Ωραίος σαν Έλλην

     Τι κατάσταση είναι αυτή! Να είσαι στην στάση και να βρέχει και να περιμένεις το λεωφορείο πρωί-πρωί και αυτό να μην εμφανίζεται! Δεν είμαστε λαός, κύριε! Ας ήταν να ζούσαμε στο εξωτερικό και θά'βλεπες τι καλή συγκοινωνία θα είχαμε! Αλλά δεν είμαστε λαός, κάφροι είμαστε! Α, να, έρχεται ένα λεωφορείο, για να δω, α, δεν είναι το δικό μου, ε, σιγά καλέ, μας έκανες μούσκεμα! Δεν μπορείς να προσέχεις λιγάκι, άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε ζώα, κόψε λίγη ταχύτητα ντε, σε στάση πλησιάζεις, έλεος πια, μα κανένας σεβασμός; Κοίτα τώρα πώς με έκανε, ρε φίλε, μούσκεμα με έκανε, ορίστε, το παντελόνι μου έγινε χάλια, εχθές το πήρα από το καθαριστήριο, ναι, τι να την κάνω τη συγγνώμη σου τώρα που με έβρεξες, ε, δεν είναι και νεράκι του Θεού, βρωμόνερα του δρόμου είναι, σιγά, κυρία μου, μην σπρώχνεις, ορίστε, πέρνα, ο κόσμος λέει και ένα ευχαριστώ, αλλά τι κάθομαι και λέω; Δεν είμαστε λαός εμείς, κάφροι είμαστε!

     Α, να, επιτέλους, έρχεται το λεωφορείο, ναι, σιγά κύριε, μην σπρώχνετε, υπάρχει κόσμος μπροστά, μην σπρώχνετε, λέω, προχωράτε εσείς κυρία, άντε, θα νυχτώσουμε μέχρι να μπούμε... Δεν σας έβαλα χέρι, κυρία, σας σπρώχνω μπας και προχωρήσετε λίγο, εξάλλου και εμένα με σπρώχνουν οι από πίσω, άλλη όρεξη δεν είχα πρωί-πρωί να βάζω χέρι δεξιά κι αριστερά... Ε, μα κάντε ένα βήμα πιο μέσα να μπούμε και εμείς, τι "δεν έχει χώρο", αφού το βλέπω, μέσα είναι άδειο, πώς δεν χωράμε, άδειο είναι στη μέση σας λέω, κάντε ένα βηματάκι πιο πέρα, ένα βηματάκι μόνο χρειάζεται, μα τι κάφροι, Θεέ μου, όχι, κύριε, δεν μπορώ να περιμένω το επόμενο, θα αργήσω στη δουλειά μου, εσείς τι μπαστακωθήκατε στην πόρτα, πώς θα περάσουμε, πηγαίνετε λίγο πιο πέρα, αν είναι δυνατόν, στέκονται στη μέση και εμποδίζουν τη διέλευση! Ναι, κύριε, θα μιλάω όσο θέλω, δημοκρατία έχουμε, αν δεν σου αρέσει να πας αλλού, άντε πια όλα τα φασισταριά, τι είναι αυτά τα πράγματα, άντε, ένα βηματάκι ακόμα και μπήκαμε... Επιτέλους!

     Μα πώς πάει έτσι αργά το λεωφορείο, ποτέ μας δεν θα φτάσουμε, τι θα γίνει, κύριε οδηγέ, έχουμε και δουλειές, τρέξε λίγο, αν θέλαμε να πάμε αργά θα πηγαίναμε με τα πόδια. Τι κατάσταση είναι αυτή, δεν φτάνει που δεν τρέχεις, κάθε τρεις και λίγο κόβεις και ταχύτητα... Ε, και τι έγινε που έχει κόσμο στις στάσεις; Στάσεις είναι, κόσμο θα έχουν. Αν είναι δυνατόν να κόβεις έτσι προτού σταματήσεις σε κάθε στάση... Και τι έγινε, μωρέ, που ο δρόμος έχει νερά; Τι φοβάσαι μην τους βρέξεις, από ζάχαρη είναι; Νεράκι του Θεού είναι, εντάξει, μη φέρνουν και την καταστροφή... Εξάλλου, τι κάθονται κι αυτοί δίπλα στον δρόμο, ας σταθούν πιο μέσα...
     Τι γίνεται τώρα, πού πάτε να μπείτε, κύριε, δεν βλέπετε ότι το λεωφορείο είναι γεμάτο; Πού έχει χώρο, με δουλεύετε; Περίμενε, βρε χριστιανέ μου, πώς να κάνω ένα βηματάκι πιο μέσα, το λεωφορείο είναι γεμάτο, δεν καταλαβαίνεις; Ναι, καλά, και από πού να πιαστώ, μαντάμ; Τι φταίω εγώ που βρέθηκα εδώ στην πόρτα; Πού θέλετε να πάτε, κύριε; Από τον σβέρκο μου θέλετε να περάσετε; Κύριε οδηγέ, κλείσε επιτέλους τις πόρτες, θα ξεκινήσουμε καμιά φορά; Δεν γίνεται, κυρία μου, δεν χωράτε, να περιμένετε το επόμενο λεωφορείο, έλεος πια, όλοι αυτό το λεωφορείο θα πάρουν; Αλλά δεν είμαστε λαός, κάφροι είμαστε, τι έγινε τώρα, γιατί σταματήσαμε έτσι απότομα, ε, οδηγέ, δεν μεταφέρεις ζώα, ανθρώπους μεταφέρεις, πώς οδηγείς έτσι, άνθρωπέ μου, νύχτα το πήρες το δίπλωμα; Έλληνας οδηγός, φίλε, ναι, καλά, να σκοτωθούμε εμείς επειδή μια γριά βγήκε στον δρόμο; Είναι σωστά πράγματα αυτά; Και τι θέλει μια γριά γυναίκα πρωί-πρωί και δεν κάθεται στο σπίτι της, γέμισε ο κόσμος γριές και γέρους, αργόσχολους, κατάλαβες, και ύστερα πώς να πάει ο εργαζόμενος στη δουλειά του, αμ' δεν θα φτάσουμε σήμερα...
     Κοίτα, κοίτα χάλι, αδερφάκι μου, ούτε αύριο δεν θα φτάσουμε... Τι μουρμουρίζεις εσύ εκεί πέρα, όλοι έχουν κάτι να πουν, ησυχία επιτέλους, α, ρε, δικτατορία που σας χρειάζεται... Φασίστας είσαι και φαίνεσαι, που θα με πεις εμένα φασίστα, άντε πια, δεν υποφέρεσαι, βούλωσέ το επιτέλους, δεν ξέρεις τι λες, εγώ φυσικά και ξέρω, τι είμαι, κανένας άσχετος είμαι, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Θεέ μου, μεγαλοδύναμε, βάλε το χέρι σου, αυτή δεν είναι χώρα, να πάρω των ομματιών μου να φύγω, ποιος είπε "μακάρι"; Ε, όχι, ρε, δεν σας την κάνω τη χάρη, να φύγετε εσείς, να ξεβρωμίσει ο τόπος, που είσαστε εσείς άνθρωποι και μιλάτε... Να φύγετε, να πάτε στο εξωτερικό, να μάθετε να φέρεστε, που νομίζετε ότι μπορείτε να κάνετε ό,τι σας καπνίσει... Αμ, δεν είμαστε λαός...
     Ε, στάση, στάση! Δεν ακούς, άνθρωπέ μου, πού με αφήνεις, τριάντα μέτρα από την στάση, αν είναι δυνατόν, συγκοινωνίες σου λένε, καμία εξυπηρέτηση, σιγά, κυρία μου, να περάσω, κάντε στην άκρη, περιμένετε να κατέβω, πού πάτε να μπείτε, δεν βλέπετε ότι κάποιος κατεβαίνει, τι πράγματα είναι αυτά, μα πού ζούμε, επιτέλους, στο Καφριστάν; Ε, δεν είμαστε λαός!