτομα αξιόλογα, με πολλούς προβληματισμούς και ενδιαφέροντα. Και χωρίς να τα γνωρίζει προσωπικά, ο ναυαγός έχει πάψει προ πολλού να αισθάνεται μόνος στην απέραντη κυβερνοθάλασσα.
     Δεν θα ήθελα να μακρυγορήσω, οπότε θα ολοκληρώσω την επετειακή μου ανάρτηση εδώ. Η μόνη ευχή που θα δώσω στο μπλογκ για τα δύο χρόνια και τις δυο μέρες του είναι αυτή που του έδωσα και πέρυσι, έναν χρόνο και μια μέρα μετά τη γέννησή του: εύχομαι να συνεχίσω να έχω ιδέες για να το τροφοδοτώ με διασκεδαστικές ιστορίες, έτσι ώστε να προσφέρει ευχαρίστηση στους αναγνώστες του.
     Και, εννοείται, ότι ελπίζω να ξαναγιορτάσω τα γενέθλιά του του χρόνου, έναν χρόνο και μια μέρα μετά τη σημερινή μέρα, τρία χρόνια και τρεις μέρες μετά τη γέννησή του. Εις το επανιδείν, λοιπόν!