Έξι χρόνια και έξι μέρες

     Μια φορά κι έναν καιρό, όταν η γη ήταν πιο πράσινη, όταν τα ποτάμια έτρεχαν εκεί που ήθελαν, όταν οι θάλασσες ήταν άγνωστες, όταν οι θεοί κατοικούσαν στον Όλυμπο και μεταμόρφωναν τους ανθρώπους σε ζώα και φυτά, τότε οι άνθρωποι πίστευαν ότι υπήρχε ένας γίγαντας πολύ δυνατός, που κρατούσε στην πλάτη του όλη τη γη, μαζί με τις άγνωστες θάλασσες, με τα ανεξάρτητα ποτάμια, με τον Όλυμπο και τους θεούς, αλλά και με τους ανθρώπους, είτε ήταν μεταμορφωμένοι σε ζώα, είτε ήταν μεταμορφωμένοι σε φυτά.

     Από τότε έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια, τόσο πολλά, που ο άνθρωπος ταξίδεψε σε όλες τις θάλασσες, τιθάσευσε τα ποτάμια, έδιωξε τους θεούς από τον Όλυμπο και έπαψε να μεταμορφώνεται σε ζώα και φυτά, τουλάχιστον εξωτερικά. Τόσο πολλά, που αποδείχτηκε ότι ο γίγαντας εκείνος, που τον έλεγαν Άτλαντα, είχε προ πολλού αποσυρθεί από την ενεργό δράση, λόγω οξείας οσφυαλγίας, και είχε αποσυρθεί σε μία μυστική σπηλιά στα βουνά που, προς τιμήν του, ονομάστηκαν όρη του Άτλαντα. Και η γη είχε μείνει στον αέρα, χωρίς κανέναν από κάτω.

     Και όχι μόνο αυτό. Αποδείχτηκε και ότι η γη περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό της, σαν έναν δερβίση που έχει πέσει σε έκσταση. Και κάποιοι σίγουρα σκέφτηκαν ότι κάπου κοντά στο Βόρειο Πόλο θα υπάρχει και ένα πανύψηλο φέσι. Αλλά πανύψηλο φέσι στο Βόρειο Πόλο δεν βρέθηκε ποτέ. Και επίσης αποδείχτηκε ότι, εκτός που η γη περιστρέφεται σαν δερβίσης, γυρνάει και γύρω-γύρω από τον ήλιο, όπως γυρνάει η σφύρα γύρω από τον σφυροβόλο, αλλά χωρίς καλώδιο ανάμεσά τους.
     Και αφού τα βρήκαν όλα αυτά οι άνθρωποι, όλα πια μπήκαν σε μια σειρά. Και αφού η γη, ακόμα και χωρίς τον Άτλαντα από κάτω, αποδείχτηκε ότι δεν πέφτει, όλοι κοιμούνταν ήσυχοι το βράδυ, εκτός από όταν έβλεπαν εφιάλτες.
     Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μπορώ παρά να επισημάνω ότι η σφύρα γύρισε γύρω από τον σφυροβόλο έξι ολόκληρες φορές, από τότε που δημιουργήθηκε αυτό εδώ το ιστολόγιο, ο δε δερβίσης, όπου να'ναι θα χρειαστεί χάπι για τη ναυτία...
     Έξι χρόνια, το λοιπόν, έξι χρόνια και έξι μέρες για την ακρίβεια, έχουν περάσει από τότε που πρωτοδημιουργήθηκε αυτός εδώ ο χώρος στο κυβερνοσύμπαν. Και, παρ'όλο που η δημιουργία του έγινε από απλή περιέργεια, κάλυψε με εξαιρετικό τρόπο μία ανάγκη που ανέκαθεν υπήρχε.
     Δειλά στην αρχή, με περισσότερη τρέλλα αργότερα, η Οξεία Γλωσσοπάθεια (όνομα όχι και πολύ πετυχημένο, για έναν άνθρωπο που "το'χει" με τα ονόματα) γέμισε με ιστορίες διαφόρων ειδών. Από τις αναρτήσεις της πέρασαν ζώα, φυτά, το φεγγάρι και ο ήλιος, ο αέρας και τα σύννεφα, και κάποια στιγμή εμφανίστηκε και η Πίπη.
     Και η Γλωσσοπάθεια μεγάλωσε, ανάρτηση την ανάρτηση, και με αυτήν μαζί μεγάλωσε και η Πίπη. Και στα έξι αυτά χρόνια, η Πίπη ταξίδεψε, νευρίασε, γέλασε, έκλαψε, χόρεψε, απόκτησε βιολί, έμαθε βιολί, πάχυνε, αδυνάτισε, απόκτησε μερικές άσπρες τρίχες στα μαλλιά της, έλυσε μερικά μυστήρια του σύμπαντος, δημιούργησε πολύ περισσότερα, απόκτησε δύο ανηψιές, έγινε χαζοθεία και χαζονονά, μίλησε με λουλούδια και με ζώα, γνώρισε καινούργιους ανθρώπους και ανακάλυψε ιστορίες στα πιο περίεργα μέρη... Και η ζωή συνεχίζεται, τόσο μέσα στην Γλωσσοπάθεια, όσο και έξω από αυτήν.
     Όσο για τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από την Γλωσσοπάθεια, δηλαδή εμένα, έχω να πω το εξής: Ο χώρος των ιστολογίων είναι ένας χώρος δημιουργίας, και ως τέτοιος, είναι και πολύ αναζωογονητικός. Μέσα από αυτόν εξελίχθηκα εκφραστικά, ανακάλυψα νέους δρόμους και νέους συνοδοιπόρους, για τους οποίους θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό.
     Και, μπορεί η Οξεία Γλωσσοπάθεια να έχει χάσει κάτι από την αρχική της λάμψη, μπορεί να μην είναι ο καυτός ήλιος που ήταν κάποτε, μπορεί οι ιδέες να έρχονται με το σταγονόμετρο, όμως αργά ή γρήγορα έρχονται. Και, εξάλλου, ακόμα και το τρεμούλιασμα της φλόγας ενός μικρού κεριού, μερικές φορές είναι υπεραρκετό.
     Μένει να δούμε αν η Γλωσσοπάθεια φτάσει τα εφτά χρόνια και τις εφτά μέρες. Και κάτι μου λέει ότι μάλλον θα τα φτάσει...